11. En hij zeide: Iemand had twee zonen.

12. De jongste van hen zeide tot zijn vader: Vader, geef mij het deel van ons vermogen, dat mij toekomt.

13. En weinige dagen later maakte de jongste zoon alles te gelde en ging op reis naar een ver land, waar hij zijn vermogen verkwistte in een leven van overdaad.

14. Toe hij er alles doorgebracht had, kwam er een zware hongersnood over dat land en hij begon gebrek te lijden.

15. En hij trok erop uit en drong zich op aan een van de burgers van dat land en die zond hem naar zijn veld om zijn varkens te hoeden.

16. En hij begeerde zijn buik te vullen met de schillen, die de varkens aten, doch niemand gaf ze hem.

17. Toen kwam hij tot zichzelf en zeide: Hoeveel dagloners van mijn vader hebben brood in overvloed en ik kom hier om van de honger.

18. Ik zal opstaan en naar mijn vader gaan en tot hem zeggen: Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en voor u,

19. ik ben niet meer waard uw zoon te heten; stel mij gelijk met een uwer dagloners.

20. En hij stond op en keerde naar zijn vader terug. En toen hij nog veraf was, zag zijn vader hem en werd met ontferming bewogen. En hij liep hem tegemoet, viel hem om de hals en kuste hem.

21. En de zoon zeide tot hem: Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en voor u, ik ben niet meer waard uw zoon te heten.

22. Maar de vader zeide tot zijn slaven: Brengt vlug het beste kleed hier en trek het hem aan en doet hem een ring aan zijn had en schoenen aan zijn voeten.

23. En haalt het gemeste kalf en slacht het, en laten wij een feestmaal hebben,

24. want mijn zoon hier was dood en is weer levend geworden, hij was verloren en is gevonden. En zij begonnen feest te vieren.

25. Zijn oudste zoon was op het land, en toen hij dicht bij huis kwam, hoorde hij muziek en dans.

26. En hij riep een van de knechts tot zich en vroeg, wat er te doen was.

27. Deze zeide tot hem: Uw broeder is gekomen en uw vader heeft het gemeste kalf laten slachten, omdat hij hem gezond en wel terug heeft.

28. Maar hij werd boos en wilde niet naar binnen gaan. Toen kwam zijn vader naar buiten en drong bij hem aan.

29. Maar hij antwoordde en zeide tot zijn vader: Zie, zovele jaren ben ik al in uw dienst, en nooit heb ik uw gebod overtreden, maar mij hebt gij nooit een geitebokje gegeven om met mijn vrienden feest te vieren.

30. Doch nu die zoon van u gekomen is, die uw bezit heeft opgemaakt met slechte vrouwen, hebt gij voor hem het gemeste kalf laten slachten.

31. Doch hij zeide tot hem: Kind, gij zijt altijd bij mij en al het mijne is het uwe.

32. Wij moeten feestvieren en vrolijk zijn, want uw broeder hier was dood en is levend geworden, hij was verloren en is gevonden.


Hier beginnen de wolken op te klaren en men krijgt weer lucht. De klachten in het eerste deel van dit hoofdstuk waren zeer treurig. Zie klaagl. 3:1-3; 16-18.

Als het er slecht voor staat, in welk opzicht dan ook, is het aan Gods goedheid te danken, dat het er nog niet slechter mee gesteld is. Als wij ellende meemaken, is het goed om vanuit ons geloof op te merken dat niet alles tegen zit. Wij zijn kinderen van de Alerhoogste! Er is dus alle reden om niet op te geven maar te blijven hopen op Gods goedheid.
Als kind van God zijn we misschien als de braamstruik van Mozes, brandende, en toch niet verteerd. Welke moeilijkheden we ook doorworstelen of nog te doorworstelen hebben, we zullen niet aan het dodenrijk prijs gegeven worden.
Misschien zijn we vervolgd en verlaten door mensen, maar weet, we zijn niet verlaten door God. Misschien zijn we getuchtigd, maar we zijn niet vernield. En als we vallen, mogen we weten dat Hij ons weer opricht.

Wie met de ogen van het geloof de mens bekijkt, ziet in hem een beeld en gelijkenis van God. Dit beeld kan geschonden en misvormd zijn, maar diep in elk mens ligt de verwijzing naar Iemand die groter is dan wij.


Maar hier valt een andere toon te beluisteren, en de treurenden in Sion zien er iets vrolijker uit. Als de hoop er niet was, zou het hart breken. Om te voorkomen dat het hart geheel gebroken wordt, roept hij hier iets in zijn geheugen terug,  dat reden geeft om te hopen.Klaagl 3.21 Dit slaat op  hetgeen volgt, en niet op wat vooropgaat. Ik doe in mijn hart terugkeren wat wij in ons hart hebben gehad, en ter harte genomen. Soms lijkt het erop alsof het totaal verloren en vergeten was, totdat God het door Zijn genade in ons hart doet terugkeren, opdat het voor ons gereed zal zijn, als wij het nodig hebben. Ik roep het in mijn geheugen terug,  en word bewaard voor volkomen wanhoop.
De psalmist zegt in Psalm 27:13 O, als ik niet had geloofd des HEREN goedheid te zullen zien in het land der levenden! 

Zo ook in Klaagliederen 3:22. Hier wordt gesproken van gunstbewijzen, een meervoudsvorm! Dit betekenend een overvloed aan allerlei gunsten die de Here ons bewezen heeft. God is een onuitputtelijke Bron van goedertierenheid, Hij ziet om naar zijn kinderen en is de Vader der barmhartigheid.
Welk beeld hebben wij van de Vader?
Heeft Freud het vaderbeeld niet grondig ontluisterd en afgetakeld? Heeft deze ‘meester van de argwaan’ geen blijvende verdachtmaking geworpen op elke vader-zoon verhouding als een moordzuchtige revaliteit, als een strijd waar leven en dood mee gemoeid zijn, als onderdrukt geweld en een broeinest van conflicten, die zowel de vader als de zoon te gronde richten? De taak van de vader is niet zijn kind klein te houden maar groot te brengen.

