Het één of het ander - vóór of tegen Christus

Deze verzen bevatten het korte briefje "aan de engel der gemeente te Smyrna". Het is één van de brieven aan de zeven gemeenten. Die (Openb. 1: 11) gemeenten lagen in het tegenwoordige Turkije. Ze vertegenwoordigen echter de hele kerk van Christus, van alle tijden en alle plaatsen.

Wat Christus tegen deze gemeenten zegt raakt dus ook de kerk van de twintigste eeuw. Elke brief eindigt dan ook met de vermaning: wie een oor heeft, die hore, wat de Geest tot de gemeenten (meervoud!) zegt.

Deze brief zit vol tegenstellingen: dit zegt de eerste en de laatste die dood geweest is en levend geworden; Ik weet uw verdrukking en armoede, hoewel gij rijk zijt; die zeggen dat zij Joden zijn, doch het niet zijn, maar een synagoge van de satan. En dan vers 10: wees getrouw tot in de dood en Ik zal u geven de kroon des levens. Het gaat telkens over uitersten, er is geen vaagheid bij: het is het één of het ander .

De brief is geschreven aan een gemeente in een stad met veel tegenstellingen. Smyrna was, evenals Efeze, een rijke handels- en havenstad, bloeiend en welvarend. Ze was op grote afstand van de keizersstad Rome gelegen, maar er was toch een levendige keizercultus: de keizer werd als "god" vereerd. In de stad stond een tempel voor de godin Roma.

Er woonden ook veel Joden in de stad. Ze waren er heen getrokken vóór en ná de val van Jeruzalem in het jaar 70 na Christus. Nu hadden deze Joden een compromis gesloten met de Romeinen. Hun joodse synagoge werd in bescherming genomen door de heidenen, omdat in de synagoge de emblemen van de romeinse keizer waren toegelaten. Zo dienden deze Joden op hun manier twee "heren", Gód én de keizer. Zo stelden ze hun maatschappelijke en economische positie veilig en konden ze delen in de algemene welvaart.

Alleen Jezus Christus is Heer

Maar de kleine christelijke kerk deed aan dit compromis niet mee. De christenen erkenden de keizer wel als de bevoegde overheid, maar weigerden hem als "god" te vereren. Zij kenden en dienden één Heer, Jezus Christus, de gekruisigde en opgestane Kurios. Hij is de eerste en de laatste, die dood geweest is en levend geworden. (Openb. 1: 8) Hij is Gods eigen Zoon en de gemeente is zijn eigendom. Ze is met Hem gestorven en met Hem opgewekt; ze beleeft de gemeenschap met (Rom 6 : 8) Christus: het nieuwe leven is begonnen! (2 Tim. 2: 11) In die stad, waar Romeinen en Joden elkaar gevonden hebben, leeft deze kerk van Christus. Maar ze heeft nauwelijks mogelijkheid om te leven. Christus weet dat: Ik ken uw verdrukking en armoede.

De gelovigen ondervinden die verdrukking niet alleen van de heidense Romeinen, maar ook, en dat is veel moeilijker, van de kant van de Joden, Abrahams nageslacht.

Kerk tegenover synagoge

Christus typeert de vergadering van die Joden kort, kernachtig en vlijmscherp als "een synagoge van satan". Vanuit die gemeenschap van Joden bestookt de satan de kerk met zijn giftige pijlen van laster, waar je niets tegen kunt doen. En het wordt nog erger: christen-zijn in zo'n stad kan je je brood kosten, je goede naam, ook je vrijheid. De gemeente zal op de proef gesteld worden ("verzocht worden").

De duivel zal sommig en in de gevangenis laten werpen en er komt een verdrukking van "tien dagen". Dat symbolisch getal "tien" duidt aan dat de tijd door de Here is bepaald. De satan ligt aan banden.

De Here stelt zelf begin en eind van de verdrukking vast: een bepaalde en vrij beperkte tijd. Dat is geen blijde boodschap voor de gemeente in Smyrna. V

Arm en toch rijk

De gemeente van Christus heeft het in deze wereld nooit gemakkelijk. Van alles kan je te wachten staan: armoede, omdat je gelooft en een andere mening hebt; laster omdat je gehoorzamen wilt aan wat God zegt in allerlei zaken van dit leven, omdat je niet kunt en wilt schip- peren en plooien; veellijden om wat je gelooft kan over je komen, verlies van je vrijheid, gevangenschap, verdrukking en tenslotte de dood. Voor de christenen achter het ijzeren gordijn die in deze tijd trouw willen blijven aan hun enige Heer, Jezus Christus, is deze brief erg duidelijk: ze ondervinden de waarheid van wat de Here hier zegt aan den lijve.

Maar de brief heeft ook een keerzijde; want ondanks hun armoede zegt Christus: gij zijt rijk. Niet rijk in geld, dat soort rijkdom is er bij de Romeinen en Joden in Smyrna. De rijkdom van de gemeente bestaat hierin, dat zij met Christus is opgewekt en rijke beloften heeft: vergeving van zonden en eeuwig leven. Dat zijn schatten die geen mens en geen macht je kan afnemen: Christus geeft ze immers. Daarom zegt Hij: wees niet bevreesd. Ik zal u geven de kroon des levens.

Bekroond met leven

Dit beeld doet denken aan de sportwereld, aan lopers die de (Jac. 1: 12) eindstreep bereiken en de erekrans ontvangen. Dat duidt op de harde (2 Tim. 4 : 8) strijd die de gelovigen vaak moeten voeren. Het gaat niet allemaal (Hebr. 12 : 1-3) vanzelf. (I Cor. 9: 24)

"Verzoeking" is een zwaar woord: de duivel is listig en machtig. Ook gelovigen zullen sterven; misschien wel een gewelddadige dood. Maar "de tweede dood" zal hun geen schade doen (vs. 11). Met deze belofte eindigt deze brief.

De "eerste dood", dat is ons sterven; dat hebben de gelovigen gemeen met de ongelovigen. In dát opzicht is er geen onderscheid.

Maar "de tweede dood" is de eeuwige dood: het voor altijd van God verlaten zijn, de "buitenste duisternis". (Matth. 22: 13) Dat verlaten-zijn van God heeft Christus ondergaan aan het kruis (Matth. 27 : 46) voor allen die zijn verschijning liefhebben. Die zijn nu "overwinnaars". Die laten zich vergaderen tot de gemeente van Christus. En duidelijk is: die gemeente kan en mag nooit een compromis aangaan met de ongelovigen: de synagoge van de satan.

Je kiest vóór of tegen Christus. Het is het een of het ander .