HOME | STUDIEBIJBEL | BIJBELSTUDIES | BIJBELATLAS | BIJBELSEGESCHIEDENIS | NIEUWS

                                                    
                           

BARMHARTIGHEID: DODEN BEGRAVEN

De vindplaats van materiaal voor Bijbelstudie, geloofstudie, catechese, school, kring, persoonlijk geloof, studie thuis, kerk, club, nieuws, godsdienstonderwijs, zingeving en vooral heel veel mogelijkheden om je Bijbelkennis te vergroten. Blijf niet afhankelijk van anderen maar lees zelf de Bijbel. Investeer in geestelijke rijkdom.

Nieuwsbericht van holyhome.nl 

De zeven lichamelijke werken van barmhartigheid:	De zeven geestelijke werken van barmhartigheid:
Het voeden van de hongerigen Het laven van de dorstigen Het kleden van de naakten Het begraven van de doden Het herbergen van vreemdelingen Het bezoeken van de zieken Het troosten van de gevangenen	De zondaars vermanen De onwetenden onderwijzen De bedroefden troosten In moeilijkheden goede raad geven Het onrecht geduldig lijden Beledigingen vergeven Voor de ander bidden.

   

In deze studie: DODEN BEGRAVEN

Joh. 19, 38-42

Inleiding

Wij staan stil bij het barmhartige werk dat wij "doden begraven" noemen. Ooit zei Jezus: "Dit is de wil van Hem die mij gezonden heeft: dat ik van allen, die Hij Mij heeft toevertrouwd, niemand verloren laat gaan, maar hen allemaal op de laatste dag laat opstaan." (Joh. 6, 39)

Aan de liefde en de zorg voor de doden zou men christenen moeten kunnen her­kennen:

voor hen zijn de overledenen immers niet zomaar gestorven, maar opnieuw geboren. In de kloosters herdenkt men de sterfdag als geboortedag, de 'dies natalis'. In deze viering willen wij bidden dat wij met zorg onze lieve doden zouden begraven. Ook bidden wij voor hen die eenzaam afscheid moeten nemen van het leven, en voor hen die beroepshalve mensen ten grave dragen. Laten wij hier dan samen zijn in de naam van de Vader van alle leven, de Zoon en de heilige Geest.
Verzoening

In deze tijd wordt de dood op veel manieren benaderd

Soms worden doden stilzwijgend begraven met slechts enkelen als getuigen. Dan weer wordt de overledene overstelpt met bloemen en rituelen en toch snel vergeten. Elders is het verdriet zo groot dat het afscheid pijnlijk zwaar valt. En weer een andere keer is een bescheiden plechtigheid het afscheid. Laten we nadenken over afscheid nemen…

Doden begraven, een heilige plicht voor joden en christenen, is vandaag ten prooi aan geld. De begrafenis lijkt soms op een familiefeest waarna de gelden worden gedeeld…

Doden begraven wordt gehuld in een sfeer van zindelijkheid, lijk of as, een week boven de grond of na drie dagen gecremeerd…

Doden begraven is werk van beroepsmensen, verkopers, laatste snufjes, steeds minder afscheid nemen… Begraven is een kwestie van enkele dagen waarna soms de dode én de nabestaanden zijn vergeten…

Doden begraven kan afscheid zijn

Pijnlijk is het voor hen die eenzaam verder moeten. In een cultuur van 'time is money' en 'ieder vecht voor eigen kansen en heil', worden geborgenheid en trouw, vriendschap en gezelligheid bij de dood steeds vaker afgestraft en niet meer geteld. De dode wordt soms zonder respect ter aarde gebracht: hij of zij is dood…

Heer, maak ons weer gevoelig voor de nood en pijn van nabestaanden. Roep op tot respect voor het levenslang zoeken en worstelen van de gestorvenen. Verzoen ons met uw levensgeschenk: zo komen wij meer open voor het leven dat Gij in ons allen hebt gelegd nog voor wij werden geboren en tot in eeuwigheid bij ons blijft. Amen

