Opstanding van Jezus en de eerste verschijning 

Johannes XX 15-17 - De Heer Jesus openbaart zich aan Maria Magdalena

1 En op de eerste dag der week ging Maria van Magdala vroeg, terwijl het nog donker was, naar het graf en zij zag de steen van het graf weggenomen. 2 IJlings kwam zij dan bij Simon Petrus en bij de andere discipel, dien Jezus liefhad, en zeide tot hen: Zij hebben de Here weggenomen uit het graf en wij weten niet, waar zij Hem hebben neergelegd.
 
3 Petrus dan ging op weg en ook de andere discipel en zij begaven zich naar het graf; 4 en die twee liepen samen snel voort; en de andere discipel liep vooruit, sneller dan Petrus, en kwam het eerst aan het graf, 5 en zich vooroverbuigende, zag hij de linnen windsels liggen; hij ging echter niet naar binnen. 6 Simon Petrus dan kwam ook, hem volgende, en hij ging het graf binnen en zag de windsels liggen, 7 maar de zweetdoek, die op zijn hoofd geweest was, zag hij niet bij de windsels liggen, doch opgerold, terzijde op een andere plaats. 8 Toen ging ook de andere discipel, die het eerst aan het graf gekomen was, naar binnen, en hij zag het en geloofde; 9 want zij kenden de Schrift nog niet, dat Hij uit de doden moest opstaan. 10 De discipelen dan gingen weder naar huis.
 
11 En Maria stond buiten dicht bij het graf, wenende. Terwijl zij dan weende, boog zij zich voorover naar het graf, 12 en zij zag twee engelen zitten, in witte klederen, een aan het hoofdeinde en een aan het voeteneinde, waar het lichaam van Jezus gelegen had. 13 En zij zeiden tot haar: Vrouw, waarom weent gij? Zij zeide tot hen: Omdat zij mijn Here weggenomen hebben en ik weet niet, waar zij Hem neergelegd hebben. 14 Na deze woorden keerde zij zich om en zag Jezus staan, maar zij wist niet, dat het Jezus was. 

15 Jezus zeide tot haar: Vrouw, waarom weent gij? Wie zoekt gij? Zij meende, dat het de hovenier was, en zeide tot Hem: Heer, als gij Hem weggedragen hebt, zeg mij dan, waar gij Hem hebt neergelegd en ik zal Hem wegnemen. 16 Jezus zeide tot haar: Maria! Zij keerde zich om en zeide tot Hem in het Hebreeuws: Rabboeni, dat wil zeggen: Meester! 17 Jezus zeide tot haar: Houd Mij niet vast, want Ik ben nog niet opgevaren naar de Vader; maar ga naar mijn broeders en zeg hun: Ik vaar op naar mijn Vader en uw Vader, naar mijn God en uw God. 18 Maria van Magdala ging heen en boodschapte de discipelen, dat zij de Here had gezien en dat Hij haar dit gezegd had. 

Maria uit Magdalena

Zij heeft een hele geschiedenis met Jezus. Hij heeft haar bevrijdt van zeven demonen (Lc. 8,2). Ze hoorde bij de vrouwen die Jezus waren gevolgd vanuit Galilea. Haar verbondenheid met Hem bleek ook op de Goede Vrijdag. Toen was zij een van de vrouwen die van afstand Jezus’ kruisiging en zijn sterven gadesloegen. Ook was zij er getuige van waar Jezus’ lichaam inderhaast was neergelegd, na zijn sterven aan het kruis. In het graf van Jozef, waar een steen ter afsluiting was voor gerold.

Maria is aan Jezus verbonden

Dat blijkt ook direct na de sabbat. In alle vroegte gaat ze naar het graf. Naar het lichaam van Jezus.
Wie het graf van een geliefde bezoekt, weet dat je hem of haar daar niet zult ontmoeten. Toch kan het heel goed zijn om daar te zijn. Om daar je liefde voor hem of haar te ervaren. Te beseffen van hoeveel waarde die ander voor je is geweest. Maria is uit liefde gegaan. Omdat ze Jezus niet missen kon. Ze ging op grafbezoek.

Haar liefde blijkt ook uit intens verdriet

Als ze voor de eerste keer bij het graf komt, ziet ze tot haar schrik dat de steen van voor het graf is weggehaald. Het graf is open!
Ze wil bij Jezus’ lichaam zijn. Maar nu blijkt dat ook verdwenen te zijn! En dan is haar verdriet niet te stoppen. De dood, het verlies, is overal.
Ze heeft Jezus’ sterven en begrafenis gezien. Hij is er niet meer. En het lege graf maakt het alleen maar erger.

Waarom huil je

Als ze dan huilend in het graf kijkt, ziet ze twee engelen zitten. En dan vragen die engelen aan Maria: ‘Waarom huil je?’.
Geen boze vraag. Maar ook geen vraag die haar wil ondersteunen in het verdriet om haar verlies. Nee, er klinkt verbazing in door.
Maar Maria geeft verdrietig antwoord: ‘Ze hebben mijn Here weggenomen en ik weet niet, waar zij Hem neergelegd hebben’.
Er is maar één ding dat Maria bezighoudt: waar is Jezus?

Ze lijkt de verbazing niet te hebben gehoord. En ze draait zich om.
En dat omdraaien is een heel belangrijk moment. Zowel letterlijk als geestelijk. Want ze keert het graf de rug toe en ze ziet Jezus. De Opgestane. Maar ze beseft niet dat Hij het is.
En opnieuw klinkt de vraag: ‘Waarom huil je?’
Je mag zeggen: met hemelse verbazing.
Want in Jezus’ vraag (en ook al in die van de engelen) klinkt door: waarom ben je niet blij met het open graf? Waarom weiger je in je verdriet verder te kijken dan de dood? Jezus had zijn opstanding immers voorzegd?!
Vooral uit Jezus’ mond klinkt deze vraag veelzeggend. Hij overwon immers zelf de dood?!

Maar als Maria ook op zijn vraag eenzelfde antwoord gaf als aan de engelen, verwacht ze daar niets meer. Want je krijgt de indruk dat ze Jezus de rug toekeert en weg gaat. Want als Jezus haar dan bij haar naam noemt: ‘Maria’, draait ze zich opnieuw om! Het graf mocht ze de rug toekeren, maar de levende niet! Hij roept haar bij haar naam.
En als ze dat hoort en zich omdraait, is er het geloof. Dan herkent ze de levende. Dan is ze weer de leerlinge van haar Here. Dan heeft ze Hem herkend die dood geweest is, maar die leeft. En ze valt aan zijn voeten!

Dat is Pasen! Het is geloven, omdat je de stem van de levende hebt gehoord. Met je rug naar het graf Hem mogen herkennen en aanbidden die de dood overwon.
Wij horen de getuigenissen van Maria van Magdala en anderen in de Schriften. En de Heilige Geest overtuigt ons van de waarheid van dit evangelie: die gekruisigd is, is opgestaan! Hij leert de gelovigen Jezus aanbidden vanwege zijn lijden en sterven (liefde tot in de dood) en vanwege zijn opstanding uit de dood (eeuwige overwinning).

Maria weet: De Heer heeft mij gegroet,
Hij heeft mijn ziel voor duivelen behoed,
mijn naam genoemd, Hij kwam mij tegemoet!
Halleluja, halleluja!

Zoals God zelf zijn Zoon gezonden heeft,
zo zendt de Heer getuigen en Hij geeft
ook ons bevel – zegt allen: Jezus leeft!
Halleluja, halleluja!

Wat een wonder: De eerste opstandingsdag

Vier vrouwen: Maria van Magdala, Maria de vrouw van Klopas, Salome en Johanna, (Math.28:1; Mar.16:1; Luk.24:10) gaan bij het aanbreken van de dag naar het graf met specerijen (Mar.16:1; Luk.24:1).
Terwijl zij onderweg zijn en zich afvragen hoe de steen moet worden afgewenteld (Mar.16:3,4) vind er een aardbeving plaats, een engel daalt neer, wentelt de steen weg en de bewakers slaan in doodsangst op de vlucht (Math.28:2-4).

De vrouwen vinden een weggewentelde steen (Mar.16:4; Luk.24:2; Joh.20:1) en een leeg graf (Luk.24:3).

De vrouwen zijn in verlegenheid gebracht (Luk.24:4) en Maria van Magdala snelt naar Petrus en Johannes (Joh.20:2).

De andere vrouwen zien twee mannen in blinkend gewaad (Luk.24:4): één op de steen zitten (Math.28:2) en de ander (een jongeling) in de grafkamer ter rechterzijde (Mar.16:5).
De vrouwen krijgen te horen van de engelen: wees niet bevreesd (Math.28:5; Mar.16:6), wat zoekt gij de levende bij de doden (Luk.24:5), Jezus is opgewekt, ziet de plaats waar Hij is neergelegd (Math.28:6; Mar.16:6), herinnert u hoe Hij in Galilea reeds gesproken heeft over de opstanding ten derde dage (Luk.24:6,7). Ga vlug naar de discipelen en Petrus (Mar.16:7) en vertel het hen. En Jezus zal u voorgaan naar Galilea, daar zult gij hem zien (Math.28:7; Mar.16:7).

De vrouwen haasten zich naar de discipelen, beangst en blij (Math.28:8), maar durven onderweg (zie 10.) aan niemand iets zeggen (Mar.16:8).

