Indringende pamfletten: BIJBELS HUWELIJK   GEZIN ALGEMEEN)

Door te trouwen ontstaat, of je wilt of niet, het gezin. Het huwelijk tussen man en vrouw is van Godswege is geboden en het gezin centraal staat in het plan van de Schepper voor de eeuwige bestemming van zijn kinderen. Ieder mens, man en vrouw, is geschapen naar het beeld van God. Iedereen is een geliefde van onze hemelse Vader, en als zodanig heeft iedereen een goddelijke aard en bestemming.

Het eerste dat God aan Adam en Eva gaf, had betrekking op hun vermogen om als man en vrouw kinderen te krijgen. Plechtig moeten we toegeven dat Gods gebod aan zijn kinderen om zich te vermenigvuldigen en de aarde te vervullen van kracht blijft. Bewondering voor de manier waarop het sterfelijke leven tot stand komt, door God voorgeschreven. Erken de heiligheid van het leven en het belang ervan in Gods eeuwige plan.

Man en vrouw hebben de plechtige taak om van elkaar en van hun kinderen te houden, en voor elkaar en hun kinderen te zorgen. 'Kinderen zijn een erfdeel des Heren' (Psalm 127:3). Ouders hebben de heilige plicht om hun kinderen in liefde en rechtschapenheid op te voeden, te voorzien in hun stoffelijke en geestelijke behoeften, ze te leren dat ze elkaar moeten liefhebben en helpen, de geboden van God moeten naleven en gezagsgetrouwe burgers behoren te zijn, waar ze zich ook mogen bevinden. De echtgenoten - de moeders en vaders - zullen door God verantwoordelijk worden gehouden voor het nakomen van deze verplichtingen.

Het gezin is door God ingesteld. Het huwelijk van man en vrouw is van essentieel belang in zijn eeuwige plan. Kinderen hebben er recht op om binnen het huwelijk geboren te worden, en te worden opgevoed door een vader en een moeder die de huwelijksbelofte met volledige trouw beleven. De kans op een gelukkig gezinsleven is het grootst als de leringen van de Jezus Christus eraan ten grondslag liggen. Een geslaagd huwelijk en een hecht gezin worden gegrondvest op en in stand gehouden met de beginselen van geloof, gebed, bekering, vergeving, respect, liefde, mededogen, werk en gezonde ontspanning. Volgens het goddelijke plan behoort de vader zijn gezin met liefde en in rechtschapenheid te dienen. Hij heeft tot taak te voorzien in de behoeften en de bescherming van zijn gezin. De taak van de moeder is op de eerste plaats de zorg voor de kinderen. Vader en moeder hebben de plicht om elkaar als gelijkwaardige partners met deze heilige taken te helpen. Invaliditeit, overlijden of andere omstandigheden kunnen individuele aanpassingen noodzakelijk maken. Andere familieleden behoren zonodig steun te verlenen.

Een waarschuwing is hier op z’n plaats tegen degenen die het verbond van huwelijkstrouw schenden, hun partner of kinderen misbruiken, of hun taken in het gezin niet nakomen, dat zij op een dag aan God rekenschap moeten afleggen. Verder een waarschuwening dat het verval van het gezin de rampen voor personen, gemeenschappen en volken tot gevolg zal hebben die de profeten van vroeger en nu voorzegd hebben.

Daarom een beroep op burgers en overheidsdienaren met verantwoordelijkheidsbesef overal ter wereld om maatregelen te bevorderen die erop gericht zijn het gezin als fundamentele eenheid van de maatschappij te handhaven en te versterken. Het gezin is en blijft de hoeksteen van de maatschappij.

Het gezin is een groot oefenterrein voor het leven. Omdat dat zo is moeten ouders vormen. Wij hebben behoefte aan gezinnen die hun huizen openen en andere gezinnen, vooral éénoudergezinnen, bij hun leven betrekken (Filippenzen 2:15; Hebreeën 13:2). Gemeenten dienen gezinsvriendelijker te worden en gezinnen terzijde te staan- Het gezin heeft niet afgedaan. Het heeft de toekomst. De kans een gezinsleven tot stand te brengen waaruit sterke en gezonde persoonlijkheden voortkomen, is groter dan ooit. De beslissende vraag is of wij die kans benutten.

EXTRA INFORMATE OVER LIEFDE en HUWELIJK

 Het Huwelijk in de Bijbel

Tot aan de negentiende eeuw was er nooit sprake van gelijke rechten van mannen en vrouwen. Ook het huwelijk was een gezagsrelatie van de man over de vrouw. Bij de Joden hoorde de vrouw in de praktijk min of meer bij het eigendom van de man; zo lijkt het erop dat ze in (Ex. 20:17) bij dienstknecht, slavin, os en ezel als bezitting wordt gerekend. Maar nergens wordt ze op één lijn gesteld met de slavin. Dat de vrouw een nederige plaats had, was hoofdzakelijk een gevolg van de gewoonte om meer vrouwen te hebben, de polygamie. Bij de Joden gebeurde dit met name vanuit een verlangen naar een groot aantal kinderen. Natuurlijk konden alleen de rijken zich meer dan een vrouw permitteren. Bigamie, een huwelijk met twee vrouwen, was niet zeldzaam (Deut. 21:15; 1 Sam. 1:2). Volgens Richt. 8:30; 2 Sam. 5:13; 1 Kon. 11:3 hadden richters en koningen, vaak om politieke redenen, verscheidene vrouwen.

De wet verbood dit gebruik niet, maar zij beperkte het (Deut. 17:17). Daarnaast kende de wet een onderscheid tussen vrouwen en bijvrouwen (Richt. 19:1; 2 Sam. 3:7). De man koos in de regel een bijvrouw uit de slavinnen of krijgsgevangenen, wanneer zijn eigen vrouw onvruchtbaar was; het gebeurde soms met haar toestemming en op haar verzoek: zij kon dan de kinderen van de bijvrouw als de hare aannemen (Gen. 16:1vv; 30:1vv). Een meisje dat door haar vader uit armoede verkocht was, kon eisen dat zij de bijvrouw werd van haar heer of diens zoon (Ex. 21:7vv). Een krijgsgevangen vrouw die door iemand als bijvrouw begeerd werd, had volgens de wet aanspraak op een zachte behandeling (Deut. 21:10 vv). Zo’n vrouw moest worden vrijgelaten, als haar meester zich van haar wilde ontdoen.

De overleveringen van Israël en die van veel andere volken veronderstellen dat monogamie (het huwelijk met één vrouw) de oorspronkelijke en door God gewilde toestand was. De Israëliet erkende dat ook de vrouw was geschapen naar het beeld van God. Zij was aan de man ondergeschikt, maar als zijn hulp en levenspartner (Gen. 3:16; 18:12; 2:18). Hetzelfde woord hulp wordt ook voor de HEERE God gebruikt en duidt dus niet op minderwaardigheid (bijv. Ps. 121).

Het huwelijk was een heilig, door God gesloten verbond (Spr. 2:17). Deze opvatting was een protest tegen alle polygamie en leidde tot een ideale opvatting over het huwelijk. In Deut. 5:21 wordt de vrouw dan ook niet tot het eigendom of bezit van de man gerekend. De eerste man die twee vrouwen huwde, was een nakomeling van Kaïn, Lamech (Gen. 4:19). Monogamie (het huwelijk met één vrouw) was regel (Ps. 128; Spr. 12:4; 19:14; 31:10vv). De profeten stellen zelfs de verhouding tussen de HEERE en Israël voor met het beeld van een huwelijk (uitgezonderd Ezech. 23).

Toen de latere Joden zich letterlijk en krampachtig aan de wet gingen houden, ging de diepere opvatting over het huwelijk verloren. De polygamie nam weer toe. Ook al bleef het huwelijk met één vrouw regel, Josefus stelt dat het in zijn tijd gebruik was om meer dan één vrouw te hebben. De meest verheven opvatting over het huwelijk danken wij aan de Zaligmaker en zijn apostelen.

Verboden Huwelijken. De wet bevat strenge bepalingen ten aanzien van huwelijken met bepaalde personen. Bij andere volken, zoals Kanaänieten, Egyptenaren (Lev. 18:3,24) en Grieken, waren huwelijken tussen bloedverwanten niet zeldzaam. Maar ook Abraham was gehuwd met zijn halfzuster Sara (Gen. 20:12), Jakob met de zusters Lea en Rachel, en Mozes was geboren uit het huwelijk van Amram met zijn tante Jochebed (vgl. Ex. 6:19); (Num.26:59)met Lev. 18:12). Maar later waren huwelijken tussen bepaalde personen in Israël streng verboden. De wet bevat hierover bepalingen die scherper zijn dan bij enig ander volk (Lev. 18:20).

De doodstraf door steniging stond op het huwelijk en op sexueel contact met de moeder of stiefmoeder, met de dochter of kleindochter, met de verstoten of weduwe geworden schoondochter, met de vrouw en haar dochter of kleindochter. In het laatste geval werden de drie lijken verbrand. Het huwelijk of sexueel contact met een zuster, stiefzuster of tante werd bestraft met uitroeiing, dat met de weduwe of de verstoten vrouw van een oom of broer van vaderszijde met onvruchtbaarheid. Ook het huwelijk met twee zusters was verboden, maar niet dat tussen een oom en een nicht of dat met de weduwe van de neef of oom van moederszijde of met de zuster van de overleden vrouw. Een huwelijk van kinderen van broers en zusters was geoorloofd (Gen. 29:19).

