Jezus door Judas verraden

Johannes XVIII 4-10 - De Heere Jesus door Judas verraden

1 Na dit gezegd te hebben, ging Jezus met zijn discipelen naar de overzijde van de beek Kidron, waar een hof was, die Hij met zijn discipelen binnenging. 2 En ook Judas, zijn verrader, wist die plaats, omdat Jezus daar dikwijls was samengekomen met zijn discipelen. 3 Judas dan kwam daar, die een afdeling soldaten tot zijn beschikking had gekregen en dienaars van de overpriesters en de Farizeeën, voorzien van lantaarns, fakkels en wapenen. 

4 Jezus dan, alles wetende, wat over Hem komen zou, kwam naar voren en zeide tot hen: Wie zoekt gij? 5 Zij antwoordden Hem: Jezus de Nazoreeër. Hij zeide tot hen: Ik ben het. En ook Judas, zijn verrader, stond bij hen. 6 Toen Hij dan tot hen zeide: Ik ben het, deinsden zij terug en vielen ter aarde. 7 Wederom dan stelde Hij hun de vraag: Wie zoekt gij? En zij zeiden: Jezus, de Nazoreeër. 8 Jezus antwoordde: Ik zeide u, dat Ik het ben. Indien gij dan Mij zoekt, laat dezen heengaan; 9 opdat het woord vervuld werd, dat Hij gesproken had: Wie Gij Mij gegeven hebt, uit hen heb Ik niemand laten verloren gaan. 

10 Simon Petrus dan, die een zwaard had, trok het, en hij trof de slaaf van de hogepriester en sloeg hem het rechteroor af; de naam nu van de slaaf was Malchus. 11 Jezus dan zeide tot Petrus: Steek het zwaard in de schede; de beker, die de Vader Mij gegeven heeft, zou Ik die niet drinken? 

Jezus opzettelijk door Judas verraden en aangewezen

Christus onderwierp zich aan Zijn Vader, "Niet Mijn wil, maar Uw Wil geschiede". Hij was lijdensklaar. De vrede was teruggekeerd in Zijn menselijke natuur, de heldere glimlach was weer in Zijn ogen; moedige, onweerstaanbare liefde was weer de grondtoon van Zijn menselijk wezen, de liefde die Zijn lichaam en ziel in vlam zette.

De unieke Christus, die in woorden en daden bewezen had, dat Hij inderdaad God's Zoon was, de zuiverste mens op aarde ooit geleefd, de Godmens, die met een klein gebaar of een paar woorden zijn wrede lijdensdood had kunnen ontwijken. Maar Hij had gezegd: "Ik ben de Weg, deWaarheid en het Leven", en omdat Hij God is, was Hij hier zeker van, kon Hij dit ook uitspreken, en leefde er naar tot in de uiterste consequenties, ook in het smartelijkste lijden, tot aan Zijn dood, Hem door mensen aangedaan.

Judas, die door Jezus werd geroepen; het was een echte roeping, vergissing is uitgesloten. Judas, die Jezus heeft gezien, gehoord, samen met Hem heeft geleefd, drie jaar lang, aan dezelfde tafel met Jezus heeft gegeten, naast Jezus heeft gewandeld over de wegen van Palestina, door dorpen en steden van Judea en Galilea; Judas, die heeft gezien dat Jezus een lamme genas, een blinde deed zien. Judas, die oog in oog met Jezus heeft gestaan en met Jezus heeft gesproken en toch viel, een afvallig discipel werd, een ontrouw apostel, een verrader, niet om een vrouw, niet om een mens, maar om een paar ellendige geldstukken.

Hoe kan dat? Hoe is dat mogelijk?

Het mysterie van het kwaad dringt zich hier aan ons op, mysterie dat ons omringt in deze wereld, dat ons voortdurend bedreigt en klaar staat om ons, de kinderen van God, aan te grijpen en in boeien te slaan, verschrikkelijk mysterie dat zijn verwoesting uitzaait over de wereld en het leven van geloof, vertrouwen en liefde in de mensenharten treft en doodt, mysterie van zonde, van afval, van verraad, dat onmiddellijk bij het begin van het lijden op Jezus afkomt: zo heel erg en reëel in Judas.