Het is goed te bidden

Vader,

Voor U bestaat geen dood, alleen leven. Steeds weer geeft Gij leven, ook aan hen die aan onze horizon worden onttrokken. Vervul ons met uw liefde opdat wij met die ene houding doden en levenden tegemoet durven gaan: de houding van Jezus uw Zoon, vol vertrouwen, minzaam en eerbiedig in uw Naam.
Eerste lezing

De dood is niets. Ik ben slechts naar de andere kant. Ik ben mezelf, jij bent jezelf. Wat we voor elkaar waren, zijn we nog altijd. Noem me zoals je me steeds genoemd hebt. Spreek tegen me zoals weleer, op dezelfde toon, niet plechtig, niet triest. Lach om wat ons samen heeft doen lachen. Denk aan mij, bid met mij. Spreek mijn naam uit thuis, zoals je altijd gedaan hebt. Zonder hem te benadrukken, zonder zweem van droefheid. Het leven is wat het altijd geweest is. De draad is niet gebroken. Waarom zou ik uit je gedachten zijn? Omdat je me niet meer ziet? Neen, ik ben niet ver, juist aan de andere kant van de weg. Zie je, alles is goed. Je zult mijn hart opnieuw ontdekken, en er de tederheid terugvinden. Dus droogje tranen en ween niet, als je van me houdt.
 (Augustinus)

Voorbede en bezinning

Bidden wij voor onze lieve doden, dat zij thuis mogen komen bij God en delen in zijn eeuwige vrede en vreugde...

Bidden wij voor allen die nog treuren om een geliefde dode... Dat zij getroost mogen worden door het geloof dat de geliefde leeft in tederheid van God...

Bidden wij voor hen die mensen nabij proberen te zijn in hun laatste levensuren. Dat zij woorden en gebaren van troost, bemoediging, hoop en geloof zouden vinden...

Bidden wij voor hen aan wie men het begraven van de overledenen toever­trouwt. Dat zij met eerbied en ontzag het lichaam terugschenken aan de aarde of aan het vuur...

Vader,
Ook uw Zoon is overleden veel te jong. Hij had nog zoveel kunnen doen. Veel te veel mensen liet hij achter in treurnis en wanhoop. Hij deed echter allen opstaan door het teken van zijn lichaam en zijn bloed, door uw liefde ten volle aan mensen geschonken. Sta ons bij opdat ook wij schenken en delen in leven en dood tot vreugde van velen in Jezus' naam.

Heer,
Gij bent mijn herder, niets zal mij ontbreken.
Gij geeft mij mijn leven lang genade en geluk,
want dicht bij U mag ik wonen, daar waar Gij verblijf houdt, voor altijd.
Zegen allen die leven, die elkaar steunen bij het afscheid van hen
die hen verlieten en bij U onderdak kregen.
Wees in ons midden door Jezus uw Zoon onze Heer. Amen

Bezinning : de dood jaagt geen angst meer aan
 Hebr. 2: 15
... dat Hij (Jezus) allen zou bevrijden, die gedurende hun ganse leven door angst voor de dood tot slavernij gedoemd waren.

Het gedeelte dat we in de Bijbel kunnen lezen, uit Hebreeën 2, is, laten we het maar eerlijk zeggen, wel wat moeilijk te begrijpen. De Bijbelschrijver vat hier dan ook een wereld aan gedachten heel kort samen. Maar één ding zal ons allemaal wel direct duidelijk zijn geweest: dat woord uit vers 15 waarin sprake is van angst voor de dood. En dat wij mensen daardoor allemaal in zekere zin gedoemd zijn tot slavernij. Angst voor de vergankelijkheid, voor de duistere, kille, lege stilte van de dood, ja dat herkennen we wel. Iedereen. 

Alhoewel, dat zou je nog niet altijd direct zeggen als je zo dagelijks om je heen kijkt, en je ziet dat kind dat joelend van plezier op z'n skeelers over straat scheert. En dat verliefde paartje, pubers nog, die verheerlijkt naar elkaar kijken. En dan die jonge vader en moeder achter de kinderwagen, reuzetrots, uitsluitend oog voor hun kindje. En die al grijs wordende oude vrouw of man die in het voorjaarszonnetje van de lentetuin geniet. Slaven? Angst voor de dood? Lijkt er niet op.

Maar ondertussen... 

Juist die kleine kinderen kunnen soms zo doodsbang voor de dood zijn. 'Papa, mama, hoe moet het nou als u dood gaat? U gaat toch niet dood hè, nooit hè?' vragen ze opeens aan je als je ze 's avonds naar bed brengt. En pubers, hoeveel angst en depressiviteit blijkt er niet onder hen te leven. Want schrikbarend hoog is het percentage jongeren dat meer dan eens serieus erover nadenkt om er een eind aan te maken. En die jonge ouders achter die kinderwagen? Die hebben allang een levensverzekering, of misschien zelfs een begrafenisverzekering afgesloten. 

Wanneer wij eens wisten hoeveel gedachten die grijsaard heeft als hij 's nachts niet kan slapen na een dag waarin hij alweer een overlijdensbericht van iemand van zijn eigen generatie ontving. Nee, er zal vermoedelijk niemand op aarde zijn die niet op de één of andere manier iets van die angst voor de dood kent. Angst, op de achtergrond, soms acuut op de voorgrond, maar altijd aanwezig, als een schaduw. Nee, meer nog, zegt onze tekst, niet alleen een schaduw, die angst vormt zelfs de slavenketting rondom ons leven waarmee we geboeid zijn. Iedere keer weer bij een overlijden, bij een ramp, verder weg, en zeker als het dichterbij is, dan hoor je, dan voel je weer die slavenketting rammelen. De dood is heer, en wij zijn slaaf. Geen wonder dat ieder mens op eigen wijze probeert die angst voor de dood waar mogelijk te hanteren, zelfs probeert meester te worden.

Een mooi voorbeeld daarvan kwam enige jaren geleden aan het licht bij opgravingen in Griekenland

Met groot enthousiasme werd het bericht ontvangen. Eindelijk, na maanden lang graven en ploeteren hadden de archeologen nu een belangrijke vondst gedaan. Temidden van het oude puin waren ze in één keer op een graf gestuit, met daarin het lichaam van een Griek uit de eerste eeuw vóór Christus. Door allerlei omstandigheden was het lichaam van die man erg gaaf bewaard gebleven, net zoals de gemummificeerde farao's van Egypte. Toen de wetenschappers het lichaam wat nauwkeuriger bekeken, merkten ze in één keer op dat de rechterhand ervan nogal stevig zat dichtgeklemd. Heel voorzichtig bogen ze die hand open, vinger voor vinger, en wat zat erin? Een muntstuk, een gouden muntstuk. 

Ik weet niet of u het in de krant hebt gelezen destijds, maar als je zoiets leest, dan gaat die man van tweeduizend jaar geleden toch ineens voor je leven. Je kunt het je zó voorstellen: hij was ziek geworden, die man, en hij wist dat hij zou sterven. Elke Griek geloofde dat je na de dood zou komen aan een brede rivier, de Styx, de doodsrivier, en dat aan de overkant van die rivier het land van vrede en geluk lag. Het land waarin je blij en goed kon leven. Maar daar kwam je niet zomaar. Er was slechts één manier om veilig die rivier over te komen: je kwam er alleen als de veerman, Charon, je met zijn bootje over de doodsrivier wilde zetten. En Charon deed dat niet voor niets. Die overtocht moest je betalen. En in dat geloof was deze oude Griek gestorven, met het veergeld voor Charon stevig in zijn rechterhand geklemd. Zijn overtocht was verzekerd. Hij zou er komen, in het land van vrede en geluk, want hij kon de veerman betalen.