Ook verbood de wet huwelijken met Kanaänieten, om de verleiding tot afgoderij tegen te gaan (Ex. 34:16 ; Deut.7). Maar dit verbod werd vaak overtreden (Richt. 3:6; 2 Sam. 11:3; 1 Kon. 11:1vv; 16:31). Overigens was het Israëlitische mannen wel toegestaan om met buitenlandse vrouwen te huwen; de koningen deden dit om staatkundige redenen. Israëlietische vrouwen mochten zowel trouwen in het buitenland als met in Palestina wonende vreemdelingen (vgl. b.v. Ruth 1:4; 2 Sam. 3:3; 1 Kon. 14:21); 1 Kon. 7:14; 1 Kron. 2:34v). Onder invloed van Ezra en Nehemia werden huwelijken met buitenlandse vrouwen verboden (Ezra 9:2vv; 10:3); Neh. 13:23vv).

Tegen huwelijken van weduwen en weduwnaars bestond geen bezwaar. Alleen de hogepriester mocht niet trouwen met een weduwe (Lev. 21:14). Ezechiël wil dit verbod uitstrekken tot alle priesters en een uitzondering maken voor de weduwen van priesters (Ez. 44:22); volgens deze bepaling was een huwelijk met een vrouw die al aan een andere man toebehoord had, minder eervol.

In dit opzicht waren Grieken en Romeinen veel stenger. Weduwen die niet hertrouwden waren zeer geacht. Vrouwen die wel hertrouwd waren, waren uitgesloten van bepaalde godsdienstige gebruiken. Dit had invloed op de eerste christelijke gemeente. Niet alleen was de polygamie verboden, maar ook een tweede huwelijk sloot iemand van het opzienersambt uit (1 Tim. 3:2); (Tit. 1:6). En alleen weduwen die maar eenmaal gehuwd geweest waren, konden tot een kerkelijke werkzaamheid, bijv. diakones, worden gekozen. Maar deze regels zijn niet alleen een doorwerking van de Romeinse opvattingen. Veel meer zijn ze de toepassing van de christelijke idee dat een kuis, ongehuwd leven en een kuis leven als weduwe kenmerken zijn van hemelsgezindheid (vgl. Matt. 19:12); Luc. 2:36v; 1 Kor. 7:8)..

Slechts in één geval was de Israëliet tot het aangaan van een huwelijk verplicht: wanneer twee broers (zoons van dezelfde ouders) bj elkaar woonden en er één stierf zonder kinderen na te laten. In dat geval moest de overgebleven broer de weduwe trouwen. Het eerstgeboren kind uit dit huwelijk moest worden ingeschreven op naam van de overleden broer, opdat die naam niet verloren zou gaan in Israël (Deut. 25:5-10); (Ruth 4:7vv). We vinden dit gebruik al in Gen. 38:8vv , maar ook bij de Moabieten (Ruth 1) en andere volken. Het heet leviraats- of zwagershuwelijk, en is niet alleen de voortplanting van naam en nakomelingschap, maar vooral het behoud van het familie-erfgoed, dat de zwager als het zijne moest verzorgen.

Wanneer deze zwager zich aan het huwelijk wilde onttrekken, mocht de weduwe de oudsten van de stad als getuigen nemen; bleef hij in zijn weigering volharden en werd deze ongegrond verklaard, dan moest de schoonzuster hem in aanwezigheid van de oudsten de schoen uittrekken. Met de schoen op iets staan is namelijk symbool van het in bezit nemen, het uittrekken van de schoen van het afstand doen (Ruth 4:7); (Ps. 60:10). Ook moest de schoonzuster spugen, in het gezicht van de zwager of voor hem op de grond: een teken van openbare verachting (Num. 12:14). Met deze symbolische daad zette zij haar zwager "in zijn hemd" en verklaarde hem ongeschikt voor de plaats die hij innam tegenover haar en zijn gestorven broer. Omgekeerd mocht de weduwe zich niet zelf aan een andere man verbinden, zolang de mogelijkheid bestond dat de zwager zijn verplichting zou vervullen (Ruth 3:9-12). Omdat de hogepriester niet met een weduwe mocht trouwen (zie boven), was de bepaling van het leviraatshuwelijk niet op hem van toepassing.

Bij de Joden en andere volken (Assyriërs, Babyloniërs, Grieken, Arabieren) betaalde men aan de ouders of broers van de bruid een soort koopprijs. Deze prijs werd in overleg bepaald (Gen. 34:12) en was afhankelijk van de stand en rang van de verloofden (1 Sam. 18:22vv); (Ex. 22:16v): in deze teksten is geen sprake van een geschenk aan de bruid, maar van betaling van de koopprijs aan de vader). Het normale bedrag was waarschijnlijk 50 zilveren sikkels (Deut. 22:28v). Ook kon de koopprijs meer het karakter hebben van een geschenk aan de nabestaanden van de bruid, dat de band tussen de families moest bevestigen (Gen. 24:53). Dit sluit aan bij het feit dat ook andere overeenkomsten door uitwisseling van geschenken bekrachtigd werden. In plaats van geld kon men ook iets anders geven (Gen. 29:15-30); (Joz. 15:16vv; 1 Sam. 18:25). Maar soms werd het meisje ook zonder enige vergoeding ten huwelijk gegeven.

Een verloving was het werk van de ouders, vooral van de vader. Zij kozen een bruid voor hun zoon en vroegen haar ten huwelijk (Gen. 24; 34:4vv) (Ge 34); (Richt. 14:2). Behalve de toestemming van de ouders was ook die van de broers vereist, met name die van de eerstgeborene, omdat zij hun zusters moesten beschermen tegen polygamie (vgl. Gen. 24:50; 34:13). Over een toestemming van de bruid lezen wij niets; vaak hadden bruidegom en bruid elkaar voor de verloving en het huwelijk niet eens gezien. Bij de verloving ontvingen de bruid en haar familie cadeaus (Gen. 24:53; 34:12); rijke ouders gaven haar bij haar huwelijk een slavin (Gen. 29:24,29) of een stuk land (Joz. 15:18v; vgl. 1 Kon. 9:16). Over een schriftelijk huwelijkscontract lezen wij pas in Tob. 7:16.

De trouwring was al bij de aartsvaders een symbool van de verloving (Gen. 38:18). De relatie tussen bruid en bruidegom bepaalde de duur van de verlovingstijd (Gen. 24:55); (Richt. 14:8). Tien of twaalf maanden werd de reinheid van de bruid op de proef gesteld. Het latere Joodse recht stond meisjes een jaar en weduwen 30 dagen verloving toe. Opvallend is dat een verloofde in alles als een gehuwde beschouwd werd (vgl. Matt. 1:18-25).

Het verbreken van een verloving werd ook als echtbreuk bestraft. Wanneer een verloofde vrouw verleid werd, dan werden zij en de verleider gestenigd; werd het meisje verkracht, dan was zij onschuldig en werd alleen de verleider gestenigd (Deut. 22:22vv). Vóór de wet kwam, werd zo iemand ook wel verbrand (Gen. 38:24). Het verleiden van een slavin die voor een man bestemd was, maar nog niet was vrijgelaten, viel nog onder de termen van schending van eigendom: het werd bestraft met een boete en moest verzoend worden met een schuldoffer (Lev. 19:20vv).

Voor het huwelijk mocht de bruid de bruidegom niet anders dan gesluierd naderen (Gen. 24:65). De sluier was een teken van gehuwden en verloofden, en werd niet gedragen door weduwen, omdat zij zich tijdens hun rouwtijd niet in het openbaar mochten vertonen (Gen. 38:14,19).

Over de leeftijd waarop men mocht trouwen bepaalt de wet niets. Izaäk en Esau huwden op hun 40e jaar (Gen. 25:20; 26:34), Nahor op zijn 29e (Gen. 11:24). Maar in het algemeen hadden huwelijken waarschijnlijk veel vroeger plaats. In later tijd was de gemiddelde leeftijd voor de man 18 jaar en mocht hij niet huwen voor zijn 13e, het meisje niet voor haar 12e.

Zonder intacte gezinnen een toekomstloze samenleving

Wie met de Bijbel vertrouwd zijn weten het al langer: het gezin is vanuit christelijk oogpunt een thema van de hoogste orde. Het gezin is geenszins een 'verouderd model'. Daarbij zijn gezinnen in economisch opzicht meer in de verdrukking gekomen dan ooit. Wilhelm Faix, docent aan de theologische hogeschool te Adelshofen (Eppingen bij Heilbronn), zet uiteen waarom vooral kerken en gemeenten zich voor het gezin behoren in te zetten. Wanneer de Bijbel het over het gezin heeft, heeft hij niet alleen vader, moeder en kind op het oog, zoals wij het van het moderne kleine gezin gewend zijn. Hij bedoelt daarmee alle leden van een familie: ouders, kinderen, grootouders, ongehuwden. Hieronder vijf redenen waarom voor de Bijbel het gezin zo belangrijk is.

