Je kunt je verbazen

Het wonder van Het Verbond

(Gen.15-17) Geloven, wat is dat? Geloven is vertrouwen op God en op wat Hij beloofd heeft. Geloven is de weg gaan die God bevolen heeft. Soms vervult God zijn beloften niet zo snel als wij gedacht hadden. Dan kan de mens gaan twijfelen. Dan zal een mens zich kunnen gaan afvragen of het wel waar is wat God beloofd heeft. De mens wil graag houvast hebben; heeft graag iemand waarop hij onder alle omstandigheden áán kan.

Geloven op Zijn Woord

Abram had ook moeite met de belofte van God, Al jaren woonde hij als vreemdeling in Kanaan, Hij is nu bijna honderd jaar oud, Saraï bijna negentig. En nog steeds hebben ze geen kinderen. Er is dus alle reden te gaan twijfelen aan de belofte van God; God die beloofde, dat Abram en Saraï een nageslacht zouden krijgen zo groot als (Gen. 15: 1-3) het aantal sterren aan de hemel. (Gen. 16: 1-2) Abram gaat denken, dat één van zijn (Gen. 18:11,12) slaven dan we erfgenaam zal zijn, En ook Saraï denkt op die manier (Gen.12: 2, 3). Maar God blijft hun Vader , (Gen.13:14-17) Hij blijft zijn kinderen opzoeken en (Gen.15: 1-5) blijft tot hen spreken.

God herhaalt (Gen.17: 1-7) zijn belofte aan Abram telkens weer. (Gen. 17:~5, 16)

En (Gen. 18. 1-15) iedere keer doet God dat iets uitvoeriger. Eén ding moet Abram en Saraï duidelijk worden: wat bij mensen onmogelijk is, dat is bij Gód wel mogelijk. Abram had natuurlijk nog geen Bijbel, zoals wij die nu wel hebben. Hij kon dus niet telkens nalezen wat God tegen hem gezegd had. Hij (Gen.12: 8) zoekt wel contact met God. Hij "roept de Naam des HEREN aan".

Dat aanroepen van de naam van God is te vergelijken met wat veel later de "openbare eredienst" (de kerkdienst) genoemd zal worden. God zelf zorgde ervoor dat Abram bleef geloven in de beloften van zijn God. God had Abram twee dingen beloofd: nakomelingen én land, waarin die nakomelingen kunnen leven.

Het Verbond tussen God en mensen

God liet het niet bij een woord van belofte alleen. Hij gaf ook een teken aan Abram. Op een nacht spreekt (Gen. 15) God tot Abram: God vraagt Abram eens naar boven te kijken. En toen Abram daar de schittering van de sterren zag, vroeg God hem die sterren eens te tellen, als hij ze tenminste tellen kon. Abram zal er misschien wel niet aan begonnen zijn, zo min als wij dat zouden doen. En dan zegt (Gen.15: 5) God 'zo zal uw nageslacht zijn'.

Abram geloofde toen zijn God. De God, die iedere nacht die ontelbare sterren liet schijnen was vast en ze- ker ook bij machte zijn nageslacht ontelbaar in aantal te maken. Ook met de belofte van God over het land had Abram moeite. Daarom sluit God met hem een Verbond. Een Verbond als de bijzondere bekrachtiging van Zijn belofte.

Dat was een unieke gebeurtenis. De heilige God verbindt Zich met een zondig mens als Abram. Door de zichtbare handeling van het sluiten van het Verbond, stelt God Zich garant om wat Hij beloofd heeft, ook werkelijk waar te maken. Hij zal het beloofde (Gen. 15: 18) land aan Abram geven. Abram moest zelf de voorbereidingen voor het sluiten van het Verbond treffen. Hij moest drie dieren doden, ze middendoor delen, daarna tegenover elkaar leggen met enige ruimte ertussen, zodat tussen de stukken door kon worden gelopen. Dat was in die tijd een gewoonte. Wie tussen geslachte dieren door liep, gaf daar mee te kennen: wat met die dieren gebeurd was, mocht ook met hem gebeuren, als hij zich niet aan het verbond, de overeenkomst zou houden.

Als dit unieke Verbond gesloten wordt, gaat God niet met Abram tussen de geslachte dieren door. In een nachtelijk visioen, ziet Abram een rokende oven en een vurige fakkel (Gen.15: 17) kel tussen de stukken doorgaan. Hij zag God alléén tussen de stukken door gaan. Abram gaat niet. Hij is de ontvangende partij; hij kan immers niets aanbieden. God heeft de beloften, die Hij aan Abram gegeven heeft, nageslacht en land, daarna ook bevestigd door op de sterren te wijzen en een Verbond met Abram te sluiten. God gaf te kennen dat het Hem ernst was met zijn beloften.

God Almachtig

Al inmiddels 25 jaar in het land Kanaan; maar nog steeds geen kinderen! Naar menselijke maatstaven zouden Abram en Saraï, oud als ze waren, nu ook geen kinderen meer kunnen krijgen. Waarom had God zijn belofte niet vervuld?

 Abram en Saraï moesten leren, teten alle menselijke berekening in, te blijven vertrouwen op God de HERE' Ik ben God, de Almachtige! zegt .God daarom dan tegen hem. Abram kende God al als de Allerhoogste God, de Schepper van de hemel en de aarde. Nu leert God Abram ook dat Hij bij machte is alles te doen wat Hij wil. Voor God, de Almachtige, staat de toekomst van Abram vast; voor Abram moet dat net zo zeker zijn.

