Toen Paulus deze brief aan de Filippenzen schreef zat hij gevangen. 

Wie zijn de Filippenzen? Je kunt dat lezen in Handelingen 16. Filippi is de eerste stad in het huidige Europa geweest waar het evangelie door Paulus is gebracht. Paulus deed dat nooit alleen. Alle evangeliepredikers trokken er altijd samen op uit om het woord van God aan de wereld bekend te maken. Toen was Paulus vergezeld van Silas. Sa- men met Silas heeft hij in Filippi om het evangelie gevangen gezeten. Maar juist die vijandschap tegen het evangelie en de vervolging van

Paulus en Silas dienden de voortgang van de prediking. Hoewel ze op een afschuwelijke manier gevangen zaten, zongen Paulus en Silas daar 's nachts de lof van God. Dat hoorden ook de andere gevangenen en zo werd het heil ook hun bekend gemaakt. En er gebeurde meer. De gevangenbewaarder kwam zelfs met zijn hele gezin tot geloof. Ook anderen hoorden hierdoor het woord van God en aanvaardden de blijde boodschap van het heil in Christus.

Door wat Paulus en Silas was overkomen werd hun geloof juist versterkt. Wat ménsen deden tegen het evangelie deed Gód juist in het voordeel er van werken. Hij regeerde alles in zijn voorzienigheid. Als Paulus nu een brief schrijft aan de gelovigen in deze stad, zit hij weer gevangen. Nu in de wereldstad Rome. Ook deze gevangenschap moet toch wel de evangelieverkondiging belemmeren. Paulus kan er niet vrij op uit trekken; ze hebben hem in feite de mond gesnoerd. Ja, van de kant van de mensen wordt het evangelie wel tegengewerkt. Maar de apostel mag iets anders weten en dat ook aan de gelovigen schrijven en ze er mee bemoedigen: wat mij overkomen is heeft veeleer de bevordering van de evangelieprediking gediend (vs. 12). Hij noemt drie dingen op:

In de eerste plaats hebben nu mensen van het evangelie gehoord, die het anders nooit zouden horen; in de tweede plaats zijn de gelovigen gesterkt, dank zij wat Paulus is overkomen; in de derde plaats weet hij dat het dient tot zijn eigen heil.

IWat het eerste betreft (vs. 13): "het hele hof en al de overigen" hebben (Hand. 9: 15) nu gehoord waar het bij Paulus om gaat. Ze hebben nu van Christus gehoord. Mensen die hij anders nooit had kunnen bereiken: Romeinse soldaten, Romeinse hofbeambten en rechters. Die móesten het evangelie nu wel horen: God baande in zijn wonderlijke macht wegen, die er niet waren!

Wat het tweede aangaat (vs. 14): de gelovigen hebben gezien, hoe Paulus kracht had ontvangen, niet was teruggedeinsd en ook tegenover zijn rechters geen water in de wijn had gedaan, maar vrijmoedig het evangelie had verkondigd, omdat hij ook in zijn gevangenschap op de HERE vertrouwde. Zij grepen daardoor ook moed en verkondigden onbevreesd het woord van God. Uit de volgende verzen blijkt dat Paulus van meer dan één kant vijandig werd bejegend: officieel was hij gevangen gezet door de Romeinen, maar dat was toch veroorzaakt door de haat van de Joden. Nu krijgt hij ook nog te maken , met de nijd en twist van sommige evangeliepredikers, die schijnbaar trouw waren, maar in werkelijkheid het evangelie tegenwerkten (vs. 15-18). Dat was dus voor Paulus extra zwaar. Maar, en dat is het derde, toch werd ook hijzelf gesterkt, omdat hij wist: dit is ook tot mijn eigen heil (vs. 19).

Ook als mensen tegenwerken is God in de hemel er en zijn Zoon Je- zus Christus. Zij regeren alles. God heeft ook de vijanden in zijn macht. Ondanks zichzelf moeten de vijanden Gods doel dienen. God onderhoudt die mensen, regeert die mensen, gebruikt die mensen. Paulus ervaart dit en verheugt zich daarover .

Het is dan ook opvallend dat juist deze brief, geschreven vanuit de gevangenis, een brief is vol blijdschap. Dat woordje "blij" kom je in deze brief vaak tegen (vs. 18, 25; zie ook 4 : 4, 5 en 10).

Lees ook eens :

Paulus, een gevangene in de Heere

Christen zijn...ja, maar hoe dan?

Van een Farizeeër die christen werd

Het ware leven

Het ware medeleven

"Ik dank mijn God, zo dikwijls als ik aan u denk"

Met woorden van deze strekking begint de apostel Paulus dit gedeelte. En ik wil u zeggen, dat dat het eerste was wat bij me boven kwam, toen ik mijn woorden van vandaag overwoog. Ik denk dat we dankbaar kunnen zijn voor de vele zegeningen die we mogen ervaren.

Het is volledig Gods wil dat u en ik leven! Hij heeft ons geschapen en ervoor gezorgd dat we het levenslicht mochten aanschouwen. Ongeacht wat we vanaf onze geboorte hebben meegemaakt en wat onze toestand nu is, mogen we weten dat Hij van ons houdt en niet alleen dat! Hij heeft ook een fantastisch plan met ons leven voor, en niet alleen voor ons, maar ook met het leven van anderen. Het is Gods wil dat deze wereld door ons beter, rechtvaardiger en vredelievender wordt.