De Bijbel over kinderen

Het gebod "Gij zult heilig zijn, want Ik ben heilig" (Lev. 19:2; 20:26; 21:8) bepaalde de verhouding van de Israëliet tot God en tot de mensen. Van het heidense gebruik om zwakke of gebrekkige kinderen te vondeling te leggen of te doden, vinden wij dan ook in het Oude Testament geen spoor. Ook het zwakste kind kon een dienaar van God worden en zo aan zijn bestemming beantwoorden. Kinderen, en vooral veel kinderen, waren een kostbare gave van God (Ps. 127:3-5; 128:3); onvruchtbaarheid was de zwaarste ramp voor een vrouw. Om het voortbestaan van een familie te verzekeren, werd het leviraats- of zwagershuwelijk ingesteld (zie artikel Huwelijk). Van adoptie vinden wij daarentegen in het Oude Testament geen spoor, ook niet in Gen. 48:22 waar Jakob aan zijn kleinzoons Efraïm en Manasse alleen de erfrechten toekent van zijn zoon Jozef. De Israëliet verlangde voor opname in de familie een andere grondslag dan de formele juridische handeling van de adoptie. Aan veel kinderen was voor de Israëliet alles gelegen. In de plaats van de gedachte aan straf of beloning na de dood stond het vooruitzicht dat de daden van de ouders vergolden zouden worden aan de kinderen (Ex. 20:5vv). Jeremia (31:29) en Ezechiël (18 en 33) handhaafden deze gedachte tegenover een opvatting die het besef van persoonlijke verantwoordelijkheid verzwakte.

Het hele Oude Testament is een pedagogische instelling; het ambt van profeet is een bij uitstek pedagogisch beroep. Dit leidt ertoe dat de afzonderlijke pedagogische voorschriften bekend verondersteld worden en slechts terloops genoemd. Zo lezen wij (Ez. 16:4) dat de pasgeborene werd gewassen, met zout gewreven en in windsels gewonden.

In de regel zoogde de moeder zelf het kind twee jaar of zelfs langer; van voedsters of minnen is slechts bij uitzondering sprake (Gen. 24:59; 35:8). Jongens werden op de achtste dag besneden (Gen. 17:12). Met de besnijdenis wordt in Luc. 1:59; 2:21 de naamgeving verbonden. De naam werd vaak ontleend aan een bijzondere situatie voor of bij de geboorte, aan bijzondere lichaamskenmerken, of aan wensen waarvan men de vervulling verwachtte (Gen. 25:25; 29:32; 35:18). Vaak was een naam ook de vrome uitdrukking van dank aan God (Gen. 30:6; 41:51; 1 Sam. 1:20) of een aanbeveling van het kind in de bescherming van God (vgl. het artikel Naam). Was de jonggeborene een zoon dan moest de moeder op de 40e, een dochter dan moest zij op de 80e dag (Lev. 12:2vv) in de tempel een reinigingsoffer brengen. Een eerstgeboren zoon, die eigenlijk aan God toebehoorde, moest in de tempel aan Hem worden aangeboden en losgekocht (Num. 18:15). Het spenen (einde van het zogen) werd als een familiefeest gevierd (Gen. 21:8) en in sommige omstandigheden ook met een offer (1 Sam. 1:24).

De zorg voor de eerste opvoeding van meisjes en jongens (Spr. 6:20; 31:1) lag bij de moeder. Haar liefde wordt geprezen in Jes. 49:15. Het kind werd onderwezen in de wet door de vader (Ex. 12:24vv; 13:8); (Deut. 4:9; 6:7, 20vv). Voorname gezinnen hadden soms een eigen pedagoog (Statenvert. voedsterheer), en aan het hof waren soms profeten de opvoeders (Num. 11:12; 2 Kon. 10:1,5; 2 Sam. 12:25). Ook moest de jeugd liederen leren, waarin gedenkwaardige gebeurtenissen uit het verleden bezongen werden (2 Sam. 1:17-18).

De grondbeginselen van de opvoeding vinden wij het volledigst in het boek Spreuken. De hoofdgedachte was: de vreze des HEEREN is het beginsel van alle wijsheid (Spr. 1:7; 9:10); (Ps. 111:10). Omdat de ouders de vertegenwoordigers zijn van het goddelijk gezag, volgt het vijfde gebod ("eer vader en moeder") direct op de geboden die betrekking hebben op God (Ex. 20:12). Zo blijkt dat men zich ook aan de ouderlijke tucht moest onderwerpen (Spr. 1:8-9; 13:1; 15:5).

Dat het volk met de Schriften bekend was en dat de jeugd daarin onderwezen werd, bewijzen de voorbeelden van de herder Amos, de profeet Micha, de man van het platteland e. a. (Jes. 8:1).

Na de ballingschap werd de Schrift nog sterker het richtsnoer van Israëls godsdienstig en maatschappelijk leven. Er ontstond een klasse van geleerden, die de Schriften verzamelden, bewaarden en verklaarden. Hoe meer deze geleerden zich buiten en boven het volk plaatsten, des te minder invloed hadden zij op het onderwijs aan de jeugd. Misschien namen de leiders van de synagogen deze taak op zich. Volgens de rabbijnen bestond er vóór Christus’ geboorte geen geregeld onderwijs, en wanneer de synagoge ontstond is nog altijd onzeker.

Jezus Christus was een goddelijke Opvoeder, vriendelijk jegens groot en klein (Matt. 18:5; 19:14); (Marc. 10:14). Maar concrete voorschriften over opvoeding en onderwijs geeft het Nieuwe Testament amper. Het voornaamste vinden wij Ef. 6:1-4 en (Kol. 3:20-21.

Kinderen hebben ouders nodig (Deuteronomium 1:31; 2 Corinthe 12:14b, 15).

God heeft de mens als maatschappelijk wezen geschapen. Een kind moet niet slechts leren lopen en spreken, maar het moet ook worden bijgebracht hoe het zich tegenover de buitenwereld heeft te gedragen, waartoe ook het nodige waarnemings- en invoelingsvermogen dient te worden ontwikkeld. De kinderen kijken het leven van hun ouders af. Hun voorbeeld drukt een stempel op heel hun leven.

Kinderen hebben een thuis nodig (Efeze 3:14,15; 1 Samuël 1,2; 1 Timotheüs 3:4).

God heeft het gezin als kiemcel van het maatschappelijk leven geschapen. God wil vaders en moeders die een blij, vrij en gezellig milieu schegpen waarin kinderen zich prettig voelen en tevreden opgroeien. In het gezin vinden kinderen bescherming en geborgenheid, ontvangen zij liefde en leren zij grenzen kennen. Het gezin is onvervangbaar.

Kinderen hebben opvoeding nodig (Deuteronomium 8:5; Efeze 6: 1-4; Kolossenzen 3:20,21).

De tijd van anti-autoritaire opvoeding is voorbij. Vaders en moeders moeten weer Ieren autoriteit, gezagsdragers, te zijn. Een kind heeft ouders nodig, zoekt en wil ouders die gezag uitstralen. Veel ouders verwarren gezag met macht, strengheid of straf (tucht). Maar alleen daar waar gezag positief wordt uitgeoefend, leert het kind gehoorzaamheid, orde en het accepteren van grenzen.

Kinderen hebben nodig waarden te leren kennen (Exodus 13:14; Deuteronomium 5:16; Psalm 78:5-8; Jesaja 38:19; 1 Tessalonicenzen 2:11,12).

Het gezin is de plaats bij uitstek waar waarden kunnen worden bijgebracht. Wel moeten ouders weten dat waarden niet in eerste instantie door woorden, maar door het leven worden bijgebracht. Daarom spreekt de Bijbel van de levenswandel (vgl. Efeze 4:17 e.v.; Kolossenzen 2:6 e.a.) als een noodzakelijke voorwaarde om waarden als de tien geboden (God eren, de naaste liefhebben, niet stelen, niet liegen, trouw zijn, niet kwaadspreken enz.) in de harten der kinderen te verankeren. Dat geldt ook voor geloofswaarden als: liefde voor Gods Woord, gebed, leven uit geloof, God dienen, getuige van Christus zijn e.a. (Jozua 24:15).

Kinderen verhogen de kwaliteit van het leven (Psalm 147:13; Spreuken 17:6; Ruth 4:13-17).

Tegen de bewering dat kinderen de kwaliteit van het leven verminderen dienen christenen met beslistheid stelling te nemen. De boodschap van de Bijbel luidt: kinderen zijn een geschenk en zegen van God. Waar echter de zegen van God is, daar is verhoging van de levenskwaliteit. Weliswaar is er geen leven zonder offers, inzet en beperking.

Manieren om de gezinsband te versterken

Tijd nemen voor uw kinderen is het grootste cadeau dat u hen kunt geven. Een kind heeft ouders harder nodig dan dingen die met geld te koop zijn.

