God's verschijning aan Mozes

Exodus III 4-12 - Godts verschyning aan Moses

Hi1 Mozes nu was gewoon de kudde van zijn schoonvader Jetro, de priester van Midjan, te hoeden. Eens, toen hij de kudde naar de overkant van de woestijn geleid had, kwam hij bij de berg Gods, Horeb. 2 Daar verscheen hem de Engel des HEREN als een vuurvlam midden uit een braamstruik. Hij keek toe, en zie, de braamstruik stond in brand, maar werd niet verteerd. 3 Mozes nu dacht: Laat ik toch dat wondere verschijnsel gaan bezien, waarom de braamstruik niet verbrandt. 

4 Toen de HERE zag, dat hij het ging bezien, riep God hem uit de braamstruik toe: Mozes, Mozes! En hij antwoordde: Hier ben ik. 5 Daarop zeide Hij: Kom niet dichterbij: doe uw schoenen van uw voeten, want de plaats, waarop gij staat, is heilige grond. 6 Voorts zeide Hij: Ik ben de God van uw vader, de God van Abraham, de God van Isaak en de God van Jakob. Toen verborg Mozes zijn gelaat, want hij vreesde God te aanschouwen. 7 En de HERE zeide: Ik heb terdege gezien de ellende van mijn volk, dat in Egypte is, en hun gejammer over hun drijvers gehoord, ja, Ik ken hun smarten. 8 Daarom ben Ik nedergedaald om hen uit de macht der Egyptenaren te redden en uit dit land te voeren naar een goed en wijd land, een land vloeiende van melk en honig, naar de woonplaats van de Kanaänieten, Hethieten, Amorieten, Perizzieten, Chiwwieten en Jebusieten. 9 

En nu, zie, het gejammer der Israëlieten is tot Mij doorgedrongen; ook heb Ik gezien, hoezeer de Egyptenaren hen verdrukken. 10 Nu dan, ga, Ik zend u tot Farao, om mijn volk, de Israëlieten, uit Egypte te leiden. 11 Maar Mozes zeide tot God: Wie ben ik, dat ik naar Farao zou gaan en de Israëlieten uit Egypte zou leiden? 12 Toen zeide Hij: Ik ben immers met u! En dit zal u het teken zijn, dat Ik u gezonden heb: wanneer gij het volk uit Egypte hebt geleid, zult gij God dienen op deze berg.
 
13 Daarop zeide Mozes tot God: Maar wanneer ik tot de Israëlieten kom en hun zeg: De God uwer vaderen heeft mij tot u gezonden, en zij mij vragen: hoe is zijn naam – wat moet ik hun dan antwoorden? 14 Toen zeide God tot Mozes: Ik ben, die Ik ben. En Hij zeide: Aldus zult gij tot de Israëlieten zeggen: Ik ben heeft mij tot u gezonden.
 
15 Voorts zeide God tot Mozes: Aldus zult gij tot de Israëlieten zeggen: De HERE, de God uwer vaderen, de God van Abraham, de God van Isaak en de God van Jakob, heeft mij tot u gezonden; dit is mijn naam voor eeuwig en zo wil Ik aangeroepen worden van geslacht tot geslacht. 16 Ga heen, vergader de oudsten van Israël en zeg tot hen: De HERE, de God uwer vaderen, de God van Abraham, Isaak en Jakob is mij verschenen en heeft gezegd: Ik heb terdege acht geslagen op u en op wat u in Egypte wordt aangedaan. 17 Ik heb gezegd, dat Ik u uit de ellende van Egypte voeren zal naar het land der Kanaänieten, Hethieten, Amorieten, Perizzieten, Chiwwieten en Jebusieten, naar een land vloeiende van melk en honig. 18 En zij zullen naar uw stem horen; dan zult gij met de oudsten van Israël naar de koning van Egypte gaan en tot hem zeggen: De HERE, de God der Hebreeën, heeft ons ontmoet; nu dan, wij wilden wel drie dagreizen ver de woestijn intrekken om de HERE, onze God, een offer te brengen. 19 Ik weet echter, dat de koning van Egypte u niet zal toestaan te gaan, zelfs niet door een sterke hand. 20 Maar Ik zal mijn hand uitstrekken en de Egyptenaren slaan met alle wondertekenen, die Ik in hun midden zal doen; daarna zal hij u laten gaan. 21 En Ik zal bewerken, dat de Egyptenaren dit volk gunstig gezind zijn, zodat gij, wanneer gij wegtrekt, niet ledig wegtrekt: 22 iedere vrouw moet dan van haar buurvrouw en van haar huisgenote zilveren en gouden voorwerpen vragen en klederen, die gij uw zoons en dochters te dragen geeft; zo zult gij de Egyptenaren beroven.