Om dat te kunnen bereiken zullen we moeten leren deze wereld en ons leven vanuit Gods perspectief te bekijken en alles van daaruit afleiden. Een mens die dit niet doet, zal in een doodlopende straat terechtkomen en anderen daarin meevoeren. We zijn door God uitverkoren/uitgekozen om tot zijn eer te leven. In eerste instantie gaat het er helemaal niet om, om ons succesvol te maken, of om aan onze carrière  te bouwen, onze eigen dromen te verwezenlijken, maar om Gods wil te leren kennen en van daaruit te leven. Ook Jezus heeft dit gedaan.
Jezus zeide tot hen: Mijn spijze is de wil te doen desgenen, die Mij gezonden heeft, en zijn werk te volbrengen.Joh 4:34 Jezus had dus honger naar de wil van de Vader! Want Ik ben van de hemel nedergedaald, niet om mijn wil te doen, maar de wil van Hem, die Mij gezonden heeft. (Joh 6:38)

Over gelukkige mensen gesproken

De gelukkigste mensen die ik in mijn leven heb leren kennen, waren niet die zich materieel gezien alles konden veroorloven of die een fantastische carrière hadden opgebouwd, of een super familie hadden. Nee, het waren hele andere mensen. Daar speelde nationaliteit, cultuur, huidkleur of hun sociale omstandigheid geen rol. De gelukkigste mensen die ik getroffen heb zijn degenen die iets begrepen hebben van wat het betekent om door God uitverkoren te zijn en die in het bewustzijn van deze uitverkiezing leven.

Is het niet opvallend dat velen van ons juist via elkaar meer zicht hebben gekregen op de waardevolle inbreng van Christus is ons leven? 

Dit betekent ook, dat wij elkaar steeds meer tegenkomen in de praktijk van het christelijk leven. We zoeken op dezelfde manier naar verdieping van het geloof, naar manieren om het wonder van genade door te geven aan onze eigen kinderen en aan mensen van buiten. Het evangelie is er immers voor een ieder! Natuurlijk zien we de problemen  van een afbrokkelende wereld en de moeite om in een samenleving waarin iedereen het zo goed schijnt te hebben, te laten zien dat het evangelie van Christus van wezenlijk belang is. Het is kostbaar om medechristenen te ontmoeten die echt midden in deze tijd willen staan. Ja, we kunnen God dankbaar zijn dat Hij ons hier bij elkaar heeft geplaatst om te bouwen aan een thuis voor elkaar. Maar ook voor de verlorenen, voor de thuislozen en voor een ieder wier hart uitgaat naar Degene die eeuwig leeft.

Geliefden, we leven in een tijd waarin God muren afbreekt

Een tijd waarin christenen elkaar over bestaande muren heen herkennen en er een eenheid groeit in gebed, afwachtende van wat de Here doen zal. Er worden niet alleen muren afgebroken tussen allerlei verschillende denominaties, maar ook muren van “verloren” zielen! Ook wij zijn er één van geweest. Ook wij hebben de kans gekregen om ons hart te geven aan de Almachtige. Die mogelijkheid is er ook voor de mens buiten de kerk en wij hebben het voorrecht om te getuigen dat Hij die gestorven is, leeft!!! En niet alleen dat Hij leeft, maar dat ook wij tot leven zijn gekomen in Hem. Ik leef omdat Hij leeft!!! Halleluja!

Wij kloppen aan elkaars deur

Niet uit een gevoel van "samen staan we sterk", of zo. Maar puur omdat we geloven, dat de eer van Christus erdoor geschaad wordt als we als leden van zijn lichaam tegen elkaar zouden zeggen: wij hebben je niet nodig. We hebben elkaar wel degelijk nodig omdat de gemeente van Christus één lichaam is. Ons hart gaat naar elkaar uit en we hebben mogen ervaren dat de Geest van Hem, die Jezus uit de doden heeft opgewekt, ook onze sterfelijke lichamen levend heeft gemaakt door zijn Geest, die in ons woont.

Er zijn dingen die de omgang met elkaar boeien

Samen spreken en samen lachen en elkaar behulpzaam zijn, samen mooi geschreven boeken lezen, samen plezier hebben en elkaar beleefdheden bewijzen, soms het met elkaar oneens zijn zonder onaangenaamheden, zoals men het ook wel eens met zichzelf oneens is, en juist door een zelden voorkomende onenigheid de gewone eensgezindheid kruiden, elkaar iets leren of van elkaar iets leren, de afwezigen niet graag missen en de terugkerenden met vreugde ontvangen: door deze en dergelijke tekenen, die uit het hart van mensen die van elkaar houden, voortkomen, en zich uiten door de mond, de tong, de ogen en duizend vriendelijke gebaren, vlammen, als het ware als door brandstof, de gemoederen op en worden van velen tot één.

Wat bemin ik wanneer ik U bemin? 

Niet lichamelijke schoonheid, noch tijdelijk sierraad, niet een glans des lichts, dat, zie, zo aangenaam is voor de ogen, niet de zoete melodieën van allerlei liederen, niet de welriekendheid van bloemen en zalven en specerijen, niet manna en honing, niet ledematen, die noden tot vleselijke omhelsing: niet dit alles bemin ik, wanneer ik mijn God bemin. En toch bemin ik een zeker licht, een stem, een geur, een spijs, en een omhelsing, wanneer ik God bemin, het licht, de stem, de geur, de spijs, de omhelsing van mijn innerlijke mens; en daar straalt voor mijn ziel, wat geen ruimte bevat; en daar klinkt, wat niet met de tijd vergaat; en daar geurt, wat de wind niet verdrijft; en daar wordt gesmaakt, wat geen eetlust vermindert, en daar omhelst, wat geen verzadiging scheidt. Dat is het, wat ik bemin, als ik mijn God bemin.