Er zijn als het nodig is en er voorzorgen dat je er voor je kinderen bent.
Kinderen maken van alles mee; als ze vrolijk of verdrietig zijn, moeten ze zich kunnen uiten. Toon belangstelling en help hen de ervaring te verwerken. Zorg dat u er bent of ze nu 6 of 16 zijn.

Wees een vriend

Neem de tijd om een echte vriend te zijn voor je kinderen. Luister naar hen. Luister echt! Praat met ze, lach met ze en maak grapjes. Speel met ze, huil met ze en prijs ze oprecht. Neem geregeld tijd om met één kind apart iets te doen.

Lees je kinderen voor, ook als ze zelf al kunnen lezen

Begin je peuter al vroeg voor te lezen. Stop niet met voorlezen als ze eenmaal zelf het lezen machtig zijn. Het voorlezen maakt in het kind een liefde voor goede boeken wakker.

Bid met je kinderen

Neem de tijd om samen met je kinderen te bidden. Je kind ontwikkelt zo een gevoel van dankbaarheid voor de Schepper en de onzichtbare bron van hulp en troost. Leer je kinderen ook zelf te bidden.

Houd wekelijks gezinsavond

Laat de hele familie één avond in de week reserveren om allemaal thuis te zijn. Doe samen met het hele gezin iets leuks, praat met elkaar en onderwijs blijvende waarden en normen.

Probeer zo veel mogelijk met elkaar aan tafel te eten

Dit vergt enige organisatie als je kinderen opgroeien en hun leven drukker wordt. Maar het is prettig om tijdens het eten ervaringen van de dag uit te wisselen, plannen te maken en belangstelling voor elkaar te tonen.

Bestudeer gezamenlijk God’s Woord

Het is belangrijk om jezelf zowel persoonlijk als met je kinderen, dagelijks te verdiepen in de Bijbel.

Doe dingen samen als dat kan

De meeste van ons zullen zich uit hun eigen jeugd de momenten dat we als gezin ergens heen gingen of dingen samen deden beter herinneren dan de kleren die we droegen of het speelgoed dat we hadden. Door dingen samen te doen geeft je elkaar het gevoel belangrijk te zijn. Je kunt van alles samen doen. Ga knutselen, koken, vissen of sporten.

Onderwijs je kinderen door een goed voorbeeld te zijn

Je bent de beste leraar van je kind. Leer hen door je woord en voorbeeld dat eerlijk zijn de moeite waard is. Leer hen respect te hebben voor mensen en dingen. Leer hen de voldoening van werken en het belang van een goede opleiding. Bespreek openlijk de gevaren van drugs en de voordelen van een zedelijk verantwoord leven.

Laat je kinderen weten dat je écht van ze houdt

Een kind opvoeden betekent in de eerste plaats het kind als kind aanvaarden en het liefde geven Uw tieners hebben liefde en aandacht net zo hard nodig als peuters en kleuters. Zij zijn niet gebaat bij overdreven toegeeflijkheid. Neem de tijd voor je kind; wees geduldig en consequent. Zo geeft je hen op elke leeftijd het houvast wat zij nodig hebben

Een sterk gezin       (lees ook eens: Actief zijn

Wat is het kenmerk van sterke gezinnen en waarin schuilt hun kracht?
Ieder gezin kent zijn eigen moeilijkheden. Gezinsleden werken echter met elkaar samen om oplossingen te vinden en verspillen geen energie aan kritiek en ruzie. Men bidt voor elkaar, praat met elkaar en bemoedigt elkaar.

Geen enkel bedrijf kan succes boeken zonder planning of visie op de toekomst. Het gezin verdient een zelfde soort aandacht. Daarom is het goed dat de gezinsleden regelmatig bij elkaar komen in een soort familieraad. Iedereen kan aangeven waarover hij/zij wil praten (van afwasbeurt tot zakgeld, verhuizing of vakantie). Zo kun je als gezin plannen maken en beslissingen nemen die iedereen aangaan. Tegelijk leren kinderen hoe besluiten kunnen worden genomen en wat hun eigen verantwoordelijkheid daarin is.

Een hechte familieband draagt ertoe bij dat de gezinsleden weerbaar worden tegen allerlei negatieve invloeden. Dat vraagt veel tijd. De leden van een kerk wordt daarom regelmatig aangeraden veel tijd en aandacht aan hun gezin te besteden. Zo ontwikkelen relaties in het gezin zich tot hechte vriendschappen. Kerkleden krijgen het advies om minstens één avond in de week voor gezinsactiviteiten vrij te houden. Dit noemen we de gezinsavond.

Samen geloven

Het gezin is de belangrijkste organisatie op aarde en in de eeuwigheid. God heeft het gezin ingesteld om zijn kinderen gelukkig te maken, om ze in de gelegenheid te stellen om in een liefdevolle omgeving juiste waarden en normen te leren en hen voor te bereiden op het eeuwige leven.
De Heer heeft ouders een uitermate belangrijke taak gegeven die zij, zoals Hij weet, uitstekend kunnen volbrengen. Zij moeten hun kinderen met liefde en geduld begeleiden en noch van hen, noch van zichzelf volmaaktheid verwachten. Eveneens moeten zij hun kinderen leren te bidden en oprecht voor de Here te wandelen.

Schriftstudie

Het is een goede gewoonte van gezinnen om iedere dag samen het Woord van God te bestuderen, de Bijbel.
Het werkt het beste als dit iedere dag op een gezette tijd wordt gedaan en ieder gezinslid dat kan lezen aan de beurt komt.

 Persoonlijk en gezinsgebed

Onze Hemelse Vader heeft ons lief en wil graag dat wij door middel van het gebed met Hem spreken om Hem te bedanken voor onze zegeningen en te vragen om zijn hulp en leiding. Hij zal ons helpen wanneer wij Hem erom vragen. Bij ons bidden kunnen de volgende vier richtlijnen behulpzaam zijn:

· Wij beginnen ons gebed door onze Vader in de hemel aan te spreken: "Hemelse Vader,…"
· Wij danken Hem voor alles wat Hij ons geeft:"Wij danken u…"
· Wij vragen Hem om wat wij nodig hebben: "Wij bidden u…."
· Wij sluiten ons gebed in de naam van de Heiland:"In de naam van Jezus Christus, amen".
Leden van de kerk bidden zowel persoonlijk als met hun gezin meerdere malen per dag tot God. Ouders leren hun kinderen ook om God voor hun voedsel te danken en Hem te vragen het te zegenen voordat zij aan de maaltijd beginnen. Alle gezinsleden, met inbegrip van de jonge kinderen, kunnen een beurt krijgen om God te vragen het eten te zegenen. Zo leren wij onze Hemelse Vader te bedanken voor onze zegeningen. Het gebed kan geknield, zittend of staand opgezonden worden met bijvoorbeeld gebogen hoofd en gesloten ogen.

Gezinsactiviteiten

De leden van een kerk wordt aangeraden minstens één avond in de week te reserveren voor hun gezin. Deze zgn. gezinsavond kent veel verschillende vormen. Iedere activiteit die de gezinsleden verenigt, de onderlinge liefde versterkt, hen dichter bij Hun Hemelse Vader brengt en hen stimuleert om rechtvaardig te leven kan een gezinsavond zijn. Op een avond dat iedereen thuis is, heb je de gelegenheid om bepaalde waarden te onderwijzen; het is de moeite waard om uw kinderen blijvende waarden bij te brengen zoals: rechtschapenheid, eerlijkheid, seksuele normen, tolerantie en respect. Ook is het leuk om samen te zingen, te genieten van de natuur, spelletjes te doen of met elkaar iemand anders te verwennen.

Veel ouders voelen zich tekort schieten als ze geconfronteerd worden met problemen in hun huwelijk of gezin. Veel mensen maken zich zorgen over alle verleidingen die dagelijks op hun kinderen afkomen en vragen zich af of ze hun kind al niet 'kwijt' zijn. Soms denken we dat er een snelmenu is om gedrag te veranderen. Een blijvende verandering is echter het gevolg van het naleven van juiste principes.
We kunnen betere ouders worden door een studie te maken van de wijze waarop God omgaat met zijn kinderen. Wat kunt je uit het onderstaande overzicht halen dat je helpt om een betere ouder en/of echtgenoot te zijn?

Een bruikbaar overzicht als handreiking
 
ZO WEL
Onvoorwaardelijke liefde:
Liefdadigheid, de zorg voor andermans welzijn onafhankelijk van hun gedrag

ZO NIET
Lichamelijke dwang:
Vijandigheid en het onterechte gebruik van lichamelijke kracht
 
Acceptatie:

Wel: Anderen zien als een kind van God dat moet leren, net zoals wij zelf, oordelend met medeleven.

Niet: Verwijten:
Andermans fouten veroordelen zonder begrip voor de ander.
 
Integriteit

Wel: Eerlijk zijn, een persoonlijk besluit om rechtschapen te zijn

Niet: Beschuldigen:
Een schuldgevoel geven, mensen herinneren aan hun fouten om te straffen of jezelf te rechtvaardigen.
 
Overreding:

Wel: Onderwijzen met gevoel voor de ander, vriendelijk wijzend op de voor en nadelen van een situatie.

Niet: Intimidatie:
Overheersen, waardoor anderen bang zijn voor je macht.
 
