Ik geloof een heilige algemene christelijke kerk

Evenals enkele voorafgaande studies gaat ook deze studie weer over God de Heilige Geest. En eigenlijk zullen ook alle nog verder enkele studies gaan over de Heilige Geest en zijn werk. We volgen in deze serie immers de apostolische Geloofsbelijdenis, de zg. twaalf artikelen. We zouden ze ook wel de drie artikelen kunnen noemen: alle artikelen gaan over God, maar overeenkomstig wat de bijbel ons leert over de drieënige God, over God de Vader, God de Zoon en God de Heilige Geest.

Eerst belijden we wat we geloven van God de Vader en zijn werk. Daarover gaan in deze serie de volgende studies. Dan spreekt de belijdenis over God de Zoon.Tot slot zegt de belijdenis: "Ik geloof in de Heilige Geest" en al het volgende in de belijdenis gaat dan over de Heilige Geest en zijn werk.

Na de belijdenis: "ik geloof in de Heilige Geest" volgt over het werk van de Geest: "Ik geloof een heilige algemene christelijke kerk..." tot "...ik geloof een eeuwig leven".

Na zijn hemelvaart heeft Christus de Heilige Geest uitgestort. De Heilige Geest is een gave van de Vader en de Zoon. En uitgestort bete- kent in uitbundige maat gegeven. De Heilige Geest met een veelheid van gaven. De Heilige Geest maakt, zouden we kunnen zeggen, het werk van Christus af. Of liever: Christus maakt het zelf af door de Heilige Geest.

We hebben gezien wat de Geest doet: Hij geeft Gods kinderen alles wat Christus voor hen heeft verdiend. Leest in dit verband eens wat het doopsformulier daarover zegt: door de doop verzekert de Heilige Geest ons "dat Hij in ons wonen en ons tot levende leden van Christus maken wil, doordat Hij ons toeëigent wat wij in Christus hebben".

En wat "hebben" we dan? "De afwassing van onze zonden en de dagelijkse vernieuwing van ons leven...". Dat betekent: je zonden worden je vergeven, je gaat tegen de zonde vechten. Je gaat dan juist het tegendeel van "zonde" doen: heilig leven naar de wet van God. En het einddoel? Volkomen rein in het eeuwige leven een plaats ontvangen temidden van de gemeente van de uitverkorenen!

De kerk, de tempel van de Heilige Geest

Handelingen 1 vertelt ons hoe de Heilige Geest werd uitgestort op de gelovigen "die allen tesamen bijeen waren". Dat was de eerste (Hand. 2: 1) nieuw-testamentische gemeente, de eerste nieuwtestamentische kerk.

Wie "kerk" zegt, zegt "Heilige Geest". En andersom: wie "Heilige Geest" zegt, moet ook zeggen "kerk". Want de kerk is de tempel van de Heilige Geest. De bijbel in de meeste Nederlandse vertalingen spreekt altijd van "gemeente" als wij nu zeggen "kerk". Die gemeente wordt met verschillende namen aangeduid: b.v. "de tempel van de kerk zelf

In een brief aan Timotheus geeft de apostel Paulus aan zijn jonge medewerker allerlei aanwijzingen hoe men zich in de gemeente moet gedragen. En ook hoe de gemeente moet worden ingericht. Hij maakt aan Timotheus duidelijk welke gemeenteleden tot ouderling (opzieners) en tot diakenen mogen worden gekozen. Niet elke gelovige was daartoe geschikt en bekwaam, want het is een moeilijke taak te moeten zorgen voor de gemeente van God. Hoe zouden ze dat kunnen, vraagt de apostel, als ze bv. hun eigen huis (gezin) nog niet goed (1 Tim. 3 : 5) kunnen besturen? De diakenen riepen ook de hulp in van de vrouwen in: , de gemeente, als er bv. moeite was in de gezinnen en hulp moest worden geboden.

Maar ook die vrouwen moeten aan bepaalde eisen voldoen. Niet iedere vrouw mocht geroepen worden tot dat werk. Want het komt erop aan in de kerk!

Wat is het noodzakelijk dat de apostel aan Timothus deze voorschriften (Joh. 14: 16, 17) geeft. Omdat de Geest der waarheid resideert in de kerk, moet de (Joh. .',6 : 13) kerk ook alle dwaalleer tegenstaan. Die opdracht hebben de ouderlingen óók gekregen. De publieke zondaars, die weigeren zich te bekeren, moeten uit de kerk worden geweerd.

