Zie ook eens de website landelijke en regionale geschiedenis van de Gereformeerde Kerken in Nederland (GKN) 1834-2004 nu deze zijn opgegaan in de PKN

Voor veel mensen in de wereld is dit het beeld van de traditionele kerk: een gesloten cultuur met metershoge drempels. Een ontoegankelijk huis waarin alleen insiders zich thuis en begrepen voelen. 

Velen willen dit gevoel doorbreken en bij medemensen de schroom overwinnen om over die drempel te komen. 

De deur staat wagenwijd open voor iedereen. Je mag je echt welkom weten, wie en wat je ook bent.

Lord…
We thank you for your church, founded upon your Word, that challenges us to do more than sing and pray, but go out and work as though the very answer to our prayers depended on us and not upon you. Help us to realize that humanity was created to shine like the stars and live on through all eternity. Keep us, we pray, in perfect peace. Help us to walk together, pray together, sing together, and live together until that day when all God’s children — Black, White, Red, Brown and Yellow — will rejoice in one common band of humanity in the reign of our Lord and of our God, we pray. Amen.
Martin Luther King Jr.

Heel veel mensen, wereldwijd, geloven dat een mens houvast nodig heeft

Ze weten zeker dat je met de bijbel als basis sterk in je schoenen staat. De bijbel is Gods woord en is voor ons zowel bron als norm.

Mensen hebben niet alleen God nodig maar ook mensen. Daarom willen ze een hechte gemeenschap vormen met oog voor elkaar en oog voor onze naaste omgeving. Het is een bijbelse opdracht dat mensen omzien naar elkaar. Mensen zijn heel verschillend ook binnen een kerk. Het is daarbij een bijbelse opdracht om elkaarte aanvaarden zoals Jezus ons aanvaardde.

Al die mensen zien het zowel als opdracht als een uitdaging om eigentijds te zijn. Niet om modieus te zijn, maar om de boodschap van het Evangelie maximaal recht te doen. Het evangelie zoals dat te lezen is in de bijbel richt zich tot de mens van vandaag. Wat boodschap betreft willen ze geen water bij de wijn doen, ze volgen daarin de bijbel. wel willen ze op andere manieren proberen eigentijds te zijn.

Bekijk het logo van de PKN  

PKN - Protestantse Kerk in Nederland - Weg van geloof

Ook vandaag gaan wereldwijd velen de weg van het geloof. Mannen en vrouwen, ouderen en jongeren beleven de vreugde van het evangelie. Ook vandaag leeft de kerk. Dat geldt ook voor de Protestantse Kerk in Nederland. Op zondag komen in deze kerk in zo’n 1800 gemeenten mensen bijeen om de lofzang te zingen op Gods liefde. Er worden mensen gedoopt. Leden van alle leeftijden beleven en belijden hun geloof en ontmoeten broeders en zusters in de naam van de Heer.

Kerk-zijn = zoeken naar God' onmisbare leiding

le: Leiding van God: Men zoekt bewust naar Gods bedoeling voor de kerk.

2e: Leiding van mensen: men neemt verantwoordelijkheid bij het gaan van nieuwe wegen.

Ook wij moeten voortdurend zoeken naar Gods leiding voor de kerk als geheel en in concrete situa­ties. En we hebben mensen nodig, die verantwoordelijkheid op zich durven nemen.

Nee, niet in eigen kracht. Dat was de valkuil van Mozes in zijn jeugd (Ex. 2: 12). Hij maakt brokken en moet vluchten. Veertig jaar is hij in de stilte. Dat went. Hij zorgt voor de schapen en het is wel goed zo. Er komt gezapigheid in zijn leven. Zoals wij soms afstompen door de sleur van alledag. Durven we nog op avontuur met God?

Als God Mozes roept voor het avontuur is hij bang en verzint vijf redenen om géén leider te hoeven zijn. Herkent u zich in zijn argumenten?                                      .

1. Ex. 3: 11: Identiteit - Wie ben ik? Hij voelt zich minderwaardig.

God antwoordt: 'Ik zal bij je zijn'.

2. Ex. 3: 13: Intimiteit- Wie bent U? Hij kent God niet goed genoeg.

Je leert God niet kennen uit een boek, maar door Hem te gehoorzamen en te volgen.

God antwoordt: 'Ik ben die er zijn zal'

3. Ex. 4: 1: Intimidatie - Ze zullen me vast niet geloven.

We hebben van het evangelie het best bewaarde geheim gemaakt, omdat we bang zijn voor de mening van anderen: zullen ze me niet uitlachen?

God geeft Mozes een staf in zijn handen: teken van geestelijke autoriteit.

God bevestigt de verkondiging van het Woord met wonderen en tekenen!

4. Ex. 4: 10: Incompetentie - Ik ben geen goede spreker. Mozes voelt zich onbekwaam.

God zegt: Ik zal je de woorden in de mond leggen.

Paulus zegt: 'Onze bekwaamheid is Gods werk'.

5. Ex. 4: 13: Onwil- Stuur toch iemand anders. Mozes durft het avontuur niet aan.

'Nu (pas) werd de HEER kwaad op Mozes'.

We staan voor een geweldig avontuur met God: Doe eens een nieuwe ontdekking  

Anno Nu  mag voor velen een jaar van nieuwe ontdekkingen worden. Opnieuw ontdekken wat ze in deze hectische en dramatische tijden kunnen geloven en wat ze aan moeten met Jezus en zijn gemeente, de kerk. Opnieuw de kerk als levensveranderende gemeenschap ontdekken in Anno Nu. Heel praktisch voor alle mensen, gelovig, niet-zo-gelovig, of misschien op deze site aanwezig met afkeer van- of frustratie over de kerk. Op deze site willen we met jou op ontdekkingstocht gaan naar de eerste gemeenten om ons erdoor te laten verassen en inspireren. Die herontdekking zie je trouwens ook bij mensen om ons heen in de maatschappij.

Misschien herken je de volgende uitspraak: ‘Toen ik 14 was, werd ik de kerk uitgewerkt met al die dingen, die moesten en niet mochten, Ik zag de kerk als ouderwets, achterhaald en oer saai, niet trendy. Dat beeld is blijven hangen en die sfeer hangt er bij vele mensen.. soms heel terecht.

Toch kan het ook anders. Een man van middelbare leeftijd bezocht eens een gemeente, waar hij volgens eigen zeggen diep geraakt werd door Gods aanwezigheid in een warme gemeenschap. Hij zei daarna: ‘Ik ben erachter gekomen, dat ik vol was met vooroordelen over de kerk...’ Het kan dus ook anders...

Om verder te komen dan vooroordelen en ervaringen van vroeger vragen we aandacht voor Gods gemeente vandaag de dag. Ontdek de Kerk en dat heeft alles te maken met de Heer van de Kerk: Jezus Christus. Door Hem mogen we opnieuw ontdekken, wie wij mogen zijn als mensen!