Vriendelijkheid:

Wel: Anderen zachtzinnig niet bot behandelen

Niet: Bedreigen:
Uiting geven aan een intentie om iemand fysiek of emotioneel te beschadigen.
 
Vertrouwen:

Wel: Anderen met liefde toestaan hun keuzevrijheid te gebruiken en goed of kwaad te kiezen en dan de gevolgen accepteren.

Niet: Trots:
Het prediken van morele waarheden om zichzelf te rechtvaardigen en anderen te veroordelen (het bekende vinfertje heffen)

Verantwoordelijkheid:

Wel: Het aanvaarden van de gevolgen van je eigen daden in elke situatie (inclusief het nalaten van verkeerd gedrag)

Niet: Egocentrisme:
Weigeren om verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen handelen.
 
Zachtmoedigheid:

Wel: Bereidheid om eigen tekortkomingen onder ogen te zien en er wat aan te doen

Niet: Arrogantie:
Niet bereid zijn om je eigen tekortkomingen te erkennen of te worden gecorrigeerd, pessimistisch.
 
Zo blijven dan: Geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de meeste van deze is de liefde.

Het gezin is een groot oefenterrein voor het leven. Omdat dat zo is moeten ouders vormen. Wij hebben behoefte aan gezinnen die hun huizen openen en andere gezinnen, vooral éénoudergezinnen, bij hun leven betrekken (Filippenzen 2:15; Hebreeën 13:2). Kerkelijke Gemeenten dienen gezinsvriendelijk te zijn en gezinnen terzijde te staan. Het gezin heeft niet afgedaan. Het heeft de toekomst. De kans een gezinsleven tot stand te brengen waaruit sterke en gezonde persoonlijkheden voortkomen, is groter dan ooit. De beslissende vraag is of wij die kans benutten.

Lees ook eens :Trouwen? Denk ook aan de buren!

Lees ook eens : Gezinsstructuur in het Oude Testament

Probleemgezin van Jakob (Genesis 37:31-35)

Dat deze ruwe klanten, de broers dus, veel respect voor hun vader hadden, kunnen we niet zeggen

Maar ze erkennen Jakob toch nog als familiehoofd, temeer omdat ze weten hoezeer Jakob op Jozef gesteld was. Dan beginnen ze aan een bedrog dat twintig jaar werd volgehouden.
De broers proberen de verdwijning van de verkochte Jozef te verdoezelen door aan Jakob de met het bloed van een geslachte bok besmeurde lijfrok te sturen, zodat de vader meent dat zijn zoon door een wild dier verscheurd werd. Al die tijd konden ze het verhaal van Jozefs dood nog terughouden. Nu niet meer.
Het is een verhaal over het huis Jakobs; zijn gezin. Dit wil ik doortrekken naar het huis Gods; ons gezin. Wat is dit voor een huis? Mat 21 vers 13 zegt: “Er staat geschreven: Mijn huis zal een bedehuis heten, maar gij maakt het tot een rovershol.”

De lijfrok die de broers van Jozef afgerukt hebben zal nu dienen om hun boosaardige opzet te verbergen

Hier zien we dat waar één zonde wordt begaan, een situatie wordt gecreëerd, waaruit het noodzakelijk lijkt om een volgende zonde te doen, en dit om de vorige zonde te bedekken, te verber­gen. . Vanaf nu leeft men in en met de leugen. De leugen ging een eigen leven leiden. De ene leugen roept de andere leugen te hulp. Je zit gevangen in je eigen leugen. Een leugenaar moet een goed geheugen hebben. 
De broers waren dus schuldig aan een misdaad tegen Jozef.
 
Het was niet eens in hun opgeko­men om hun vader pijn te doen. Maar ze waren niet in staat om hun misdaad tegenover hun vader te belijden, ook al zagen ze hoe hij eronder leed. Ze wilden zichzelf bescher­men. Ze konden het niet vertellen en gingen dus door met hun misdaad.
Wij willen God ook niet pijn doen of teleurstellen, maar die broeder of zuster…

Er was geen normale omgang meer met elkaar

Er was geen gemeen­schap meer met hun vader. Ze leefden niet meer met elkaar, maar naast elkaar. Ieder leefde voor zichzelf. Als onze goederen niet beschikbaar zijn voor de gemeenschap zijn het gestolen goederen. Ps 55:13-15  Want het is geen vijand, die mij smaadt; dat zou ik dragen; het is niet mijn hater, die zich over mij verheft; voor hem zou ik mij verbergen. Maar gij zijt het, een mens – mijns gelijke, mijn vriend en vertrouwde; wij, die samen vertrouwelijke omgang genoten, die in het feestgewoel gingen naar Gods huis. Samenwerking gemeentes…

Men was achterdochtig

Wantrouw uw achterdocht: het bedriegt u vaker dan dat men u zou bedriegen. Achterdochtige mensen beoordelen anderen naar wat ze zelf zijn; ze vrezen zichzelf in die ander. Stel je voor dat iemand de waarheid zou zeggen of zich zou verspreken tegen Ruben, vs. 29,30 tegen Benjamin of tegen Jakob, de vader.
Stel je voor dat wat je zegt, tegen je gebruikt wordt. Zeg het dan niet! Wie een kuil graaft …

Er was scheiding gekomen in het gezin

Zonde brengt immers scheiding. Men sterft van elkaar af. Het gemeenschapsleven, de gemeen­schap, was door zonde, door leugen, door de misdaad geïnfec­teerd. Hoe zit het nu met ons leven? Wat kunnen we winnen als we met een leugen leven? De broers hebben met hun daad niets gewonnen.
Wat is de winst, gemaakt uit kwade praktijken, is het niet onheil, dat door de daad maar niet wil wijken?
Daar waar het hun om te doen was, de bevrediging van hun gevoelens, kregen ze niet. En hun vader, Jakob, is een treurende geworden, hij wil zich niet laten troosten. Door te treuren wil hij met zijn zoon verbonden blijven.

Er was bedrog, achterdocht en scheiding. Dit werd twintig jaar volgehouden. Hoelang houden wij het vol?

Speciale liefde tussen vader en zoon

Jakob herkent dus de lijfrok van Jozef en komt tot de conclusie dat Jozef door een wild dier is verslonden. Daarmee komt er een gedwongen en gewron­gen situatie in het gezin van Jakob. Jakob is ontroostbaar.

Zijn verdriet, zijn smart is nog groter omdat hij zijn geliefde zoon niet kan begraven.
Ook Jakob scheurt zijn klederen, het is een normale uiting van smart. Tevens omgordt hij zich met een rouwgewaad en treurde lange tijd. Het klagen van de vader is het hoogtepunt in deze vertelling.
Vruchteloos proberen de kinderen Jakob te troosten.
Hij wil zich niet laten troosten, hij is niet te troosten, evenals bij de dood van Rachel. Het komt helemaal niet eens bij de broers op om alles aan hun vader op te biechten, om op die manier het lijden te verminderen. Jakob denkt er zelfs aan om in zijn rouwgewaad in het dodenrijk af te dalen, dan zou Jozef bij het weerzien kunnen merken hoezeer Jakob hem heeft liefgehad en beweend.

Dezelfde liefde, de liefde van een vader voor zijn zoon, zien we ook in 2 Sam 12:15-23. Maar er is wel verschil in het omgaan met tegenslag

'De Here sloeg het kind, dat de vrouw van Uria aan David gebaard had, met een ziekte. Toen zocht David God ter wille van de jongen, hij vastte en telkens, als hij naar binnen gegaan was, bracht hij de nacht door, liggend op de grond.
En de oudsten van zijn huis kwamen bij hem om hem van de grond te doen opstaan, maar hij wilde niet; ook at hij niet met hen.
Op de zevende dag nu stierf het kind. En de dienaren van David durfden hem niet mee te delen, dat het kind dood was. Want zei zeiden: Zie, toen het kind nog in leven was, hebben wij tot hem gesproken en hij heeft naar ons niet geluisterd; hoe zouden wij dan tot hem kunnen zeggen: het kind is dood? Hij zou iets kwaads kunnen doen.

Toen David zag, dat zijn dienaren onder elkaar fluisterden, begreep hij, dat het kind dood was. En David vroeg zijn dienaren: Is het kind dood? Zei zeiden: Het is dood. Toen stond David op van de grond, wies zich, zalfde zich en verwisselde zijn klederen; hij ging het huis des Heren binnen en boog zich neder. Daarna ging hij naar zijn huis terug, en op zijn verzoek zetten zij hem brood voor en hij at.

Toen zeiden zijn dienaren tot hem: Waarom hebt gij dit gedaan? Terwijl het kind nog leefde, hebt gij terwille daarvan gevast en geweend, maar nu het kind gestorven is, zijt gij opgestaan en hebt brood gegeten. En hij zei: Zolang het kind nog leefde, heb ik gevast en geweend, omdat ik dacht: misschien is de Here mij genadig, zodat het kind in leven blijft. Maar nu is het dood - waarom zou ik dan vasten? Kan ik het nog doen terugke­ren? Ik zal wel tot hem gaan, maar hij keert tot mij niet terug.'

