Aangespoord worden om vol te houden

Uit deze brief blijkt, we merkten het al eerder op, dat hij geschreven is aan mensen die het erg moeilijk hadden met hun christen-zijn en daardoor met hun geloof. Telkens moeten ze aangespoord worden om vol te houden. Ze moeten niet verslappen, niet bij de pakken neer gaan zitten! Toen ze christen werden hadden ze misschien heel wat anders verwacht. Maar nadat ze de goede geloofskeus gemaakt hadden, bleek dat daarmee ook allerlei moeilijkheden op hun weg kwamen waarop ze wellicht niet gerekend hadden. En ja, nu zijn ze terechtgekomen in een kritieke situatie: het gevaar bestaat dat ze breken met de kerk, met het geloof en met God: zo dreigen ze terug te vallen in hun vroegere leven. Daar waren immers minder problemen, daar was minder strijd.

Tegen die achtergrond moet je de brief aan de Hebreeën lezen. De schrijver spoort hen aan: "Volhouden mensen! Anders gaat het mis!"

Maar hij doet meer. Hij wijst erop dat wat die Hebreeën overkomt, helemaal niet zo bijzonder is. Bij het geloof hoort altijd moeite en strijd. Dat is de ervaring van veel kinderen van God die vóór hen leefden.

Een wolk van getuigen

In hoofdstuk II heeft de schrijver daarop gewezen. Hij heeft ze opgenoemd (Hebr. 11) noemd, al die gelovigen uit het Oude Testament: Abel, Henoch, Noach, Abraham, Sara, Izak, Jacob, Jozef, Mozes... Allemaal hebben ze veel strijd gekend. Ze hebben tegen alles in be-wuste keuzen moeten doen. Daarbij hebben ze felle tegenkanting en eenzaamheid doorgemaakt. Maar ze leefden en handelden "door het geloof".

Nee, de schrijver ontwerpt niet een soort galerij van zogenaamde "geloofshelden"; geestelijke krachtpatsers. Wat zou een eenvoudig gelovige daaraan hebben? De schrijver bedoelt heel wat anders. Eigenlijk zegt hij tegen zijn lezers (en dus tegen ons!) bekijk al deze voorgangers nu eens goed.

Hadden zij het zo gemakkelijk in deze wereld? Kijk eens naar die zwerver Abraham. En let bijvoorbeeld eens op Mozes. Wat had die man een schitterende carriere kunnen opbouwen in Egypte. Maar wat deed hij, door het geloof? Hij koos voor de HERE en dus voor het verachte en verdrukte volk (van de HERE).

Al die gelovigen hebben volgehouden in de strijd, ze hebben volharding getoond en geworsteld tegen de zonde. En het lijden dat daardoor over ze kwam hebben ze ondergaan als een tuchtiging (vs. 8).

Juist door dat lijden, die tuchtiging, wisten ze dat God ze behandelde als zijn "kinderen", zijn "zonen", Daarin toonde God zich echt hun Vader .Immers een echte vader tuchtigt geen vreemd kind. Hij tuchtigt alleen zijn eigen kinderen, als een opvoeder die voor hen het beste zoekt (vs. 9). Als ze verkeerd handelen worden ze door hem bestraft en gekastijd. Zo doet ook de HERE, als een Vader (vs. 5, 6). Nu de Hebreeën moeten niet menen dat zij de enigen zijn diehet ex- tra zwaar hebben in deze wereld, omdat ze tot het geloof gekomen zijn.

Let maar op al die bekende en onbkende strijders die als een grote "wolk van getuigen" om ons heen is.

De wedloop van het geloof

De schrijver gebruikt in de eerste verzen een bekend beeld: een wedloop in het stadion. De tribunes zijn vol met die vroegere strijders. Zij zijn getuigen. Dat betekent maar niet dat ze toeschouwers zijn. Nee, ze leggen in de bijbel getuigenis af van de trouw van de Here. (Judas 14, 15 1)

Hij heeft zijn beloften aan hen waargemaakt. Ze getuigen tegen de wereld en tegen het ongeloofsfront. Straks zullen ze tegen de Hebreeën en tegen ons( !) getuigen voor de rechterstoel van Christus als we de strijd hebben gestaakt.

Uit het leven van die vroegere strijders blijkt dat het echt mogelijk is de eindstreep te halen en de krans van de overwinning in ontvangst te nemen. Maar dan moet je wel met volharding de wedloop lopen. En net als de renners in het stadion alles van je af gooien wat je bij het lopen hindert. Alles wat je in de weg staat, elke ballast moet weg: en dat is vooral de zonde. We moeten de zonde achter ons laten en het einddoel voor ogen houden!

Onze Leidsman

Bij de wedloop moeten we blijven zien op Jezus, de Leidsman en Voleinder van het geloof. Op Hem richt de schrijver de aandacht (vs. 2, 3). In gemeenschap met Hem kunnen we de strijd aan!

Met opzet noemt de schrijver hier de naam die de Heiland als mens kreeg: Jezus. Want ook Hij liep als mens die wedloop. Hij had maar één begeerte: Hij wilde gehoorzaam zijn aan de wil van zijn Vader en. doen wat nodig was voor de verlossing van zijn volk.

Zijn wedloop liep uit op het kruis. Dat kruis heeft Hij op zich genomen "de schande niet achtende" (vs. 2). c'.; Hij onderging het grote lijden: schande, smaad, spot was zijn deel. Maar Jezus heeft het alles verdragen "om de vreugde die vóór Hem lag". Hij gelóófde: Hij hield het hele woord van God vast; Hij wist dat God zou doen wat Hij beloofd had, (Gen. 3 : 15, Jes. 53) Zo ging Hij door zijn lijden heen tot heerlijkheid. Hij is blijven kijken naar de eindstreep, verlangend naar wat er dan zou gebeuren: de opstanding uit het graf, het gekroond worden met heerlijkheid en : het mogen zitten aan de rechterzijde van Gods troon. Hij heeft de goede strijd volgehouden, ook in het verdragen van de tegenspraak en het verzet van zondige mensen (vs. 3).

In die strijd mogen de Hebreeën niet achterblijven. Ze moeten blijven , vechten want de aanvallen gaan door. Daarbij moeten ze denken aan hen die voorgingen, maar vooral aan hun leidsman Jezus Christus.

God behandelt ons als een Vader

Dan gaan ze de strijd ook anders zien. De strijd blijft wel, maar is het bewijs dat God, als Vader, hen als zijn kinderen behandelt. Nee, op zichzelf genomen is die strijd niet iets om blij over te zijn. De goddelijke wijsheid had in Spreuken al gezegd dat kastijding, soms (Spr. 3 : 11, 12) zelfs geseling, kan horen bij het leven van Gods kind.

Tijdens de strijd beleef je er geen vreugde aan, wel verdriet (vs. 11). De vijanden vallen je elke dag weer aan. Ze proberen je het geloof afhandig te maken. Elke dag strijden, je zou er moedeloos van worden. Maar, let op de uitkomst! (H.C. vr ./antw .127) Want God tuchtigt ons tot ons nut. (vs. 10) (Ps. 73 : 10-17) We moeten in de strijd geoefend worden, en ondanks de moeiten die God in het leven brengt, volhouden in de strijd tegen de zonde. Dan ontvangen we "een vreedzame vrucht" die bestaat in "gerechtigheid", dat is: als zondaar toch rechtvaardig voor God! Die vrucht ontvangen we "later", na de strijd.

Zoals kinderen meestal pas later, wanneer ze aan hun jeugd terugdenken, dankbaar zijn voor de opvoeding en de bestraffing door de ouders. Op het moment van die bestraffing en kastijding wordt dat niet in dank afgenomen. Maar later wordt de grote waarde ervan ontdekt.

De Hebreeën en alle gelovigen die hun Heer willen gehoorzamen, moeten beseffen dat ze één grote gemeenschap vormen met al de gelovigen die vóór hen hebben geleefd. Maar zó zijn ze dan ook eeuwig behouden (10 : 39). Willen we hier en nu volhouden? Dan moeten we denken aan vorige generaties, die anders tegen ons zullen getuigen, en vooral het oog richten op Jezus, die als Leidsman voorop gaat en als Voleinder het geloof tot zijn toppunt leidt. Hij voert tot de overwinning!

Als christenen een zwaarder leven? We weten juist daardoor dat we tot kinderen zijn aangenomen en dat de Here ons als kinderen behan- delt. Kinderen van Hem? Dan ook erfgenamen van het eeuwig koninkrijk.

O Heer, die daar des hemels tente spreidt, 
en wat op aard' is, hebt alleen bereid, 
het schuimig, woedig meer kunt maken stille, 
en alles doet naar Uwen lieven wille! 
Wij slaan het oog tot U omhoog, 
Die ons in angst en nood, 
verlossen kondt tot aller stond, 
ja zelfs ook van de dood! 

Het geloof nu is een vaste grond van de dingen die men hoopt, en een bewijs van de zaken die men niet ziet