HOME | STUDIEBIJBEL | BIJBELSTUDIES | BIJBELATLAS | BIJBELSEGESCHIEDENIS | NIEUWS

                                                    
                   

Nieuwjaarsdag - Nieuwjaarsmorgen - 1 januari

Door het jaar heen staan er bijzondere dagen op onze kalender. sinds jaar en dag gaat dat zo. daar ook zo onze aandacht aan besteden. Om je enig houvast te geven op deze site een overzicht van de christelijke feesten. Niet dat ze allemaal even indringend worden gevierd, maar meer dan de moeite waard om er niet alleen mee op de hoogte te zijn maar je ook eens nader in te verdiepen. Hieronder én hiernaast een schat aan informatie. Veel genoegen ermee. 

    Mengeling van gevoelens. 

Denken van 'hoe zal ik het dit jaar gaan inrichten'? Onderwerpen zoals vakantie, gezondheid, gaan we verhuizen, goede voornemens en wensen, financiële verwachtingen...
Maar ook: geestelijk keuzes maken aan de hand van het woord van God

Numeri 6,22-27 en Lucas 2,15-22

Tegenwoordig wordt het begin van het nieuwe jaar op 1 januari gevierd. Maar dit is niet altijd zo geweest. In de oude Romeinse tijd werd nieuwjaar gevierd op 1 maart. Zelfs in vrij recente geschriften van de laatste 2 eeuwen vinden hier nog wel sporen van terug. Vaak werd de maand september aangeduid als 7e maand, en op deze wijze doortellend was december de 10e maand. Het jaar telde ook maar 10 maanden. 6 Maanden kenden 31 dagen en 4 maanden 30 dagen. Maar door het verschuiven van de jaargetijden door het jaar heen werden telkens aanpassingen gepleegd. Al in de 6e eeuw v. Chr. werden pogingen ondernomen om een goede kalender te maken die synchroon liep met de jaargetijden. Als een van de eerste veranderingen werden een tweetal maanden toegevoegd: Januari (genoemd naar de Romeinse God Janus) en Februari (Februarius = reiniging; genoemd naar de reinigingsrituelen in de deze maand).

Eerst onder Julius Ceasar werd in 46 v. Chr. trad er enige verbetering op. Omdat men gevonden had de aarde niet in 365 dagen rond de zon draaide, maar in 365,25 kwam men elke 4 jaar een dag te kort om de kalender gelijk op te laten gaan met de jaargetijden.

Bij behandeling in de Romeinse senaat in 44 v. Chr. werd uit dankbaarheid de maand Quintilis, de geboortemaand Julius Ceasar omgedoopt in Julius (om Ceasar te eren) en wat later Sextilis in Augustus. Om de maand Augustus dezelfde status te geven als Juli (alle keizers gelijk) kreeg deze maand, ten koste van februari er een dag bij en ging naar 31 dagen. Deze dag werd bij Februari weggehaald.

In 325, op een concilie in Nice, werd de Juliaanse kalender aangenomen als grondslag voor de Christelijke jaartelling.

In 153 v.Chr. ging de nieuwjaarsviering terug van 1 maart naar 1 januari. Zo liep de jaartelling gelijk met de benoeming en ambtsperioden van de perfecten. Maar op een concilie in 576 te Tours vond men dat het begin van het jaar niet op 1 januari, maar op 1 maart gevierd moest worden, vanwege het heidense karakter van de januari viering. Pas in de 13e eeuw werd het langzamerhand gangbaar nieuwjaar weer op 1 januari te vieren. Maar het duurde tot 1575 voordat in ons land, onder het juk van de Spanjaarden, de jaarwisseling van maart naar januari
verschoof  

Gezegend Nieuwjaar

Ik heb altijd een eigenaardig gevoel op de nieuwjaarsmorgen: alles is zo mooi en zo pril.
Zeker, op de straten is het één grote troep -excuseer de uitdrukking- maar toch: alles is nieuw:
zou het dit jaar anders worden op de aarde en staat er niet geschreven:

ZIE IK MAAK ALLES NIEUW.

      

Een beetje argeloos lopen wij zo met die idee het nieuwe jaar in. Net als de herders waar het evangelie over vertelt. die de blijde boodschap van de vrede op aarde rond een kind dat ze hebben mogen zien, gaan vertellen.

Zij waren argeloos maar hebben iets goeds gezien: een nieuw begin van Godswege dat gemaakt is. Een nieuw begin met de zijnen,met zijn oude getrouwden in Israël.