God legt die verre toekomst vast in de nieuwe namen, die hij geeft. Vanaf dat ogenblik is het Abraham en Sara geworden. Die nieuwe namen die God geeft, hebben symbolische betekenis. Het betekent een verandering van positie; de persoon op wie de nieuwe naam betrekking heeft, wordt door die nieuwe naam aan de gever van de naam verbonden. De gewoonte van het geven van nieuwe namen komt veelvuldig voor , ook onder andere volken. De naam van Jozef verandert in Zafnath Paaneach als hij onderkoning van de (Gen. 41 : 45) Farao van Egypte wordt. Daniël krijgt de naam Beltsazar als hij in dienst genomen wordt door de koning(Dan. 1: 7) ning van Babel.

Als God mensen een nieuwe naam geeft, betekent dat eveneens, dat de ontvanger van die naam in een volkomen andere positie wordt geplaatst. Hij ontvangt een nieuwe opdracht, wordt door God in dienst (Openb. 2 : 17) genomen en begint als het ware een nieuw leven. aco wor srae .

Hosea wordt Jozua. Abram wordt Abraham. Saraï wordt Sara. De nieuwe namen die God hen geeft, betekenen dat zij nu worden klaargemaakt om in Zijn dienst te treden. Want er zal iets totaal nieuws gaan gebeuren. Abram, zonder zoon, zal worden Abraham, de vader (Gen 17: 5) van een menigte volken. En Saraï, de onvruchtbare, zal Sara zijn, de moeder (Gen.17:15,16) der van koningen van volken.

God was bezig hen zover te brengen, dat zij onvoorwaardelijk in Hem zouden geloven, onvoorwaardelijk vertrouwen zouden hebben. Nadat God Zijn Verbond met hen had gesloten, gaat Hij dat nu nadere in- houd geven: 'Wat Mij aangaat, zie, Mijn verbond is met u! ' 'En wat u (Gen.17: 4) aangaat, gij zult Mijn verbond houden (Gen. 17: 9), gij en uw nageslacht in hun geslachten! ,

Let wel: God eist

God, hoe heilig Hij ook is, heeft Zich ontfermd over de zondige, onheilige mens. Het Verbond maakte bevrijding van zonde mogelijk; maakte het mogelijk, dat Abraham een nieuw leven begon, een leven door het geloof . Het was God, die daarmee begon. Ik ben uw God, zei Hij tegen Abra- ham. Nu zullen Abraham en zijn nakomelingen, ja moeten zeggen tegen God. Door Hem te erkennen, Hem op Zijn Woord te geloven en naar Zijn wil te leven. God stelde een teken in, dat zij moesten aanbrengen: de besnijdenis. 'Wie acht dagen oud (Gen.17:11,12) is, zal bij u besneden worden, a! wat mannelijk is in uw geslachten; gij zult het vlees van uw voorhuid laten besnijden, en dat zal u tot een teken zijn van het verbond tussen Mij en u.' De besnijdenis was een kleine operatie aan het mannelijk geslachtsdeel: een stukje huid, de 'voorhuid' werd daarbij weggesneden.

En ook: God dreigt

Abraham en zijn nakomelingen moesten van hun kant het Verbond met God aanvaarden. Ze moesten dat tonen door hun jongetjes, als ze acht dagen oud waren te laten besnijden. Wie dat niet deed, zou door God gestraft worden. De onbesnede- ne moest worden gedood omdat het (Gen 17 :14) Verbond verbroken was

Het Verbond is nog steeds van kracht. Het Verbond, dat God met Abraham sloot, geldt nog steeds. Zoals God in de tijd van het Oude Testa- ment (testament = verbond), Zijn verbond sloot tussen Zichzelf en Abraham en zijn nageslacht, zo sluit Hij nu een verbond met de gelovigen en hun kinderen. En het teken van dat nieuwe verbond is de doop. De belofte van nakomelingen en land aan Abraham was niet maar om een oud echtpaar wat warmte en vreugde te geven; om een zwervende nomade op z'n oude dag wat zekerheid en rust te geven. Het Verbond had een veel diepere betekenis. Uit het nageslacht van Abraham zou later Jezus Christus, de Messias, geboren worden in het land dat God beloofd had. De besnijdenis was een teken, dat wees op de toekomst: er moest voor de zonde betaald worden.

In het Nieuwe Verbond belooft God vergeving van de zonde en eeuwig leven. Het niet-bloedige teken, de doop, wijst naar het verleden: er is al voor de zonde betaald. Er hoeft nu geen bloed meer te vloeien: Het bloed van Jezus, dat Hij aan het kruis vergoot, is genoeg. Het water van de doop, betekent het wegwassen van alle zonde: vergeving. Onder (Hand. 2:38-40) het oude Verbond bleef de belofte (Hand. 22 : 16) van God beperkt tot het volk Israël.

Nu, in de tijd van het Nieuwe Verbond (Rom.4), geldt de belofte voor de gelovigen (Gal. 3) uit alle volken. Nu doelt de belofte op een ander land: de nieuwe hemel en de nieuwe aarde, waarvan het land Kanaan vroeger een afbeelding was. (Hebr. 11:8-16).  

Heer, wees mijn Gids 

                                

INFO: DE WEG - DE WAARHEID - HET LEVEN - FILM - AUDIO