Door de psychologie van de vader die op de uitkijk staat en die de verloren zoon met open armen ontvangt, bespeur ik iets van die onwaarschijnlijk wijde liefde van onze Vader die in de hemel is. Dat is genoeg om de hemel voor mij reeds hier op aarde te openen: ik geloof dat de diepste waarheid te vinden is waar de grootste liefde te ontdekken valt. Hoe zou Ik van u afstand kunnen doen, o Efraim? Hoe kan Ik mijn handen van u aftrekken, o Israel? Hij trekt zijn handen niet terug maar opent zijn armen voor een omhelzing.

Met z’n allen zijn we ervan doordrongen dat wij het aan de bewarende goedheid van God danken hebben, dat wij niet verteerd zijn, dat we niet omgekomen zijn. Vele anderen hebben het voor gezien gehouden en hebben opgegeven, zelf hebben we ook wel eens in de kreukels gelegen en hebben misschien gedacht: het gaat niet meer, ik geef op. Maar zie, we zijn niet omgekomen, we zijn er nog! En niet alleen dat, ons licht straalt als nooit tevoren. Als God gehandeld had naar onze zonden, dan waren we aan de rand van de afgrond terecht gekomen, maar Hij handelde naar zijn goedertierenheid. God zij dank!
Ook mogen we beseffen dat des Heren gunstbewijzen iedere dag weer nieuw zijn. Zo hoeven we niet in de vertwijfeling te leven maar kunnen we beseffen dat ze nooit zullen ophouden. Aan Gods goedheid komt geen einde. Wil dit dan zeggen dat er nooit meer iets tegen zal zitten? Natuurlijk niet. Maar we kunnen steeds weer verwachtingsvol uitzien naar Zijn goedheid, Zijn liefde en Zijn barmhartigheid.

De profeet, of de kerk die hij vertegenwoordigt, wordt als het ware opgetild en de ervaring in het geloof neemt toe. In het overwegen van de genade, de compassie en vertrouwen in God, zien we een zekere en sterke interesse in Hem, als een deel der erfenis. De Heer is deel van zijn mensen in leven en dood, in heden en toekomst; al wat Hij is, wat Hij heeft, is van hun. Zegt de Vader in het verhaal van de verloren zoon niet: al het Mijne is het uwe? En wat had die zoon er al de tijd mee gedaan? Hij had er geen tijd voor gehad!
Zij behoren Hem toe en zullen Hem voor eeuwig verheugen. Vanuit deze overtuiging weten ze dat ze niet zullen omkomen. Hij is hun deel. Groot en gevuld. Een onuitputtelijke bron. En wie dorst heeft, hij kome! Gelukkig zijn degenen die vanuit hun hart en ziel gedrongen door Gods Geest kunnen getuigen: Hij is ons deel. Daarom kunnen wij hopen op Hem voor bevrijding van alle kwaad en vijanden, voor de genade in allerlei opzichten die we vandaag de dag mogen ervaren, en voor de vreugde en blijdschap van wat ons in Christus Jezus nog te wachten staat. Wat we ook hebben meegemaakt of wat er ook op ons afkomt. Vader heeft het laatste woord.


Thuis weggaan en thuis komen

De boodschap naar binnen, naar de leden van de kerk is: nodig kostbare mensen uit om thuis te komen! Jezus roept zijn gemeente om uit te gaan in de hele wereld en de blijde boodschap van het evangelie uit te dragen.
De kerk van Jezus Christus heeft zich naar de marge van de samenleving laten duwen. Ze weet nauwelijks nog in te gaan op vragen van de moderne mens. Met pijn in het hart moeten we vaststellen dat er legio kerken in Nederland zijn, waar de afgelopen tien jaar niemand (niemand!) tot geloof kwam in Jezus Christus.
Rapporten werden geschreven over de kerk in een krimpsituatie. Statistieken lijken dat scenario te bevestigen. Vandaag klinkt de oproep uit Lucas 15: Zoek! Zoek het verlorene. Breng ze thuis! Thuis bij Vader. Zodat er feest in de hemel is en feest op aarde: deel in de vreugde van mensen die thuis worden gebracht.
De grote opdracht is: Nodig kostbare mensen uit om thuis te komen bij Vader.

De boodschap naar buiten is: welkom thuis. Miljoenen Nederlanders hebben de afgelopen decennia de kerk de rug toegekeerd. Velen van hen keerden ook God de rug toe. Als moderne ‘verloren zonen’ trokken ze de wereld in. Zochten naar zingeving in geld, seks en macht. Steeds meer mensen komen erachter, dat hier de zin van je bestaan niet te vinden is. Dat je leeg en ellendig achter blijft.
De franse revolutie leerde ons dat we geen macht boven ons hoefden te erkennen: Ni Dieu et ni Maître. Het leidde naar filosofische en maatschappelijk verwarring. Zingeving werd gezocht bij de machten van de wereld, bij de machten van de duisternis. Maar niet eerder was de mens zo eenzaam als vandaag en niet eerder was de mens geestelijk zo verarmd als vandaag.
Gods liefde voor mensen is niet veranderd. Elk mens is kostbaar in zijn ogen. Met die boodschap mag de kerk naar buiten treden. Uitnodigend: Welkom thuis!

Met ‘kerk’ wordt niet primair gedoeld op het gebouw of op de eredienst op zondagmorgen om 10 uur. De kerk is Gods gemeenschap. Gezin van God. Welkom thuis in Gods gezin!