De Farao verdrinkt in de Schelfzee

Exodus XIV 21-30 - Farao verdrinkt in 't roode meer

1 De HERE sprak tot Mozes: 2 Zeg tot de Israëlieten, dat zij teruggaan en zich legeren voor Pi-Hachirot, tussen Migdol en de zee; recht tegenover Baäl-Sefon zult gij u legeren, aan de zee. 3 Dan zal Farao van de Israëlieten denken: zij zijn in het land verdwaald, de woestijn heeft hun de weg versperd. 4 En Ik zal het hart van Farao verharden, zodat hij hen achtervolgt. Dan zal Ik Mij aan Farao en aan zijn gehele legermacht verheerlijken, en de Egyptenaren zullen weten, dat Ik de HERE ben. En zij deden alzo. 5 Toen aan de koning van Egypte bericht werd, dat het volk gevlucht was, veranderde de gezindheid van Farao en van zijn dienaren ten aanzien van het volk, en zij zeiden: Wat hebben wij gedaan, dat wij Israël uit onze dienst hebben ontslagen? 6 Daarop spande hij zijn wagen aan en nam zijn volk met zich. 7 Hij nam zeshonderd uitgelezen wagens, ja, al de wagens van Egypte, alle volledig bemand. 8 Zo verhardde de HERE het hart van Farao, de koning van Egypte, zodat hij de Israëlieten achtervolgde. Maar de Israëlieten zetten hun uittocht voort, door een verheven hand geleid.

9 De Egyptenaren nu, al de paarden en wagens van Farao, zijn ruiters en zijn legermacht, achtervolgden hen en haalden hen in, terwijl zij gelegerd waren aan de zee, bij Pi-Hachirot, tegenover Baäl-Sefon. 10 Toen Farao naderbij gekomen was, sloegen de Israëlieten hun ogen op, en zie, de Egyptenaren rukten achter hen aan. Toen werden de Israëlieten zeer bevreesd en schreeuwden tot de HERE, 11 en zij zeiden tot Mozes: Waren er soms geen graven in Egypte, dat gij ons hebt meegenomen om te sterven in de woestijn? Wat hebt gij ons aangedaan door ons uit Egypte te leiden? 12 Hebben wij u dit al niet gezegd in Egypte: laat ons met rust, en laten wij de Egyptenaren dienen. Want wij kunnen beter de Egyptenaren dienen dan in de woestijn sterven.
 
13 Maar Mozes zeide tot het volk: Vreest niet, houdt stand, dan zult gij de verlossing des HEREN zien, die Hij u heden bereiden zal; want de Egyptenaren, die gij heden gezien hebt, zult gij nimmermeer zien. 14 De HERE zal voor u strijden, en gij zult stil zijn.
 
15 Toen zeide de HERE tot Mozes: Wat roept gij zo luid tot Mij? Zeg tot de Israëlieten, dat zij opbreken. 16 En gij, hef uw staf op en strek uw hand uit over de zee en splijt haar; dan zullen de Israëlieten midden door de zee kunnen gaan op het droge. 17 Maar zie, Ik zal het hart der Egyptenaren verharden, zodat zij hen achterna zullen trekken, en Ik zal Mij verheerlijken aan Farao en aan zijn gehele legermacht, aan zijn wagens en aan zijn ruiters. 18 En de Egyptenaren zullen weten, dat Ik de HERE ben, doordat Ik Mij verheerlijken zal aan Farao, aan zijn wagens en aan zijn ruiters.
 
19 Toen verliet de Engel Gods, die vóór het leger van Israël uitging, zijn plaats en ging achter hen aan; ook verliet de wolkkolom haar plaats aan hun spits en ging achter hen staan. 20 Zo kwam zij tussen het leger van de Egyptenaren en dat van de Israëlieten in, – en de wolk was duisternis, maar tegelijk verlichtte zij de nacht – zodat de een de ander niet kon naderen, de gehele nacht.
 