We zijn nu ruim tweeduizend jaar verder

Maar weet u, vandaag de dag zijn er nog steeds heel veel mensen die sterven op de manier van die oude Griek. Met eigen zekerheden stevig in hun handen geklemd. 'Ik? Ik heb altijd fatsoenlijk geleefd.' Aan die wetenschap klampen ze zich vast bij het sterven. Of: 'Ik? Ik heb altijd iedereen het zijne gegeven' stevig in hun hand geklemd. Of: 'Ik zal wel zien of er een God is, en als Hij er is dan moet Hij toch goed zijn, dan moet toch uiteindelijk alles wel in orde komen.' En zo sterven ze. De overtocht verzekerd, denken ze. Het veergeld is immers voorhanden. Hun fatsoen, hun goede daden, hun min of meer godsdienstige overtuiging, en dat alles nemen ze mee als een soort veergeld voor de overtocht. Met eigen, o zo onzekere zekerheid gaan ze richting de dood en het graf.

Het zijn niet zulke fijne dingen om over na te denken.. 

Trouwens, heb jij er wel eens over nagedacht? Heb jij er ooit wel eens serieus over nagedacht, over jouw dood? Hoe vaak worden dit soort vragen niet verdrongen, en leven mensen alsof het hier en nu het één en al is, alsof het leven hier een eeuwigheid duren zal. Er zijn ook mensen die de angst voor de dood niet verdringen, maar verbloemen door heel vergoelijkend over de dood te spreken. Ze omgeven de dood als het ware met een waas van schoonheid, en dan zegt men wel dat het leven uitloopt op de dood, zoals een bloem zijn voltooiing vindt in het gerijpte zaad. Of, nog poëtischer, dat het leven verstilt in de zachte dood. Angst voor de dood kun je verdringen en verstoppen, verzachten en verbloemen, maar het lukt je niet. Steeds zal het terugkomen, want de dood is en blijft een verschrikking. 

In dat o zo realistische boek de Bijbel wordt dan ook nergens vergoelijkend over de dood gesproken, in de trant van 'zo erg is het niet, het hoort er nu eenmaal allemaal bij'. Integendeel, je bent, zegt onze tekst, door die doodsangst tot slavernij gedoemd. Er staat in de grondtaal een woord dat veel in de sfeer van het recht gebruikt wordt, denk maar aan een gevangene, misdadiger, die het oordeel over zich heeft horen uitspreken: 'des doods schuldig'. En die man zit nu in de gevangenis, hij heeft nog enkele dagen voordat het oordeel voltrokken wordt. 

Over de rest van de tijd die hij nog heeft hangt de doem van wat komt. Zo, zegt de Bijbel, is het uiteindelijk ook met ons leven, en met onze dood. Die dood is maar niet een lot dat iedereen nou eenmaal overkomt en dan een punt en verder niets. Maar die dood is een oordeel dat samenhangt met onze menselijke schuld. Die dood is er niet altijd geweest! De dood is begonnen daar waar wij mensen niet meer naar God wilden luisteren, dat is de bron van alle ellende. De prikkel van de dood is die zonde. In de dood zit de straf, het gericht van God over onze schuld. Dat maakt de dood nou zo erg. Verdringen, verzachten, vergoelijken, verzekeren, het zal je niets helpen, de dood is een verschrikking. Voor iedereen, binnen en buiten de kerk.

En des te meer moet je dan je oren gaan spitsen als je in diezelfde Bijbel hoort over de overwinning van de dood, over de bevrijding van die slavernij. Kan dat? Ik lees ergens in Paulus' brief aan de Corinthiërs het volgende: 'Dood, waar is uw overwinning? Dood, waar is uw prikkel? De dood is verzwolgen in de overwinning!' Hoe kan dat nou? Hoe is dat nou mogelijk, dat de Bijbel dat zegt? En, hoe is het nou mogelijk dat je in de eeuwen die daarop volgen miljoenen christenen ziet sterven temidden van soms de meest verschrikkelijke angst, met toch iets van houvast, van kalme moed, van zekerheid? 

Wat geeft de Bijbel je nou in handen om zo de overtocht tegemoet te gaan? Wel, de Bijbel geeft ons geen veergeld in handen. Geen eigen menselijk godsdienstige zekerheden. Maar de Bijbel geeft ons een naam in handen, een naam boven alle naam die onder de hemel is gegeven waardoor wij allemaal moeten behouden worden. Die naam die letterlijk betekent: Bevrijder. De naam van Jezus Christus. U heeft die naam al zo vaak gehoord, maar heeft u hem ook wel eens écht gehoord? Hij is gekomen van Godswege omdat wij het niet redden, u niet en jij niet en ik niet. 

