Verwachten wij die grote dag met sterk verlangen

Het laatste van de 37 artikelen van de Nederlandse Geloofsbelijdenis eindigt met: "Daarom verwachten wij die grote dag met sterk verlangen, om ten volle te genieten de beloften van God in Jezus Christus, onze Here". In die zin spreken de gelovigen hun verwachting uit. Als je iemand verwacht dan kijk je naar hem (of haar) uit. Je kunt iemand verwachten, je kunt ook iets verwachten. Als je iets verwacht ,(" heb je dat nog niet, maar je weet dat het komt, je rekent daar vast op. Zou het niet komen, dan ben je in je verwachting ernstig teleurgesteld.

Hoe groter het belang en de waarde is van wat je verwacht, des te sterker is ook je verlangen. In die laatste zin van de belijdenis is sprake van een stérk verlangen. De gelovigen zien met spanning uit naar die grote dag' , Die dag is er nog niet, maar hij komt zeker. Dat heeft de Here immers beloofd. Die verwachting is meer dan vier eeuwen geleden uitgesproken, toen deze geloofsbelijdenis werd opgesteld door Guido de Brés, in 1561.

Toen werd uitgesproken wat eeuwen en eeuwen dáárvoor ook al was gezegd en wel in Gods Woord. En nog altijd staat die zin in onze (2 Petr. 3: 11-14) belijdenis. Nog altijd leven de gelovigen in die verwachting en kennen ze dat sterke verlangen naar die grote dag. Je mag dus van de gemeente van Christus gerust zeggen, dat ze een gemeente-in-verwachting is. Je kunt ook zeggen een Adventkerk. Bij Advent denken we vaak terecht aan de eeuwen, die voorafgingen aan de komst van Gods Zoon in de wereld, zijn geboorte in Bethlehem. 

De drie of vier zondagen, die aan het jaarlijkse kerstfeest voorafgaan, heten dan ook wel de Advent-zondagen. Maar ook na de komst van Christus en na diens lijden, sterven, opstanding en hemelvaart leeft de kerk in verwachtingstijd: wij verwachten Christus nu voor de tweede maal. (Hand. 1 : 11) Wij verwachten Hem nu niet als een klein kind, dat in doeken gewikkeld wordt en gelegd wordt in een kribbe. Wij verwachten Hem als de Heer der heerlijkheid, de opgestane en ten hemel gevaren Koning van de wereld, die tegelijk Hoofd is van zijn kerk. We verwachten Hem ook als de Rechter over levenden en doden.

Op dat laatste valt veel nadruk in onderstaand artikel. Het kreeg als titel "Het laatste oordeel.

Appel op de hemelse Rechter

We moeten bij het lezen van dit geloofsartikel vooral niet vergeten in welke omstandigheden dit werd geschreven. Het is zéker niet een betoog, dat in alle rust werd geschreven in een studeervertrek. Het is evenmin een stukje dogmatiek, dat handelt over de "laatste dingen". Die leer over de laatste dingen heet in de theologie wel de eschatologie. Daar zou iemand interessante dingen over kunnen schrijven en dat is dan ook meermalen gebeurd. Daar valt ook geen enkel kwaad woord over te zeggen. 

Maar zó is dit geloofsartikel niet ontstaan! Het is geboren in een tijd, waarin gelovigen werden gemarteld vanwege hun geloof; waarin gelovigen voor onbarmhartige en onrechtvaardige rechters werden gesleept: een tijd waarin gelovigen praktisch vogelvrij waren. Wat staat die gelovigen in zó'n situatie anders te doen dan een laatste appel op de hemelse Rechter?

Ze hebben eerst wel een krachtig appel gedaan op de aardse overheid (art. 36) en die overheid herinnerd aan de taak, die zij van God heeft gekregen: de schuldige ver- oordelen en de onschuldige vrijspreken. Maar tenslotte doet de kerk dan een dringend appel op Christus, die Zich openbaren zal als de onkreukbare, niet om te kopen, hemelse Rechter.

In artikel 37 doet de kerk belijdenis van dat geloof: de Here Jezus Christus zal uit de Ihemel komen met grote heerlijkheid en majesteit. Voor die Rechter (1 Thess. 4: 16) zullen alle mensen moeten verschijnen; ze worden allen gedagvaard en (Ex. 32 : 32) niemand ontkomt daaraan. Dat geldt de mensen die gestorven zijn, (Openb. 20 : 12) en de mensen, die op die dag in leven.

