Vertrouwen op God 

In deze psalm van David komen ook een paar verzen voor die geciteerd worden in het Nieuwe Testament: de verzen 7 t/m 9. Ze worden aangehaald door de schrijver van de brief aan de (Hebr. 10 : 5- 7) Hebreeën, die zegt dat de Messias ze heeft gesproken bij zijn komst in de wereld. Daarin kondigde Hij zijn "zelfofferande" aan.

De verzen 10 en 11 van deze psalm hebben veelovereenkomst met Psalm 22: 23: "Ik zal uw naam aan mijn broeders verkondigen, in Hebr. 2: 12 het midden van de gemeente zal ik u lofzingen. ' , Woorden die dezelfde schrijver ook betrekt op Christus. Toch is David de dichter van deze psalm en in de eerste plaats weer de "ik" die hier aan het woord is.

Andere opbouw

Er is met deze psalm iets eigenaardigs aan de hand. De opbouw van dit lied is anders dan bij veel anders psalmen. Vaak begint een psalm met een beschrijving van de nood waarin de dichter verkeert en is het lied dan tegelijk een smeekgebed om hulp; een roep tot God om verlossing uit de nood. Het slot van de psalm is dan meestal een danklied, omdat de dichter al vooraf zeker is, dat de Here hem zal redden uit zijn benauwdheid. De volgorde van deze psalm is anders.

In vers 2 wordt kort gezinspeeld op de nood waarin de dichter verkeerde, maar de verzen 2b en 11 zijn vol dank voor de verlossing die God hem heeft gegeven.

Het tweede deel van de psalm (vs 12-18) is juist een indringend gebed. Een vraag aan God om hulp in nood, terwijl veel rampen de dichter treffen. Het eerste deel van de psalm ademt dus een heel andere geest dan het tweede deel. De twee delen schijnen niet goed bij elkaar te passen.

Hoe kan een dichter Godeerst uitbundig. danken om de wonderen die God aan hem gedaan heeft en dan zijn psalm eindigen met de nood- kreet: "0, mijn God, vertoef niet!" (d.i. haast U om mij te helpen).

Danklied en smeekgebed

Er is trouwens nog iets dat de aandacht vraagt. Als je Psalm 70 legt naast de verzen 14 t/m 18 van psalm 40 dan blijkt dat ze bijna woordelijk gelijk zijn. Beide psalmen zijn van David.

Misschien zijn het oorspronkelijk twee verschillende liederen geweest: een danklied en een smeekgebed, die bij een bepaalde gelegenheid bij i\ elkaar zijn gevoegd, door David zelf of door iemand anders. In elk geval is ook dat dan gebeurd onder leiding van de eigenlijke auteur van de psalm: de Heilige Geest. Dat wordt vooral duidelijk als p je niet enkele verzen, maar de hele psalm leest in messiaans licht. " David heeft tijdens zijn leven meer dan eenmaal reden gehad de HERE te danken voor een verkregen verlossing en toch tegelijk te smeken om hulp in nieuwe nood. Denk maar aan de jaren waarin koning Saul telkens weer probeerde David te doden. De HERE heeft David telkens weer gered en gaf hem zo reden tot een danklied, terwijl er dan soms onmiddellijk een periode volgde vol doodsgevaar. (I Sam. 23-26) We moeten dus deze psalm allereerst betrekken op het leven van koning David.

In de verzen 2 tot 4 vertelt de dichter dat hij gered is uit een nood, zó groot, dat hij die vergelijkt met het wegzinken in een modderpoel. Uit welke nood is hij gered? Dat zegt hij niet. Je zou kunnen denken aan een bepaalde ziekte, maar waarschijnlijker lijkt een levensgevaarlijke bedreiging van de kant van koning Saul. Maar de HERE heeft David gered.

In voortgezette beeldspraak (voeten, rots, schreden) wordt gezegd dat hij weer vaste grond onder de voeten kreeg. Nu prijst hij in zijn lied de HERE, terwijl hij hoopt dat door zijn redding ook anderen op de HERE gaan vertrouwen.

Op dit thema gaat de dichter verder in vers 5: "Gelukkig is hij die de HERE vertrouwt en niet op hoogmoedige en leugenachtige mensen'. David heeft op God vertrouwd; dat vertrouwen is niet beschaamd: God hééft hem verlost en nu kan hij niet zwijgen over de grootheid van God, al moet hij tegelijk toegeven, dat hij niet bij machte is al de grote daden van God te vertellen. Diezelfde behoefte om de rechtvaardigheid en trouw van God te vertellen vind je in de verzen 10 en 11. Daarna volgen dan de verzen 14-18 waarin de dichter opnieuw klaagt over al de rampen die hem treffen.

Vertrouwen op God

Toch blijft hij ook dan zeggen: God is mijn hulp en mijn bevrijder . En tussen dit alles in staan nu de verzen 7 tot 9 over het dienen van God in dankbaarheid en het leven als verzoende met God. Deze ver- zen worden ook in de brief aan de Hebreeën geciteerd: "In slachtoffer en spijsoffer hebt Gij geen behagen, brandoffer en zondoffer hebt Gij niet gevraagd." Is dat niet vreemd?

De HERE heeft toch zelf aan het volk Israëlopgedragen voortdurend allerlei offers te brengen ? In de eerste zeven hoofdstukken van het boek Leviticus staan daarover uitvoerige voorschrIften. Terecht zegt dan ook Hebreeën 10 dat alle offers "naar de wet (Hebr. 10: 8) gebracht worden." Natuurlijk bedoelt David niet geringschattend te spreken over wat de V HERt in die offerwetten heeft voorgeschreven. Maar David wist zelf heel goed dat zelfs het stipt brengen van allerlei offers op de voorgeschreven tijd de zonden niet kan wegnemen.

Hij zegt hier dat God iets veel belangrijker vindt dan offers: de bereidheid tot stipte gehoorzaamheid aan het Woord van God: "Ik heb lust om uw wil te doen, uw wet is in mijn binnenste" "Gij hebt mij geopende oren gegeven" Zo zei David het ook in psalm 51, toen hij zijn schuld beleed over Psalm 51 : 17-19 zijn zonde met Bathseba. "Want Gij hebt geen behagen in slachtoffers, de offeranden van God zijn een verbroken geest." Dit doet ook denken aan wat Samuël zei tegen koning Saul: (1 Sam. 15 : 22) "Zie gehoorzamen is beter dan slachtoffers."

Je vertrouwen stellen op de HERE; Hem gehoorzamen, dat is het voornaamste. Maar ook David schiet hier tekort. Hij weet dat en profeteert in deze verzen, dat maakt de schrijver van de Hebreeënbrief duidelijk, over de komende Messias, die Gods wet volkomen zal vervullen.

Al de slachtoffers en offergaven, brandoffers en zondoffers, die dag in dag uit gebracht werden, waren niet in staat de echte verzoening tot stand te brengen.

Christus, het volmaakte offer

Dat kon alleen gebeuren door het unieke en volmaakte offer van " Christus, die in waarheid zeggen kon: "Zie ik kom; in de boekrol is over mij geschreven; ik heb lust om uw wil te doen, mijn God, uw wet is in mijn binnenste."

Hier is Hij aan het woord, die tegelijk de priester is die offert en het offerlam dat geofferd wordt: onze Here Jezus Christus.