Vanuit het boek Handelingen kunnen we ons verdiepen in thema’s als vervulling, gebed, echte verandering en dienstbaarheid. Grote woorden, die veel zeggen over uw en mijn leven.

Een Ware gemeenschap

Lukas is een uitstekende gids om mee op ontdekkingtocht te gaan in de eerste gemeente van Jezus Christus. De schrijver Lukas is een historicus, van professie huisarts. In het begin van zijn eerste boek (het Evangelie van Lukas) schrijft hij, dat het hem goed leek om alles van de aanvang af nauwkeurig na te gaan en deze gebeurtenissen in ordelijke vorm voor u, hooggeachte Theofilus, op schrift te stellen. In Handelingen, zijn tweede boek, begint deze historicus met de volgende 30 jaar. Lukas beschrijft de enorme impact, die het getuigenis van de opstanding van Jezus heeft. Er ontstond een groep mannen en vrouwen, die een dynamische en aantrekkelijke gemeen­schap vormden. En het is vandaag, Anno Nu, zoveel jaar na Christus. Nog steeds herinnert elk jaar ons aan die ene naam: Jezus Christus. In dit jaar komen overal in de wereld wekelijks de volgelingen van Jezus Christus samen. In kerken, zaaltjes, huiskamers of in de open lucht. Om midden in onze complexe levens en op deze gekwetste planeet houvast te zoeken bij Jezus Christus. Om rondom die ene Jezus bijeen te komen in samenkomsten en huiskamers. Velen willen als gemeenschap diezelfde Jezus Christus kennen, volgen en bekend maken.

De gemeenschap van gelovigen ontstond door hun band met Jezus. Dat bracht hen samen. Het geloof in Jezus als Heer en Messias, de door God gezonden Redder. Zo vlak na de uitstorting van de Heilige Geest bruiste deze gemeenschap van kracht en van leven! Lukas schreef in het begin van zijn boek Handelingen korte samenvattingen over het leven van die eerste christenen. We richten ons daarbij vooral op de gemeenschap, die zo kenmerkend was voor deze discipelen. Voordat we heel praktisch gaan kijken, wat die gemeenschap van de eerste gemeente ons te bieden heeft, moet ik eerst ingaan op de basis van deze ware gemeenschap.

De realistische basis van ware gemeenschap

De Bijbel laat keer op keer zien, dat God een God van gemeenschap is. Als we dat vandaag in één woord zouden moeten aangeven, wat Gods droom en plan voor ons mensen is, dan komen we uit bij het woord: gemeenschap. Hiermee zeggen we iets heel belangrijks over het wezen van God. Over wie Hij is. De basis van ware gemeenschap, zoals we dat ook beschreven vinden in het boek Handelingen, is verankerd in de God, die ware gemeenschap schept. Dat is ook het eerste punt, dat we als basis van ware gemeenschap willen noemen. De oorsprong van ons menselijke geslacht is volgens de Bijbel niet te vinden in een toevallige chemische reactie, of in een altoos durende reïncarnatiecirkel, maar heeft een heel persoonlijk en bewust begin. Het ultieme hoogtepunt van dat allereerste begin van gemeenschap wordt zo beschreven in Genesis. God zei: Laten wij mensen maken die ons evenbeeld zijn, die op ons lijken.’ Hij spreekt hier in het meervoud, dat meteen al duidelijk maakt, dat het God om gemeenschap te doen is. Want door die schepping van de mens baande God een weg naar een paradijsgemeenschap, die net zo’n volmaakte gemeenschap was als Hijzelf. Het was werkelijk goed!

Maar je weet net zo goed als wij, dat het een totaal andere weg is op gegaan met het menselijke geslacht. Zonder enige reden reageerde de mens op de fluisterstem van Satan en zo spatte de gemeenschap uit elkaar door hun zelf gekozen ongehoorzaamheid. Weg gegleden van hun verbondenheid met God en dus ook met elkaar ging het menselijke geslacht recht op haar ondergang af. (zonde vernietigt altijd als eerste de verbondenheid met God en met elkaar.) Toch beloofde God toen al een Redder.

Lukas schreef zijn boeken nadat een Joodse man: Jezus, de beloofde Redder, het heilsplan van God tot het hoogtepunt had gebracht. Voor Lukas was de kruisdood en de opstanding van Jezus Christus het meest krachtige bewijs, dat God in staat was de verbondenheid tussen mensen en God te vernieuwen. Nu kon de belofte van God, dat de gemeenschap hersteld zou worden, in vervulling gaan. En Lukas zag voor zijn eigen ogen gebeuren, wat dat betekende voor de gelovigen. Dat beschrijft hij in Handelingen. Dat wil hij ons laten zien als gids, om de kerk te herontdekken.

Handelingen leert ons als tweede, dat de basis van die herstelde gemeenschap het geloof in Jezus Christus is! Voordat Lukas over de eerste gemeente schrijft (het gedeelte, dat we net lazen), geeft hij een verslag van de preek van Petrus vlak na de komst van de beloofde Heilige Geest. Petrus’ toespraak maakt een diepe indruk. Zijn getuigenis over het sterven van Jezus en diens opstanding roept een vraag op: wat moeten we doen?

Die vraag klinkt trouwens vandaag nog steeds. We komen mannen en vrouwen tegen, die afgeknapt zijn op de kerk zoals ze die kennen, maar meer willen weten over het christelijke geloof. Mensen die hunkeren naar herstel van gemeenschap met God en mensen. Mensen zoals jij en wij zoeken naar manieren om te reageren op wat de Bijbel leert over deze Jezus. Wat kan ik met dat verhaal? Hoe reageren wij op de Zoon van God, die leeft en zijn handen naar ons uitstrekt in onze ellende?

Petrus doet een dringend beroep op de luisteraars van toen en ook op jou met de woorden: Laat je redden uit dit verdorven mensengeslacht!’ Laat je redden... zoals een bang kind door een voorbijganger vlakvoor een aanstormende auto wordt weggegrist; een doodsbenauwde man door een beademingsapparaat weer op adem kan komen en een gewonde vrouw door de brandweer uit een instortend gebouw wordt getrokken. Zo radicaal klinkt de oproep van Petrus om je te laten redden. Aan hun eigen redding kunnen zij niets doen, dan zich over te geven aan hun redder. Alleen vertrouwen in diegene, die je leven kan redden van de ondergang.

Geloven in Jezus Christus is zíjn woorden aanvaarden. Je zelf overgeven in de handen van je goddelijke Redder. Geloven in redding door Jezus Christus is de basis van ware gemeenschap. Met veel drama wordt in het begin van de bijbel (Genesis) de gebrokenheid van de gemeenschap beschreven, maar óók met veel drama wordt hier in Handelingen de enorme kracht van God zichtbaar in het herstel van gemeenschap. Hier zien we het werk van de Redder, het werk van onverdiende trouw en liefde van God: zijn genade. Deze verzen uit Handelingen vertolken een praktische uitwerking van Gods genade in een geloofs­gemeenschap. Deze gemeenschap was gebaseerd op God, die door Jezus Christus een vernieuwde gemeenschap mogelijk maakte. Het doet er in wezen niet toe, of je nu man of vrouw bent, hoog opgeleid of niet, overal hetzelfde over denkt, sociologisch tot eenzelfde groep behoort. Geloof in Jezus Christus is de basis van gemeenschap. En vanuit dit herstel van verbondenheid met God ontstaat een gemeenschap, die Lukas beschrijft als de eerste gemeente. Dat brengt me nu bij de praktijk van die eerste gemeenschap

De realistische praktijk van de gemeenschap.

De intentie van Lukas moeten we helder voor ogen krijgen. Hij schreef als historicus met nauwkeurigheid en orde. Zijn doel was de gelovigen van zijn tijd een model te geven vanuit het vroeg christelijke leven. Een doordacht ideaal van Gods gemeenschap. Hij is heel behoedzaam, gebruikt het woord voor kerk (ekklesia) in deze fase nog niet (pas in 5:11), maar zinnen als: ‘waren ze allen bij elkaar’. ‘Allen die het geloof hadden aanvaard’ ‘de leerlingen’, ‘de groep mensen die het geloof hadden aanvaard’. Zij, die tijdens het leven van Jezus met Hem hadden opgetrokken, trekken nu onder leiding van de Heilige Geest verder om van Jezus te getuigen. Hoe zag dat model van Lukas er dan uit? Wat waren de praktijken van deze gemeenschap? Wat leren we hiervan vandaag Anno Nu in onze gestroomlijnde woonoorden?

De bouwstenen zijn onderwijs, gemeenschap, maaltijd houden en de gebeden. De aspecten worden benaderd vanuit het werkwoord ‘trouw blijven aan’. Een belangrijk werkwoord voor Lukas’ visie op de gemeente, want dat betekent volharding, een zekere vastberadenheid om door te gaan ondanks tegenslag of vertwijfeling.

De gemeenschap werd allereerst gekenmerkt door het vasthouden aan het onderwijs van de apostelen. Hun boodschap was en is nog steeds de boodschap van Jezus Christus. Ze waren de vrienden van Jezus, de mannen, die zijn woorden en daden hadden meegemaakt. En dit waren ook de krachtige getuigen van het eerste uur, van de opstanding. Zij houden ons een spiegel voor: het nieuws over Jezus’ opstanding was de absolute kern van de eerste gemeente. Dat horen we het beste van de apostelen en dat onderwijs moet klinken tot vandaag de dag aan toe. Neem nou de woorden van Petrus, die met een dringend beroep op zijn luisteraars wijst op Jezus, die opstond uit de dood.

Hoe gemakkelijk laten wij ons vandaag afleiden van het onderwijs uit de bijbel. Zowel binnen als buiten de kerk denken we veel belangrijkere ideeën en kwesties te hebben gevonden. Economische vragen en toekomstvoorspellingen, allerlei planning en organisatie rond ons leven en werk, problemen in de kerk, wereld en ons gezin. die allemaal afleiden van de kern. Wetenschappelijke argumenten en onze angstige twijfel zetten het onderwijs aan de kant als saai, irrelevant en achterhaald. Dus een keiharde oproep terug te keren tot de kern en het onderwijs van de apostelen en dat relevant maken voor ons vandaag. Jezus Christus beter leren kennen door een lerende gemeenschap te zijn: in de samenkomsten, op de huiskringen in heel veel plaatsen, cursussen, in de gezinnen jong en oud, terug naar de kern, waar ze ware gemeenschap mogen ervaren.

Als we Lukas, onze gids, verder volgen in zijn tour door de eerste gemeente, dan staan we ronduit verbaasd te kijken, als we de eenheid en liefde in deze eerste gemeenschap herkennen. Ware gemeenschap werd in praktijk gebracht in de samenkomsten en maaltijden, thuis en in Gods huis, de tempel. Dat staat zo haaks op het beeld van de kerk, dat velen hebben. De praktijk van de eerste gemeente was spontaan en getuigde van echte betrokkenheid en warme gemeenschap. Hun samenkomsten in de tempel (ze waren immers Joods) en in de huizen geven aan, dat deze gelovige gezinnen een diepe eenheid en liefde ervoeren. Lukas beschrijft deze gemeenschap met termen als ‘Allen die het geloof hadden aanvaard, bleven bijeen en hadden alles gemeenschappelijk... Elke dag kwamen ze trouw en eensgezind samen in de tempel, braken het brood bij elkaar thuis en gebruikten hun maaltijden in een geest van eenvoud en vreugde.

Om jaloers op te worden, als dit model van Lukas eens door de kille stenen muren van vele levens zou doordringen... de spontaniteit en vrijheid om de ander te aanvaarden en lief te hebben. Zomaar aan je tafel te vragen, elke dag te leven met mensen, die ook door de passie van Jezus Christus geraakt zijn, een nieuwe kijk op je bezit, een nieuwe kijk op je relaties,...

De kern van ware gemeenschap ligt verborgen in dat woord koinonia (Grieks voor gemeenschap). Het heeft de betekenis van delen; uitdelen en ontvangen, tweerichtingsverkeer. Jezelf geven aan God en aan die ander uit pure liefde en vrijheid. Rijkelijk uitdelen aan wie iets nodig heeft, of die jou nodig heeft. En het woord koinonia betekent ook aannemen, in ontvangst nemen, als er aan jou gegeven wordt. Je leven openstellen voor die ander. Onbevangen, onbevreesd. Je kunt pas echt delen en ontvangen, als je werkelijk vrij bent. Dat openstellen gebeurde zo spontaan, omdat men zich had opengesteld voor God en zijn vrijheid ontving. Mensen hadden zich laten dopen, een markeringspunt van nieuw leven in ware gemeenschap met God.

Denk nog even terug aan wat we in de inleiding ontdekten... dat er in de wereld Anno Nu zoveel mensen wonen, die afgeknapt zijn op de kerk of vol zijn met vooroordelen. Zij hebben bijna niets aan gemeenschap ervaren in vroegere jaren, of hebben door een conflict of teleurstelling zelf die gemeenschap verbroken. Dat is pijnlijk. Vooral ook omdat het vaak de vrijheid wegsnijdt, waardoor het kil wordt...