hoofdstuk 4

1 Toen antwoordde Mozes: Maar als zij mij niet geloven en niet naar mij luisteren, doch zeggen: de HERE is u niet verschenen? 2 En de HERE zeide tot hem: Wat hebt gij daar in uw hand? Hij antwoordde: Een staf. 3 Daarop zeide Hij: Werp die op de grond. En toen hij die op de grond geworpen had, werd hij een slang, zodat Mozes ervoor wegvluchtte. 4 Maar de HERE zeide tot Mozes: Strek uw hand uit en grijp ze bij de staart – toen strekte hij zijn hand uit en greep haar vast en zij werd een staf in zijn hand – 5 opdat zij geloven, dat de HERE, de God hunner vaderen, de God van Abraham, de God van Isaak en de God van Jakob, u verschenen is.
 
6 Wederom zeide de HERE tot hem: Steek uw hand in uw boezem. En hij stak zijn hand in zijn boezem en toen hij ze eruit trok, zie, zijn hand was melaats, sneeuwwit. 7 Daarop zeide Hij: Steek uw hand opnieuw in uw boezem. En hij stak zijn hand opnieuw in zijn boezem en toen hij ze eruit trok, zie, zij was weer geworden als zijn overige vlees. 8 Indien zij u niet geloven en geen acht geven op wat het eerste teken te zeggen heeft, dan zullen zij geloven wat het tweede teken te zeggen heeft. 9 En indien zij ook deze beide tekenen niet geloven en naar u niet luisteren, dan zult gij Nijlwater nemen en uitgieten op het droge, en het water dat gij uit de Nijl neemt, zal bloed worden op het droge.
 
10 Toen zeide Mozes tot de HERE: Och Here, ik ben geen man van het woord, noch sinds gisteren, noch sinds eergisteren, noch sinds Gij tot uw knecht gesproken hebt, want ik ben zwaar van mond en zwaar van tong. 11 Maar de Here zeide tot hem: Wie heeft de mens een mond gegeven, wie maakt stom of doof, ziende of blind; ben Ik het niet, de HERE? 12 Nu dan, ga heen. Ik zal met uw mond zijn en u leren, wat gij spreken moet.
 
13 Maar hij zeide: Och Here, zend toch iemand anders. 14 Toen ontbrandde de toorn des HEREN tegen Mozes en Hij zeide: Is niet de Leviet Aäron uw broeder? Ik weet, dat hij goed spreekt; en zie, hij is op weg gegaan, u tegemoet, en als hij u ziet, zal hij zich van harte verheugen. 15 Dan zult gij tot hem spreken en de woorden in zijn mond leggen, en Ik zal zijn met uw mond en zijn mond en Ik zal u leren, wat gij doen moet. 16 Hij zal voor u tot het volk spreken en zo zal hij u tot een mond zijn en gij zult hem tot God zijn. 17 En deze staf, waarmede gij de tekenen moet doen, moet gij in uw hand nemen.

Nagedacht over Exodus 3 vers 1 – 22

Vers 1 Mozes is al 40 jaar schaapherder bij zijn schoonvader Jethro. Hij heeft de
berichten uit Egypte gehoord: zijn volk wordt zwaar verdrukt.
De Heere wil Mozes gebruiken in Zijn dienst. Mozes is daarom 40 jaar aan het hof van Farao geweest om kennis en ervaring op te doen in het besturen van een groot volk. Nu is hij 40 jaar in de woestijn om geduld en vertrouwen te leren én om te leren in een woestijn te overleven.

Enkele tegenstellingen hierin die telkens allebei nuttig zijn om te leren:

Rijkdom hof – armoede woestijn
Groot volk besturen – kudde schapen leiden
Vruchtbaarheid Egypte – onvruchtbaarheid woestijn
Drukte aan het hof – eenzaamheid in de wildernis
Wereldse wijsheid – geestelijke wijsheid

De berg Horeb of Sinaï wordt de berg Gods genoemd omdat God daar verschenen is aan Mozes en omdat Hij daar Zijn wet gegeven heeft

Vers 2 – 3 Mozes ziet de brandende braambos. Het gebeurt wel vaker in de enorme hitte van de zon, dat een struik spontaan ontbrandt, maar deze braambos verteert niet en dat trekt zijn aandacht. De aanwezigheid van God in de braambos kan in verschillende opzichten vergeleken worden met de aanwezigheid van God bij het volk Israël.