Het uur is gekomen

Als de doodsstrijd volstreden is, wekt Jezus Zijn leerlingen: "staat op, laat ons gaan, het uur is gekomen". Jezus ziet aan de voet van de heuvel tussen de bosjes de rosse gloed van toortsen. Langzaam langs de kronkelingen van het pad slingert zich een troep door het hout. Lanspunten schitteren als kleine sterren in het licht van de lantarens. Rumoer klinkt door tot in de doodstille hof. Het is een bijeengeraapte kudde van soldaten en tempelknechten. En voorop gaat Judas, priester en apostel. "Zie ", zegt Jezus, "die Mij verraden zal is naóij ". Wat had Judas gedaan? Hij had een slimme streek bedacht om zich wat armzalige geldstukken in handen te spelen door een schijnverraad; zo dacht hij tenminste. Want wie zou Jezus gevangen kunnen nemen? Ze waren immers bang voor Jezus, al Zijn vijanden, stuk voor stuk! Als ze bij Hem kwamen, waren ze zo braaf en onderdanig: "Meester", zeiden ze dan. Maar inwendig vergingen ze van haat en nijd en dachten zich suf, hoe ze Jezus ten val konden brengen: ze hielden geheime vergaderingen achter gesloten deuren en beraadslaagden, ze namen maatregelen; maar het hielp niets.

Ze stelden een val op

Listig verborgen, keer op keer, maar ze Iiepen er zelf in. Ze kwamen bij Jezus met een vraag, glimlachend beleefd en gehuicheld eerbiedig, een vraag met voetangels en klemmen, maar het antwoord van Jezus beschaamde hen voor het volk. Dan dropen ze af, gloeiend van haat, en brachten verslag uit. Wat kon dat stelletje samenklittende en konkelende nijdassen beginnen tegen de waarheid, de onschuld, de macht van Jezus? Als Jezus wilde, werden ze door het volk onder de voet gelopen, aan stukken gereten; als Jezus wilde, werden ze gewoon van de aardbodem weggevaagd; als Jezus wilde, hield hun bestaan plotseling op. Ja, Judas, als Jezus wilde! Maar als Jezus nu eens iets anders wilde? Als Hij, die de Wil van God begreep en die alleen maar Hem wilde gehoorzamen, dus de Waarheid en de goddelijke Liefde, die alleen Jezus tot in zijn diepste betekenis begreep, geen geweld wilde aandoen, als Hij zich nu eens wilde overleveren aan de gevaarlijke, niets ontziende haat van Zijn vijanden, als Hij nu eens met zich wilde laten doen, zich wilde laten bespotten, beschimpen, bespuwen, geselen, kruisigen, doodmartelen? Als Jezus dat nu eens wilde?

Judas was gewaarschuwd

Had Jezus niet met verbluffende ernst gewaarschuwd, toen ze voor de laatste keer samen waren voor het avondeten, Jezus' laatste avondmaal? "hoorwaar, Ik zeg u, een van u zal Mij verraden; de Mensenzoon zal wel de weg gaan, zoals van Hem staat geschreven, maar wee de mehs, door wie de Mensenzoon zal worden verraden; , beter was het voor hem, dat hij nooit geboren was".

Dat was het moment dat Judas twijfelde of Hij hém bedoelde; hij moet gedacht hebben, dat Jezus niet kon weten dat hij naar de opperpriester was geweest om te vragen, wat ze hem wilden geven als hij hun Jezus in handen zou spelen. Hij twijfelde, om net als de anderen, die stom verbaasd waren over Jezus opmerking, dat iemand van hen Hem zou kunnen verraden, want ook Judas vroeg, net als de anderen: "Meester, ben ik het?" En Jezus antwoordde hem: "Ja, Judas". Toen wist hij dat Jezus zijn spel had doorzien, toen wist hij ook, dat het uiterst gevaarlijk was, dat plan, niet voor Jezus maar voor hem zelf. Maar hij was verbitterd, verbitterd op Jezus, omdat Hij steeds al je bedoelingen doorzag en je plannen voorkwam met waarschuwing op waarschuwing.

Judas voelde zich vernederd

Gekrenkt, om dat wat Jezus had gezegd over die balsem in het huis van Maria en Martha te Bethanië; ook daar had Jezus hem onmiddellijk doorzien. Wat had Judas gezegd: "Waarom verkoopt men die balsem niet voor 200 denariën en geeft men het geld niet aan de armen?" Alsof hij zich maar in het geringste bekreunde om de armen. Hij wilde het geld voor hemzelf, hij was immers diegene onder de apostelen, die de geldbuidel droeg. En ook nu staarde zijn hart zich blind op een paar onnozele zilverlingen en verhardde zich tegen de liefde en waarschuwingen van Jezus; hij was woedend om die waarschuwingen. Judas heeft niets van Jezus begrepen, niets van waar het bij Hem om gaat, namelijk Zijn liefde, Zijn oprechte, volkomen eerlijke liefde, ook voor hem, Judas. Hij heeft zijn eigen hart kapot gemaakt door geldzucht en hoogmoed en zo zijn eigen val voorbereid.

Bijna mechanische ontwikkeling

Je bent gegaan naar het paleis van de hogepriester, die zich verheugde over je komst vol verwachting of er nu eindelijk een gunstig ogenblik was om Jezus in handen te krijgen. En je verried, graag, met overgave, met heel je wezen,; al je verbittering heb je gelegd in dat verraad. Jezus zou die nacht doorbrengen in de hof van olijven, dat landgoed buiten de stad, waar de rust uitnodigde om te bidden; je wist dat Jezus daar vaak overnachtte onder de blote hemel, je was er zelf dikwijls bij geweest. Alles heb je verteld, alles zo gunstig mogelijk voorgesteld, opdat de hogepriester erin zou bijten: het was gemakkelijk te bereiken, alles zou stil en rustig verlopen, zonder dat er iemand iets van zou merken en een rel onder het volk zou kunnen verwekken; voordat iemand in Jeruzalem het wist zou Jezus achter slot en grendel zitten. De hogepriester was tevreden, hij nam je bericht aan en gafje dertig zilverlingen. Judas, het schamele teken van je wraak op Jezus, van je overwinning.

Toen werd een handvol soldaten gewekt

Die bleven wachten vóór het paleis met het zwaard op de heup; een bende tempelknechten werd er bijgevoegd, tuk op een nachtelijk avontuurtje, types, die voor een blinkend stuk geld graag iemand koud maken; ze vonden een stok, ze staken een mes achter de gordel, ze zochten fakkels en staken die aan, ze haalden lantarens uit de kelders en toen vertrok de bende, door de stille straten, door de poort, langs de Kedronbeek, tot ze kwamen bij de ingang van de olijvenhof. En Judas ging voorop, als de verrader, die aan de vijanden de weg wijst om in de nacht een overval te doen, Judas, een afgevallen priester en apostel!

De bende komt de heuvel op

Ze verdringen elkaar op het nauwe pad. De stilte in de hof wordt dreigend, de Apostelen worden onrustig, ze kijken Jezus vragend aan. Halverwege blijft de bende staan, ze houden hun toortsen en lantarens hoog boven hun hoofd en dan zien ze daar Jezus boven op de heuvel, Jezus die rustig temidden van Zijn leerlingen staat en op de bende neerkijkt. Hij vlucht niet, Hij wacht ze rustig op. Jezus vlucht niet, Hij is lijdensklaar, Hij wil zich overgeven aan de handen van Zijn vijanden; de Apostelen weten nog van niets, ze begrijpen nog steeds niet; daarom zullen ze zich aan Jezus ergeren en wél vluchten. Judas geeft aan de mannen daarachter hem een teken: "die ik kussen zal.... die is het, grijpt Hem en voer Hem voorzichtig weg". Die kus was niet nodig. Judas had tegen de mannen kunnen zeggen: die daar midden in, die daar rustig en zwijgend tussen hen in staat, die is het.

Judas wil Jezus tarten

Op dit ogenblik is hij uitdagend en bruut, hij wil Jezus kwellen, pijnigen, hij zal Hem kussen, heel gewoon, alsof er niets aan de hand is. Hij gaat het pad op naar boven. Regelrecht gaat hij op Jezus af. "Wees gegroet, Meester!", zegt hij : het is een snauw, grimmig onder uit de kracht van zijn donkere ziel. Dan slaat hij de armen om Jezus' hals en kust Hem. Zoals hij daar voor Hem staat is het net een groot, wild dier, dat een lam bespringt en zijn klauwen in de vacht slaat.

Jezus laat hem begaan

Het is een afschuwelijke gewaarwording, een vreselijke ontmoeting zo gekust te worden, een kus als een brandmerk waarmee een lam wordt geschroeid ten teken dat het verkocht is om geslacht te worden. Het is een brandende, schroeiende kus. Jezus staat stil in die vernedering; Hij wijkt zelfs niet van afkeer achteruit. Hij kijkt Judas aan. "Judas, Mijn vriend", zegt Hij, "waartoe ben je gekomen? Verraad je de Mensenzoon met een kus?"

"Mijn vriend", zegt Jezus, dát is het roepen van de genade

Hij zegt het zonder te stoten, zonder hardheid, zonder verbittering en.... oprecht, nog altijd dezelfde, nog altijd klaar om het op te nemen als een afdwaling, als een vergissing, als een bedwelming, direct bereid te vergeven en te vergeten. "Mijn vriend": Jezus meent het, Hij zegt het van harte, Hij zegt het rustig en uitdrukkelijk, met een bovenmenselijke ontroering, met eindeloze goedheid, met twee open armen, met een machtig begrijpen..... 

"Mijn vriend"...Jezus zocht een ontroering bij Judas, Hij raakt aan de ziel van Judas, Hij wil een sluimerende goedheid wakker maken, een begraven verleden wekken, het is het fluisteren van genade, het smartelijk roepen van de liefde, van de oprechte, onmetelijke liefde van Jezus. Maar in het hart van Judas is alle leven dood. Hij kijkt Jezus aan met koude ogen.

Wij zullen Jezus zien - om onze misdaden verbrijzeld

Zijn woorden horen, woorden van eeuwig leven. En onze harten zullen gaan leven, onze harten zullen zien, horen en wenen, onze zwakke harten, onze gefolterde harten, onze harten door angst gekweld, onze harten door het alledaagse leven dikwijls geplaagd, door onrust gejaagd, door leed gepijnigd... onze arme mensenharten, die verlangen naar eeuwige liefde en eeuwig leven.

Wij zullen Zijn woorden horen, we zullen Zijn liefde zien. Geen wereldse romantiek zullen we zien, maar de roman van de goddelijke liefde zullen we beleven op haar hoogtepunt, als ons hart goed is, als er nog iets van goud is, als er nog iets van gevoeligheid ligt op de bodem van ons binnenste, waaruit berouw kan opbloeien, en boetvaardigheid, als we bereid zijn aan ons zelf te bekennen: dit hebben wij gedaan, het is onze schuld: wij zondigden, Hij moest boeten; "Een worm is Hij, geen mens meer, gewond om onze zonden", - om onze misdaden verbrijzeld.

Nogmaals: Judas… Wie kent hem niet? Iedereen toch?

Iedereen kent Judas als die karakterloze verrader. (Luk.22:48; vergelijk Joh.6:70-71)
En als die geldzuchtige dief. (Vergelijk Johannes 12:4-6!)
Bekend in ons taalgebruik. Het werkwoord ‘judassen’ is treiteren.
Vele talen kennen het begrip ‘judaskus’ voor een hypocriete begroeting.
Nu nog door de Italiaanse maffia gebruikt, als ‘doodskus’ bij onderlinge afrekeningen.
‘Judasloon’, geld dat door verraad gekregen is.
In de plantkunde is dat zelfs bekend als de ‘judaspenning’.
Logisch dat geen enkele baby de naam ‘Judas’ krijgt.
Maar is dat wel helemaal terecht?? LEES HIER VERDER

Bekijk ook eens  Het verraad