Lukas en zijn idealen voor een ware gemeenschap zijn zo kwetsbaar. Ook in onze hedendaagse wereld zijn we als gemeenschap kwetsbaar. Spontaniteit wordt keihard bedreigd door de druk van agenda’s en organisatie. Maaltijden zijn sjeesmomenten geworden, waar we ons liever even terugtrekken. Zo leidt deze tijd ons tot vervlakking in plaats van tot de gemeenschap, die Lukas ons als model geeft. Dat vraagt een radicale ommekeer...een weg zoeken, waarin we Jezus Christus weer in het centrum van ons bestaan zetten. Niet onze goede wil en religieuze bedoelingen, of de goedheid, die in de mens verborgen zit centraal stellen, maar de opgestane Here Jezus. Hij herstelt ware gemeenschap met God. Hij is de enige weg tot de herontdekking van ware gemeenschap.

In navolging van het model, dat Lukas geeft, willen velen als volgelingen van Jezus samenkomen. Op veel meer plaatsen dan we denken. Om wekelijks stil te staan bij het apostolische onderwijs en de gemeenschap met God en met elkaar te ervaren. Niet alleen in kerken, maar vooral ook in de huizen. En dat met de verwachting, dat ze Gods grote daden en wonderen van levensvernieuwing mogen en zullen meemaken. Wij  mensen zijn gemaakt te leven in een echte, liefdevolle gemeenschap. Willen we dat zijn voor de mensen om je heen? Jezelf geven en de ander durven ontvangen? Betrouwbaar zijn….. Vast houden aan de fundamenten van de gemeenschap, die zich kerk is gaan noemen: onderwijs ontvangen en geven, gemeenschap ervaren en ook in de samenkomsten en maaltijden terugdenken aan het model van de eerste gemeente.

Het laatste kenmerk van de eerste gemeente was, dat ze een biddende gemeenschap was. Ze loofden God, schrijft Lukas en ze waren vurig en eensgezind in het gebed. Samen bidden is voor sommige mensen een onmogelijke opgave. Hun gebed is verstomd of de gemeenschap is niet veilig genoeg om te delen, wat voor hen zo intiem is. Samen bidden als man en vrouw, als ouder(s) en /of verzorger(s), als leerkracht met leerlingen, samen bidden als vrienden en met je medegelovigen is bouwen aan een ware gemeenschap. Het verdiept je relatie. De mensen, die al langer in een geloofsgemeenschap actief zijn, vinden hier vaak drempels en allerlei argumenten om het aan de kant te zetten. Goed onderwijs vinden ze prima, ze hechten aan een warme gemeenschap en gezamenlijke maaltijden, maar dikwijls zijn de gebeden verschraalt en erg individueel. Blijft de vraag, hoe dat kan? En hoe dat anders kan...

De kerk ontdekken als een ware gemeenschap. Dat doe je niet zo maar, zelfs niet met Lukas als gids. Misschien denken we, Anno Nu, na over die basis. We zijn gemaakt om te leven in gemeenschap met God en met elkaar. Een God, die gemeenschap schept en verzoening werkt door het geloven in Jezus. Wat betekent dat voor mij en mijn gezin?

Anderen lopen vast op de praktijk van gemeenschap, die soms zo weerbarstig is en anders uitpakt, dan we zouden willen... Ook moeite met mensen onderling kan ware gemeenschap verhinderen.

Dat brengt ons weer terug bij het begin. Misschien moeten we de basis nog eens doordenken, of nu deze fundamenten van de praktijk werkelijk uitvoeren.

Zijn we bereid vast te houden, vol te houden? Vragen om die keus te maken.... om niet nu al op te geven met zoeken, niet op geven te investeren in gemeenschap, in het serieus lezen en bestuderen van het onderwijs van de apostelen.

Het hart van de christelijke gemeenschap is misschien wel, dat enkele mensen een intensieve relatie met elkaar aangaan. Hier zullen gewone mensen, die regelmatig met elkaar omgaan, veel van het goede realiseren, dat we vandaag de dag van allerlei therapeuten verwachten. Dat zal gebeuren als mensen zich aan elkaar verbinden op een manier, die alleen door het nieuws van Jezus Christus mogelijk is.

Realistische verandering

Alleenstaande ouders die proberen vader en moeder te zijn, langdurige ziekte en stil verdriet en pijn overvalt mensen zoals velen, verwijdering binnen gezinnen en ruzie onder vrienden, opvoedingsproblemen en huwelijkscrises, eenzame tieners en noem je teleurstellingen en verlangen naar echte verandering maar op. Problemen zijn er voldoende. Iedereen hier verzameld kan ze aanvullen met moeiten uit zijn of haar leven, toch?

Veranderen. Morgen doe ik het beter. Binnenkort ga ik het eens echt anders aanpakken. Als persoon, als gemeenschap, kerk, politieke partij, wijkvereniging, land of zelfs wereldbevolking. Het moet anders...telkens klinkt dat geluid weer. Kijken we naar ons leven en de verandering dichtbij huis, dan klinkt de vraag: waar ligt het kernprobleem?

Ons temperament? Ons gebrek aan zelfbeheersing? Traumatische jeugdervaringen? Onzekerheid? Psychische problemen? Zelfmedelijden? Luiheid? Negatief denken? Hardnekkige zonde? Onvoldoende bijbelkennis? Gevoel van zinloosheid? Waarmee moeten we ons bezighouden, als we werkelijk en blijvend willen veranderen?

Allereerst zijn we ongeduldige mensen, die verandering verlangen, zoals we een hamburger maaltijd bestellen: oppervlakkig, snel en het moet niet teveel kosten. We gaan altijd voor de aanbieding en ontwijken het liefst de innerlijke pijn. Daarbij is verandering toch ook mysterieus, niet altijd uit te leggen en zeker al niet te plannen. Gelikte succesverhalen van verandering maken je argwanend. En als we verandering als één dramatisch ogenblik zien, zijn we niet eerlijk over de lange weg van het veranderingsproces.

Het boek Handelingen biedt ons een breed beeld van de geschiedenis, waar God werkzaam is en verandering teweegbrengt op wereldniveau. Handelingen is ook heel direct en confronterend om het hart van één individu te raken. In Handelingen, het actieboek van het Nieuwe Testament, ontdekten we eerder de basisfundamenten zoals onderwijs, gemeenschap en gebeden. die in de eerste gemeente heel praktisch werden gemaakt. Lukas wees ons als gids ook op de vele tekenen en wonderen die de apostelen verrichtten en die iedereen met ontzag vervulden. Vandaag gaat hij daar een heel specifiek voorbeeld van geven. Een krachtige directe genezing van een verlamde man wordt met veel details verteld. Het is een heel bewust gekozen verhaal over echte verandering. Maar het verhaal van deze genezing leidt ertoe, dat Petrus en Johannes een avontuur beleven, dat zich uitstrekt over twee hoofdstukken. Handelingen 3:1 tot het einde van hoofdstuk 4 is één doorlopende geschiedenis.