Gewaarschuwd door Maria van Magdala gaan Petrus en Johannes snel naar het graf (Joh.20:3). Johannes komt als eerste bij het graf (Joh.20:4) en ziet van buiten af de windsels liggen zonder naar binnen te gaan (Joh.20:5). Dan komt ook Petrus, gaat het graf binnen en ziet dat de hoofdwindsels opgerold op een andere plaats liggen (Joh.20:6,7; Luk.24:12). Dan komt ook Johannes naar binnen en dat ziende gelooft hij (Joh.20:8,9). Zij keren weer terug naar huis (Joh.20:10).

Maria van Magdala was de mannen achterna gekomen en stond te wenen dicht bij het graf (Joh.20:11). Inmiddels zijn er weer engelen en Maria ziet hen zitten: één aan het hoofdeinde en één aan het voeteneinde (Joh.20:12). Zij vragen haar waarom ze weent en ze antwoord: omdat ze mijn Heer hebben weggenomen (Joh.20:13). Dan keert ze zich om en ziet Jezus staan (Mar.16:9), maar zij denkt dat het de tuinman is. "Wie zoekt ge?" hoort zij Hem zeggen. Maria antwoord vertwijfeld en opeens hoort ze haar naam: "Maria!". Ze keert zich om en roept "Rabboeni!" (Joh.20:14-16). Jezus zegt haar dat ze Hem niet mag vasthouden maar dat zij moet heengaan naar Jezus' broeders en zeggen dat Hij zal opvaren naar de Vader (Joh.20:17).

Terwijl de vrouwen onderweg zijn naar de discipelen, komt de Heer hen tegemoet en groet hen. Zij grijpen Zijn voeten en aanbidden Hem (Math.28:9). Jezus bevestigt de woorden die zij eerder vernomen hadden van de engelen (Math.28:10).

De soldaten komen in de stad en berichten de overpriesters van het gebeurde (Math.28:11). In een vergadering met de oudsten wordt het besluit genomen de soldaten veel geld te geven voor het verspreiden van het gerucht dat de discipelen het lijk van Jezus hebben gestolen terwijl zij sliepen (Math.28:12,13). De overpriesters garanderen de soldaten dat zij niet in de problemen zullen komen bij de stadhouder (Math.28:14).

De vrouwen arriveren bij de elven en al de anderen (Luk.24:9). Later (Luk.24:24) komt ook Maria van Magdala en boodschapt het nieuws (Joh.20:18; Mar.16:10). De discipelen geloven de vrouwen niet (Mar.16:11; Luk.24:10,11).

In de loop van deze dag (Luk.24:24) krijgt ook Simon Petrus een verschijning van de Heer (Luk.24:34).

Achterin de middag (Luk.24:29) verschijnt de Heer incognito (Luk.24:16), in een andere gedaante aan twee mensen (Mar.16:12), waarvan de één Kleopas heet (Luk.24:18). Zij zijn op weg naar Emmaüs, dat ruim 10 kilometer van Jeruzalem verwijderd was (Luk.24:12,13). Onderweg hebben zij een gesprek over de gebeurtenissen van de laatste dagen (Luk.24:15-21). Zij vertellen met afkeer van de berichten van vrouwen die verschijningen van engelen gezien zouden hebben maar Jezus Zelf niet (Luk.24:22-24). De Vreemdeling neemt hun hun ongeloof kwalijk en opent de Schriften (Luk.24:25-27). Wanneer bij de avondmaaltijd de ogen open gaan voor de identiteit van de Vreemdeling, is Hij plotseling verdwenen (Luk.24:28-31).

Het tweetal keert direkt weer terug naar Jeruzalem en vinden de elven vergaderd en dezen zeggen: de Heer is waarlijk opgestaan en is aan Simon verschenen (Luk.24:33,34). De Emmaüsgangers verhalen ook van hun ervaringen (Luk.24:35) maar dat geloven ze niet (Mar.16:13).

Deze avond, terwijl de deuren gesloten waren uit angst voor de joden (Joh.20:19), verschijnt Jezus plotseling in hun midden (Mar.16:14; Luk.24:36) en zegt: 'sjaloom' (Joh.20:19). De aanwezigen zijn zeer verschrikt en menen een geest te aanschouwen (Luk.24:37). Jezus neemt ook hun hun ongeloof kwalijk (Mar.16:14; Luk.24:38) en nodigt hen uit Zijn handen en voeten te zien en Hem te betasten om zich er van te vergewissen dat Hij geen geest is (Luk.24:39,40). Van blijdschap kunnen ze nóg niet geloven en daarom eet de Heer demonstratief een gebakken vis (Luk.24:42,43). Met nog meer woorden bemoedigt en instrueert de Heer het gezelschap (Joh.20:21-23).

Lees ook eens het document joh-20-l