Deze psalm is een gebed tot de HERE

De HERE, de enige, ware God en tegelijk een lofzang op Hem. Hij alleen is te vertrouwen. De psalm maakt duidelijk: de HERE is de Schepper van de mensen; de afgoden zijn slechts maaksels van mensen. Daarom zegt de dichter: de HERE is de Almachtige, de levende God, die woont in de hemel; de door de mensen gemaakte afgoden kunnen niets. Ze zijn dood. Het schijnt soms of de HERE zijn volk heeft verlaten en of de he- mel gesloten is. Maar de psalm zingt van Gods verlossing en zegen. Een zegen, die Gods volk niet heeft verdiend. '-"'

Opbouw van de psalm

Deze psalm is waarschijnlijk een lied dat bij beurtzang gezongen werd tijdens de tempeldienst, misschien wel door twee koren en één afzonderlijke priester.

In vers 1 en 2 smeekt een koor om verlossing in nood. Israël wordt door vijanden, de heidenvolken, overheerst. Daarin voelen de gelovige Israëlieten Gods toorn en straf, want ze hebben de HERE niet gediend en zijn verbond niet gehouden. Maar de heidenen zien in hun overwinning het bewijs dat hun eigen goden veel sterker zijn dan de God van Israël. Nu roept het zingende koor Gods hulp in; daarbij heeft het niet eigen eer op het oog, maar de eer van de almachtige God, die door de heidenen wordt gesmaad. Ze voeren niet eigen vroomheid aan, maar pleiten op de goedertierenheid en trouw van God.

In vers 3 tot 8 zingt een tweede koor: Scherp wordt nu de tegenstelling gemaakt tussen de almachtige, souvereine God en de machteloze afgoden. God is niet onder of aan de hemel, zoals allerlei schepselen: dieren, zon en maan, die door de heidenen worden vereerd. Neen, Hij woont als de God vol majesteit in de hemel. Niets kan zijn macht beperken. Niets geschiedt er zonder zijn wil.

De afgoden zijn slechts dode bedenksels van mensen. De psalm beschrijft vol ironie hun onvermogen, hoe kostbaar ze ook zijn. Zij die erop vertrouwen zullen worden als die dode beelden

In vers 9 tot 11 roept nu een zanger, wellicht een priester, met ontroerende ernst op, alleen op God te vertrouwen. (Let op het woord "gij" in deze verzen tegenover "onze" in de vorige verzen.) De zanger spreekt het volk als geheel aan: allereerst Israël; daarna de priesters in het bijzonder (het huis van Aaron); en dan allen die de HERE vrezen, dat wil zeggen zij die vol vertrouwen in diepe eerbied tot Hem op zien en Hem alleen dienen, allen die geloven, dat ze op Hem aan kunnen als de God van het verbond. Misschien werd het herhaalde "Hij is hun hulp en hun schild" (Helper en Beschermer) nog door een andere, tweede s!em gezongen.

In vers 12 en 13 valt het tweede koor dan weer in: In de zekerheid van het geloof getuigt het van de trouw van de HERE, die zijn volk niet vergeet en zijn beloften houdt aan Abraham en zijn nageslacht, beloften van zegen en uitbreiding van het volk. En die volheid van zegen zal weer komen over heel het volk met de priesters, want van hen hangt de bediening van de verzoening af. En dan over allen die de HERE vrezen, klein en groot. Ook de kleinen horen bij het verbond en delen in de zegen. In vers 14 en 15 zingt dan weer de priester. Hij bevestigt de zegen van de HERE. Gods beloften zullen waar worden , Hij is immers de almachtige Schepper.

Het eerste koor besluit de psalm dan met de verzen 16 tot 18: de vraag vol twijfel uit het begin wordt nu een loflied op de trouw van God in zijn verbond. Het klinkt als een geloofsbelijdenis: de levende God heerst over hemel en aarde. De aarde gaf Hij aan de mensen om daarop tot zijn lof te leven. Op deze aarde kunnen de doden de HERE niet meer loven. Daarom moeten de levenden het doen, want er blijft een volk van God op aarde. Dat volk zal de HERE prijzen , die lof zal eeuwig duren. Hier eindigt de psalm in messiaans perspectief: als de Messias komt, zal Gods lof door zijn volk voor eeuwig worden gezongen. Hallelujah ,dat is hebreeuws voor: Loof de HERE. 

Meer over afgoderij ?

Lees eens: Studie over het boek Daniël