Realistische verandering: persoonlijk en universeel

Laat Lukas ons meenemen naar de tempel. Elke dag lag daar die man te bedelen. Zelf niet in staat zijn leven op te bouwen, maar totaal afhankelijk van de good-will van zijn volksgenoten. Een mens met intense vragen en zichtbare zwakheid en afhankelijkheid. Vanaf zijn geboorte al verlamd. Een geboren verliezer. Hij heeft geen naam, geen prestaties, geen carrière, geen zaken om indruk te maken en zichzelf op te poetsen. Op zijn steeds herhaalde roep om aalmoes krijgt hij van Petrus en Johannes wel een zeer bijzondere reactie. Oogcontact, de eerste vraag van Petrus was naar een persoonlijk contact met deze naamloze man. De bedelaar keek op met verwachting! Misschien was dat wel juist, wat Petrus zocht. Had deze man, getergd door het leven, afhankelijk van anderen en uitgestoten uit de religieuze gemeenschap van toen, had deze man nog verwachtingen? En na dit oogcontact worden zijn verwachtingen op verbluffende wijze overtroffen: Petrus geeft zijn materiele faillissement toe, maar zegt hem ‘’in de Naam van Jezus Christus van Nazaret, sta op en loop!’’ Dan pakt Petrus zijn rechterhand en helpt hem overeind. Onmiddellijk was deze man veranderd, hij had kracht in zijn voeten en enkels. Lukas struikelt dan bijna zelf over de zinnen, die hij opschrijft... Vers 8 ‘’Hij sprong op, ging staan en begon te lopen... Hij ging samen met hen de tempel binnen, lopend, springend en God lovend. Verbazing alom. Natuurlijk herkenden de mensen hem meteen.

Voor Lukas heeft deze geschiedenis een diepe betekenis. De tijd en de plaats van dit wonder zijn bijzonder. Dus hoewel deze verandering heel persoonlijk beschreven wordt, wijst ze (en dat zien we ook bij de wonderen van Jezus) naar het grotere plan van God. Er was een nieuw tijdperk aangebroken voor de wereld en dat is begonnen in Gods stad Jeruzalem. Het sterven en opstaan van Gods Zoon Jezus Christus had een herstel van gemeenschap tussen God en mens mogelijk gemaakt. Als we over echte verandering nadenken, leert de Bijbel ons dat te plaatsen in het grote verhaal van God. Een profeet als Jesaja voorzag deze overgang naar een nieuw tijdperk en beloofde in 35:6 dat ‘’Verlamden zullen springen als herten,”. Jezus pakt deze woorden ook op, als men aan Hem vraagt, of de beloofde Messias/Verlosser gekomen is: ‘’ Zeg tegen Johannes de Doper wat jullie horen en zien: blinden kunnen weer zien en verlamden weer lopen...’’ De genezing van deze verlamde man laat met kracht zien, dat het nieuwe tijdperk is aangebroken. Het tijdperk waar de Geest van God door het goede nieuws van Jezus sterven en opstanding mensen van binnenuit verandert. Echte verandering is dus heel persoonlijk, maar is verbonden met het grote plan van God tot herstel van deze aarde. Dat brengt ons bij het tweede deel waar Petrus het genezingswonder verder toelicht.

Realistische verandering: alleen in Jezus’ naam

Dat deze afhankelijke, bedelende man opspringt, danst en springt als een hert, was niet het resultaat van de vroomheid of kracht van Petrus, maar het werk van de levende God. Terwijl hij zonet nog dagelijks passief en afhankelijk neergelegd werd, zie je nu, dat Lukas een sterk Grieks werkwoord gebruikt om zijn actie te beschrijven: Hij klampte zich vast...

Petrus weet snel deze man en de omstanders te wijzen op iemand die werkelijk het vastklampen waard is. Na de krachtige ontkenning dat verandering door menselijke vroomheid of kracht gewoonweg onmogelijk is, wordt gewezen op de God van Abraham, Isaäk en Jakob, op de God van hun voorgeslacht. Petrus is helemaal helder over de bron van werkelijke verandering: Het komt door zijn naam en door het geloof in zijn naam dat deze man, die u hier voor u ziet en die u kent, kan lopen; het geloof dat Jezus schenkt, heeft hem in aanwezigheid van u allen gezond gemaakt!

Dat nu juist de Joden, die deze God al generaties lang aanbaden, niet snappen dat alleen God zo’n wonder kan doen, is volgens Petrus bizar. Er volgt dan ook uit zijn mond een kei harde confrontatie: Het Joodse volk is diep in zonde weggezakt en verloren. Drie ernstige daden worden hen verweten. Alle drie gericht tegen de Redder Jezus, die het nieuwe tijdperk in kwam luiden:

Allereerst hebben zijn volksgenoten deze Jezus uitgeleverd en verstoten, terwijl zelfs een heidense leider Pilatus bereid was hem vrij te laten (:13).

Het tweede verwijt is niet minder hard: men had de Heilige en Rechtvaardige verloochend en op bizarre manier gepleit voor de vrijlating van een moordenaar.

Daarop volgt, dat zij Hem, die de weg naar het ware leven wijst, de weg van de dood hebben gewezen.

In drie klinkende dreunen worden de enorme zonde van dit volk voor hun ogen geschilderd. Totaal faillissement, een verlammende schuld en diepe schaamte passen hen. Hij wil met deze scherpe confrontatie hun harten raken en hen hun zonden helder voor ogen houden.

Wanneer we beseffen, dat wij mensen schuldig staan voor God, willen we direct onszelf een excuus geven en wegvluchten. Toen Adam werd opgezocht, nadat Hij ongehoorzaam was geweest, wilde hij zich verbergen. Dat kennen we toch? Zelfbescherming, vluchtgedrag, de schuld afschuiven, verlichting vinden in verslaving, slopende oppervlakkigheid, agressief gedag, stress enz. enz. Gewoon blijven staan, schuldbewust en teleurgesteld, is het moeilijkste, wat er is. Schuld toelaten in het binnenste van je hart om waarachtig berouw te doen ontkiemen lijkt onmogelijk voor ons. Toch is dat de enige weg tot echte verandering... Dat brengt ons bijna automatisch bij het volgende deel van de toespraak van Petrus.

Realistische verandering: door vergeving van zonden

In vers 17 geeft Petrus weer, hoe God ons mensen ziet( Volksgenoten, ik weet dat u uit onwetendheid hebt gehandeld (Jezus in Lukas 23;34 ‘’Vader vergeef hun, want ze weten niet wat ze doen). Onwetend, stuntelend in het duister, handelend in onverstand en koppigheid... en met een enorme schuldenlast beladen. Dat is natuurlijk voor ons zelfbewuste en zelfvoldane mensen een tegenvaller. Zoals die verlamde man om een aalmoes vroeg en teleurgesteld was, toen Petrus zei: Zilver en goud heb ik niet... zo zijn wij teleurgesteld, als we niet door onszelf en anderen worden opgepept.