De kerkleden afzonderlijk

Naast de kerk zelf is ook elk gelovig kerklid een tempel van de Geest. Paulus schrijft daarover in Romeinen 8. vers 1 Die tempel van de Geest is niet voor de zonde en de dood bestemd. Want als de Geest van God in je woont kun je niet meer "wandelen naar het vlees", d.w..z. niet meer je zondige begeerten volgen. De "gezindheid van het vlees" is immers "vijandschap tegen God". Je zult dan de "gezindheid van de Geest" hebben. De Geest in je werkt (vers 14) van binnenuit en maakt dat je anders gaat leven. De apostel zegt zelfs: "allen die door de Geest van God geleid worden zijn zonen van God". Zo'n tempel van de Geest valt op, het moet in heel je leven te zien zijn dat je "tempel" bent. De apostel Petrus schrijft daar ook (1 Petr. 1 : 1-12) over in zijn eerste brief. Na gewezen te hebben op de ongelovigen voor wie Jezus Christus een aanstoot en een ergernis is (vs. 7) zegt hij: "Gij echter zijt een uitverkoren geslacht, een koninklijk priesterschap, een heilige natie, een volk God ten eigendom, om de grote daden te verkondigen van Hem, die u uit de duisternis geroepen heeft tot zijn wonderbaar licht" (vs. 9).

Over dat anders zijn van de gelovigen lees je ook in de brief aan de (Ef. 4: 17-32) Efeziërs: "Maar gij geheel anders; gij hebt Christus leren kennen". De gelovigen zijn tempels en moeten tempeldienst verrichten als koninklijke priesters.

De oudtestamentische tempel

In het Oude Testament was de tempel (en eerst de tabernakel) een ge- bouw (een tent) waar God bijzonder tegenwoordig was. Daar woonde Hij. Als het Nieuwe Testament dus spreekt over "een tempel" grijpt hij terug op de oud-testamentische tempeldienst.Het gaat om de dienst van de gelovigen nu. (Ex. 25 : 8, 9).

Die tabernakel (later de tempel) bestond uit twee delen: het heilige, en (Ex. 29 : 43-46) het allerheiligste, terwijl vóór de tent de "voorhof" was. (Lev. 26: 11,12)

In het allerheiligste stond de ark -het symbool van de troon van God. Daar woonde God, daar troonde Hij onder zijn volk, d. w .z. (Ex: 13 ; 21 22) daar was Hij in zeer bijzondere zin aanwezig. Die aanwezigheid van (Ex. 14 : 19: 20) God bleek vooral, als de wolk (de "sjechina") de tabernakel bedekte. (Num. 9 : 15-29).

Als de kerk nu "tempel" genoemd wordt, moet vooral gedacht worden (1 Kon. 8: 10,11) den aan het "allerheiligste". Zoals God daar toen woonde onder zijn volk, zó regeert nu de Heilige Geest vanuit de kerk.

De nieuwtestamentische tempel

De Vader en de Zoon (de Here Jezus als de Middelaar) hebben hun '. troon in de hemel. De Heilige Geest heeft sinds Pinksteren zijn troon op de aarde, in de kerk. Vanuit de kerk werkt Hij over heel de aarde.

Hij komt over allen voor wie de Zoon zijn bloed heeft gestort. Door (Efeze 6 : 17) middel van zending onder de heidenvolken en van evangelisatie onder hen die van het Woord van God zijn vervreemd, komt Hij met het evangeliewoord (dat is het zwaard van de Geest). Hij komt tot hen die van zichzelf "dood" zijn en maakt hen levend: Hij is de levend- makende Geest. Lees maar eens wat het Avondmaalsformulier hierover zegt onder het opschrift' , onderwijzing' , .

De kerk is als het ware de krachtcentrale van het koninkrijk der hemelen op aarde. Daar gebeuren wonderen, want telkens als iemand tot geloof komt is dat een goddelijk wonder. Zie hiervoor ook de Dordtse Leerregels, hfdst. III/IV art 12. En sla Hand. 1 : 8; 13 : 2; over het werk van de Heilige Geest ook de in de genoemde (16 : 6-10) teksten eens op. (Joh. 16 : 12-15)

Wanneer woont de Geest in de kerk?

Dat de Heilige Geest zijn woning heeft in de gemeente is geen vanzelfsprekendheid: De Geest woont er zolang de kerk zich houdt aan (1 Kon. 6 : 11-13) het Woord van God. Die voorwaarde stelde de HERE al in het Oude (Jes. 1: 1-20) Testament. De HERE, die onder zijn volk woont, kan dat ook verlaten (Ex. 9-10: 22) als dat Hem verlaat. Hij zal terugkeren als het volk tot Hem (Zach. 2 : 10-13) terugkeert.

Zo kan de Heilige Geest zich ook nu aan de kerk onttrekken. Van de kerk van Laodicea wordt zelfs gezegd dat de verhoogde Christus haar (Openb. 3 : 14-22) wegens haar lauwheid "uit zijn mond zal spuwen". Want de Heilige Geest kan slechts wonen in een heilige tempel.

Levende stenen

We hebben gezien dat de gelovigen "levende stenen" worden genoemd van die tempel, het geestelijk gebouw, dat de bijbel noemt: "het huis van God, de gemeente van de levende God". De gelovigen (1 Tim. 3: 15) zijn ook priesters in die tempel.

Dat betekent wat! Als levende stenen moeten ze meebouwen aan het huis van God. Als kerklid ben je verantwoordelijk. Als je werkelijk gelooft laat je de dingen niet over aan anderen. Je bouwt mee en je Iaat je bouwen, invoegen als stenen in het gebouw.