De evangelist Lucas is de enige die ons vele verhalen vertelt over Jesus als trouwe zoon van het oude Israël. Hij vertelt ons als enige dat Jesus op de achtste dag, de oktaafdag van kerstmis -en dat is het vandaag- besneden is.

Een feit waar wij als christenen nooit goed raad mee geweten hebben. Daarom veranderde men de naam van het feest van besnijdenis des Heren in 'feest van de zoete naam' later: dag van de vrede en weer later: dag ter ere van het moederschap van Maria.

Men heeft kennelijk nooit goed raad geweten met Jesus' opname in het joodse volk waar de besnijdenis het teken van was en daarom is die maar gauw weggemoffeld.

Maar gelukkig: het oude evangelie van het feest van 's Heren besnijdenis is gebleven en daarin horen we dat Jesus wordt besneden op de achtste dag.
Het is heel zinvol om op 1 januari te vieren dat Jesus een trouw zoon van de Wet wilde zijn.
Voor vele christenen is het besnijdenisritueel (de inkerving van het mannelijk lid van een baby)
dat daarbij hoort een onherkenbaar ritueel.

Zo'n inkerving zonder inspraak van de betrokkene lijkt niet meer van deze tijd. In onze tijd verkondigen wij immers de vrijheid van godsdienst voor iedereen. Terecht. Maar je kunt het ook anders zien. Een mens kan het behoren tot een geloofsgemeenschap
gaan ontdekken als een uitverkiezing, iets wat hem overkomt van buitenaf naar ons toe,
een gebaar van God naar ons toe: een nieuwe levensopdracht.

De mens die staan wil in het verbond met de God van Abraham, Isaak en Jakob zal getekend moeten worden -volgens de wet van Mozes- met het teken van de besnijdenis
op de plaats die met de voortplanting te maken heeft. Het gaat niet alleen om die kleine markering van een menselijk orgaan maar het gaat daarbij om heel de mens, ook de oren, de lippen en het hart zullen -zeggen de profeten en Paulus spreekt hen na- besneden moeten worden in geestelijke zin.
Het verbond kent geen splijting van de mens in een hoger en een lager deel. Heel de mens is van God.

Lucas vertelt ons nog meer verhalen over Jesus' intrede in het volk van God. Naast de 8e dag waar het vandaag over gaat spreekt hij ook over de 40e dag, de dag waarop Jesus aan de Heer wordt voorgesteld in de tempel. En ook vertelt hij hoe Jesus op 12-jarige leeftijd met zijn ouders naar Jeruzalem gaat en daar zijn discussie voert met de rabbijnen.
Een verhaal waar wij vroeger nooit goed weg mee wisten omdat het toen nog niet duidelijk was waarom Jesus als 12 jarige in de tempel was. Hij was daar om gevormd te worden als het ware,
bij de joden heet dat BAR MITZWAH te worden, zoon van de wet.

Lucas leert ons deze dingen. Niet om roerende details te vertellen over de kleine Jesus
maar om ons te vertellen wie Jesus wil zijn voor zijn volk: -Hij wil een trouw zoon van zijn volk zijn -Hij wil zich onderwerpen -als alle andere joodse jongens-
aan het juk van de wet -Hij wil zijn opdrachten horen en daarna gaan doen.

De eerste schriftlezing van vandaag was uit het boek Numeri, ook wel 'in de woestijn genoemd. Daarin klonk een prachtige zegenspreuk. Een opklimmende reeks van drie zegeningen.

In het ziekenhuis vroeg een bekende aan mij: 'kunt u mij de zegen geven maar dan niet zo'n korte maar die mooie, die lange, die van Aäron. En ze bedoelde deze. De naam van God, de Enige, IK ZAL BIJ U ZIJN klinkt al in de aanhef. Israëls heilige is in alle zegenspreuken aanwezig.

Bij die God zijn wij veilig: van die God zeggen we: Moge de Heer u zegenen en behoeden.
Zegenen en behoeden: dat wil Hij, zijn mensen beschermen en bewaren,
daarvan getuigt heel de schrift.

De tweede regel luidt: Moge de Heer de glans van zijn gelaat over u spreiden en u genadig zijn:
de gelovige mag zich aanvaard weten, hij mag zich koesteren in de zon van Gods genade.

En de laatste zegenspreuk gaat over onze gezamenlijke toekomstdroom: Moge de Heer zijn gelaat naar u toekeren U ZIJN VREDE SCHENKEN !

Zijn vrede, de Sjalom, de vrede waar wij allen zo hartstochtelijk naar verlangen en om smeken
en- als het goed is- onze eigen bijdrage aan leveren.

Jesus zelf heeft die zegen vaak gehoord. Bij zijn besnijdenis is die zegen over Hem uitgeroepen.
Hij is, gezegend en al, op weg gegaan. Hij is op eigen benen zelf die weg gegaan van trouw aan God en de mensen en heeft iets van die God uitgestraald naar ons toe. Hij is de aanvoerder van allen die op weg willen gaan met God en die Hem willen dienen en aanbidden.

Hij zal niet welkom zijn in onze menselijke maatschappij met al haar harde ordeningen.
Hij zal veroordeeld worden: zogenaamd om zijn wilde actie maar het ging het om iets anders. Het ging om die kennelijk voor anderen hinderlijkein de ogen van velen onuitstaanbare trouw
aan de Wet van Mozes: Gods programma van Sjalom en Gerechtigheidtot het uiterste toe.

Zijn keuze was er een voor solidariteit met de armen en de weerloze; zijn verkondiging was een kritische verkondiging aan het adres van de rijken, zijn manier van leven was een aanklacht
tegen alles wat zich breed maakt ten koste van anderen.

Voor al zijn volgelingen geldt -wat het teken van de besnijdenis ons symbolisch wil aanduiden-
het leven is meer dan de gewone menselijke voortplanting alleen; in de trant van vader en zoon en dat gaat maar door.

Er zal iedere dag weer -als het goed is- een nieuw begin gemaakt moeten worden door de individuele mens die door God geroepen wordt zijn bijdrage te leveren aan Gods nieuwe wereld
waar ZIJN ECHTE SJALOOM zal wonen.
God sterke ons om dat nieuwe begin te maken,
iedere dag opnieuw. AMEN.

Om nog eens goed over na te denken

... vrede op aarde voor de mensen die Hem lief zijn (Lucas 2:14).
Dit is eigenlijk de kern va de hemelse boodschap. Het begin en einde van de boodschap aan een donkere en in zonden verloren wereld!
Mensen die streven naar wereldse dingen en niet op zoek zijn naar God. Hoe is het mogelijk dat God een welbehagen heeft in mensen die vervreemd zijn van Hem. Mensen zoals u en ik. Als we terugkijken, en dat doen we wel eens, dan zien we vaak ons eigen rusteloos en ontevreden hart.
Als we terugkijken naar de wegen die we het afgelopen jaar hebben bewandeld dan stamelen we "hoe is het mogelijk dat God mij zo genadig is geweest?". Heeft Hij ook mij liefgehad, ik die niet op zoek ben naar Hem?
Heeft Hij Zijn Zoon naar de aarde gestuurd voor mij, om mij zalig te maken? Als dat zo is, dan moet het ook mogelijk zijn dat mijn leven beantwoordt aan datgene waarvoor Hij het bedoeld heeft.

Laat "vrede op aarde" klinken in de harten van de mensen

Laat de wereld zien dat de vrede ook in ons hart is nedergedaald. Hebt elkaar lief.
Als we van onze broeders en zusters houden, blijkt daaruit dat we van de dood naar het leven zijn overgegaan. Maar wie niet van zijn broeders en zusters houdt, blijft in de dood (1 Joh 3:14).
Hoe weet je of je een kind van God bent? Als je liefhebt. Dit is het bewijs dat de Heilige Geest in je hart woont. Laten we ons hart in aanbidding neerbuigen en ons gewonnen geven aan de hoogste liefde, Jezus Christus.
De Broederraad en het bestuur wensen u en de uwen gezegende Kerstdagen en veel heil en zegen voor 2004 toe. De Here zegene u.

Tot slot

In Efeze 5:10 is te lezen: ... en toetst wat de HERE welbehaaglijk is ... denkt u bij alles wat u doet ook: hoe zou de Heer het doen? Probeer te ontdekken wat de Heer graag wil.

Nog niet genoeg van het vuurwerk? 

Al heel lang is de mensheid gefas­cineerd door het spelen met vuur en het afsteken van vuurwerk. Eenmaal per jaar, tijdens de jaar­wisseling, kunnen we ons een paar uur lang helemaal' uitleven. Dat is op 31 december vanaf 22.00 uur tot 1 januari 02.00 uur. Het is een internationale traditie on het nieu­we jaar in te luiden met oorverdo­vende knallen en uiteenspattende vuurpijlen .. In ons land mogen hard knallende rotjes en dergelij­ke niet meer worden gebruikt. Iedereen weet wel dat vuurwerk in het oosten is ontstaan. Echter niet in China, zoals vaak wordt ge­dacht, maar in Bengalen, het huidi­ge Bangladesh. Het Bengaals vuur dat al in de zesde eeuw voor Chris­tus werd ontdekt is nog altijd zeer gewaardeerd. Het was wel het Chi­nese Keizerrijk dat het maken van vuurwerk tot grote bloei bracht. Vuurwerk is trouwens in Azië enorm populair. Dit komt omdat het een vast onderdeel vormt bij veel religieuze ceremoniën.

