HOME | STUDIEBIJBEL | BIJBELSTUDIES | BIJBELATLAS | BIJBELSEGESCHIEDENIS | NIEUWS

                                                    
                   

DODENHERDENKING

Door het jaar heen staan er bijzondere dagen op onze kalender. sinds jaar en dag gaat dat zo. daar ook zo onze aandacht aan besteden. Om je enig houvast te geven op deze site een overzicht van de christelijke feesten. Niet dat ze allemaal even indringend worden gevierd, maar meer dan de moeite waard om er niet alleen mee op de hoogte te zijn maar je ook eens nader in te verdiepen. Hieronder én hiernaast een schat aan informatie. Veel genoegen ermee. 

                       We houden een behoorlijk aantal christelijke feestdagen. Maar wat houden die dagen eigenlijk in, behalve dat het vrije dagen zijn? Alleen maar recreëren of...?

In Nederland vindt jaarlijks op 4 mei de Nationale Dodenherdenking plaats

Men herdenkt alle burgers en militairen van het Koninkrijk der Nederlanden, die waar ook ter wereld zijn omgekomen sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog (men gaat hierbij uit van 10 mei 1940) in oorlogssituaties en bij vredesoperaties.

Tot 1961 had de herdenking slechts betrekking op de Nederlandse slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Vanaf 1961 worden op 4 mei ook de gevallenen tijdens andere militaire conflicten (zoals de politionele acties in Nederlands-Indië) en vredesoperaties (zoals in Libanon of Bosnië) herdacht.

De nationale herdenking bestaat uit een plechtigheid, gevolgd door kransleggingen bij het Nationaal Monument op de Dam in Amsterdam door de koningin en vertegenwoordigers van de regering, de krijgsmacht, verzetsbeweging en allerlei organisaties en groeperingen in de maatschappij. Om acht uur 's avonds worden twee minuten stilte gehouden ter nagedachtenis aan degenen die in en vanwege een oorlog zijn omgekomen. Op 4 mei 1994 werden voor de eerste keer de vlaggen die voorheen halfstok hingen gehesen tijdens het spelen van het Wilhelmus.

Ook op andere plaatsen in Nederland worden soortgelijke plechtigheden gehouden en kransen en bloemen gelegd, zoals op de Waalsdorpervlakte in Scheveningen, de Grebbeberg in Rhenen en honderden andere plaatsen waar graven of monumenten aan de slachtoffers en de bezetting herinneren.

De twee minuten stilte gelden in het hele land, ook op plaatsen waar geen plechtigheid wordt gehouden. Treinen en bussen worden stilgezet en van iedereen wordt verwacht dat hij een moment van stilte in acht neemt.

Op 4 mei hoort de vlag van 6 uur 's avonds tot 10 minuten over 9 halfstok te hangen. Indien er bij de dodenherdenking een vlag halfstok hangt, wordt de vlag in top gehesen na het laten horen van het volkslied. Volgens het nieuwste protocol uit 2001 mag de vlag na het horen van het volkslied ook halfstok gelaten worden.

Een dag later, op  5 mei  wordt de bevrijding van de Duitse bezetter (1940-1945) gevierd.

De eerste dodenherdenking werd gehouden op 9 mei 1945 op de Dam in Amsterdam. Het gemeentebestuur had daar de vorige dag over beslist. Er werd een minuut stilte gehouden om de gevallenen te herdenken, maar het spreekt vanzelf dat de stemming op dat moment niet uitsluitend treurig was

Onze opdracht: 

Op zoek naar wat ons bindt, niet wat ons scheidt
   
Jaarlijks herdenken wij op 4 mei dat Nederland in 1945 werd bevrijd, na vijf jaar van onderdrukking en oorlog. Daarbij gedenken we in het bijzonder de slachtoffers die overal ter wereld door het oorlogsgeweld zijn omgekomen en het leed dat dit teweegbracht.
   
Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog leven wij hier in ons land in vrede, zonder angst voor direct oorlogsgeweld. Zouden vrede en vrijheid voor ons blijvend zijn geworden? Iets vanzelfsprekends, zo vanzelfsprekend, dat je je regelmatig afvraagt of mensen zich nog wel realiseren hoe bevoorrecht wij zijn, welke waarden vrijheid en democratie vertegenwoordigen. Waarden die bewust gekoesterd dienen te worden en die het waard zijn je daarvoor actief in te zetten. Waarden, waarvan nooit vergeten mag worden hoe ze ooit met voeten getreden werden en welke offers gebracht zijn om ze weer in ere te herstellen.”
 
Sociale en morele bagage  

Ik behoeven je dat elkaar niet voor te houden, want je leest dit hier niet voor niets. Ik zeg het over uw hoofden heen, maar zijn er verder nog wel mensen die luisteren? Mensen die niet alleen maar druk, druk, druk zijn met zichzelf en hun eigen kleine wereldje van alsmaar meer en beter. Maar mensen die zich druk maken over de wereld. Over de toekomst van volgende generaties. Die zich kritisch afvragen wat wij onze kinderen aan sociale en morele bagage moeten meegeven.