Er is tegen ons allemaal gezondigd. En wij zondigen allemaal. Mensen houden niet van medemensen, zoals het zou moeten.. Het onvermogen van anderen om volkomen lief te hebben is pijnlijk en vaak diep teleurstellend. Voorbeelden kennen we allemaal wel?

Hier in Handelingen 3 zien we dan ook meteen Gods reactie op menselijke schuld. Hij reageert met liefde en genade, op basis van diezelfde naam Jezus Christus van Nazaret. Hoe is het mogelijk! Goddelijke amnestie en vergeving voor mensen en volken, die Hem hebben veracht, vernederd en gedood. Hij gebruikt zelfs de onwetendheid en het falen van mensen om tot zijn doel te komen. Maar de oproep aan onze kant is nog steeds even radicaal: (:19) Wendt u af van uw huidige leven en keert terug tot God om vergeving te krijgen voor uw zonden. Dat is nou zo kenmerkend van het nieuwe tijdperk, dat Jezus Christus heeft ingeluid. Echte verandering is mogelijk, doordat God onze schuld uitwist. Het Griekse werkwoord komt uit de schoolsituatie van de Grieken, waar het wasbord waarop men de schuld geschreven had schoon gewist werd. Alle vuilheid en bitterheid, die aan je hart vastkleefden worden definitief afgewist door de genade van God.

Dus keer terug naar God, mensen!! Laat je niet langer verleiden verandering,…… jouw verandering in mensenhanden te geven. Geef je leven in de handen van de genadige God. Keer je dus om, man.. geef je leven een wending vrouw! Kijk, zoals die verlamde met verwachting omhoog! Wees als een bedelaar die in totale afhankelijkheid het uitroept naar God. Keer terug naar God om vergeving te krijgen. Het nieuwe tijdperk van Jezus Christus is het tijdperk van Gods genade! Bereikbaar voor jou en mij. Petrus bevestigt dit nogmaals door te wijzen op de krachtige beloften van God door het Oude Testament heen. Echte verandering rust op de belofte van God, ons laatste punt vanmorgen.

Realistische verandering: God belooft zijn zegen

God heeft zijn dienaar: Jezus Christus, de beloofde verlosser, uit de dood laten opstaan en hem gezonden om te zegenen.

De grote mannen van het Jodendom worden door Petrus uit de kast gehaald: Mozes en Abraham. Mozes zei: er komt een Profeet, een boodschapper van God. Luister naar Hem. Een prille belofte van Jezus de Verlosser, die in zijn woorden de weg naar Gods gemeenschap wees. Abraham kreeg de machtige belofte, dat in zijn nageslacht alle volken op aarde gezegend zouden worden. In Handelingen zie je een begin van deze zegen, een nieuw tijdperk, waarin de genade van God de wereld zal gaan veroveren. In 695 na Christus was Willibrord werkzaam in Utrecht met de boodschap van vergeving en echte verandering door Gods genade. In Anno Nu beginnen overal in de wereld mensen met diezelfde boodschap een gemeenschap: Het geloof in de naam van Jezus, de opgestane Verlosser, maakt mensen op wonderbaarlijke wijze gezond. Brengt hier en overal vergeving en genezing. Op velerlei wijzen, vaak tegen onze verlangens in. Maar durven we nog op te kijken met verwachting?

Realistische verandering. Morgen doen we het beter. In de nabije toekomst gaan we het eens echt anders aanpakken. Voor velen een illusie. Mensen komen zomaar niet tot de kern van verandering. Ook Anno Nu doen we niet meer dan ons de weg laten wijzen door God. Misschien hadden we een stappenplan voor een flits fix willen horen... en wellicht delen we het verlangen met al die ander mensen naar een leven van volmaakte vervulling en liefde.

Nog een ding valt er te zeggen over verandering in relatie tot het nieuwe tijdperk, dat Jezus ingeluid heeft. Ook in het nieuwe tijdperk is er nu nog pijn en verdriet. En we bezorgen ons onnodig veel pijn, als we erop staan, dat al deze pijn wordt uitgeschakeld. Verandering die wel binnen ons bereik ligt, is soms niet de verandering, die we zelf graag willen. Wij willen de verandering, die ons in de hemel wacht en dat verhindert ons nu de verandering te ervaren, die we in Jezus Christus vinden. De bedelaar keek naar hen op, in de verwachting iets van hen te krijgen. Bedelaar zijn is niet de verandering, die we verlangen. Echte verandering rust op de beloften van Gods zegen. Die ontvang je door te bedelen, te vragen in je totale afhankelijkheid en zwakheid. De wonderlijke naam van Jezus aan te roepen. Dat is voor ons mensen tegelijkertijd de oproep je radicaal te bekeren. Stil te staan met een hart, waarin echt berouw te vinden is.

Even terug naar het begin van Handelingen drie. Op een dag... in de tempel... Gods heilstijd brak aan voor die verlamde bedelende man. Misschien is het vandaag we jouw dag om te bedelen. De dag, dat je er niet meer wat bijzit zonder veel hoop op verandering. Maar dat je de tempel mag binnengaan met uitbundige lofzang en aanbidding voor God. Mag je leven een wending krijgen, die alleen de zegen van God kan bewerken. Zing je met vele mensen mee van het nieuwe tijdperk in het lied Heer U bent mijn leven, de rots waarop ik sta!

Diepe Realistische Vervulling

Als een gebeurtenis of persoon ons hart getroffen heeft, dan willen we daarover spreken. Bij belangrijke gebeurtenissen zoekt men getuigen. Zowel positief bij een huwelijk, maar ook negatief bij de vervolging van een misdaad zoekt men getuigen. Mensen, die vanuit hun eigen ervaring iets delen. Petrus en Johannes worden aangeklaagd, maar zijn toch vooral getuigen in ons verhaal. Omdat ze van een bepaalde persoon zo vol zijn, dat ze niet kunnen ophouden met getuigen. Uit het verhaal zal duidelijk worden, dat de vervulling met de Heilige Geest het getuigenis van de naam van Jezus ook in ons leven krachtig kan maken.

De Heilige Geest is degene, die het geloof toepast in ons leven en ons keer op keer wil doen ervaren, dat we geliefde kinderen van God zijn. Hij nodigt ons uit naar Jezus te komen. Hij werkt met ons samen aan een leven, dat Gods naam eert en bekend maakt. Zonder de Geest is het de zonde, die in je leven chaos en onrust zaait. Als de zonde in je leven heeft ‘’huisgehouden’’, dan kan daarna de inwoning van Gods Geest een verademing van orde en liefde zijn. Hij woont er dan ook voor altijd, voor eeuwig. De Heilige Geest vernieuwt de woning van je leven uiteindelijk totaal en herstelt de beschadigingen van de zondehuishouding.

De periode na Pinksteren, de uitstorting van de Heilige Geest over het volk van God, geeft aan dat er een nieuw tijdperk is begonnen. Met de komst van de beloofde Redder, Jezus Christus van Nazaret, brak de tijd van Gods genade aan. Hoewel de restanten van het oude tijdperk van zonde en dood nog voortgaan, wordt het nieuwe tijdperk overvleugeld door de Geest. Het tijdperk van de gemeente van Christus. Het tijdperk van het werk van de Heilige Geest in iedere gelovige en niet alleen de speciaal aangestelden. Het tijdperk van vergeving en reiniging van zonden, van eeuwig leven, dat nu al begint. Meest kenmerkend zijn de inwoning van en de vervulling met de Heilige Geest voor alle gelovigen, niet één uitgezonderd. Diep getroffen én geraakt mogen we zijn door de tekst uit Johannes 1:12, die hierover gaat: Wie Christus wel ontvingen en in zijn naam geloven, heeft Hij het voorrecht gegeven om kinderen van God te worden’. Kenmerkend voor dit tijdperk van Gods genade was door haar ontdekt.

We hebben in Handelingen 2 ontdekt, wat dit betekent voor de gemeenschap van gelovigen: trouw zijn aan onderwijs, het leven met elkaar delen en trouw zijn in de gebeden.

We hebben in Handelingen 3 ontdekt, hoe het werk van de Geest ertoe leidde, dat met woord en daad de naam van Jezus Christus werd bekendgemaakt. Het nieuwe tijdperk brak aan met enorme levensveranderende krachten. Met echte verandering als resultaat. De actie was de directe genezing van de verlamde man en in de woorden van Petrus klonk een radicale oproep tot bekering door en de belofte van de vergeving van zonden.

In Handelingen 4 ontdekken we echter ook dat naast de zegen van duizenden bekeerlingen ook de tegenkrachten en de vijandschap tegen. De genezing van deze verlamde man en de bijbehorende woorden van Petrus roepen nogal wat reactie op. Tegenstand van de Joodse religieuze leiders, die Petrus en Johannes zelf gevangen nemen en bedreigen. Petrus komt terecht voor het Sanhedrin, dezelfde raad, die een aantal weken geleden zijn geliefde Redder Jezus veroordeelde tot de dood. Petrus, die tijdens die periode nog terugschrok voor een dienstmeisje, dat vroeg of hij bij die Jezus van Nazaret hoorde. Dat gebeurde vlak voor het sterven van Jezus. Petrus verloochende Jezus toen zelfs tot driemaal toe. Hij barstte daarna in tranen uit. Hij was een gebroken man.

Maar hoe zien we deze Petrus nu in ons verhaal schitterend en krachtig getuigen van die ene naam Jezus Christus, opgestaan uit de dood. Een metamorfose. Onvoorstelbare veranderingen in het leven van deze man. Stel je het eens voor! Voor de machtige elite van Joodse leiders staat deze eenvoudige visser. Hij is niet meer te stoppen in zijn vrijmoedigheid om te getuigen van de naam van Jezus. Hij heeft het lef om tot deze Joodse leiders te zeggen: ‘Door niemand anders kunnen wij worden gered, want zijn naam is de enige op aarde, die de mens redding biedt.’ Ze zullen hem krachtig dreigen en verbieden deze naam van Jezus te gebruiken. Petrus blijft rotsvast deze naam belijden en verkondigen. Na Jezus’ opstanding had Petrus vergeving en herstel bij Jezus gevonden... en hij zal daarover niet meer zwijgen, geen schaamte kan hem raken, geen bedreiging doen ophouden te getuigen van de naam van Jezus.

Vers 8 van ons hoofdstuk geeft ook een belangrijke sleutel tot deze verandering van Petrus. Er staat in dat vers: ‘Petrus antwoordde, vervuld van de Heilige Geest,...’ Deze vervulling met de Heilige Geest verleende de kracht voor het getuigenis in de naam van Jezus. Deze vervulling kon alleen plaatsvinden, nadat Petrus met Pinksteren de Geest had ontvangen. Op dit specifieke moment was daar de vervulling van Petrus om in het religieuze en politieke centrum van Jeruzalem, die ene naam op de lippen te nemen: Jezus Christus uit Nazaret. Om Hem draait het in ieder mens, die vervuld is met de Heilige Geest! Die ene naam!

Ondanks tegenstand en vijandschap, die ene naam. Als een nutteloze steen weggeworpen met verachting, maar die is nu een hoeksteen geworden. Jezus naam is redding en heerlijkheid gebleken. Ondanks het ongeloof en het belachelijk gemaakt worden van die ene naam. De naam van Jezus Christus, die de verlamde man deed opspringen en met lofprijs en dans de tempel binnengaan. De naam waarvan Petrus dapper belijdt, dat er alleen in die naam redding is. Kent u die naam? Heb jij kennis gemaakt met Jezus? Ken jij de krachten, die er schuilen in deze naam? Ken jij de intimiteit, die er bij God mag zijn door deze naam? Aanbid jij deze naam met je hart? Het diepste en mooiste wat we mogen ontvangen en op onze tong mogen doen klinken. Een lied noemt de naam van Jezus ‘’balsem voor het hart.’ Genezend voor je hart. Dat was voor die verlamde man echt tastbaar geworden. God redt! Door de naam van Jezus.

Vele mensen zijn al jaren actief om deze naam bekend te maken. Ze willen Jezus Christus centraal in hun midden welkom heten in de vieringen, de huiskringen en gebedsgroepen. Allerlei gezinnen worden er steeds bijgevoegd. Aan jou de vragen: Ben je persoonlijk gegroeid in het kennen van Jezus? Is jouw getuigenis krachtiger geworden? Dringt de líefde jou om uit uw comfortzone te komen en de naam van Jezus te belijden? Is het de liefde voor die naam?

Uit het handelen van deze Galilese visser Petrus blijkt, dat verandering en diepe vervulling mogelijk is. Mensen hebben de vervulling met de Heilige Geest nodig om te leven als Gods kinderen, om tegen de zonde te strijden en te leven tot Zijn eer. Iedere gelovige ontvangt de Heilige Geest. Dat is een eenmalige gebeurtenis, waar de Geest in ons leven komt door bekering en geloof. Maar we zien, dat de vervulling met de Heilige Geest een opdracht is voor iedere gelovige, die zich steeds herhaalt. Petrus had net met Pinksteren de Geest ontvangen en hier in Handelingen 4:8 wordt hij vervuld met de Heilige Geest. Het bruiste. Paulus schrijft aan gelovigen in Efeze 5:18 ‘Wordt vervuld met de Heilige Geest.’ Als een opdracht, die ons uitdaagt continu vervuld te zijn en blijven. We moeten ons ernaar uitstrekken, dit begeren en ernstig zoeken, er naar streven om te mogen ontvangen. De eerste gemeente uit Handelingen was eensgezind en volhardend in de gebeden, en daar ligt een belangrijk antwoord op de vraag, hoe kunnen we vervuld worden met de Heilige Geest. De Geest is niet te dwingen of te manipuleren, maar wel hartelijk te verwachten en te verwelkomen.