21 Toen strekte Mozes zijn hand uit over de zee en de HERE deed de zee de gehele nacht door een sterke oostenwind wegvloeien, maakte haar droog, en de wateren werden gespleten. 22 Zo gingen de Israëlieten in het midden der zee op het droge; terwijl rechts en links de wateren voor hen waren als een muur.
 
23 En de Egyptenaren vervolgden hen en kwamen achter hen aan – alle paarden van Farao, zijn wagens en zijn ruiters – midden in de zee. 24 Toen dan, in de morgenwake, schouwde de HERE in vuurkolom en wolk naar het leger der Egyptenaren en bracht het leger der Egyptenaren in verwarring. 25 Hij deed de wielen van hun wagens wegglijden en met moeite voortrijden, zodat de Egyptenaren zeiden: Laten wij vluchten voor de Israëlieten, want de HERE strijdt voor hen tegen Egypte.
 
26 Toen zeide de HERE tot Mozes: Strek uw hand uit over de zee, opdat de wateren terugvloeien over de Egyptenaren, over hun wagens en ruiters. 27 En Mozes strekte zijn hand uit over de zee en tegen het aanbreken van de morgen vloeide de zee terug in haar bedding, terwijl de Egyptenaren haar tegemoet vluchtten; zo dreef de HERE de Egyptenaren midden in de zee. 28 De wateren vloeiden terug en bedekten de wagens en de ruiters van de gehele legermacht van Farao, die hen in de zee achterna getrokken waren; er bleef van hen niet één over.
 
29 Maar de Israëlieten gingen op het droge midden door de zee en de wateren waren hun rechts en links als een muur. 30 Zo verloste de HERE op die dag de Israëlieten uit de macht der Egyptenaren. En Israël zag de Egyptenaren dood op de oever der zee liggen. 31 Toen zag Israël, welk een machtige daad de HERE tegen Egypte gedaan had; en het volk vreesde de HERE en zij geloofden in de HERE en in Mozes, zijn knecht. 

Nagedacht over de uittocht

400 jaar later

De Hebreeërs zijn uitgegroeid tot een groot volk. Zij dienen de Ene God van Abraham, Izak en Jakob, hun aartsvaders. De Egyptenaren hebben hun eigen goden en cultuur en de Farao werd als een god behandeld. Er werd veel gebouwd in die tijd: paleizen, grote beelden en piramides. De Farao  die er toen in Egypte was, was niet dezelfde als die Jozef tot onderkoning  had gemaakt en zijn hele familie van Jakob (Israël)  had uitgenodigd om naar Egypte te komen.

In die tijd moesten de Hebreeërs slavenwerk doen in de bouw. Toen het volk tegen de verdrukking in toch bleef groeien in aantal vond de Farao dat de jongetjes geofferd moesten worden en in de Nijl worden gegooid.  Vroedvrouwen moesten erop toezien  dat dit ook gebeurde.

Mozes

Zo had ook het jongste zoontje van Jochebed (ze had al een zoon; Aäron) de dood moeten vinden. Toen had Mirjam, zijn zus het plan om haar broertje in leven te houden  door hem in een waterdicht mandje in de rivier te zetten in de hoop dat de dochter van de Farao hem vond en voor hem zou willen zorgen. Dit plan slaagde. Het jongetje kreeg van de dochter van de Farao de naam ‘ Mozes’  ‘ uit het water getrokken’ en hij werd opgevoed aan het hof van de Farao en leerde daar lezen en schrijven.

Mozes’ opdracht

Toen Mozes als opzichter een Egyptenaar doodsloeg in een bui van woede moest hij vluchten en kwam in de woestijn bij Jethro terecht en ging als schaapherder voor hem werken. Op een van zijn tochten  met zijn schapen zag hij een braambos branden en hoorde hij de stem van God zeggen dat hij zijn volk uit Egypte moet bevrijden. Mozes ziet daar enorm tegenop, maar zal worden ondersteund door zijn broer en hij mag weten dat God altijd bij hem is.

De negen plagen

In Egypte vragen Mozes en Aäron de Farao steeds de Hebreeërs te laten gaan, maar de Farao wil dit niet. Er komen negen plagen over Egypte:  water wordt bloed, kikkers, luizen, steekvliegen, veepest, zweren, hagel, sprinkhanen, duisternis. Steeds lijkt het of de Farao toestemming gaat geven, maar telkens weer trekt hij de toestemming in en laat het volk niet gaan. Zij moeten eerder nog harder werken, waar het volk niet blij mee is.

De tiende plaag en de instelling van Pesach

Dan moeten de Hebreeërs zich voorbereiden op een uittocht uit Egypte. Zij moeten klaarstaan en de deuren met bloed van een geitenbokje besmeren. De engels des doods trekt  die nacht door Egypte en alle eerstgeborenen sterven. Alleen daar waar al bloed gevloeid heeft (en aan de deurpost is gesmeerd) daar gaat de engel voorbij. Dan worden de Hebreeërs opgeroepen om  weg te trekken uit Egypte achter Mozes aan. Als ze  vervolgens voor het water van de Schelfzee komen te staan, zinkt alle moed hen weer in de schoenen. Mozes krijgt van God de instructie met zijn staf op het water te slaan. Het water  wijkt en er ontstaat een pad, waar het volk doorheen trekt. Als men bijna aan de overkant is, ziet men hoe de Farao hen achtervolgt met zijn leger ruiters, paarden en strijdwagens. Als allen aan de overkant zijn, bevindt het leger van de Farao zich midden op het drooggelegde pad. Het water stroomt weer terug en het leger van de Farao verdrinkt. Het volk  Israël is bevrijd.

De feesten: Pesach en Sjawoeot

De bevrijding moet ieder jaar worden gevierd tijdens Pesach. (Pesach, passeren, betekent voorbijgaan) en men denkt aan de engel die voorbijgaat aan de woningen waar al bloed op de deurposten was.

Een groot volk trekt door de woestijn en er moeten regels, richtlijnen en afspraken komen wil je orde  en veiligheid krijgen onder de mensen. Deze regels worden  opgeschreven en toegepast en de gehele joodse wetgeving is hierop gebaseerd. Voor de jodengelden niet alleen hoofdregels: De tien geboden, maar ook wetten voor hygiëne, wetten om de juiste feesten op de juiste manier te vieren, wetten elkaar eerlijk te beoordelen en zonodig te straffen en er zijn wetten voor het gehele religieuze leven. (In het totaal  613) De joden herdenken deze wetgeving 50 dagen (7 weken) na Pesach en vieren dan Sjawoeot, het wekenfeest. wordt veel uit de Tora gelezen. 

Door de woestijn naar het beloofde land. Soekot

Het volk trekt door de woestijn en wordt overdag geleid door een wolk en
’s nachts door een vuurkolom. Soms blijft men langer op een plaats staan en soms moet er gevochten worden tegen volksstammen die de Hebreeërs niet goedgezind zijn. Als de moeilijk woestijntijd voorbij is zullen ze komen in het land dat God eens gewezen heeft aan Abraham en waar zij nu als volk mogen wonen. Elke jaar denken de joden aan deze tocht door de woestijn door een week lang in loofhutten te wonen (Soekot). Na deze week wordt Simchat Tora gevierd.  Men heeft vreugde om de wet. De Tora biedt richting hoe in het land van Belofte te komen.  Eenmaal in het land aangekomen is het volk Israël groot geworden onder beroemde koningen als David en Salomo.  De grote tempel is gebouwd. Later zijn er volken gekomen om de joden weer uit hun land te verdrijven.  Ze zijn in ballingschap geweest in Babylonië en toen de Perzen de macht overnamen, mochten ze weer terug naar eigen land.