Dit is het lijden van David voor zijn zoon

Het ver­schil met Jakob is dat Davids zoon moest sterven voor de zonde van zijn vader. Dus door Davids schuld. Jakob daarentegen heeft zo op het eerste gezicht geen schuld aan de schijnbare dood van zijn zoon.
Misschien zit hij wel met een schuldgevoel omdat hij hem heeft uitgezonden naar zijn broers, maar de zaak ligt toch geheel anders dan bij David. Ook bij David zien we dat hij zich niet wil laten troosten, hij wilde immers niet dat de oudsten van zijn huis hem van de grond optilden.
Tegelijkertijd zien we ook in dit verhaal dat er geen sprake meer is van gemeen­schap. David lijdt er alleen onder, is de enige die vast en smeekt.

Het verschil tussen Jakob en David is dat David bij de dood van zijn zoon doorgaat met leven, hij stopt met treuren en heeft weer deel aan de gemeenschap, hij gaat door. Jakob daarentegen heeft bij de schijnbare dood van Jozef geen zin meer in het leven. Hij wil zich niet laten troosten, wil geen gemeenschap meer. Hij sluit zich als het ware op in zijn verdriet. Hij wil zelfs rouwdragend tot zijn zoon in het dodenrijk afdalen.

Hier wordt Jakob, de bedrieger zelf bedrogen

De broers gaan wel heel listig te werk. En misschien hebben de broers er wel een reden voor. We kunnen hier denken aan het kwade gerucht dat Jozef aan hun vader bracht, en dat Jakob Jozef meer liefhad dan al zijn zonen, het pronkgewaad, de dromen van Jozef. In genesis 37:4 staat dat ze niet meer vriendelijk met hem konden spreken.
Daar komt nog bij de ervaring dat ze minderwaardig waren; niet echt meetelden.

Dit wordt ook door Jakob uitgesproken. Genesis 42 vers 38 “Mijn zoon (d.i. Benjamin)
gaat niet met u mee. Want zijn broeder is dood en hij is alleen overgebleven.” Waren het dan kinderen die niet gewenst waren?
Zijn wij wel gewenst? Bij God wel, ja. Maar onder elkaar? Hoe zit het dan met onze naaste lief te hebben? Als de broers zoveel van hun vader zouden houden, dan zouden ze niet zo huichelen, hem niet zoveel verdriet aan doen. Dan zouden ze Jozef ook wel kunnen verdragen. Wie houden ze allemaal voor de gek? Jakob, Ruben, Benjamin en zichzelf! Wie houden wij voor de gek.

Indien iemand zegt: Ik heb God lief, doch zijn broeder haat, dan is hij een leugenaar. Wie God liefheeft, moet ook zijn broeder liefhebben. 1 Joh 4:20,21
Wie niet liefheeft, blijft in de dood. Een ieder die zijn broeder haat, is een mensenmoorder en gij weet, dat geen mensenmoorder eeuwig leven blijvend in zich heeft. 1 Joh 3:14c, 15
Zijn wij wel christenen? Zijn wij wel een kind van God?
 
In tegenstelling tot vers 20 waar staat: “laten wij dan zeggen: een wild dier heeft hem verslonden, laten de broers Jakob zelf zeggen dat een wild dier hem heeft verslonden en dat  Jozef  stellig is verscheurd. Over geniepigheid gesproken!
Vruchteloos proberen de kinderen Jakob te troosten. Wat een huichelaars, ze wilden immers zelf Jozef elimineren. Wat gaat er eigenlijk in ons om als we het lied zingen: Ik heb je lief met de liefde van de Heer?

Als ik opzie naar uw heiligheid,
mij verbaas over uw lieflijkheid,
dan vervagen de dingen rondom mij,
door uw helder licht.

Als ik vreugde vind heel dicht bij uw hart,
als uw liefde mijn wil heeft omvat,
dan vervagen de dingen rondom mij,
Door uw helder licht.

En indien een blinde een blinde leidt, zullen ze beide in een put vallen. Mat 15:14 Nu denken we natuurlijk dat we niet blind zijn. Laten we hopen dat dat inderdaad zo is. Jezus zegt in Johannes 9 vers 39 t/m 41 … lezen!

God daalde neer tot de mens in de persoon van zijn Zoon

Maar de mens zei: “komt, laten wij Hem doden.” Over blindheid gesproken! Niemand is zo blind als wie niet wil zien.
Maar waar belijdenis van blindheid is, kan God helpen en licht schenken, maar waar men meent te zien, heeft men Hem niet nodig.
Misschien kunnen we dit ter harte nemen in deze tijd waarin zovelen zichzelf bedriegen. Wie zijn blindheid niet heeft leren inzien en belijden, blijft in de zonde. Hij, die weet dat hij blind is, kan nog ziende gemaakt worden, maar wat is er te hopen voor iemand die meent dat hij ziet, terwijl hij helemaal blind is? Wat heeft het voor zin met blinden te praten over de veelkleurige wijsheid van God?

Als de dwaze maagden uit het evangelie niet wijs worden, lopen ze een grote kans, niet langer maagd te blijven. Als de lamp uitgaat, verliezen ze hun onschuld!

In zonde geboren, vol van achterdocht en venijn,
afleggen die handel, de uwe wil ik zijn.
Levend met een leugen, met kommer en verdriet,
het geeft zoveel pijn in het hart, ik wil het niet.
De zonde brengt scheiding en een afsterven
hierdoor zal ik Gods koninkrijk niet kunnen beërven.
O Vader, ziende was ik blind,
na het belijden van mijn ongerechtigheden, uw kind.
De gemeenschap met mijn naaste, mijn vriend en met de kerk,
dat is mijn verlangen, dat maakt mij sterk.
Overgegeven in Gods macht en aan zijn hand,
wil ik strijdend voorwaarts gaan, de overwinning aan mijn kant

Man en vrouw in Bijbels perspectief

Lees ook eens : SEKSUALITEIT EEN GAVE VAN GOD 1

Lees ook eens : SEKSUALITEIT EEN GAVE VAN GOD 2

Lezen: 1 Korinthe 11: 1-16 en Galaten 3: 19-29

In het gedeelte dat we kunnen lezen staat een belangrijke tekst voor het begrijpen van de verhouding tussen man en vrouw. Dit is het eerste bijbelgedeelte dat we hebben gelezen en daarvan vers 3: ‘Doch ik wil, dat gij weet, dat Christus het Hoofd is eens iegelijken mans, en de man het hoofd der vrouw, en God het Hoofd van Christus’.

Christus is het Hoofd. Dat wil zeggen dat Hij Degene is die regeert, bestuurt en gezag uitoefent. Hij is het Hoofd van de man, staat er in vers drie. Dat wil niet zeggen dat Christus niet het hoofd van de vrouw is, maar dat de man geen ander hoofd heeft dan Christus. Zoals Christus het Hoofd is van de schepping, zo is de man het hoofd van de vrouw. Concreet betekent dit dat de man, als hoofd van de vrouw, een vertegenwoordigende taak heeft. Het betekent de eerste plaats innemen en eindverantwoordelijkheid dragen. Zo werd Adam na de zondeval als eerste aangesproken en daarna Eva. Het komt erop neer dat de scheppingsorde, zoals we die in het Oude Testament zagen, ook in het Nieuwe Testament als voorbeeld wordt gebruikt.

In hoofdstuk drie van de Galatenbrief plaatst Paulus de verhouding van man en vrouw in een ander licht. Hij schrijft in vers 27 en 28 dat in Christus Jood noch Griek, dienstbare noch vrije en man noch vrouw is. Dit ‘in Christus zijn’ betekent dat mannen en vrouwen op dezelfde manier delen in de genade van de Heere Jezus Christus. Man en vrouw zijn beiden door het geloof gedoopt in Christus. Dit is ook de doop met de Heilige Geest. Man en vrouw hebben op gelijke wijze deel aan de vruchten van de Geest: liefde, blijdschap, vrede, lankmoedigheid, goedertierenheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid en matigheid. In dit opzicht is het voor zowel man als vrouw om de door God gewezen plaats in te nemen. Vanuit dit ‘in Christus zijn’ gaan man en vrouw weer het beeld vertonen zoals dit in het begin was, in liefde tot God en tot elkaar; in het bijzonder in het huwelijk.

Man en vrouw in Bijbels perspectief

Als eerste wil ik terug gaan in de tijd. Uit oude geschriften blijkt wel dat de verhouding tussen man en vrouw binnen het christelijk gezin duidelijk anders wordt ervaren. Er is weliswaar sprake van verschil in positie, maar niet van minderwaardigheid.

Rond de middeleeuwen begint de kerk geleidelijk de verhoudingen tussen man en vrouw te beïnvloeden. In de 19e eeuw vindt verdere bezinning plaats, ook binnen de kerken. Op het terrein van de liefdadigheid spelen vrouwen een belangrijke rol. Op diverse terreinen in het maatschappelijk leven neemt de vrouw, naast de man, haar plaats in.
Op universiteiten komen we tot ver in de twintigste eeuw nauwelijks vrouwen tegen. Men twijfelt lang aan haar intellectuele vermogens. Langzaam gaat men echter toch aan het idee wennen dat vrouwen ook werkzaam kunnen zijn op gebieden waar eerst alleen mannen geschikt voor werden geacht.

