De hemelvaart van Jezus 

Handelingen I 9-11 - De hemelvaart des Heeren

1 Mijn eerste boek heb ik gemaakt, Teofilus, over al wat Jezus begonnen is te doen en te leren, 2 tot de dag dat Hij werd opgenomen, nadat Hij aan de apostelen, die Hij had uitgekozen, door de heilige Geest zijn bevelen had gegeven; 3 aan wie Hij Zich ook na zijn lijden met vele kentekenen levend heeft vertoond, veertig dagen lang hun verschijnende en tot hen sprekende over al wat het Koninkrijk Gods betreft. 

4 En terwijl Hij met hen aanzat, gebood Hij hun Jeruzalem niet te verlaten, maar te blijven wachten op de belofte van de Vader, die gij (zeide Hij) van Mij gehoord hebt. 5 Want Johannes doopte met water, maar gij zult met de heilige Geest gedoopt worden, niet vele dagen na deze. 

6 Zij dan, die daar bijeengekomen waren, vroegen Hem en zeiden: Here, herstelt Gij in deze tijd het koningschap voor Israël? 7 Hij zeide tot hen: Het is niet uw zaak de tijden of gelegenheden te weten, waarover de Vader de beschikking aan Zich gehouden heeft, 8 maar gij zult kracht ontvangen, wanneer de heilige Geest over u komt, en gij zult mijn getuigen zijn te Jeruzalem en in geheel Judea en Samaria en tot het uiterste der aarde. 

9 En nadat Hij dit gesproken had, werd Hij opgenomen, terwijl zij het zagen, en een wolk onttrok Hem aan hun ogen. 10 En toen zij naar de hemel staarden, terwijl Hij henenvoer, zie, twee mannen in witte klederen stonden bij hen, 11 die ook zeiden: Galileese mannen, wat staat gij daar en ziet op naar de hemel? Deze Jezus, die van u opgenomen is naar de hemel, zal op dezelfde wijze wederkomen, als gij Hem ten hemel hebt zien varen.

Heidelbergse Catechismus vraag 46 - 52

Vraag 46
Wat betekent de Hemelvaart van Jezus?
Antwoord
Dat Hij veertig dagen na zijn opstanding naar de hemel is opgevaren. Zijn discipelen waren er getuige van. Hij is daar nu voor ons bezig, totdat Hij eenmaal terug komt op aarde.

Vraag 47/48
Is Jezus dan niet altijd bij ons, zoals Hij aan zijn discipelen beloofd heeft?
Antwoord
Als mens is Hij nu niet meer bij ons, maar in de hemel. Als God blijft Hij door zijn Geest altijd bij ons tot aan de voleinding der wereld.

Vraag 49
Welke betekenis heeft de Hemelvaart van Jezus voor jou?
Antwoord
Ten eerste is Hij in de hemel mijn Voorspraak bij zijn Vader.
Ten tweede ga ik zo zeker naar Hem toe in de hemel als Hij er nu al is.
Ten derde geeft Hij mij zijn Geest om te zoeken de dingen die boven zijn.

Vraag 50
Waarom zit Jezus aan de rechterhand van God?
Antwoord
Omdat dat een plaats van eer en macht is.
Daardoor wordt duidelijk dat Hij het Hoofd is van zijn Kerk en dat God alles door Hem regeert.

Vraag 51
Welk nut heeft deze glorie van Jezus als Hoofd van de Kerk voor ons?
Antwoord
Als het Hoofd schenkt Hij ons als zijn leden, hemelse gaven door de Heilige Geest,
en Hij beschermt ons tegen al onze vijanden.

Vraag 52
Welke troost geeft het je dat je weet dat Jezus eenmaal wederkomt om de levenden en de doden te oordelen?
Antwoord
Ik verwacht Hem uit de hemel als Rechter, Die zelf werd veroordeeld en mijn straf heeft gedragen. Dan zal Hij zijn vijanden eeuwig straffen, maar mij en alle uitverkorenen in zijn heerlijkheid opnemen. 

Wat lezen we in de Bijbel over Jezus hemelvaart?

In het huis van mijn Vader zijn vele woningen; Ik ga heen om voor u plaats te bereiden… Ik vaar op tot Mijn Vader en tot uw Vader.
en in Mattheus 28:20
En zie, Ik ben met u al de dagen tot de voleinding van de wereld.

Jezus Christus is na zijn opstanding naar de hemel gegaan

Zijn leerlingen hebben er bij gestaan, en het ons verteld in de Bijbel. Maar dat Jezus naar de hemel ging, betekent niet dat wij Hem kwijt zijn. In de hemel blijft Hij aan de aarde denken en van daaruit bestuurt Hij ook de aarde, zelfs als u daar misschien niets van ziet. Alle macht in de hemel en op de aarde is nu aan Hem gegeven. En speciaal blijft Hij nu zorgen voor al Gods kinderen. Dat geeft mij een heel ander perspectief als ik kijk naar mezelf, maar ook als ik kijk naar het wereldgebeuren.

Jezus bidt voor mij in de hemel. Als ik struikel in mijn geloof, houdt Hij mij vast. Hij is altijd bij mij. Door zijn Woord, de Bijbel, en door Zijn Geest leidt Hij mij. Tegelijk maakt Hij voor mij een eeuwige plaats in de hemel, waar ik straks mag wonen.

Hij zorgt voor de kerk. Zelfs als zijn volgelingen bespot en vervolgd worden. Ze blijven van Hem getuigen. Hij wil dat er steeds meer mensen komen die in Hem geloven. Dat zijn zondaren net als de anderen. Maar Christus laat ze hun zonden zien en Hij biedt zichzelf aan als Verlosser. Hij nodigt ze tot zich. Hij vergeeft ze hun zonden en helpt ze te strijden tegen het kwade. Dat doet Hij in zijn liefde. Zijn bidden voor ons wordt verhoord door de Vader.
Kom mee, laten u en ik Hem samen dienen en ons door Hem gelukkig laten maken, nu en eeuwig!

Wat de kerk belijdt:

Ik geloof in God de Vader, de Almachtige, Schepper van de hemel en van de aarde.
En in Jezus Christus, zijn eniggeboren Zoon, onze Heere;
die ontvangen is van de Heilige Geest, geboren uit de maagd Maria;
die geleden heeft onder Pontius Pilatus, is gekruisigd, gestorven en begraven, nedergedaald naar de hel,
op de derde dag weer opgestaan van de doden,
opgevaren naar de hemel, zittend aan de rechterhand van God de almachtige Vader;
vanwaar Hij komen zal om te oordelen de levenden en de doden.
Ik geloof in de Heilige Geest.
Ik geloof een heilige, algemene, christelijke Kerk, de gemeenschap van de heiligen,
vergeving van de zonden,
wederopstanding van het vlees,
en een eeuwig leven.

Om eens over na te denken
(Handelingen 1,1-11 – Marcus 16,15-20)

Galileeërs, wat staan jullie naar de hemel te kijken? De vraag, die Lucas in de mond van de engelen legt, is vreemd, want hij heeft net zijn eerste boek (evangelie) beëindigd met een blij relaas van de Hemelvaart: Jezus zegent de leerlingen terwijl Hij opstijgt naar de hemel.
En die leerlingen gaan blij en gelukkig naar Jeruzalem terug waar ze zich wijden aan gebed.
Waarom in het tweede boek (de Handelingen der apostelen) een nieuwe versie van de Hemelvaart, geschreven met de uitdrukkelijke vermaning niet naar de hemel te blijven kijken?

Christenen hadden het niet gemakkelijk

Het tijdsgebeuren was inderdaad sterk veranderd. Christenen hadden het niet gemakkelijk. Ze werden maatschappelijk achtergesteld, soms zelfs vervolgd. Het eerste enthousiasme was voorbij. Christenen werden ontmoedigd, voelden zich bedreigd, merkten dat ze onderling nogal verschilden in hun geloof. De jonge Kerk was op zoek naar haar tweede adem. Sommigen verwachtten vurig dat Jezus vlug terug zou komen en verwachtten dit moment door in gebed samen te blijven. Anderen werden pessimistisch en geloofden dat alleen een reactie van boven de wereld kon redden. Een fundamentalistische, passieve houding. De oproep van de engelen is precies hiertegen gericht: men moet altijd zijn verantwoordelijkheid blijven opnemen.

Herkenbaar in onze tijd

Wat daar gebeurde is herkenbaar in onze tijd. Ontgoochelingen zijn er meer dan genoeg, zowel binnen als buiten de Kerk. Tegelijk staat onze samenleving voor enorme uitdagingen. Wanneer we het bekijken vanuit de situatie van hulpverlener moeten we vaststellen dat er nooit meer instanties in het leven werden geroepen om psychische en sociale noden te lenigen. Voor elke probleemgroep staan professioneel opgeleide hulpverleners gereed, alleen is de toevloed zo groot dat net als in het verkeer elke nieuwe weg het probleem slechts uitstelt. Indien aan de basis niets verandert, is al die goedbedoelde hulp slechts een plaaster op een houten been. 

Behoefte aan een handvest

Begrijpelijk idee is dat we meer dan ooit behoefte hebben aan een coherente visie op leven en samenleven waarin de meerderheid zich kan herkennen. Een visie voorbij concrete godsdiensten en levensbeschouwingen, die een antwoord biedt op een onhoudbare, scheef gegroeide vrijheidsdrang, die in losgeslagenheid is ontaard. We hebben behoefte aan een handvest waarin iedereen die met beleid en leiding te maken heeft, zich kan herkennen. En wij christenen zouden de moed moeten hebben om in dat opzicht een eerste stap te zetten.

Zuivere intenties van het evangelie

De Duitse theoloog Dietrich Bonhoeffer dacht tijdens zijn gevangenschap door de nazi’s aan een areligieus christendom. Een christendom dat zich van allerlei tijdsgebonden denkpatronen durfde ontdoen om zo de zuivere intenties van het evangelie te verhelderen. "(We mogen) de geseculariseerde mens niet omlaag halen, maar hem in zijn beste kwaliteiten met God confronteren" schreef hij (Verzet en Overgave p. 289) "Hoe spreken we ‘werelds’ over God (misschien kunnen we er niet eens meer over ‘spreken’ zoals tot nu toe), hoe zijn we christen op een ‘areligieus - wereldse’ manier?" (ibid. p.234)

Om dat te realiseren zouden we uit onze structuur en organisatie moeten durven stappen om zo een gesprek met de andersdenkende aan te gaan. Niet passief afwachtend zoals die eerste christenen in de tijd van Lucas, maar op twee fronten agerend: enerzijds door onszelf van allerlei ballast te ontdoen, die door de eeuwen de boodschap heeft bezwaard en vertekend. En anderzijds door onszelf met grote bescheidenheid in dienst stellen van iets dat we zelf niet in handen zullen hebben.

Was het niet tekenend dat diezelfde Bonhoeffer in een andere brief schrijft: "Ik vraag me dikwijls af, waarom mijn ‘christelijk instinct’ me vaak eerder drijft naar de mensen zonder religie dan naar de religieuze" (Verzet en Overgave p. 235). Alsof hij intuïtief aanvoelde dat een nieuwe tijd voor de deur stond.

Niet moedeloos naar boven mogen staren

Tegenover de pessimisten en fundamentalisten plaatst Lucas een heel andere visie. Christenen moeten anders leren wachten, anders om zich heen leren kijken, ze moeten leren op een andere manier met het weggaan van Jezus om te gaan. Dat is anders dan onze ouders en grootouders met hun geloof omgingen. 

We staan voor grote uitdagingen waarbij we niet moedeloos naar boven mogen staren, maar op een vertrouwvolle manier in bescheidenheid een nieuwe tijd moeten voorbereiden, perspectief naar een nieuw Pinksteren.