Want de Here Jezus Christus wil maar één ding: dat het gebouw klaar komt. De kerk moet af. De laatste van Gods kinderen moet (I Cor. 15 : 28) worden ingevoegd. Dan is de zonde helemaal weg. Dan zal God alles in allen zijn. Op de weg naar die heerlijke toekomst worden de gelovigen ingeschakeld bij dat werk van de Heilige Geest. Je kunt niet kerklid zijn alleen maar in naam. Zulke kerkleden zijn er wel. Maar als ze uiterlijk in de kerk blijven zijn ze in feite huichelaars: ze zijn wel in de kerk, maar ze behoren niet tot de kerk (art. 29 N.G.B.). " Ze houden het vaak ook niet lang vol.

Het evangelie geeft daar wel voorbeelden van. De door Paulus in zijn brief aan Timotheus ge-noemde Demas heeft blijkbaar de strijd, die het leven als gelovige (Joh. 6 : 66) meebrengt, niet kunnen volhouden en een gemakkelijker leventje (2 Tim. 4 : 10) gezocht.

Maar als echt lid van de kerk ben je een tempel van de Geest, een lévende steen, die gebouwd wordt en zelf meebouwt. Dan ben je ook een priester in priesterdienst: je offert jezelf aan God, je biedt jezelf aan om alleen te doen wat God goed vindt. Je doet dan alles in je leven voor God en voor de naaste, vooral voor je mede-kerklid.

De gemeenschap der heiligen

Vandaar dat de kerk ook genoemd wordt: "de gemeenschap der heiligen". Het is één zin: "ik geloof een heilige, algemene christelijke (Phill. 1 : 1) kerk, de gemeenschap der heiligen". Die "heiligen" zijn de kerkleden (Col. 1 : 3,4). Dat zijn geen mensen zonder zonde. Maar ze zijn door God geroepen en ze hebben naar Gods stem geluisterd, ook al moeten ze nog vaak worden bemoedigd of bestraft.

Nee, die heiligen zijn niet zondeloos. Dat blijkt wel uit wat de apostel Paulus aan "de geroepen heiligen (1 Cor. 1 : 1-3) in zijn eerste brief aan de Corinthiërs moet schrijven. (1 Cor. 5: 1-13). Maar ze worden wel gekenmerkt door de liefde die ze elkaar toedragen. Ze helpen elkaar, ze geven zichzelf aan de ander, ze sloven zich (in de goede zin) voor elkaar uit.

Want de Heilige Geest woont toch in hen? Zowel in de één als in de ander. Door de Geest is elke heilige aan Jezus Christus verbonden. Als leden van één lichaam aan het Hoofd. Daardoor zijn ze ook aan elkaar verbonden. (1 Cor. 12 : 12-31) Door de éne Geest die allen bezitten is er een echte gemeenschap. Je doet alles voor elkaar. Je gebruikt de gaven die je geschonken zijn voor de ander, gewillig en met vreugde. Want omdat de leden van de kerk zo'n unieke gemeenschap vormen hebben ze een opdracht tegenover elkaar .

De bijbel spreekt daar vaak over. (Ef. 6 : 18-20) De gelovigen worden aangespoord voor elkaar te bidden en samen (Rom. 15 : 30) voor ontvangen zegeningen te danken. (Gal. 6 : 2) Ook moeten ze elkaars moeilijkheden verdragen; de zwakken in het (Rom 15 : 1) geloof aanvaarden; elkaar vermanen en terechtwijzen als dat nodig is en zo elkaar opbouwen in het geloof.

Daarbij moeten ze vriendelijk en barmhartig zijn en elkaar vergeven. Als de één iets tegen de ander heeft. Heid.Cat.vr./ Als leden van één lichaam moeten ze de gaven die ze van de Here (antw. 55) gekregen hebben gebruiken in dienst van elkaar. (1 Petr. 1 : 22) Kortom, ze moeten elkaar liefhebben als broeders en zusters in de (2 : 17) Here. (1 Joh. 2: 7-11)

 De manier waarop de leden van de kerk van Christus die gemeenschap (1 Cor. 12 : 12) moeten uitoefenen omschrijft de apostel Paulus heel duidelijk in Colossenzen 3: 15-17. Door de gemeenschap met Christus heb je gemeenschap aan elkaar, aan de "heiligen" die je kent, maar ook aan de heiligen die je niet kent of nog niet kent. Dat zijn er veel op deze aarde: vervolgden, (Rom. 12 : 3-8) gevangenen, hongerlijdenden in andere landen, armen en ellendigen op de zendingsvelden. (Gal. 6 : 10). Ja, als de Heilige Geest in je woont, doe je goed aan alle mensen, maar toch in 't bijzonder aan je mede-gelovigen (letterlijk: huisgenoten van het geloof).

In een gebroken wereld, waarin de haat tegen God en tegen de naaste je als een walm tegemoet komt, groeit een nieuwe eenheid: een tempel van de liefde door de Heilige Geest.

De kerk, de gemeenschap der heiligen, is een begin van de herstelde mensheid, een wonder van liefde. Over die liefde voor elkaar zingt de (I Cor. 13) apostel Paulus zijn lofzang.


Lees ook eens : Studie - De Helige Geest

.