Wanneer dringt het nou eens tot ons door dat wij door onze afval van God echt gedoemd zijn om in het perspectief van de dood te leven. We redden het niet, met al onze godsdienst en vroomheid erbij ook niet. Maar Hij redt het wél. De schrijver van de Hebreeënbrief roept het hele Oude Testament te hulp en ten getuige om het ons allemaal te laten horen in alle kleuren en geuren. Jezus is onze broeder geworden, zegt hij, ook Hij had deel aan bloed en vlees, net als wij, Hij kwam echt helemaal naast ons staan. Hij bleef niet ergens ver weg, onbereikbaar, een idee in de hoogte. Hij kwam heel dicht naast ons staan. Meer nog, want toen gebeurde het: Hij is in onze plaats gaan staan.

Dat is nou het machtige geheim van het evangelie, dat is de boodschap voor alle eeuwen: Hij in mijn plaats, Hij voor mij, Hij heeft mijn zonden en mijn schuld op zich genomen, Hij is vrijwillig de dood ingegaan. Dat was de dood aan een vervloekt slavenhout, een kruis, waar het oordeel van God losbrandde over een wereld verloren in schuld en eigen godsdienstigheid. En dat oordeel kwam geconcentreerd op die éne, Zijn eigen Zoon. 

De verschrikking van het duistere, lege gat van de Godverlatenheid is Jezus ingegaan

Hij heeft de dood doorleefd, zoals wij het niet kunnen begrijpen, het nooit zouden kunnen doorleven tot in z'n allerdiepste diepte. Omdat Hij de prikkel van de dood, de zonde, wegnam, Hij heeft pas betaald met Zijn eigen bloed, met Zijn leven, dáárom ging op die Paasmorgen Zijn graf open. Het graf en de dood heeft Hij in principe overwonnen. En daarom zingt de kerk van alle eeuwen steeds opnieuw in het licht van wat Jezus deed, en in het licht van wat Hij nu voor ons is, dat mooie oude lied, jullie kennen het wel jongens en meisjes, je hebt het nog gezongen met Pasen: 'Nu jaagt de dood geen angst meer aan, want alles, álles is voldaan, wie in het geloof op Jezus ziet, die vreest voor dood en helle niet'.

Daar juicht een toon, daar klinkt een stem,

die galmt door gans' Jeruzalem;
een heerlijk morgenlicht breekt aan:
de Zoon van God is opgestaan!

Geen graf hield Davids Zoon omkneld,
Hij overwon, die sterke Held,
Hij steeg uit 't graf door eigen kracht,
want Hij is God, bekleed met macht!

Nu jaagt de dood geen angst meer aan,
want alles, alles is voldaan;
wie in geloof op Jezus ziet,
die vreest voor dood en duivel niet.

Want nu de Heer is opgestaan,
nu vangt het nieuwe leven aan,
een leven door zijn dood bereid,
een leven in zijn heerlijkheid!

Nou, dat is me ook een lied om te zingen

Je kunt het wel zingen, maar zing je het ook als je terminaal patiënt bent, en de dokter heeft gezegd: nog hooguit drie maanden? Zing je het ook, als je deze week een ingrijpende operatie moet ondergaan met een hoge risicofactor? Zing je dat ook, bij het sterfbed van je man, je vrouw, je kind? Als je met alle vezels van je leven de pijn voelt? 'Nu jaagt de dood geen angst meer aan'? Dat kun je alleen zingen, soms hakkelend, stotterend, fluisterend, soms met tranen in de ogen, als jij uiteindelijk ophoudt te proberen het met jouw denken, met jouw filosofieën en zekerheden te redden, en als je naar Jezus gaat zien, en nou echt. 