De grote doorbraak vindt plaats in de tijd van de Eerste Wereldoorlog. Miljoenen mannen zijn in de grote West-Europese landen onder de wapenen. Thuis draait de oorlogsindustrie op volle toeren. De arbeidsplaatsen worden massaal bezet door vrouwen. Nauwelijks twintig jaar later wordt de Westerse wereld getroffen door de Tweede Wereldoorlog die deze ontwikkelingen versterkt.

Vandaag aan de dag groeit de maatschappij toe naar een evenredige verdeling van de maatschappelijke functies.

Schepping

In het eerste hoofdstuk van Genesis wordt de schepping beschreven. In vers 27 lezen we dat de Heere God de mens schiep: ‘Man en vrouw schiep Hij hen’. Eigenlijk staat er ‘manlijk en vrouwelijk’. Let daar eens op. Het verschil tussen jongen en meisje, tussen man en vrouw, is wezenlijk te herleiden tot de wil van de Schepper. De Heere heeft de mens niet éénvormig maar tweevormig geschapen. Dus je mag gewoon manlijk zijn en gewoon vrouwelijk. In aanleg, lichaamsbouw, gevoelsleven, uiterlijk, haardracht en kleding. Ja, het is zelfs zo dat je niet alleen gewoon anders mag zijn, maar naar Gods schepping behoor je ook anders te zijn.

In Genesis 2 lezen we het voornemen van God: ‘Het is niet goed, dat de mens alleen zij.’ Vervolgens zien we de behoefte van Adam: hij had de dieren onder zicht, die hij allen een naam gegeven had. Hij had de Heere God boven zich, maar hij had niemand tegenover zich. Daarna volgt Gods wonderlijke schepping van een vrouw voor Adam. ‘Toen deed de Heere God een diepe slaap op Adam vallen en hij sliep en Hij nam een van zijn ribben en sloot derzelve plaats toe met vlees. En de Heere God bouwde de rib tot een vrouw en Hij bracht haar tot Adam’. Let een op de volgorde: Er wordt eerste gesproken over Gods raad, vervolgens over Adams behoefte en daarna over Gods daad.

De vrouw komt dus voort uit de plaats waar je het hart van de man voelt kloppen. Waar zijn arm beschermend voor gehouden wordt. Ze komt niet uit iets van de voeten van de man, om door hem vertrapt te worden, om over haar heen te lopen. Ook niet uit iets van zijn hoofd, om over hem te heersen. Zie je hoe veelzeggend de plaats is waaruit de vrouw voortgekomen is. Ook voor ons nu. De vrouw is na de man geschapen. Zij is uit de man genomen. Zij is tegenover de man gegeven. De vrouw is heel anders dan de man. Toch passen man en vrouw bij elkaar evenals een linkerhand bij de rechterhand hoort, omdat ze op een unieke manier samenwerken. Man en vrouw krijgen samen de opdracht om te bouwen en te bewaren. Ze mogen samen gericht zijn op de Schepper en de schepping. Ze moeten samen de Heere vrezen en eren. Weet je wat er met een linkerhand en een rechterhand ook goed kan? Gevouwen worden. Zo behoren ook man en vrouw samen te bidden.

Wat vraagt de Heere van de man na je huwelijksdag?

Op je huwelijksdag geef je als man je ja-woord op de vraag of je bekent dat je als een getrouw en godvrezend man met je vrouw zult leven. Het is daarom heel belangrijk dat je als man weet vanuit de Heilige Schrift wat de Heere van je vraagt binnen het huwelijk. Hoe behoort de man zich te gedragen ten opzichte van de vrouw, hoe de vrouw ten opzichte van de man? Het is duidelijk dat het gaat over de bijbelse verhouding tussen man en vrouw.

 “Eerstelijk zult gij, man, weten dat God u gezet heeft tot een hoofd der vrouw”. Wat houdt het eigenlijk in om hoofd van de vrouw te zijn? Er worden veel grappen over gemaakt. Maar weten we ook wat de schriftuurlijke inhoud van deze woorden is? Om met de deur in huis te vallen: hoofd-zijn van de vrouw heeft niets te maken met tiranniek gedrag of met baas spelen. Als man draag je een grote verantwoordelijkheid. Er behoort namelijk leiding van je uit te gaan. Leiding, die zal blijken in drie dingen: onderwijzen, troosten en beschermen. Dat je hoofd bent van de vrouw zal dus daarin blijken dat je haar onderwijs kunt en zult geven in alle dingen die het tijdelijke én het eeuwige leven aangaan. Dat je haar zult troosten in verdriet en zorg. Dat je haar zult beschermen te midden van allerlei bedreigingen; dus dat je vóór haar zult staan en gaan. Zó bedoelt de Heere het.

Een vraag: Zou onderwijzen mogelijk zijn, als je samen nooit over geestelijke zaken spreekt en daarin niet één bent? Zou werkelijk troosten mogelijk zijn, wanneer je eigen leven niet staat in het teken van het zoeken naar en het leven vanuit de énige troost in leven en sterven? Zou beschermen denkbaar zijn, als je vervuld bent van eigenliefde en als je de onbaatzuchtige liefde mist? Wanneer er van deze drie zaken geen sprake is, moet je, je op het hoofd-zijn van je vrouw maar niet laten voorstaan. Dan is het immers een karikatuur, een vertekening, die Gods Naam smaadt en Zijn Woord geen recht doet.

Het laatste aspect van de verantwoordelijkheden van de man vraagt nu onze aandacht. “En naardien het Gods bevel is dat de man in het zweet zijns aanschijns brood zal eten, zo zult gij ook getrouwelijk en naarstiglijk in uw Goddelijk beroep arbeiden, opdat gij uw huisgezin met God en met ere moogt onderhouden, en ook daarenboven iets hebt om de nooddruftigen mede te delen”.

We hebben ook nu nog de plicht om te werken. Werken is niet in de eerste plaats een verzinsel van mensen, maar het is een Goddelijke opdracht. Laat je daarom in je studie- en beroepskeuze toch leiden door de gaven die je van de Heere gekregen hebt én door de grenzen van Gods wet. Laat de vraag wat je moet kiezen een zaak zijn van je dagelijks gebed. Vraag maar om dienstbaar te mogen zijn, op welke wijze dan ook. Laat je bij je beroepskeuze toch niet meeslepen door geldzucht, hebzucht en eerzucht, want daar rust geen zegen op. Daar is geen einde van, dat is altijd maar een jagen naar meer en nog meer.

Het gaat er dus om dat de man in de eerste plaats, ondanks de moeite die aan zijn arbeid verbonden is, met trouw en ijver bezig zal zijn voor zijn vrouw, aan wie hij bij de huwelijksbevestiging beloofd heeft dat hij haar trouwelijk zal onderhouden. In de tweede plaats doet de man zijn werk voor zijn gezien en in de derde plaats voor de nooddruftigen. Hij verdient dus voor sámen, voor het gezin én voor de mensen die gebrek lijden. Als je op deze manier je werk doet, geeft dat aan de ene kant voldoening en aan de andere kant geeft het inhoud aan het wezen van je Goddelijke beroep.

Plicht en plaats van de vrouw na de huwelijksdag

“Desgelijks zult gij, vrouw, weten hoe gij u naar het Woord Gods houden zult jegens uw man”.
Ten eerste een Goddelijk advies; Zoek om je leven naar de geopenbaarde wil van God te mogen inrichten, in de overtuiging van het blijvende gezag van de Heilige Schrift. Vraag de Heere om hartelijk te mogen en te willen buigen onder Zijn Woord.

Aan de vrouw wordt gevraagd dat zij haar wettig man zal liefhebben, eren en vrezen. Liefhebben staat dus duidelijk voorop. Er is liefde tot de man nodig om te kunnen beantwoorden aan het doel en de opdracht die voor de vrouw is weggelegd in het huwelijksleven. Vanuit deze liefde wordt gewezen op eren en vrezen. De vrouw behoort haar man te eren en te vrezen vanuit een gevoel van respect en omdat hij de man is, die met Gods hulp haar zal onderwijzen, troosten en beschermen. Hetzelfde geldt ook van de gehoorzaamheid waarover gesproken wordt. “Gij zult uw wettige man gehoorzaam zijn” in alle dingen… Nee, dat staat er niet. Ze moet haar man gehoorzaam zijn “in alle dingen die recht en billijk zijn”. Dat zijn de dingen die juist zijn, overeenkomstig Gods Woord, recht in de ogen van God.

 De vrouw is anders, zij is gelijk voor God en gelijkwaardig voor de mensen, maar toch is zij anders dan de man. Ze mag gewoon meisje of vrouw zijn, zoals ze geschapen is. Dus niet voor de helft man of vrouw, niet een beetje vrouw of man, kortom, de vrouw mag zijn wie ze is. Wat is dat een verademing wanneer je, je als meisje of vrouw geaccepteerd voelt. Misschien probeert men je ontevreden te maken met je vrouw-zijn of je plaats als vrouw. Maar voor God mag je jezelf zijn.