Vers 4 – 6 De Heere spreekt met Mozes over Zijn heiligheid, want Mozes komt dicht bij de brandende braambos. God openbaart Zich hier als de Heilige, zo totaal anders dan de zondige mensen. Mozes moet zijn schoenen uittrekken als teken van eerbied voor de heiligheid van God. In de tempel liepen de priesters ook op blote voeten. Mozes verbergt zijn gezicht uit vrees om God aan te zien. Dit gebeurt op meer plaatsen in de Bijbel. De Heere maakt Zich bekend als de God van Mozes’ voorvaderen.

Vers 7 – 9 Alhoewel God de Hoge, Heilige en Verhevene is, heeft Hij toch oog voor de nietige, zondige mensen: ‘Ik heb zeer wel de verdrukking van Mijn volk gezien.’ Hij benadrukt dit op verschillende manieren: verdrukking gezien, geschrei gehoord, smarten bekend. De Heere belooft de verlossing van Zijn volk uit Egypte én Hij zegt hun een goed en ruim land toe. Een dubbele belofte.

Vers 10-12 De Heere wil nietige mensen gebruiken voor Zijn doel en Hij roept Mozes tot Zijn dienst. Mozes lijkt nederig en vraagt: ‘Wie ben ik?’ Hij bedenkt echter niet dat hij het niet zelf hoeft te doen, maar dat God in hem zal werken om hem geschikt te maken. God belooft dat Hij met hem zal zijn. Als teken krijgt Mozes de belofte dat hij en het volk God naderhand zullen dienen op de berg Sinaï. Die belofte wordt vervuld bij de wetgeving.

Vers 13-15 Na het weerleggen van de eerste tegenwerping komt Mozes met de tweede vraag: ‘Hoe is Uw Naam?’ Mozes wil God niet zelf een naam geven; hij vraagt er naar. De heidense volken hadden allemaal goden met ieder zijn eigen naam. Israël zou hun God ook een naam willen geven. God heeft geen naam nodig om zich te onderscheiden van anderen, want er is maar één God. Hij maakt Zijn Naam bekend opdat het volk Hem zal aanroepen. De HEERE noemt Zijn Naam: ‘Ik zal zijn die Ik zijn zal’. Daarmee openbaart de HEERE Zichzelf, en Hij laat tegelijkertijd iets van verberging zien. Deze Naam laat zien dat God dezelfde is en dat Hij omziet naar Zijn volk

Vers 16, 17 Mozes krijgt de opdracht om met een boodschap voor het volk naar Egypte te gaan. Het volk kan de indruk hebben dat God hen vergeten is. Mozes moet nu het volk herinneren aan de God die al eeuwenlang hun God is: ‘De HEERE, uwer vaderen God…’ Een land vloeiende van melk en honig geeft niet alleen de vruchtbaarheid van het land aan, maar meer nog de zegen die de HEERE in dit land aan Zijn volk geven wil. Dit land is bestemd voor Israël; zij zúllen het bezitten, al wonen er nu nog vele andere volken.

Vers 18-22 De Heere beschrijft hoe het verder zal gaan met Israël en met Farao. Het volk zal naar hem luisteren, maar Farao niet. God heeft naar hen omgezien, Hij kent hen en Hij denkt aan hen. De weg van drie dagen in de woestijn - de route naar de Horeb, de berg waar God gediend
wilde worden. Ik zal Mijn hand uitstrekken – God zal Egypte met plagen slaan. Zelfs deze plagen zullen Farao niet kunnen vermurwen. Ik zal dit volk genade geven in de ogen der Egyptenaars – de Egyptenaars zullen aan het volk
allerlei spullen meegeven. Er zal een overvloed zijn: zelfs de vrouwen en kinderen zullen er voor nodig zijn om het te dragen. Ze hoeven dit niet te stelen, God zorgt hiervoor als een vergoeding voor de jarenlange zware arbeid. Later zullen deze schatten gebruikt worden om de tabernakel te kunnen bouwen.