Een belangrijk document uit de refomatorische traditie ( de Heidelbergse Catechismus) spreekt hierin de Schrift prachtig na ‘’omdat God zijn Heilige Geest alleen wil geven aan hen, die Hem met hartelijk verlangen zonder ophouden daarom bidden en daarvoor danken.’’

Vervulling met de Heilige Geest betekent volledig onder Zijn leiding staan, onder de invloed van de Heilige Geest zijn. Het beeld van de droge, dorre spons, die overgoten wordt met fris water en dat opzuigt en ermee vervuld wordt. Automatisch stroomt het vanuit deze spons dan ook naar de omgeving. Vervulling met de Geest is altijd te merken in onze relaties en onze houding naar God en mensen. Het is een speciale vorm van toerusting, die we ontvangen door die vervulling. Om vervolgens in liefde te wandelen en Jezus te volgen. Niet hoogdravend, of wat wij zweverig vinden. In de Bijbel is die vervulling vaak (en ook hier in de toespraak van Petrus) gekoppeld aan kracht, wijsheid en blijdschap.

En eerlijk gezegd hebben gemeenschappen, waar ook ter wereld, dit heel erg nodig. Het volhouden om te bidden om vervulling en geen compromissen sluiten in het verbreiden van de naam van Jezus. De blijdschap over de redding, die we vinden in Zijn naam. We proeven echter ook schroom en verlegenheid over de kloof, die er is tussen christenen en hun niet christelijke buurtgenoten. Soms heel oprechte vragen en twijfels. Er is in velen ook die onwil om te getuigen. Bij velen steeds weer de goedkope excuses en de intelligente argumenten om de naam van Jezus niet te noemen. We zijn soms wat bang, of onzeker om ons verlangen naar vervulling met Zijn Geest uit te spreken en te blijven bidden. Anno Nu willen we met hartelijk verlangen bidden en danken om de Heilige Geest.

Er is nog een belangrijk kenmerk van de vervulling met de Heilige Geest: de vrijmoedigheid. Een van de meest opmerkelijke veranderingen, die we ook bij Petrus waarnemen. Zijn vervulling met de Heilige Geest heeft ten doel te getuigen met grote vrijmoedigheid, ondanks de tegenstand. Hij zal zich de belofte van Jezus uit Lukas 12:11 hebben herinnerd: ‘Wanneer ze jullie voor de synagogen en autoriteiten en het gerecht slepen, vraag je dan niet bezorgd af, hoe of waarmee je je moet verdedigen, of wat je moet zeggen, want de Heilige Geest zal jullie op dat moment ingeven, wat je moet zeggen.’ Dat zien we hier werkelijkheid worden. De Geest komt te hulp in menselijke zwakheid en zondigheid. De Geest komt ook te hulp in een geestelijke strijd tegen kwade machten en verleidingen. Een visie op vrijmoedigheid, die past binnen chrristelijke gemeenschappen en ons getuigenis. Een diep vertrouwen, dat niet onze wilskracht, maar de vervulling met de Geest ons getuigenis zal versterken. Zelfs onder druk van aanvallen van twijfel en ongeloof door. Petrus, die met woord en daad de naam van Jezus Christus van Nazaret doet schitteren. Het werk van de Geest roept weerstand op, natuurlijk, en wat was dit voor Petrus ook een groot risico! Als ze Jezus ter dood veroordeelden, waarom hem niet? Hij nam een gedurfde stap om van die naam te blijven getuigen tegen de weerstand in. Uit zijn comfortzone en niet zo’n klein beetje. Maar niet door mooie technieken, of dwang van anderen. Het was de vervulling met de Heilige Geest.

Wat is ons verlangen? Wat kunnen door de vervulling met de Geest jouw daden en woorden zijn, waardoor de naam van Jezus wordt verheerlijkt? Ver boven onze natuurlijke kansen misschien. Of buiten onze comfortzone.

Maak het tot het verlangen van het hart om vervuld te zijn met de Geest. Maak het tot dagelijkse gebed! Voor sommigen misschien voor de eerste keer. Wellicht hebben sommigen Jezus van Nazaret nog niet als Redder aangenomen? Vandaag kunnen wij de naam van Jezus op onze lippen nemen. Vandaag kan de dag van  redding zijn! Met de woorden van Petrus uit Handelingen 3: Wend je af van je huidige leven en keer terug tot God om vergeving te krijgen voor je zonden. Wat een geweldige naam, de naam van Jezus, ‘de enige naam op aarde, die de mens redding biedt.’

Dat geldt voor ons allemaal. Misschien denk je een brave kerkganger te zijn. Heb je misschien ergens in een grijs verleden belijdenis gedaan en ben je best actief geweest in de kerk en de maatschappij? Pas op voor gearriveerdheid en gemak, waarmee we deze oproepen uitleggen...of buiten jezelf plaatsen. Wel oprecht verlangen om de naam van Jezus te noemen, maar toch uit schroom niet durven. Kom uit de comfortzone! Laat dorheid gevuld worden met het frisse water van Gods Geest! Waar vervulling met de Geest is, door aanhoúdend bidden en danken, daar schittert de naam van Jezus Christus van Nazaret!

Waarom naar de kerk gaan ?

•· Uit gewoonte ?
•· Goed om traditie te volgen ?
•· Zicht op het waarheen, waarvoor van deze wereld ?
•· Om de wereld voor te dragen
•  Om mijn bestaan tot op de bodem te doorgronden
•· Om het heil te ontvangen ?
•· Om tot het licht te komen ?
•· Om in de gemeenschap te worden ingelijfd ?
•· Om in het openbaar het geloof te belijden ?
•· Om mijn bijdrage aan de gemeente te leveren ?
•· Om de zin van de zondag te verwerkelijken ?
•· Om het kerkelijk jaar mee te maken ? 

Lees dan maar eens het volgende dokument: WAAROM

Nog even een doordenker: Kerken willen er graag voor iedereen zijn, en dat moeten ze ook blijven willen, maar het is vaak niet zo. Je hebt witte en zwarte kerken, elitaire kerken en arbeiderskerken en ga zo maar door. Het is wel belangrijk dat deze kerken elkaar opzoeken en elkaar met hun verscheidenheid verrijken. Verbind de verschillen. Ga met elkaar in gesprek over de betekenis van christelijk geloven, vieren en handelen. Inspireer elkaar.

Bekijk ook eens: www.werkindekerk.nl

Gebruik ook eens: KERKELIJKE BEGRIPPEN

Geniet van Nieuwlied