Mededogen, tolerantie, hulpvaardigheid, rechtvaardigheid, intermenselijkheid, eerlijkheid, respect voor anderen. Zaken die niet direct via playstation en computerspelletjes worden aangeleerd. Oog om oog, tand om tand, is veel meer de boodschap die via TV of PC wordt overgebracht. Je moet de beste zijn, je moet stoer zijn, je moet de sterkste zijn, je moet scoren en dat moet je bevechten, anders tel je niet mee.
 
Vanzelfsprekendheid?  

Maar assertiviteit, voor jezelf opkomen kan ook heel anders, op een sociale en democratische manier. Op basis van kwaliteiten en argumenten en met sociale emotie. De vanzelfsprekendheid waarmee het geweld via de beeldbuis onze huiskamers binnenrolt en onze kinderen als vanzelfsprekend dagelijks consumeren en waaraan ze zich spiegelen, is niet vanzelfsprekend. Bovendien is er nauwelijks nog een onderscheid te maken tussen werkelijkheid en fictie.
   
Oorlog als entertainment

De recente oorlog, zoals bijvoorbeeld in Irak, wordt door de media smeuïg en in hapklare brokken als reality TV, als nieuwe vorm van entertainment, aan de wereld aangeboden. En ook daar zijn we inmiddels al weer aan gewend en ook daar kijken we nauwelijks meer van op zonder emotie. Net als de Irakezen zelf, die tussen het machtsvertoon van tanks, soldaten en bombardementen, gewoon doorgingen met de dingen van alle dag. Maar ja, dat heb je met een schone oorlog.
 Onzin, er is geen schone oorlog. Oorlog is oorlog, er wordt geschoten en gebombardeerd en er gaan mensen en kinderen dood, veelal onschuldige mensen en kinderen, en er moet nog steeds blijken of het doel de middelen heiligt.

Media bieden oorlog aan als reality TV, als entertainment. Maar er gaan mensen en kinderen dood.
 
Geweld, steeds weer

Het is uitermate droevig dat de mensheid meer dan zestig jaar na de Tweede Wereldoorlog nog steeds geweld nodig heeft om conflicten te beslechten, aandacht te vragen of doelen te bereiken. In Irak en Israël, op de Balkan, in Baskenland, in Noord-Ierland, in Indonesië, in Afrika, noem maar op. Maar ook op individueel niveau. Hoe vaak zijn er de afgelopen jaren geen stille tochten gehouden in ons land, tegen zinloos geweld? En toch gebeurt het steeds weer. Mensen zijn hardleers en agressie en intolerantie zijn hardnekkig. Vaak ook onbegrijpelijk, zeker daar waar religie als grondslag en drijfveer wordt aangevoerd.

Hoe is het mogelijk dat daar waar ik bijvoorbeeld Moslimvolken als hartelijk, sociaal bewogen en betrokken hebben leren kennen, dat er tegelijkertijd via een fanatieke minderheid zoveel agressie, onverdraagzaamheid uit voort kan komen dat het beeld daardoor vertekend wordt? Moeten we niet veel eerder op zoek gaan naar het werkelijke beeld, dan ten strijde trekken tegen het terrorisme? Hoe verwerpelijk dat laatste ook is.
 
Internationale rituele dansen  

Oog om oog, tand om tand? Of moeten we juist op zoek naar wat ons bindt en niet wat ons scheidt? Moeten niet eerder de oude idealen van net na de Tweede Wereldoorlog worden gemoderniseerd en aan de tijd worden aangepast door te kijken naar de functie van het instituut Verenigde Naties en conflicten te beslechten via overleg? Wordt het niet hoog tijd dat juist daar nu daadwerkelijk inhoud aan wordt gegeven, waardoor we van die eindeloze internationale rituele dansen afkomen en het in de toekomst onmogelijk wordt, tenminste moreel onmogelijk wordt, om internationale afspraken met voeten te treden en eenzijdig het recht in eigen hand te nemen, uiteraard met geweld als wapen?
   
Idealen realiseren
 
Wordt het niet tijd om na te denken over een democratische herstructurering van de wereldorde, nu onze wereld meer en meer een global village aan het worden is? Wordt het niet tijd dat vredelievende mensen zich meer en meer laten horen? Wordt het niet tijd om daadwerkelijk de idealen te realiseren, waarvoor mensen in de Tweede Wereldoorlog hun leven hebben gegeven, opdat er meer wordt bereikt dan een periode van betrekkelijke rust? Wordt het niet tijd om de tijd te nemen om zulke waarden aan onze kinderen over te dragen, opdat er aan een veilige en menswaardige toekomst kan worden gebouwd?

READ THE BOOK - THE BIBLE CHANGE YOUR LIFE

       

Heer, wees mijn Gids

INFO: DE WEG - DE WAARHEID - HET LEVEN - FILM

Remember all victims of violence worldwide   

GEBED  LEEFREGEL  BELIJDENIS  

DE WEG | DE WAARHEID | HET LEVEN | FILM | AUDIO

CREATOR

HOLYHOME.NL USE NO COOKIES - REPORT DEAD LINKS