Elia door de raven gevoed

1 Koningen XVII 6 - Elias van de ravens gespyst

1 Toen zeide de Tisbiet Elia, uit Tisbe in Gilead, tot Achab: Zo waar de HERE, de God van Israël, leeft, in wiens dienst ik sta, er zal deze jaren geen dauw of regen zijn, tenzij dan op mijn woord.
 
2 Daarna kwam het woord des HEREN tot hem: 3 Ga vanhier, wend u oostwaarts en verberg u bij de beek Kerit, die in de Jordaan uitmondt. 4 Gij kunt uit de beek drinken, en Ik heb de raven geboden u daar van spijze te voorzien. 5 Daarop ging hij heen en deed naar het woord des HEREN; hij ging verblijf houden bij de beek Kerit, die in de Jordaan uitmondt. 6 De raven brachten hem des morgens brood en vlees, en des avonds brood en vlees, en hij dronk uit de beek.

Elia en de raven bij de beek Kerit

Prachtig die vogels! Weet u wat het is? God onderhoudt hier alleen maar Zijn eigen schepping. Hij onderhoudt Zijn schepping Elia; de mens is toch geschapen naar Gods Beeld; Hij onderhoudt hier Elia "in ziels- en lijfsgevaar", zoals Psalm 91 dat zei. En God onderhoudt Zijn beek: Hij heeft toch ook de wateren geschapen? En God onderhoudt hier ook Zijn vogels, want Hij stuurt ze en bekwaamt ze. 

Drie wonderlijke dingen over die raven

Raven hebben een instinct

Althans, dat zeggen wij maar, als mensen. 't Is natuurlijk een wetenschappelijk excuus, dat weet ik ook wel, maar we zeggen: een dier heeft een instinct. Als mijn hond op mij afkomt als ik thuis kom en hij springt tegen me op, dan zeggen wel eens mensen die op bezoek zijn: "ach, nou ja, 't is zo'n dier z'n instinct!" Ik denk dan wel eens: ik wou, dat jij t zo'n instinct hàd! Maar... instinct. Ook ten kwade, zoals hier. 

Een raaf is natuurlijk geen mensenvriend zoals een hond kan zijn, maar een egoïst. Pikt alles op en pikt alles in. Pikt alles af. 't Is een roofdier, zelfs onrein voor God volgens de Israëlieten, vijand van de mens, vijand van elke andere raaf en vijand van God: 't is nogal wat! En nu wordt hier geopenbaard in dit stuk dat voor de ogen van een Jood, die dus zegt: "dat zijn onreine vogels", God blijkbaar 't instinct van Zijn schepselen kan grijpen en omzetten tot gehoorzaamheid aan Hem. 

Maar dat is een wonder! Een schepsel zelf kan dat niet. U kunt het niet bij uzelf en u kunt het ook niet bij uw naaste. Ik heb laatst een gesprek gevolgd, ten dele, van een echtpaar dat zowat aan het eind was van het huwelijksleven, in elk geval van het huwelijksgeluk, en daarin zei de vrouw, bitter, over haar man: 

"Ja, ik heb hem in geen twintig jaar kunnen veranderen!" 

Ik weet niet of dat nu het doel is waarnaar echtgenoten streven. Maar ik heb toen wel aan haar gevraagd: "En hebt u zichzelf al kunnen veranderen?" Maar dat was niet zo nodig, volgens haar. 

Maar daar hebt u die twee dingen: je kunt jezelf niet veranderen, je zegt: "dat is m'n aard, dat is m'n karakter" en daar ga ik dan aan stuk en daar gaat de ander aan stuk en je kunt een ander ook al niet veranderen - wat kunnen we eigenlijk wel? 

En dan staat hier opeens tot onze diepe troost, dat God kan bij het instinct! Dat wil zeggen: God kan bij je aard. En die kan Hij omzetten. En dan zeg je: ik ben helemaal niet religieus of ik ben helemaal niet kerks, dat zit er bij mij helemaal niet in, nou, dan lègt God het er in. 

Hier, dat vind ik het geweldige, dat God zegt: "Ik heb de raven geboden!" - de raven wisten het 't eerste, nog vóór Elia. En als God met raven praat gebeurt daar wat in de Bijbel staat: "Hij spreekt en het is er, Hij gebiedt en het staat er."  Het instinct van de raven is door God ingepikt tot gehoorzaamheid.

En dan is dat een reden om je handen vouwend op neer te leggen en te zeggen: "Zo doe Hij ook aan mij !" "Ach Heere, gebied ook mijn instinct eens, dat het u diene - en het zal zo wezen!" Het staat er niet voor niets hoor, in de Bijbel. En Elia heeft er van op moeten en mogen kijken: twee keer per dag gedurende vele dagen, wat God met raven doet. Namelijk, dat ze dienaren worden van God, in plaats van onrein. Naar dat wonder heeft hij twee keer per dag mogen opkijken. 