Maar vuurwerk is allang niet meer een oosterse exclusiviteit. Nadat de re­cepten voor het vervaardigen van vuurwerk in de Be eeuw via Ara­bië naar het westen kwamen heeft zich hier een eigen vuurwerkcul­tuur ontwikkeld. Op allerlei festi­viteiten worden grote vuurwerk­shows gegeven die altijd veel toe­schouwers trekken.

Zoals we weten bestaat vuurwerk uit een lading die tot ontbranding wordt gebracht via een lont.

De lading bestaat uit een mengsel dat we een 'sas' noemen. Het be­staat uit oxidatie- en reductiemid· delen. Door het lont aan te steken kan zonder toevoer van zuurstof het mengsel verbranden en dan krijgen we lichteffecten, geluid of beweging. Door de verschillende samenstellingen van het 'sas' krij­gen we de prachtige kleurencom­binaties en door vertragende stof­fen toe te voegen kan de vuur­werkmaker er voor zorgen dat een vuurwerk in verschillende fasen uiteenspat.

Gelukkig Nieuwjaar

Overal weerklinkt oorverdo­vend vuqrwerk om de boze geesten op de vlucht te drijven. Zij moeten natuurlijk geen kans krijgen het prille begin van een nieuw jaar te bederven en daar­mee wellicht het hele nieuwe jaar. "De beste wensen!" toepen de mensen elkaar toe, nog voor­dat er iets anders kan worden gezegd dat een ongunstige uit­werking zou kunnen hebben. De eerste januari is een officië· le feestdag. Er zijn echter bij het Sinterklaasfeest en ook bij de Kerst al zoveel cadeaus gegeven, dat. dit op. Nieuwjaarsdag niet gebeurt.

De Romeinen

In de Oudheid vierden de Romei­nen het begin van een nieuw jaar ook op uitbundige wijze. In die tijd werden er echter wel geschenken overhandigd. Er bestond zelfs een apart woordje voor: ze werden "strenae" genoemd. Goede wen­sen werden vooral tot overheids­personen gericht en het ontvangen van geschenken was in de eerste plaats het voorrecht van de vooraanstaanden. Om verzekerd te zijn van de ontvangst van de hem toe­komende gaven hief de keizer een soort schatting van al zijn onderda­nen in Rome.

De hoogste gekozen gezagsdragers, de twee consuls, aanvaardden op die dag hun ambt, Er werd uitge­breid feest gevierd. Groepen bede­laars en kinderen gingen van deur tot deur om met grote vasthou­dendheid een gift te vragen en sol­daten trokken met een praalwagen door~de stad. Zij waren vermomd als de 'keizer en zijn gevolg en ga­ven een satirisch beeld van de be­tere kringen. Er werd door de bevolking op ruime schaal gezongen (vaak ongepaste teksten), gedob­beld en natuurlijk gedronken. Veelal was het feestvieren al op Oudejaarsavond begonnen.

De Romeinen lieten het echter niet bij één feestdag. De tweede dag van het nieuwe jaar werd vooral in huis doorgebracht. Er moest nog heel wat overgebleven voedsel (om van drank niet te spreken) worden weggewerkt. De der­de januari had een officieel religi­eus karakter. Er werden dan offers gebracht om de goden voor het ko­mende jaar gunstig te stemmen. Zelfs 4 en 5 januari werden door sommigen nog bij het feest betrok­ken.

De benaming

We zijn eraan gewend het nieuw< jaar op 1 januari te beginnen; di gebruik stamt uit 153 v. Chr. Daar, voor was 1 maart nieuwjaarsdag Men kan dat nog zien aan he merkwaardige feit dat februari (toen de laatste maand) echt een' restantje is. Deze maand is korter dan de andere en heeft geen vast aantal dagen. Februari moet het doen met wat er toevallig nog over, is ...

De vijfde maand heette bij de Ro­meinen Quinctilis (quinque = vijf). Deze maand werd naar Julius Cae­sar, die in die maand geboren was, ,"juli" genoemd. Natuurlijk kon
Keizer Augustus niet achterblij­ven: de maand Sextilis (sex = zes) werd naar hem genoemd. En om­dat zijn maand vanzelfsprekend niet korter mocht zijn dan die van zijn oudoom, kreeg ook augustus eenendertig dagen. De Latijnse woorden septem, octo, novem en decem betekenen respectievelijk zeven, acht, negen en tien. 

Tot in onze tijd heet de twaalfde maand nog steeds december (de tiende). Overigens is voor lang niet alle mensen 1 januari nieuwjaar. Jo­den en Moslims hebben andere da­ta. In China begon het nieuwe jaar op de dag van de nieuwe maan wanneer de zon in het teken staat van de Waterman (tussen 20 janu­ari en 18 februari). Dit was tot 1872 'ook in Japan het geval. In 1752 werd in Engeland 26 maart als begin van het niellwe jaar afge­schaft.

In de late Oudheid kreeg het Christendom eén steeds grotere in­vloed in de Romeinse wereld. Veel kerkvaders ergerden zich aan het uitbundige en vaak loszinnige nieuwjaar:sfeest van hun "heiden­se" medeburgers. "Hoe kun je je­zelf een Christen noemen, als je op 1 januari, net als de heidenen, ge­schenken uitwisselt, dobbelt en je bedrinkt?" vraagt Augustinus zich af, terwijl Caesarius van Arles zich keert tegen lieden, "die zich te bui­ten gaan aan goddeloze bras- en danspartijen

Losbandige optochten

De tafel op de laatste dag van het jaar overvloedig volladen en dat laten staan tot .de eerste morgen van het nieuwe jaar, in de heop dat die tafel gedurende het hele jaar overvloedig voorzien zal zijn, is een heidens gebruik dat bestre­den moest worden. Toen het Ro­meinse Rijk niet meer bestond en West- Europa geheel Christelijk werd, bleef het 1 januari-feest toch bestaan, vaak als doom in het oog van 'kerkbestuurders. In
het midden van de zevende eeuw wordt ernstig gewaarschuwd tegen heil­loze grappenmakerij, vermommingen en overdadige drankpartijen.

Men ging de geboortedag van Je­zus (25 december) als nieuwjaar hanteren, of het Paasfeest (de op­standing van Jezus). Maar 1 janu­ari bleef populair. Toen Willebrord (de eerste bisschop van Utrecht) en Bonifatius (die in 752 bij Dok­kum werd vermoord) de mensen in onze streken trachtten te bekeren tot het Christendom en tot gepaste zeden en gewoonten, werd er ach­ter hun rug in Rome feest gevierd. 

Bonifatius constateert, tot zijn niet geringe ergernis, dat in Rome, vlakbij de Sint Pieter, op 1 januari losbandige optochten worden ge­houden en dat men op die dag (en in die nacht) de tafels volstouwt met heerlijkheden, terwijl hij juist zijn best doet de heidenen tot een betere levensstijl te brengen. Franken en Alle mannen, schrijft Bonifatius aan Paus Zacharias, die naar Rome reizen zien daar din­gen, die hijzelf nu juist verbiedt. Zij beweren dat dit alles door de priesters wél wordt toegestaan en nemen een schandalige levenshou­ding aan.

Het is maar goed dat de brave Bo­nifatius niet meer hoeft mee te ma­ken, met welk een overdaad en verkwisting in onze tijd Oud-en ­Nieuw wordt gevierd: hij zou daar vast en zeker zeer misprijzende kritiek op leveren ...

En dan is het weer voorbij.... ...Kerstdagen, Oud- en Nieuwjaarsdag..
Nog een beetje aan het bijkomen van de drukte van de kerst­dagen? Ja beste mensen, elk feest heeft zijn prijs, hoe mooi het ook is. Inkopen, koken, gasten, organiseren, tijd vrijmaken voor toch maar één kerkdienst. Dat hoort er toch wel bij, het liefst natuurlijk op de avond voor kerst: de kerstnachtdienst.
Hè, hè, dat zit er weer op,.nu nog even oud en nieuw. Hebt u al vuur­werk en champagne in huis? Geknald en gedronken moet er natuur­lijk worden ...

En dan is het 2 januari en dan is alles weer voorbij. En dan is het nieuwjaar en gaat alles weer door zoals het ging in het oudejaar: oude zorgen om gezond­heid komen weer terug, geldzorgen zijn niet overgegaan, verdriet om een groot gemis is nog even heftig als vorige week in het voorbije jaar.

Is nieuwjaar wel echt nieuwjaar?

Vroeger toen we (bijna) allemaal nog naar de kerk gingen kenden we zo onze tradities. Op oudjaar zongen we bijvoorbeeld "Uren, dagen, maanden, ja­ren" en we lazenbijvoorbeeld Psalm' 90: "Leer ons alzo onze dagen tellen, dat wij een wijs hart bekomen". En op nieuwjaarsdag lazen we bijvoorbeeld Openbaring 21: "En zie ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, want de eer­ste hemel en de eerste aarde waren voorbij gegaan".
Op die eerste aarde leven we nog steeds: pijn, moeite, verdriet, dood. Op de tweede aarde was dat alles (samengevat in dat ene woordje "zee": "en de zee was niet meer") voorbij.

Bij ons is al dat oude nog volop aanwezig. We hebben de moed al zo'n beetje opgegeven. Niet zo lang geleden verscheen er eens een rapport, waarin we konden lezen dat de groep, "onverschilligen" aan het groei­en is. Mensen die nergens meer voor te porren zijn dan enkel voor hun eigen huisje met hun eigen beeldbuisje, mensen die bang zijn voor al­les wat vreemd is, anders, alles wat van buiten komt. Mensen die ge­woon met rust gelaten willen worden.

Daar wordt ik niet vrolijk van. Het staat zo haaks op wat mijn diepste hoop en verwachting is: dat alles ooit zal worden zoals het ten diepste bedoeld is: helemaal nieuw, helemaal heel, mensen die om elkaar ge­ven, die naar elkaar willen luisteren, die niet uit zijn op macht, geen pijn, geen ziekte, geen armoede, geen onrecht en geweld meer. Natuurlijk twijfel ik ook wel eens of dat visioen ooit werkelijkheid zal worden. Maar loslaten, dat is wel het laatste wat ik wil. Dan zou ik mijn richtingsgevoel volkomen kwijt zijn. "Zonder visioen verwildert het volk" lezen we in het boek "Spreuken".

Laten we proberen dat visioen vast te houden en laten we - als we dat moeilijk vinden - bondgenoten vinden in de hoop, want die hoop doet ons leven, zonder hoop kan er ook geen liefde meer zijn, of zoals Lise­lore Gerritsen ooit zong: "Hoop op geloof in de liefde". Zullen we dat devies voor het nieuwe jaar maar eens tot het onze maken. Laten we elkaar zoeken, laten we plaatsen van hoop in het leven roepen of op­zoeken, want ze zijn er. Vaak in het verborgene, maar blijf zoeken, op­dat "onze lieve aarde, nog kans óp redding heeft".
Ik wens u allemaal, beste lezeressen en lezers nogmaals een gezegend en hoopvol nieuwjaar toe.
Laat de toekomst niet aan de onverschilligen!

Wij zijn een nieuw jaar binnengegaan. Een onbekende toekomst tegemoet

Ook Israël trekt een nieuwe wereld binnen. Verlost uit de slavernij. Op weg naar het beloofde land. Wat een heftige tijd heeft het volk achter de rug. Na 400 jaar slavernij komt Mozes met het bericht dat de Heer omziet naar zijn volk. Mozes had zelf z'n bedenkingen bij het hele plan van God. 'Ze zullen me vast niet geloven en niet naar me luisteren' had hij gezegd (Ex. 4: 1).
Maar na het horen van de boodschap van Mozes en het zien van de tekenen bogen de oudsten van Israël zich diep neer voor de HEER (Ex. 4: 31).

Daarna volgde een tijd van grote spanning: hoop en wanhoop wisselden elkaar af in hetzelfde tempo als de plagen die Egypte troffen. Uiteindelijk trekt Israël weg uit de slavernij.
Rijk voorzien. 'Onbevreesd vertrokken zij' (Ex. 14: 8). Maar dat duurt niet lang.
Want het volk strandt aan de oevers van de Schelfzee. De Egyptenaren komen eraan. 'Doodsbang roepen ze de HEER luidkeels om hulp (Ex. 14: 10). Wég is het moreel. Mozes toont zijn leiderschap door het volk toe te spreken: 'Wees niet bang, wacht rustig af, dan zult u zien hoe de HEER vandaag de overwinning behaalt ... De HEER zal voor u strijden, u hoeft zelfs niets te doen' (Ex. 14: 13,14).

Als maker van Holyhome.nl heb ik de afgelopen maanden heel sterk de waarheid van deze tekst ervaren ook voor ons allemaal vandaag. Het is wonderlijk zoals de HEER voorzien heeft in allerlei behoeften die ik als Webmaster had. Hoe er ongevraagd hulp kwam, mogelijkheden groter werden. Wat is het goed om te weten, dat wij niet in eigen kracht hoeven te werken!