Jezus, die het je zegt via de Bijbel, ook op dit moment. Ja, rechtstreeks tot jou ook: als jij in Mij gelooft dan zul je leven, ook al moet je nog sterven. Dat is een wonder dat je gaat zien zodra je bereid bent God te vertrouwen op Zijn woord. Dat is inderdaad een wonder. Maar niet een wonder dat ergens in ijle taal, in godsdienstige ideeën blijft rond zweven, maar dat is een wonder dat de Heilige Geest werkelijkheid laat worden in het leven van ieder mens die op zijn knieën voor God belijdt: 'Here God, ik red het niet, maar U wel! Here, ik zie het niet, maar U wel! U ziet mij. Ik weet het niet, maar U wel, U kent mij. Hou me vast Here, geef me in U houvast!' Kijk, dat is een gebed waarbij je niet meer overeind blijft, want dan breekt er iets in je. Dan breekt de band van je eigendunk. En vervolgens breken dan de ketens van de slavernij.

Zeker, wat die angst voor de dood betreft, die kan je terdege nog te pakken krijgen, maar toch: dan ben je niet meer alleen, je bent er ook geen slaaf meer van, en dat kun je dan merken. Dat kun je merken aan een christen, in wat hij zegt en doet, in een ziekenhuis, op een begraafplaats, in gesprekken met mensen die soms wel tegen de muur kunnen vliegen. Mensen die zo alleen zijn achter gebleven. Wanneer je in het geloof in Christus rust vindt, dan ben je ten diepste vrij, dan ben je geen slaaf meer. Wat heb je dan een heerlijk perspectief, wanneer je samen met anderen in de gemeente van Jezus Christus je mag gaan richten op Gods grote toekomst. Want dát is geloven jongelui, geloven is maar niet een kwestie van een godsdienstig extraatje wat je leven moet versieren, maar het christelijk geloof verbreekt de doem van de dood die over ons aller bestaan ligt. De dood is niet maar een eindpunt, een zwart gat, en dan tot in de eeuwigheid niets meer. Wat ben je kortzichtig, letterlijk, als je dat gelooft. Nee, in het geloof in Jezus is de dood een poort, een doorgang naar het Leven.

Het vraagt wel één ding, en vergeet dat alsjeblieft niet: het vraagt van onze kant overgave, beamen wat God zegt door het getuigenis van profeten en apostelen. Dat Hij het meent, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft om ons te redden. Dat Hij ons zo diep, oprecht, hartelijk lief heeft. Als ik dat de Bijbel, het Woord van God, na leer zeggen in eerbiedig geloof, dan begin ik het te begrijpen. Waardoor ook mijn overtocht verzekerd kan zijn. Ik hoef geen veergeld mee te nemen als ik eens sterf. Ik moet er voor zorgen dat mijn handen juist leeg zijn, hier en nu al, geen eigen zekerheden meer erin maar leeg, zodat Jezus ze vast kan pakken. En ik mijn hand in de Zijne leg. Ik hoef niet meer te betalen, want Hij heeft voor mij betaald, voor mijn overtocht betaald met Zijn leven. En dan neemt Hij me mee over, om het zo te zeggen, de doodsrivier, naar de overkant, het Leven in. En dan zeg je het Paulus na: 'Gode zij dank die ons de overwinning geeft door onze Here Jezus Christus'. Dat is méér dan wat veergeld, dat is méér dan een religieuze levensverzekering met het oog op het hiernamaals. Dit is de machtige wetenschap en de vreugde dat ik, klein zondig mensje, geborgen mag zijn in God, door Zijn genade. Niet door wat Ìk in handen heb is de overtocht verzekerd, maar door de vaste belofte dat Hij in Christus mij in handen houdt. Amen.

 READ THE BOOK - THE BIBLE CHANGE YOUR LIFE

       

Heer, wees mijn Gids

INFO: DE WEG - DE WAARHEID - HET LEVEN - FILM - AUDIO

Remember all victims of violence worldwide      1  2   3   

GEBED  LEEFREGEL  BELIJDENIS  

DE WEG | DE WAARHEID | HET LEVEN | FILM | AUDIO

CREATOR

HOLYHOME.NL USE NO COOKIES - REPORT DEAD LINKS