Kent u zulke raven in uw eigen omgeving? Dat u zegt: dat zijn veranderde wezens? Kent u veranderde mensen, die God op u afzendt en kijkt u daarvan op? En weet u wel, dat ze altijd richting-Beek vliegen, richting-Fontein des Levens? En dat u ze alleen maar ontmoet als u daar óók bent, op het gebod des Heeren? Dat is wonderlijk, maar het : is nog netzo!

De raven geven hun lievelingshapje weg

Wat ze vinden aan vlees en aan brood - dat zijn namelijk hun eigen lievelingshapjes: vlees is het lievelingsgerecht van een roofvogel als een raaf - dat slikken ze niet in, dat pikken ze niet in, maar dat houden ze zorgvuldig in de snavel en dat leggen ze voor een ander neer. 

Kent u zulke raven? Bent u zelf zo'n raaf geworden? Die, wat hij van Godswege vindt, draagt naar een ander? Die niet eens zijn natuurlijke vriend is, want de mens is een natuurlijke vijand van de raaf: die haten elkaar. Maar waar hij nu naar toe gaat om Godswil - omdat God het geboden heeft. Daarom vliegen ze met de lekkerste hapjes, die ze zelf o zo graag inslikten nu naar hun oude vijanden en leggen het daar neer. Twee keer per dag, gedurende vele dagen. 

Bent u al zo'n raaf geworden? Ben ik zo'n raaf geworden – op het werk of thuis? Is het niet ontroerend? Dat is een zichtbare prediking, die voor Elia's ogen neerdaalt, twee keer per dag!

Niet één raaf maar vele

Het zijn raven, meervoud, het is er niet eentje, dan zou Elia niet genoeg gekregen hebben. Het zijn vele, vele raven. En nu weet u wel van vogels, eenden, kraaien, mussen, dat als ze een stukje vlees of brood vinden, dan stoten ze het elkaar uit de bek. En ze vliegen elkaar pikkend in hun staarten achterna. Het lijken wel mensen. En nu is het zo: dat gebeurt hier blijkbaar niet. 

Eéndrachtig komen ze aanvliegen, het vlees in de bek - de één natuurlijk vlees en de ander brood, dat kan niet anders, je kunt niet vlees en brood tegelijk in de bek hebben als raaf. Dus de één draagt vlees, de ander brood. En eendrachtig, eensgezind, homogeen komen ze aanvliegen. Onderling geen onenigheid. 

Kent u die "gemeenschap der heiligen" - "waar liefde woont" - en ook liefde voor degene tot wie we gezonden worden, dat zendingsobject? Die Elia, die bekwaamd moet worden en die meer moet worden dan wij zelf: want hij moet weer profeet worden en wij moeten maar raven blijven die straks weer wegvliegen. Wij moeten de minsten zijn. Is dat niet groots? En dat alles onder het Aangezicht des Heeren! 

Wat bent u? Staat u nog voor Achab? Bènt u misschien een Achab? Of bent u iemand, die het Woord heeft gehoord? Bent u iemand, die op de weg der gehoorzaamheid is geleid? Bent u een vinder geworden van die kleine oase, in deze grote bedreigde wereld waar Achab niets van weet? Want het is een geheim, het is het heiIgeheim tussen God, de raven en Elia, tussen de "vrinden". Daar wordt het "getoond" - "naar Zijn vreêverbond". 

En bent u dan al aan die beek? En drinkt u met uw moede mond uit die beek van verzoening der zonden en bukt u om op te rapen wat God door Zijn dienaren voor u neerlegt aan brood en aan vlees? En kijkt u op naar die vreemde vogels, die door u nooit uitverkoren zijn en waarvan u altijd dacht dat ze zoveel minder waren dan u: onreine vogels - maar die door Gods genade u dienen en die u door Gods genade doen zeggen: "Blijf ze zenden, Heere, opdat ik straks U nog dienen kan" ... Ik weet niet wat het hier vanmiddag was. Ik weet het niet, want ook de duivel kent dit plekje. Waar de duivel omgaat, zoekende wie hij zou mogen verslinden. Ik weet het niet, ik kan het nooit zeggen. 

Misschien is het zo geweest, dat u zegt: het was hier een ogenblik als bij de beek Krith. Ik ben hier geweest van Godswege op die plek waar de beek stroomt en waar ik lafenis kan krijgen. Ik ben hier geweest op die plek, waar de dienaren neerstrijken met gaven van God, voor mij bedoeld. Ik ben hier op de plek geweest, waar ik in alle stilte bekwaamd mocht worden door God, tot dienst aan Hem in deze wereld. Ik weet het niet. Misschien mag u er nog blijven, velé dagen. Misschien droogt de beek dezer dagen uit, ik weet het niet.