Het grote proces begint. De processtukken komen op tafel. De boeken worden geopend, het dossier waarin nauwkeurig de daden, zelfs de woorden staan opgetekend, die de mensen gedaan en gezegd hebben, een voor mensen onvoorstelbare werkelijkheid. Zelfs wat in het verborgen is bedreven, alles komt aan het licht.

Hoe kan iemand nu die grote dag verwachten met sterk verlangen? Wie niet gelooft, dat het bloed van Christus zijn zonden bedekt, zal die verwachting niet kennen. De gedachte aan dit oordeel is terecht "schrikwekkend en angstaanjagend voor de slechte en goddeloze mensen", zegt de kerk in dit geloofsartikel. Er zijn goddeloze mensen geweest (en ze zijn er nog), die Gods kinderen getiranniseerd, verdrukt en gekweld hebben. Daar wisten die martelaren in de 16e eeuw en weten de martelaren van vandaag over mee te praten, de slachtoffers van anti-christelijke tirannie en geweldpleging. Ze staan er machteloos tegenover. Maar ze keken en kijken uit naar Christus. Hij zal eenmaal recht doen op hun klacht.

Een rechtvaardig oordeel

Geen vervolger zal er zijn, die nog één tegenargument heeft tegenover Christus. Niets is er meer in te brengen tot verdediging of verontschuldiging. Wanneer Christus die "boeken" opent en zijn oordeel uitspreekt, spreekt geen mens meer tegen. De ongelovigen moeten alle feiten toestemmen, en ze stemmen die ook toe, overtuigd als ze zijn in hun geweten, dat de aanklachten volstrekt juist zijn. Dat vonnis is vernietigend en de straf verschrikkelijk, maar volkomen verdiend: gepijnigd in het eeuwige vuur, dat voor de duivel en zijn engelen bereid is". Je moet er niet aan dénken. Maar dachten "de slechte en goddeloze mensen" daar maar aan, misschien zouden zij zich alsnog bekeren van hun slechtheid.

Wanneer de gelovigen aan die oordeelsdag denken, koesteren zij geen leedvermaak! Ze loven Christus, omdat Hij volkomen rechtvaardig is. Ze kunnen zich ook al bij voorbaat verheugen, dat "hun zaak, die nu door vele rechters en overheden als ketters en goddeloos veroordeeld wordt, de zaak van de Zoon van God zal blijken te zijn". Weer is duidelijk, dat deze belijdenis is ontstaan in tijden van vervolging. De trouwe kerk had te lijden onder onrechtvaardige rechters en tiranniserende overheden. De kerk zuchtte ondef dat onrecht, maar ze was diep in haar hart, naar Gods Woord, overtuigd, dat zij een goede . zaak voorstond: de zaak van Jezus Christus, het Hoofd van zijn kerk. Maar ze moest ondervinden, dat dat zonder meer ontkend werd. 

De vijanden lasterden, dat de zaak van de gereformeerden in de 16e eeuween ketterse en goddeloze zaak was. De gelovigen kónden dat onrecht en die smaad verdragen, omdat ze wisten, dat het laster was, en omdat ze hun Rechter verwachtten. De zaak van die verdrukte en geplaagde kerk zal openbaar worden als de zaak van de Zoon van God. Tegenover al die vijanden zal Christus het openlijk opnemen voor zijn kerk. Dan verstomt de laster en verdwijnt de smaad. Dan ontvangt de gemeente uit de hand van Christus wat ze in spanning had verwacht: uitbundige heerlijkheid, waar je je in deze tijd nog geen voorstelling van kunt maken.

 Onrecht, laster en smaad kunnen lang duren. Je kunt daaronder lijden en je kunt zelfs daaronder sterven. Maar ze duren niet eeuwig! Je moet wel geduld kunnen oefenen, kunnen wachten. Is het een wonder, dat de kerk, die vaak een "kerk onder het kruis" is, met sterk verlangen die grote dag verwacht?

Het zou niet goed zijn, zelfs een veeg teken, als die verwachting inzonk. Dan zou de gemeente niet meer het beeld vertonen van die bruid, die met sterk verlangen uitkijkt naar haar Bruidegom, Jezus Chnstus. De Bruidegom ziet uit naar de bruid en belooft haar: " Ja, Ik kom spoedig".

Daarom leert de Geest van die Bruidegom aan de bruidskerk het gebed waarmee de Openbaring eindigt: " Amen, kom Here Jezus".