De vrouw draagt de eerste verantwoordelijkheid voor het huishouden en het gezin.

In dit verband komen we vanzelf bij de vragen die er leven rondom de werkende gehuwde vrouw. De arbeidsmarkt roept om gehuwde vrouwen. De overheid stimuleert het, het bestedingspatroon van het gezin vraagt er steeds meer om. In ieder geval wordt het steeds moeilijker als we de keus maken om het gezinsleven de eerste prioriteit te geven. Als we als moeder in ons gezin willen functioneren, zal dat waarschijnlijk zelfs offers gaan vragen. De zegen om in het gezin bezig te zijn is zo groot, dat daarbij alle luxe en extra’s die we er voor moeten opgeven, verbleken. Het belangrijkste is ook in deze zaak of we duidelijk mogen weten, wat Gods wil en weg in ons leven is. Toch wil ik jullie een aantal raadgevingen meegeven naar aanleiding van het formulier en vanuit de Bijbel.

Ten eerste de man belooft uitdrukkelijk getrouw en naarstig in zijn Goddelijk beroep te arbeiden voor zijn vrouw en gezin, hij belooft haar trouw te onderhouden. Dus het gezinsinkomen is en blijft de eerste verantwoordelijkheid van de man.

Ten tweede de vrouw belooft uitdrukkelijk dat zij de man zal dienen en helpen, in alle goede en oprechte dingen behulpzaam zijn en dat zij op haar huishouding goede acht zal hebben.

Ten derde wordt er door beide belooft heiliglijk met elkaar te leven. Dat houdt dus in dat we principieel voor de kinderzegen open staan. Ook al is het salaris van de vrouw nog zo aantrekkelijk.

Ten vierde de waarde van het huwelijks- en gezinsleven. Het is in onze onrustige tijd zo belangrijk dat de functie van het gezinsleven wordt ingezien en dat we beiden bereid zijn daarvoor offers te brengen als dat nodig is.
Ten laatste wanneer de Heere kinderen aan onze zorgen toevertrouwt, hebben zij dringend behoefte aan geborgenheid en zorg binnen het gezien. Met liefde en aandacht kunnen we een kind nooit verwennen. Bedenk dat je de opvoeding niet over kunt doen. Laten onze moeders zich toch niet uit het gezin laten zuigen, als zou dit een minderwaardige taak zijn. Laten onze vaders hun verantwoordelijkheid voor de opvoeding toch niet veronachtzamen. We hebben beiden dus nodig. Hoe pijnlijk is het als een van beiden gemist wordt.

Samenvattend heeft de verantwoordelijkheid van de vrouw dus betrekking op: haar Schepper, haar man, haar gezin en haar voorbeeld naar anderen.

Wat de plicht van de vrouw betreft, zouden we als het volgt kort samen willen vatten: Laat je wandel eenvoudig en eervol zijn. De ootmoedige geest zoekt het niet in het uiterlijke, in weelde en pronk, maar in het aangenaam willen zijn in Góds ogen. Om gezien te mogen worden in de hemelse Bruidegom. Dat is het hoogste geluk. Hoe ligt dat bij jou? Zoeken jullie daar samen ook naar? Dan zal er ook een goed voorbeeld van jullie samen uitgaan. Gode tot eer en je ziel tot zaligheid. Dan zal de inhoud van je kledingkast stijlvol en smaakvol zijn. Daar draag je verantwoordelijkheid voor. Onze kleding is tenslotte bedekkend en niet ontdekkend bedoeld door de Schepper. Dus zeker niet uitdagend naar anderen. Maar dat behoeft toch niet gezegd te worden? We sluiten ons aan bij de wens die Paulus richtte tot de gemeente van Filippi: “Doch mijn God zal naar Zijn rijkdom vervullen al uw nooddruft, in heerlijkheid door Christus Jezus”.

Doelen van het huwelijk

Wanneer we letten op Gods bedoeling met de instelling van het huwelijk dan zien we dat ons drie zaken in een bepaalde volgorde voorgehouden worden.

Het eerste doel is samen voor de tijd en voor de eeuwigheid

Dat betekent: sámen door en voor de tijd, sámen naar en voor de eeuwigheid. Dus alles samen, samen, samen. Dat moeten we goed beseffen. De mens is van zichzelf niet in de eerste plaats gericht op de ander. Ons hart is egoïstisch, ik-gericht. Wanneer we in het huwelijk treden, gaat het om een inzetting van God. Vanaf dat moment ben je dus niet meer apart, maar samen. Dan spreek je niet meer over ‘ik’ maar over ‘wij’. Vanuit de oprechte liefde en trouw is ‘ik’ dan niet meer de belangrijkste maar ‘jij’. De levenskeus die je kenbaar maakt bij je huwelijk is, dat je, je voor de ander wilt geven, dat je, je zelfs wilt opofferen. Daar mag uiteraard door de ander geen misbruik van gemaakt worden.
Samen naar en voor de eeuwigheid. Wat staan we er toch bedroevend weinig bij stil, dat de Heere de huwelijksband als voorbereiding voor de naderende eeuwigheid gegeven heeft. Dat duwen we liever weg. Daar willen we eigenlijk niet aan denken. God heeft het huwelijk ingesteld om elkaar tot steun te zijn op onze reis naar de nimmer eindigende eeuwigheid. Dat jullie zouden beseffen dat jullie verantwoordelijkheid dragen voor elkaar, hoe jullie eeuwige bestemming straks zal zijn. Zorg dat je weet wat er in de ander omgaat, als hij of zij de knieën buigt voor het slapen gaan. Het samen spreken over meest wezenlijke dingen in leven en sterven, behoort ook tot Gods eerste bedoeling met het huwelijk.
 Weet je wanneer je ten diepste alleen kunt beantwoorden aan dit allereerste doel? Als de Heere je door Zijn genade een nieuw hart gegeven heeft. Dan pas kun je in beginsel een goede man voor je vrouw, een goede vrouw voor je man zijn. Dan pas kun je waarlijk in ootmoed jezelf opofferen.

Ten tweede samen de kinderzegen en de opvoeding

Gezinsvorming is een onderwerp waar veel over te doen is. Het is een teer onderwerpen dat vele gevoelige kanten heeft. Vanuit het formulier wordt gesproken over ‘hun kinderen die ze krijgen zullen’. Dat wil echter niet zeggen dat in een huwelijk, waar de kinderzegen gemist wordt, Gods gunst niet wordt ervaren. Het betekent ook niet dat er geen rekening gehouden wordt met de ongewild kinderloze echtparen. Zo is het ook verwoord in het gebed voor het bruidspaar: De kinderzegen, die het U belieft hun te geven.

Aan de getrouwden wordt gevraagd of zij voor God en Zijn heilige gemeente willen beloven dat zij ‘heiliglijk’met hem/haar willen leven. Zou dat samen kunnen gaan met allerlei eigenmachtig geknoei rond de gezinsvorming? Zou dat samen kunnen gaan voor de ogen van een heilig en alwetend God met het gebruik van allerlei voorbehoedsmiddelen? Is dat gezinsvorming in het licht van Gods heiligheid?

  Lees eens document Over kinderen in de Bijbel en Gemeente

Het opvoeden van de kinderen in de ‘waarachtige kennis en vreze Gods’ is onlosmakelijk aan het tweede doel verbonden. Waarom geeft de Heere de kinderzegen? Opdat wij aan de kinderen maar veel plezier zouden beleven? Opdat onze kinderen het maar vér zouden brengen in de maatschappij? Nee, daar gaat het niet allereerst om. Het doel is dat Gods herscheppende genade in dit kind verheerlijkt mag worden, zodat de Heere de eer en dit kind de zaligheid mag verkrijgen. Een van onze oudvaders spreekt over de ouders als de twee handen van God. Wij belijden enerzijds dat de genade van God soeverein is; anderzijds zijn we er toch ook van harte van overtuigd dat de Heere de genade middelijk werkt. Wat is het een verantwoordelijkheid om vader en moeder te mogen worden.

Ten derde gewetensvol samen geslachtgemeenschap hebben ander gezegd, het gewetensvol samenleven als man en vrouw binnen de huwelijksband.

De plaats van de seksualiteit in het huwelijksleven, de uiting van de liefde en de eenheid, ook in lichamelijke zin, is een gave van de Schepper. Seksualiteit is een gave van de Heere. Onzedelijkheid en boze lusten in het hart en leven van de mensen zijn gevolgen van onze val en zonden voor god. Zij doen echter deze schone gave van Boven niet teniet.

De bijbelse boodschap luidt ook heden ten dage: binnen het huwelijk is mijn lichaam voor de ander. De ander is er dus niet om mijn lusten te bevredigen. Nee, de ander heeft recht op mij, en niet ik op de ander. Denk samen eens goed na over deze woorden. We beseffen niet hoe heidens ons denken soms is. Het zijn zulke heilzame woorden. Egoïstische zinnenlust maakt in een huwelijk zoveel kapot, soms al vanaf het prilste begin. 

 Lees ook eens : Moeders in de Bijbel

Uit de Inhoud van bovenstaand pdf-document: