We hebben gezien wat de hemelvaart betekende voor Jezus Christus: Hij is gekroond met heerlijkheid en eer. Maar nu kun je vragen: Wat hebben wij daar nu aan? De H.C. stelt ook die vraag: "Wat is voor Heid. Cat. ons het belang van de hemelvaart van Christus?" vr/antw 49

Het antwoord dat de Catechismus geeft bestaat uit drie delen: ten eerste: Christus is in de hemel onze Voorspreker; Hij pleit voor ons bij de Vader, ten derde: Hij heeft vanuit de hemel Zijn Heilige Geest gezonden. Door die Geest blijft Hij werken in de gelovigen, vanaf de uitstorting van de Geest op Pinksteren tot nu toe.

Maar het gaat ons nu in 't bijzonder om het tweede deel van het antwoord op de vraag: Wat heb je aan de hemelvaart? De Catechismus zegt: "We hebben in Hem ons vlees (lichaam) in de hemel..." Dat is een uitdrukking, waar we wat dieper op in willen gaan. Vlees is hier de aanduiding van ons "lichamelijk, stoffelijk bestaan".

Dit antwoord staat er niet zó maar. In de tijd dat de Catechismus werd opgesteld (in de 16e eeuw) bestonden er in de kerk allerlei misvattingen en verkeerde gedachten over het "vlees" van Christus, dus over zijn lichaam, zo óók over "ons vlees", over ons lichamelijk bestaan. Omdat de Catechismus óók bedoeld was als leerboekje voor de jeugd van de kerk, moest verkeerde leer wel worden weerlegd. We willen wijzen op twee verschillende misvattingen.

Luthers visie

In de eerste plaats bestrijdt het antwoord een opvatting van Luther . Luther en Calvijn waren het gelukkig over veel zaken eens. Maar op een belangrijk punt verschilden ze van mening: over de betekenis van het Heilig Avondmaal.

Luther bestreed wel evenals Calvijn met kracht de rooms-katholieke opvatting, dat brood en wijn bij het Avondmaal werkelijk veranderd worden in het vlees en bloed van Christus. Op die manier zou Christus echt lichameljk (vleselijk) aanwezig zijn bij de "heilige mis": de eucharistie. In de bestrijding dáárvan stonden Luther en Calvijn volledig naast elkaar .

Hoe is Christus dan wel aanwezig bij de Avondmaalsviering? Op die vraag geeft Luther als antwoord: Christus is, ook ná zijn hemelvaart toch Zelf lichamelijk wel aanwezig onder de tekenen van brood en wijn, wanneer de gemeente Avondmaal viert. Ook al blijft brood brood en blijft wijn wijn.

Luther had een eigenaardige visie op Christus' lichaam na Diens hemelvaart. Volgens Luther is Christus met Zijn lichaam niet slechts in de hemel. Dat lichaam is tegelijk ook op de aarde. Dat lichaam is niet meer te zien, het is met het oog niet meer waar te nemen: het is "vergoddetijkt, vergeestelijkt" .

Daartegenover stelt de Catechismus, dat wij "in Christus ons vléés in de hemel hebben". Toen Christus naar de hemel ging, ging Hij daar werkelijk als echt, waarachtig mens heen. Zijn lichaam is een gewoon menselijk lichaam gebleven. Het is niet "vergoddelijkt" of "vergeestelijkt". Als echt mens neemt Christus in de hemel een echte plaats in. En dus mag daarbij gedacht worden: Hij is met zijn lichaam niet op aarde. Niet meer en nog niet. Hij was eenmaal op aarde en Hij zal eenmaal terug komen, zicht- baar, waarneembaar, óók als mens.

De weg van Maarten Luther

Vader en Moeder Luther hadden nooit kunnen denken, dat hun kleine jongen, Maarten genoemd, ooit zo'n bekende man zou worden. Wereldwijd is hij bekend: beroemd bij zijn vrienden en berucht bij zijn vijanden. En toch waren zijn Ouders maar eenvoudige, hardwerkende mensen ergens in het grote Duitsland. Zij woonden in het stadje Eisleben en waren gewone, trouw kerkelijke mensen, net als alle anderen.

 Maar alles gebeurt in de geschiedenis van de Kerk, zoals Gods vinger schrijft! De Heere God had besloten om Maarten Luther te gebruiken om Zijn Kerk te herstellen. De Kerk, die Jezus Christus Zelf heeft geplant door de verkondiging van het heilig Evangelie der genade Gods, was in de loop van de eeuwen erg vervallen. Veel dwalingen waren in de prediking binnen geslopen. Maar nu was de tijd gekomen van de grote zuivering. Daar wisten Vader en Moeder Luther niets van en daar wist ook Maarten zelf niets van.

Luthers jeugdjaren

Op 10 november 1483 wordt het jongetje geboren, dat de volgende dag - bij zijn doop - de naam Maarten krijgt. Zijn Ouders houden veel van hun kinderen, maar geven ze wel een erg strenge opvoeding. Later zal Luther zeggen, dat er ook mildheid en geduld moet zijn bij het opvoeden. Maar het doet niets af aan Luthers liefde voor zowel zijn vader als zijn moeder.

Een jaar na zijn geboorte verhuist het gezin Luther naar Mansfeld, waar Maarten naar school gaat. Hij wordt streng kerkelijk opgevoed, wat helaas ook inhoudt, dat hij allerlei wonderverhalen gelooft. Van jongsaf weet Luther ook, dat de duivel sterk en listig is. Maar zijn ouders houden hem ook voor dat God de Almachtige is.

Luther gaat in het klooster

Op 2 juli 1505, wanneer Luther 21 jaar is, wordt hij bij het plaatsje Stotternheim overvallen door zwaar noodweer met vreselijke bliksemschichten en donderslagen. Luther belooft in zijn grote angst voor de zware donderslagen en hevige bliksemschichten in het klooster te zullen gaan, monnik te zullen worden. Zijn woorden vol schrik en angst voor de dood zijn: 'Help mij, heilige Anna, ik wil een monnik worden.'

Luther heeft voor het eerst in zijn leven de verschrikkelijke tegenwoordigheid van de levende God ervaren. En hij was al zo ongerust over een spoedig sterven ... En hij was al zo bang om dan voor die heilige Rechter van hemel en aarde te verschijnen ... En hij had al zo vaak aanvechtingen gehad van de duivel, dat het met hem eeuwig mis zou zijn ... En juist dàt jaar had hij toch al zo'n ernstige ervaring gehad, omdat hij voor de eerste keer in zijn leven een Bijbel in zijn handen heeft gekregen ... En nu dat noodweer en die blikseminslag, zó dichtbij, dat hij erdoor tegen de aarde wordt geworpen en aan zijn been gewond ... Het is net als bij Paulus, die op weg naar Damascus tegen de aarde wordt geworpen en dan Jezus Christus ontmoet en daar bekeerd wordt. Luther ervaart het net zo: God treedt hem tegemoet en zet hem stil!

Daarom gaat Luther in het strengste klooster van de wijde omgeving om in de eenzaamheid God te dienen en de wereld te ontvluchten. Zijn bedoeling is om werkelijk vroom en godzalig te worden. Maar in dit alles gaat het de verschrikte jonge monnik eigenlijk alleen nog maar om zijn eigen zaligheid. Hij wil het gericht en de hel ontlopen. 'God zal nu wel mijn Vriend worden, als ik mij maar genoeg afmartel; nu zal Hij mij wel welkom heten in Zijn Koninkrijk!'

Later ziet Luther duidelijk, dat hij juist door zijn gang naar het klooster zich van God afwendt, in plaats van dat hij zich naar God toewendt. Maar voorlopig weet de jonge Maarten dit nog niet. Hij wil zo ernstig God dienen, dat hij meer geboden wil onderhouden, dan God heeft gegeven.

Luther gaat naar Rome en naar Wittenberg

In november 1510 reist Luther met een paar begeleiders naar Rome. De eigenlijke reden voor deze moeilijke en gevaarvolle reis is, dat er onenigheid is gekomen tussen degenen in het klooster die het wat strenger nemen en degenen die het wat oppervlakkiger opvatten. Luther is voor de ernstige richting.

Tegelijk is hij blij nu eindelijk in Rome rust voor zijn geweten te kunnen zoeken. Want als er één plaats is in de gehele wereld, waar het beangste geweten rust en vrede kan vinden, dan is het wel in Rome, want in Rome kun je zoveel aflaten verdienen ... Als je op je knieën de pilatustrap opklimt en op elke trede het 'Onze Vader' bidt, kun je een ziel verlossen uit het vagevuur.

Het vagevuur? Wat is dat dan?

Dat is de plaats waar alle kinderen van God komen na hun sterven. Komen ze dan niet direct in de hemel? Nee, eerst moeten ze nog hun laatste zondeschuld boeten en van hun laatste zondesmet rein worden en dat gebeurt in het vagevuur. Sommige kinderen van God moeten daar jaren of eeuwen blijven branden in het reinigingsvuur. Deze dwaalleer, deze valse leer van de roomse kerk gelooft Luther helemaal ... En hij wil graag wat doen om zijn voorouders uit dat vagevuur te verlossen. 

Het vagevuur voor overledenen

Gedurende zijn hele leven wordt de rooms-katholiek door de sacramenten van de kerk eraan herinnerd, dat hij naast vergeving van zijn zonde ook straf op de zonde moet dragen. Het kan echter zijn, dat ondanks de laatste biecht en absolutie van de priester er toch nog ongebiechte zonden zijn, waarvoor geen absolutie is ontvangen. Volgens de kerk komt de rooms-katholieke gelovige daarom na zijn dood eerst een tijd in het vagevuur. Dit geldt niet voor degene, die hier op aarde een zodanig heilige staat bereikt hebben, dat zij rechtstreeks naar de hemel gaan.

Het vagevuur - niet te verwarren met de hel

Dit is een plaats waar de overledene zijn laatste straffen ondergaat en waar hij gereinigd wordt. Geen enkele rk-gelovige weet bij zijn sterven of hij door het vagevuur moet en hoe lang hij daar zal zijn. De meesten houden er rekening mee, dat dit wel gebeurt. De nabestaanden laten daarom een aantal missen - kerkelijke bijeenkomsten waarin een eucharistieviering plaatsvindt - voor de overledene opdragen. Tijdens deze missen wordt voor de overledene gebeden, terwijl deze zich in het vagevuur bevindt. Naarmate het aantal missen groter is, wordt aangenomen dat de tijd in het vagevuur voor de overledene korter is. Individueel worden de nabestaanden, door middel van bidprentjes met de foto van de overledenen erop, aangemoedigd om voor de overledene in het vagevuur te bidden.

Naast al deze dingen is het ook nog mogelijk om door middel van een aflaat het verblijf in het vagevuur te verlichten. Een aflaat is een schriftelijke verklaring van de kerk, dat een deel van de goede werken van een heilig verklaard persoon, gebruikt mag worden voor de verlichting van de overledene in het vagevuur. Voor de extra missen en de aflaat moet aan de kerk een vergoeding betaald worden.

Het vagevuur en de Bijbel

In het Latijn wordt het verblijf in het vagevuur purgatio genoemd. Dit woord betekend reiniging van zonde en komt van het werkwoord purgare, dat reinigen, zuiveren of louteren betekent. Op het concilie van Florence in 1438 is volgens de Traditie van de rk-kerk het volgende over het vagevuur geformuleerd:
"Het (het Concilie) heeft eveneens bepaald, dat, als zij waarachtig boetvaardig in de liefde van God zijn heengegaan, voordat zij genoegdoening hebben bewerkt door echte vruchten van boetedoening voor zonden die opzettelijk of door verzuim zijn gepleegd, hun zielen gereinigd worden na de dood door straffen in het vagevuur; en dat zij kwijtschelding van deze straffen kunnen ontvangen door de beden van de levende gelovigen welke in hun voordeel zijn, nl. de offeranden in de missen, gebeden en het geven van aalmoezen en andere goede werken, die gewoonlijk gedaan worden door de gelovigen voor andere gelovigen overeenkomstig de leerstellingen van de Kerk." (*3)

De rooms-katholieke katechismus van 1995 heeft haar leer omtrent het vagevuur vooral op de uitkomsten van de concilies van Florence en van Trente (1546) gebaseerd. Bijbels gezien vindt de rk-kerk steun in een tekst uit het apocriefe boek 2 Makkabeën  waar het volgende staat:
"Daarom liet hij (Judas de Makkabeeër) voor de overledenen een zoenoffer opdragen, opdat zij van hun zonde zouden worden vrijgesproken" (2Makk.12:45) (kat.1030 t/m 1032)

De katechismus zegt omtrent de aflaten voor overledenen o.a. het volgende:
"Aangezien ook de overleden gelovigen, die zich in de louteringstoestand bevinden leden zijn van de ene gemeenschap der heiligen, kunnen wij ze, onder andere door voor hen aflaten te verkrijgen, helpen bij het uitboeten van de tijdelijke zondestraffen". (kat.1479)
"Door aflaten kunnen de gelovigen voor zichzelf en voor de zielen in het vagevuur vergeving van de tijdelijke zondestraffen verkrijgen".(kat.1498)
Commentaar werkgroep:

Voor protestanten zijn er weinig aanknopingspunten om maar enigermate te geloven in het vagevuur. De aanhaling uit de rooms-katholieke Bijbel kan niet geaccepteerd worden, omdat het boek 2 Makkabeeën een apocrief boek is en in de protestantse Bijbel niet voorkomt. De Bijbel zonder de apocriefe boeken verschaft veel aanwijzingen dat na de dood geen mens meer iets kan doen aan de toestand van zijn ziel. Zijn al of niet volledig accepteren van Jezus Christus als zijn zaligmaker hier op aarde is bepalend voor zijn bestemming na de dood.

In de gelijkenis van de arme Lazarus en de rijke man, geeft Jezus dit duidelijk weer. De rijke man is de wanhoop nabij, maar Lazarus kan niet meer bij hem komen wegens een onoverkomelijke kloof. Ook kan er geen waarschuwing naar de aarde gestuurd worden voor de broers van de rijke man. Er is geen sprake van een "tweede kans" voor de rijke man via het vagevuur. Hij kan de onoverkomelijke kloof niet nemen en blijft waar hij is (luk.16:19-31).
Wij willen het hierbij laten, omdat u als christelijke lezer zelf genoeg andere Bijbelse voorbeelden kunt aanhalen om het bestaan van het vagevuur te ontzenuwen.

Luther's mening: O dwaze  leer, tegen Gods Woord in!

En als Luther dan alles doet wat hij moet doen, twijfelt hij toch of dìt wel echt waar is. God is al meer bezig hem los te maken van alle bijgeloof en dwaalleer van de paus en de roomse kerk.

De aflaatstrijd

In 1517 komt het in Luthers leven tot een grote verandering. In zijn eigen hart breekt het licht van Gods genade door en in het kerkelijke leven komt de Kerkhervorming tot stand. De beleving van Luthers vrijheid en troost in de vergeving der zonden komt door het lezen van #Rom. 1.16,17, waar Paulus zegt dat in het Evangelie Gods gerechtigheid wordt geopenbaard. Eerst denkt de arme monnik, dat dit betekent dat God niet alleen in Zijn Wet van ons eist, dat we Hem volmaakt dienen, maar nu ook nog een keer in Zijn Evangelie dezelfde eis stelt. 

De eis van de Wet maakt Luther al zo lang wanhopig en nu heeft God in het Evangelie ook helemaal geen barmhartigheid en genade, maar stelt Hij weer diezelfde onmogelijke eis??!! Dit kan hij niet begrijpen en diep in zijn hart haat hij God! Maar dan schenkt God aan Luther het onderwijs van Zijn Heilige Geest en Die laat hem zien dat de uitdrukking 'Gods gerechtigheid' niet betekent dat God iets van ons eist, maar dat Hij ons in het Evangelie iets geeft. Wat geeft God dan? Precies wat Hij in Zijn Wet van ons eist. 

God eist volmaakte gehoorzaamheid en zondeloosheid. Dit hebben wij absoluut niet. Wat doet God nu: Hij zendt Zijn Eigen lieve Zoon. Die neemt de plaats in van zondaren. De eis van de Wet neemt Hij op Zich en Hij gehoorzaamt er volkomen aan. Nu deelt God in het Evangelie aan arme zondaren deze schatten van Christus gratis uit. Dit betekent dat het Evangelie precies het tegenovergestelde leert van de Wet: de Wet eist en dreigt de eeuwige straf; het Evangelie belooft en troost met het eeuwige leven. Nu Luther dit mag leren, openen de poorten van Gods Paradijs zich voor hem!

De aflaatstrijd is de grote ommekeer van Luther wat betreft zijn gehoorzaamheid aan de paus en zijn lidmaatschap van de kerk

Wat gebeurt er? In de roomse kerk worden aflaten verkocht. Een aflaat is een brief, die je van de priester kunt kopen, als je er tenminste genoeg voor betaalt. In deze brief staat dat je minder zondeschuld hoeft af te betalen. Je krijgt dus een beetje vergeving van je zonde.

Deze aflaten kosten veel geld en de arme mensen hebben zo graag zo'n brief, dat ze er alles voor over hebben, zodat ze hun eigen kinderen zelfs verwaarlozen en tekort doen om maar Het ergste van de aflaathandel is dat mensen worden bedrogen voor de eeuwigheid en dat Christus wordt onteerd. Mensen worden bedrogen, omdat tot hen wordt gezegd: je hoeft niet echt berouw te hebben en je hoeft niet waar geloof te hebben, je kunt door deze aflaatbrief zomaar naar de hemel. 

En Christus wordt onteerd, want niemand denkt meer aan de Zaligmaker van zondaren, omdat ze nu zichzelf wel kunnen redden.een aflaatbrief te kunnen kopen. Luther heeft in zijn hart precies het tegenovergestelde geleerd en daarom is hij bedroefd en kwaad. Hij kan het niet zomaar laten gebeuren, wanneer de beruchte aflaathandelaar Tetzel in de buurt van Wittenberg komt. Daarom slaat hij op 31 oktober 1517 zijn 95 stellingen aan aan de deur van de kasteelkerk.

En wat heeft Luther veel gebeden, voor zijn eigen ziel, voor zijn gemeente Wittenberg, voor de Kerk in Duitsland en Europa; en ook en vooral voor zijn kinderen! Want hij weet dat God alleen ze kan bekeren en dat ze alleen uit genade zalig kunnen worden.

Het bidden tot de dode heiligen

De rooms-katholieke katechismus zegt hierover het volgende:

"In haar gebed verenigt de pelgrimerende kerk zich met het gebed van de heiligen, wier voorspraak zij inroept".(kat.2692)
"Door sommige gelovigen heilig te verklaren, d.w.z. door plechtig af te kondigen dat deze gelovigen op heldhaftige wijze de deugden hebben beoefend en geleefd hebben in trouw aan Gods genade, erkent de kerk de kracht van de Geest van heiligheid die in haar is, en door hen als voorbeelden en voorsprekers te geven aan de gelovigen, ondersteunt zij hun hoop". (kat.828) (voor betekenis van de woorden "genade" en "gelovigen" zie hiervoor)

"De voorspraak van de heiligen". "Op grond van het feit immers dat de zaligen in de hemel inniger met Christus verenigd worden, bevestigen zij heel de kerk nog meer in heiligheid (....). Zij houden niet op voor ons bij de Vader ten beste te spreken door Hem de verdiensten aan te bieden die zij hier op aarde verworven hebben door de ene Middelaar tussen God en de mensen, Jezus Christus (....). Daarom is hun broederlijke zorg een zeer grote steun voor onze zwakheid".(kat.956)

Voor de protestant is het bidden tot overledenen een geheel vreemd fenomeen 

Hij kent dat niet. De rooms-katholiek daarentegen wordt hiermee van kinds aan grootgebracht. Volgens hun leer vormen de overledenen en de levende gelovigen een daadwerkelijke gemeenschap. Hun katechismus zegt het als volgt:
"De gemeenschap met de overledenen". "Door allereerst deze gemeenschap te erkennen die binnen het mystieke lichaam van Christus bestaat, heeft de pelgrimeerde kerk vanaf de eerste tijden van het christendom de nagedachtenis van de gestorvenen met grote piëteit gevierd, en, omdat het een heilige en vrome gedachte is voor de overledenen te bidden, opdat zij van hun zonden zouden worden vrijgesproken, heeft zij ook voorbeden voor hen opgedragen (2 Makk.12:45). Ons gebed voor hen kan hen niet alleen helpen, maar kan ook hun voorspraak voor ons doeltreffend maken". (kat.958)

Samenvattend kunnen wij zeggen dat de rk-kerk leert, dat er een interactie is tussen de levenden en de doden. De levenden bidden voor de doden, opdat deze verlichting zullen hebben in het vagevuur. De doden bidden voor de levenden om voorspraak bij God te verkrijgen voor de levenden. En de levenden bidden tot de doden - meestal tot de heilig verklaarden - zodat deze voorspraak voor hen kunnen doen bij God.

Om over na te denken . . .

In het Oude Testament staan meerdere waarschuwingen tegen het raadplegen van geesten van gestorvenen:
"Gij zult u niet wenden tot de geesten van doden of tot waarzeggende geesten". (Lev.19:31; Deut.18:11).
"En iemand, die zich tot de geesten van doden of tot waarzeggende geesten wendt, om die overspelig na te lopen - tegen zo iemand zal Ik mijn aangezicht keren en hem uit het midden van zijn volk uitroeien". (Lev.20:6; 1Kron.10:13 en 14)

Al sinds mensenheugenis heeft men de neiging gehad om in contact te komen of te blijven met de voorouders. God heeft dit aan de gelovige Israëliet verboden. Hij is een jaloers God en wil niet dat de mensen op aarde zich bemoeien met de geesten van de mensen die gestorven zijn. Alleen God zelf wil geraadpleegd worden. Dit is de grote lijn die door het Oude Testament loopt. In het Nieuwe Testament wordt nergens gesproken over contact tussen gelovige op aarde met gestorven gelovigen. 

In het boek Hebreeën staat na beschrijving van een hele lijst van geloofshelden die leefden vanaf het begin van de schepping het volgende:
"Daarom dan, laten ook wij, nu wij zulk een grote wolk van getuigen rondom ons hebben, afleggen alle last en de zonde, die ons zo licht in de weg staat, en met volharding de wedloop lopen, die voor ons ligt" (Hebr.12:1)

Wij mogen ons geloof aan hen spiegelen. De schrijver moedigt ons aan alle lasten en zonde af te leggen, maar hij zegt nergens dat wij tot deze gestorvenen moeten bidden. Laat staan, dat deze gestorvenen voor ons bidden. Hij zegt niet bidt in het vervolg tot Henoch, of tot Mozes of tot Rachab of tot Samuël of tot David. Nee, Abraham in de gelijkenis kon niets meer doen voor de rijke man in het dodenrijk. Hij kon ook niet een boodschapper vanuit het dodenrijk naar de aarde sturen om te waarschuwen.

"Zij hebben Mozes en de profeten, naar hen moeten zij luisteren".(Luk.16:29)
Dit geldt ook voor ons en voor de rooms-katholieken. Er is geen contact mogelijk of toegestaan tussen levenden en doden. Als een rooms-katholiek bidt tot Maria of tot één van de vele heiligen, dan brengt hij God tot jaloezie en gaat hij buiten de Bijbelse richtlijnen om.

Zaligverklaring en heiligverklaring

Als een rooms-katholiek over een heilige praat, dan bedoelt hij niet zozeer een mede-gelovige, maar een persoon die door de kerk heilig verklaard is. De katechismus zegt hierover het volgende:

"Door sommige gelovigen heilig te verklaren, d.w.z. door plechtig af te kondigen dat deze gelovigen op heldhaftige wijze de deugden hebben beoefend en geleefd hebben in trouw aan Gods genade, erkent de kerk de kracht van de Geest van heiligheid die in haar is, en door hen als voorbeelden en voorsprekers te geven aan de gelovigen ondersteunt zij hun hoop".  "De mannelijke en vrouwelijke heiligen zijn altijd bron en oorsprong van vernieu-wing geweest op de moeilijkste ogenblikken in de geschiedenis van de kerk". Immers, "de heiligheid is de geheime bron en de onfeilbare maatstaf van haar apostolische werkzaamheid en haar missionaire bezieling".(kat.827)

De paus heeft tijdens zijn 20-jarig pausschap, dat hij onlangs vierde 280 mensen heilig verklaard (gemiddeld 14  personen per jaar). De laatste persoon was Edith Stein (met de kloosternaam Theresa Benedicta a Cruce) die op 11 oktober jl heilig verklaard is. Zij was een tot het rooms-katholiek geloof  bekeerde jodin, die in 1942 als non stierf in het nazikamp van Auschwitz. De joodse gemeenschap heeft hiertegen nogal wat bezwaren gemaakt, maar de paus heeft toch doorgezet. (*4)

Het officiële blad "Een twee een" van de rk-kerk schreef  het volgende:
"Het voor een heiligverklaring vereiste wonder was in 1987 geschied, toen een Amerikaans meisje met medicijnvergiftiging in het ziekenhuis was opgenomen. Een levertransplantatie was noodzakelijk, maar nadat haar moeder en vele gelovigen tot Theresa Benedicta a Cruze hadden gebeden herstelde het meisje zonder operatie."

Vooraf aan de heiligverklaringen gaan de zaligverklaringen. Hiervoor heeft de huidige paus tot nu toe 805 personen aangewezen (gemiddeld 40 personen per jaar). Op de zaligverklaring volgt meestal in een later stadium een heiligverklaring.

De kleine Winkler Prins Encyclopedie zegt het als volgt:
"Zaligverklaring (beatificatie) is de verklaring van de paus, dat een gestorvene vanwege zijn heldhaftige deugden de hemelse glorie deelachtig is geworden en als zodanig vereerd mag worden. Het verschil met de heiligverklaring bestaat hierin, dat de zaligverklaring minder plechtig is en dat de zaligverklaarde niet overal in het openbaar vereerd mag worden, maar alleen op de plaatsen en de wijze, door de paus aangegeven".

Een opmerkelijke zaligverklaring vond plaats op 3 oktober 1998  in Kroatië. Hier werd de kardinaal Stepinac zalig verklaard tijdens een bezoek van de paus. Meer dan honderdduizend Kroaten waren bij de plechtigheid aanwezig. (*5) Tegen de zaligverklaring heeft het Simon Wiesenthal Centrum geprotesteerd vanwege de collaboratie van de kardinaal met het naziregime tijdens de oorlog. In Kroatië heette dit het Ustaja-regime.

Om over na te denken . . .

Het valt op dat er maar relatief weinig rooms-katholieke gelovigen zalig verklaard worden. Op het ledenaantal van 900 miljoen is 40 personen per jaar niet erg veel. Deze 40 personen gaan vanwege hun verdiensten in dit leven rechtstreeks over naar de hemel. 

Uit Bijbels oogpunt gezien kan dit laatste niet. Niemand gaat vanwege eigen verdiensten naar de hemel

"Allen zijn wij afgeweken, tezamen ontaard; er is niemand die goed doet, zelfs niet één".  (Ps.14:3)

"Want niemand op aarde is zo rechtvaardig, dat hij goed doet zonder te zondigen".
(Pred.7:20)

"En Jezus zeide tot hem:"Waarom noemt gij mij goed? Niemand is goed dan God alleen". (Marc.10:18)

"...daarom dat uit werken der wet (de zg. goede werken red.) geen vlees voor Hem gerechtvaardigd zal worden, want de wet doet zonde kennen". (Rom.3:20)

"....wetende, dat de mens niet gerechtvaardigd kan worden uit werken der wet, maar door het geloof in Christus Jezus, zijn ook zelf tot het geloof in Christus Jezus gekomen om gerechtvaardigd te worden uit het geloof in Christus en niet uit werken der wet. Want uit werken der wet zal geen vlees gerechtvaardigd worden".(Gal.2:16)

Naast de onbijbelse gedachte van de rk-kerk, is er ook nog de vraag of de paus kan en mag bepalen wie er naar de hemel gaan. Voor de protestant is dit onacceptabel. Het is voor hem aan God om dit te beoordelen en er komen geen mensen aan te pas. Wij worden afgeraden om te oordelen (Matt.7:1). 

Als Paulus voor de Aeropagus staat zegt hij tot de Griekse toehoorders:
"God dan verkondigt, met voorbijzien van de tijden der onwetendheid, heden aan de mensen dat zij allen overal tot bekering moeten komen; omdat Hij een dag heeft bepaald, waarop Hij de aardbodem rechtvaardig zal oordelen door een man, die Hij aangewezen heeft, waarvan Hij voor allen het bewijs geleverd heeft door Hem uit de doden op te wekken". (Hand.17:30,31)

God is dus degene die met een rechtvaardig oordeel zal komen en niet de rooms-katholieke kerk in de persoon van de paus.

Tenslotte nog een vraag die Luther aan ons allen stelt en waar hij ook het antwoord op geeft : Wilt gij zalig worden? 

Dan moet Gods Woord voor u zó vast zijn, dat - al spraken alle mensen anders en al wilden zelfs de engelen u aan het twijfelen brengen - gij nochtans staande blijft en zegt: toch weet ik dat Gods Woord waar is!

De visie van de doopsgezinden

Vervolgens moest de kerk van de Reformatie in de 16e eeuw ook stelling nemen tegen allerlei opvattingen van de doopsgezinden.

Die opvattingen waren wel verschillend, maar op één punt stemden ze overeen: het menselijk lichaam is eigenlijk een tweederangs zaak. Het gaat in feite om "de ziel", om "het geestelijke leven".

We hebben gezien dat de heidens-griekse denkers, hier is de naam van Plato te noemen, ook het lichaam maar minderwaardig vonden. Ze beschouwden het als "de kerker der ziel". Bij het sterven werd de ziel dan eindelijk uit die kerker bevrijd. Er is dus een zekere verwantschap tussen wat de "dopersen" leerden en dit heidens denken.

Tegenover deze geringschatting van het menselijk lichaam zegt de Catechismus: Nee, we hebben sinds de Hemelvaart van Christus ons vléés in de hemel. Dat is niet iets minderwaardigs, iets tweederangs. Dat is een geweldige stap vooruit op weg naar de nieuwe aarde. Er is een echt menselijk lichaam in de hemel: het lichaam van Christus.

Ons vlees op een nieuwe aarde

Nergens spreekt de bijbel geringschattend over ons vlees, ons lichaam, over deze aarde en over de schepping. Integendeel: lees de eerste hoofdstukken van de bijbel maar. Dan zie je, hoé intens de HERE bezig is geweest met de schepping van de stoffelijke dingen: de zee, het droge, de hemellichamen, de dieren, de bloemen, de planten en ook met de mens.

Hij heeft de mens geschapen, niet als een geest, een engel of iets dergelijks, maar als mens, naar zijn beeld en gelijkenis. Toen God klaar was met dat hele scheppingswerk overzag Hij het totaal en Hij zag hoé goed alles was!

Dat was het begin van de geschiedenis. Die geschiedenis zal uitmonden op een nieuwe aarde: die zal vol zijn van Gods heerlijkheid. Daar zullen echte mensen God mogen dienen, zonder zonde. Ze zullen dat niet als onzichtbare "geesten" of "zielen", maar als concrete mensen doen.

Ons of zijn vlees?

"Ons vlees in de hemel". Nog één ding: het maakt verschil of er gezegd wordt, dat Christus zijn vlees in de hemel heeft gebracht, of dat we zeggen, dat wij ons vlees in de hemel hebben. Dat laatste staat in vr/antw 49 van de Catechismus. Het vlees van Christus is "ons vlees". Hoe kan dat?

Toen Gods Zoon op aarde kwam, mens werd, om als mens zijn grote opdracht uit te voeren, toen heeft Hij "echte menselijke natuur aangenomen uit het vlees en bloed van de maagd Maria (Heid. Cat. vr/antw 35 vr/antw 35). Gods Zoon is ingegaan in onze menselijke natuur: Zijn vlees is dan ook ons vlees. En dat vlees heeft Hij bij zijn hemelvaart gebracht in de hemel.

Dat heeft geweldige en verstrekkende betekenis: dat biedt ons de garantie, dat Hij als het Hoofd ons, zijn leden, ook toch Zich nemen (Joh. 14 : 2, 3) zal. Deze garantie geeft Jezus Zelf ons meer dan één keer. (Joh. 17 : 24)