Die woorden van Jezus: 'