Weerlegging van die dwaalleer

Over de situatie in de gemeente te Colosse is geschreven in een vorige studie (Colossenzen 2 : 16-3 : 4). Vooral over de gevaren die de gemeente bedreigden door allerlei dwaalleer. Deze hele brief bedoeld als een weerlegging van die dwaalleer en dient tot versterking van de gemeente. Dat blijkt direct in hoofdstuk 1. Het gaat daar over de unieke positie van Jezus Christus.

Na de gebruikelijke opening (schrijver, geadresseerden en groet) her- innert Paulus de gemeente vooral aan het feit, dat de prediking van de waarheid, het evangelie van Jezus Christus, ook tot hen gekomen is. Ze hebben dat evangelie niet alleen maar gehoord, maar ze hebben de genade van God in waarheid ook Ieren kennen. De gevolgen daarvan zijn dan ook gebleken. Paulus heeft gehoord van hun geloof in , Jezus Christus, van de liefde, die zij toedragen aan al de mede-gelovigen, en van de hoop op hun toekomstige heerlijkheid (vs. 4, 5). Het roer is bij hen volledig omgegooid: ze zijn verlost uit de macht der duisternis en overgebracht in het koninkrijk van de Zoon van Gods liefde (vs. 13). Het valt bij het lezen van vers 13 op, dat Paulus deze Colossenzen niet meer aanspreekt in de tweede persoon ("u" en "gij"), zoals hij dat deed in de voorgaande verzen, hij spreekt nu inde eerste persoon ("wij" en "ons"): hij sluit zichzelf daarbij in. Wat hun overkomen is, is ook hem overkomen: de radicale omkeer in het leven en de levensrichting.

Onder de heerschappij van Christus

In dit verband volgt er nu een niet zo eenvoudige, maar wel prachtige uiteenzetting over de positie van Christus in het geheel van de schepping. We zullen de gedachtengang op de voet volgen. In vers 13 is God het onderwerp van de zin: Hij heeft ons verlost, bevrijd, losgemaakt uit de macht der duisternis. Met die "duisternis" wordt gedoeld op de duivelse, satanische, geestelijke macht, die tegen God opstaat en van Hem afvallig is geworden. We moeten denken aan de geesten, die eenmaal als engelen door God zijn geschapen, maar die in opstand tegen God gekomen zijn. Sindsdien kennen ze maar één doel: de vernietiging van Gods schepping en van zijn verlossingswerk: de herschepping.

Het woord "macht" wijst op een sterke heerschappij, die van die "duisternis" uitgaat. Onder die machtige heerschappij waren wij Colossenzen, Paulus, maar ook wij allen) gevangen. We konden onszelf daar niet onderuit worstelen. Daar was Gods ingrijpen voor nodig: Hij heeft ons verlost. Maar dat niet alleen; Hij heeft ons ook overgebracht naar een andere "heerschappij", onder een andere "heer": in het koninkrijk van de Zoon zijner liefde: Zo wordt Christus door de apostel genoemd. Zijn naam "Christus" komt hier wel niet voor, maar het is duidelijk, dat Hij bedoeld wordt. In Hem, in Christus, hebben wij de verlossing, de vergeving van de zonden. Door zijn lijden, sterven, bloedstorting en betaling van onze schuld.

De Zoon van Gods liefde

Dat Paulus hier de naam "Christus" niet noemt, maar Hem aanduidt als "de Zoon zijner liefde", heeft trouwens een bijzondere reden. De Heiland draagt juist als méns de namen Jezus en Christus. Maar Paulus wil nu juist niet schrijven over wat Jezus deed ná zijn menswording, maar over Hem als Gods eeuwigege en enige Zoon. HIJ laat spreken over de positie van Gods Zoon in de tijd van de schepping van hemel en aarde. Hij, Gods Zoon, is het beeld van de onzichtbare God, de eerstgeborene der ganse schepping.

Het woord "beeld" wijst niet op een soort "afbeelding". Het wil hier zeggen, dat God Zich openbaart in zijn Zoon, dat God in die Zoon naar buiten treedt.

Eerstgeborene van de schepping

Gods Zoon heet hier "de eerstgeborene der ganse schepping". Hij is niet een eerste schepsel, geschapen vóór alle andere schepselen. Nee, Hij is eeuwig. Hij maakt Zelf geen deel uit van de schepping. Immers "alle dingen zijn door Hem en tot Hem geschapen" (vs. 16) en "alle dingen hebben hun bestaan in Hem" (vs. 17). Deze uitdrukking ("eerstgeborene der ganse schepping") wil zeggen, dat Gods Zoon bóven al het geschapene, de hele schepping, staat.

De Eerstgeborene is hier, zoals vaker, de aanduiding van de erfgenaam, die als zodanig de erfenis bezit en beheerst. Die erfenis is in dit geval de hele schepping. Tot die hele schepping behoren "alle dingen die in de hemelenen die op de aarde zijn, de zichtbare en de onzichtbare, hetzij tronen, hetzij heerschappijen, hetzij overheden, hetzij machten" (vs. 16), kortom: alle dingen. Er bestaat dus geen enkele macht of heerschap- pij (van wie ook, engelen of mensen) buiten Christus om! Het was nodig om dáárop de aandacht te vestigen in déze brief, juist om de aard van de dwaalleer in Colosse.

Hoofd van de gemeente

Tot grote bemoediging van die aangevochten gemeente wijst Paulus nog op iets anders: Deze "eerstgeborene der ganse schepping" is nu "het Hoofd van het lichaam, zijn gemeente, het begin, de eerstgeborene uit de doden" (vs. 18). Nu krijgt het woord "eerstgeborene" een ander accent: zonder Hem zijn er geen andere opstanding en uit de doden. Is dat niet schitterend! De gelovigen hebben vrede met God, zijn verzoend met God, door het bloed van Christus, dat aan het kruis is vergoten. Ze zijn weggerukt uit de macht van de duisternis en ze leven, vrij en blijmoedig, onder de genadeheerschappij van hunkoning Christus. . Maar daarmee houdt het grote verlossingswerk van Gods Zoon nog niet op: het gaat om niets minder dan het definitieve herstel van "alle dingen", hetzij wat op de aarde, hetzij wat in de hemelen is (vs. 20).

Met andere woorden: het herscheppingswerk is net zo alles-omvattend als het scheppingswerk. Vandaar de grote nadruk op Christus als "de zoon van Gods liefde", in alles de eerste, het begin.

Lees hier nog eens verder: GODS LIEFDE IN CHRISTUS