Christus is een eeuwig Koning

De Nederl. Geloofsbelijdenis zegt in art. 27 dat "de kerk er is geweest van het begin van de wereld af en er zal zijn tot het einde toe". Die belijdenis klinkt soms nogal ongeloofwaardig. Ze gaat vaak tegen alle waarneembare feiten in. Lijkt de kerk niet juist een aflopende zaak?

Toch durft de kerk het zó te belijden. Waarom eigenlijk? Niet omdat de kerkleden de eeuwen door zo vast hebben gestaan in het geloof, of zo trouw naar dat geloof hebben geleefd. Ook niet omdat je voor de toekomst daarop zou kunnen rekenen, of omdat de gelovigen voortaan alle aanvallen die op de kerk gedaan worden resoluut zullen afslaan. Als de kerk het van (gelovige) mensen zou moeten hebben, was er voor haar geen toekomst.

De belijdenis heeft een andere grond voor het voortbestaan van de kerk: Christus is een eeuwig Koning die niet zonder onderdanen kan zijn. Een Koning zonder onderdanen is geen koning. Het geheim van het voortbestaan van de kerk ligt niet in de kerkleden, de onderdanen van de Koning, maar in Jezus Christus en zijn Koningschap. Het Hoofd van de kerk kan én wil niet zijn zonder zijn leden.

De HERE IS Koning

Over het koningschap van God zingen veel psalmdichters. In de psalmbundel staan dicht bij elkaar enkele psalmen, waarvan het thema is: De HERE, Jahweh is Koning. De psalmen beginnen ermee, maar ook in de psalmen 95 en 96 is dat het eigenlijke onderwerp.

Die psalmdichters hebben vaak ervaren dat de vijanden van het volk van God de kerk dreigden uit te roeien en dat het er voor de kerk hachelijk leek voor te staan. Hoewel de schijn tegen was en de vijand (Ps. 74: 1-11) scheen te overwinnen, beleden ze toch in het geloof: God is.Koning, (Ps. 74 : 12-23)en riepen ze: "Sta toch op, o God! Voer toch uw rechtsgeding".

Want áls God opstaat en zijn koninklijke macht toont zullen de spotters en de tegenstanders ondervinden: het is echt waar, de HERE is Koning. Als rechtvaardige Rechter zal Hij recht doen aan zijn verdrukte volk.

De majesteit van de Koning

Over dat machtig koningschap van de HERE spreekt psalm 97. Daarbij is de blik van deze oudtestamentische dichter "wereldwijd". Hij roept de hele aarde en in 't bijzonder de kustlanden op er blij mee te zijn dat de HERE Koning is. Die "vele kustlanden" zijn de eilanden en de kuststreken van de Middellandse Zee ("de grote zee"). Verder reikte de toenmalige aardrijkskundige kennis van de dichter niet. In feite roept hij dus heél de aarde op God als Koning te eren (vs. 1). Indrukwekkend tekent hij de majesteit van die Koning. De HERE omhult zich met wolken en donkerheid, wie zou Hem kunnen zien en doorgronden?

Maar Hij is zeer rechtvaardig, ook als Hij zijn vijanden oordeelt. Die schrikken bij de openbaring van Gods koningschap, de aarde beeft, de bergen versmelten: heel de schepping ontzet zich als de HERE van de ganse aarde in glorie verschijnt (vs. 5). Maar in heel die schepping laat God ook zijn gerechtigheid, zijn rechtvaardigheid zien. Elk volk ziet in de schepping Gods heerlijkheid.(vs. 6).

Het schijnt soms alsof Gods tegenstanders alle macht in handen hebben. Ze schijnen vrij de spot te kunnen drijven met God en met zijn kinderen die Hem trouw willen blijven. Hoe vaak werden de gelovigen niet het slachtoffer van die vijandschap. Merkte de HERE dat niet? Kunnen spotters God dan werkelijk "dood" verklaren?

Maar de psalmdichter belijdt: Jahwe is Koning. Hij zet zijn tegenstanders in vlam, Hij vernietigt ze en bevrijdt zo zijn verdrukte volk.

De HERE is de Allerhoogste

Wie op iets anders vertrouwt, op beelden of op afgoden, zal tevergeefs op hulp wachten. Alles wat meent macht te hebben; alle "goden" (daarmee zijn vaak hooggeplaatste personen en rechters bedoeld) moeten voor de HERE buigen (vs. 7). Wanneer de HERE zo zijn majesteit toont, ook in zijn rechtspreken over zijn vijanden, is zijn volk daarvan getuige.

Twee namen noemt de dichter voor dit volk: Sion, de berg door de HERE uitgekozen om daar te wonen in de tempel, en dus de naam voor Jeruzalem en haar inwoners.

Dochters van Juda: de vrouwen en meisjes uit Jeruzalem en het braakliggende land. Die allen hebben gezien hoe de HERE gericht hield over de vijanden, en het volk, zijn kerk verloste. Met zang en dans hebben ze het bevrijdingsfeest gevierd.

Dat was geen zondig leedvermaak over de ondergang van de tegenstanders. Die ondergang is verschrikkelijk. Maar het vreugdebetoon heeft als motief: De HERE heeft Zich geopenbaard als de rechtvaardige rechter, de Allerhoogste over de hele aarde, ver verheven boven "alle goden" (vs. 8,9) God heeft wáár gemaakt wat "de dochters van Juda", altijd hebben bezongen en wat zijn kerk altijd heeft beleden.

De kerk moet de Here loven

Nu moet de kerk haar dankbaarheid laten zien, door de HERE lief te hebben en het kwade te haten. Dat is een opzettelijke oproep! Het kwade past hier niet. (Openb. 22 : 12-15) Waar liefde heerst, het Koninkrijk van God, kan het kwade niet woren (Ps. 104 : 31-35) geduld.

God heeft het leven van zijn "gunstgenoten" bewaard. Rechtvaardigen worden ze genoemd, ze staan recht voor God, want de zonden zijn vergeven door het bloed van Christus.

De kerk mag nu grote vreugde kennen, want de HERE heeft met (Art. 27 NGB) haar een vast verbond gemaakt. Ze wordt "staande gehouden tegen (1 Joh. 1: 5-7) het woeden van de gehele wereld' (I Thess. 5 : 4, 5) Maar nu moet die kerk de HERE blijven dienen en wandelen in het licht. Het licht is er, de vreugde is er, overvloedig, het is als gezaaid".

Tegenover zóveel heerlijkheid en zoveel genade van de HERE mag geen onverschillige gemeente staan. Die moet haar oprechte dank brengen door de heilige naam van de HERE te loven (Ps. 97 : 10-12).

   Lees eens verder over:  Hoe God wordt genoemd