Israël ervaart de werkelijkheid van Gods belofte ook. Wat een avontuur: tussen een muur van water droog door de Schelfzee trekken! Vervolgens zien ze hoe de HEER hen verlost van hun achtervolgers. In Ex. 15 zingt het volk de pijn van 400 jaar slavernij en verdrukking eruit.
Die jubelzang eindigt met een belijdenis: 'De HEER is koning voor eeuwig en altijd'.

Met diezelfde jubelzang mogen wij het nieuwe jaar intrekken. Wij mogen ons verheugen op nieuwe kansen die de de Heer ons wil geven, ook in het komende jaar!

Ook u, bezoekers van de site wens ik geloof en vertrouwen toe, dat de Koning ook voor u een weg heeft die begaanbaaris, ook al lijkt de situatie soms nog zo ingewikkeld.

Een hartelijke groet van de Webmaster

Voor alle mensen: Veel Heil en Zegen

Hoeveel mensen hebben u in de afgelopen dagen weer begroet met het maatschappelijk gangbare, maar o zo vlakke 'beste wensen'? Woorden waar heel vaak de beleefdheid van afdruipt, maar meer ook niet. Willen wij eigenlijk wel meewerken aan de vervulling van die wensen? Zo af en toe hoor je iemand echter nog zeggen: 'Veel heil en zegen'. Een wens met twee voluit bijbelse woorden. Heil en zegen. Betekent dat niet zoiets als 'geluk'? Zullen we dat dan maar gewoon zeggen? 'Gelukkig nieuwjaar'...

Tja, natuurlijk mag dat. Maar het is goed om die bijbelwoorden eens apart te wegen. Heil en zegen: dat zijn dure woorden. Woorden waar het bloed van afdruipt. En het is slordig als je zegt: het komt op hetzelfde neer. Want dat is niet zo. Ze hebben allebei een eigen betekenis. En toch... horen ze samen.

Op de bodem van het bestaan

Het psalmboek zegt: ‘De verlossing is van de Here, uw zegen zij over uw volk’ (Ps. 3: 9). Verlossing mag je weergeven met 'redding' en met 'heil'. te kort om de zegen van de HERE te verwerken Met die ene nieuwjaarswens komen we zo dicht in de buurt van zulke psalmwoorden. ‘Het heil is van de Here, uw zegen zij over uw volk’. 'Heil' en 'zegen' en nog wel in dezelfde volgorde! En in psalm 28 komt daar nog bij dat innige woord 'erfdeel'. 'Veel heil en zegen voor Gods eigen volk' is het gebed waarmee die psalm afsluit. Een gebed in grote nood. Op de bodem van het bestaan. Juist daar krijgen die woorden betekenis.

Wijzen we elkaar op zegen

'Zegen' heeft te maken met de oogst, met eten en drinken, een plaats om te slapen, kinderen die geboren worden. (Ps. 67: 7). Al die dingen waarop je hoopt in een nieuw jaar. Let wel: dingen die de Hére ter beschikking stelt. Waarbij we bedenken dat die zegen niet enkel in materiële dingen opgaat. Want: ‘Op Sions berg gebiedt de Here de zegen: leven tot in eeuwigheid!’ (Ps. 133). Misschien wordt je maar 25 jaar oud, misschien wel 100. Maar ook 100 jaar is te kort om de zegen van de HERE te verwerken. Daarvoor is nodig een 'leven tot in eeuwigheid'. Dan is de wereld te klein. Gaan de sluizen van de hemel open.

Wijzen we elkaar op heil

Maar, als 'zegen' zoiets geweldigs is, wat zou 'heil' daar nog aan toe kunnen voegen? Wel, dat is de bedoeling ook niet. Dat 'heil' komt niet achter de 'zegen' aan. Je moet het zo zien: de zegen van de Here, die kún je eigenlijk niet meer krijgen. Die is geblokkeerd door de zonde. En nu slaat het woord 'heil' op dát werk van God, waardoor die zegen vrijkomt voor ons. En wij voor de zegen. Daarom vind ik die volgorde zo mooi. Eerst 'heil', dan 'zegen'. 'Heil' is immers verlossing. Bv. het bevrijdende gebeuren waardoor Israël uit het slavenhuis uit Egypte werd geleid. (Vgl. Exodus 15: 2).

Heil en beweging

In Egypte was Israël ver verwijderd van de zegen. Het leven zat verstopt. Maar God bracht Israël naar Kanaän, naar Sion. Dáár gebood de Here de zegen. Leven tot in eeuwigheid. Zo is er 'heil' nodig om bij de 'zegen' te komen. 'Heil' heeft dan ook met 'geschiedenis' te maken. Met beweging, inspanning, de vaart van de werkweek. Jezus zei: ‘Mijn Vader werkt tot nu toe en Ik werk ook’. Er moet 'beweging' zijn wil er 'heil' zijn.

Zegen en rust

'Zegen' daarentegen is een woord dat 'rust' ademt. ‘In zes dagen schiep God hemel en aarde en Hij rustte op de zevende dag. Daarom zegende de Here de sabbatdag’.
'Rust'. En dáárom... zegen. Je zou kunnen zeggen: 'zegen' is rust. Maar 'heil' brengt in die rust.

Heil en de gezalfde

Nu het verband van Ps. 28. In vs. 8 gaat het om het volk: ‘De HERE is hun krácht’. Maar dan: ‘Een burcht van heil is Hij voor zijn gezalfde’. Dat zie je telkens in de psalmen. Heil, daar is 'de gezalfde' verantwoordelijk voor. De messiaanse koning. David bracht de ark naar Jeruzalem. Salomo bouwde de tempel. Dat is 'heilswerk'. Mensen verlossen van hun vijanden. Ze brengen naar de plaats van de verzoening. En dáár stroomt dan de zegen in brede golven over het leven uit.' Heil' brengt naar God. 'Zegen' komt van God.

brengt ons verder

'Heil' daar zit hetzelfde woord in dat ook de naam Jezus vult. 'Heiland' betekent dat, Redder. God redt door Hem. Jezus is de man van het heil. Hij is heel die afmattende weg gegaan om ons bij de Vader te brengen. Uit ons zelf zouden we nooit bij de Vader komen. Want uit Egypte bevrijd lopen we mopperend door de woestijn, en ons hart is ons niet vooruit in Kanaän en Sion. Het verlangt terug naar de vleespotten van Egypte.

Ik wens u heil toe

Wat betekent het daarom als we elkaar deze dagen 'heil' mogen toewensen? Het betekent dat we graag zien dat de Here Jezus ons trage, onwillige mensen bij de hand zal nemen om ons bij zijn Vader te brengen. En dat Hij daarvoor alles gebruiken zal wat ons overkomen gaat. Het komende jaar. 'Ga niet aan de kant zitten', zegt Hij. 'Niet bij de pakken neerzitten'. 'Heil' is immers een woord waarin beweging zit. De beweging van de Exodus.

Egypte, dat is: terug naar af! Wie naar Egypte wil, laat zich niet meenemen in de grote beweging van het volk van God. Die is terug in de slavernij van eigen ik. Van de wanhoop. En de leugen. Dan levert het komende jaar je een leven zonder God. Zonder zin. Zonder vreugde. Dan het je niets al heb je alles.

Ik wens u zegen toe

En 'zegen' in het komende jaar wat zeg ik daarmee als ik u dat toewens? Dit: dat er op uw trektocht achter de Here Jezus aan telkens weer plekken van rust zullen zijn, net zoals bij Elim in de woestijn. Waar je je ontspannen kunt. Waar je zingt: ‘Hier wordt de rust geschonken’.

Totdat Jezus komt... Zomaar, midden in de week, temidden van alle beslommeringen, kan opeens iets van de 'sabbat' doorbreken. Zomaar een moment dat je je baadt in de zegen van Boven. Want Jezus is niet alleen een Heiland die je in de rust brengt. Hij is ook Zélf de rust. Hij is Zelf brénger van zegen. De Herder. Hij ‘weidt en draagt ons tot in eeuwigheid’.

'Veel heil en zegen': het is geen bijbeltekst. Maar wel een wens op bijbelse bodem. Best mogelijk dat u het volgende keer toch weer als een cliché gedachteloos tegen elkaar zegt. Maar grote woorden hebben er recht op dat we af en toe naar hun herkomst vragen. 'Veel heil en zegen in dit nieuwe jaar'.

READ THE BOOK - THE BIBLE CHANGE YOUR LIFE

       

Heer, wees mijn Gids

INFO: DE WEG - DE WAARHEID - HET LEVEN - FILM

Remember all victims of violence worldwide   

GEBED  LEEFREGEL  BELIJDENIS  

DE WEG | DE WAARHEID | HET LEVEN | FILM | AUDIO

CREATOR

HOLYHOME.NL USE NO COOKIES - REPORT DEAD LINKS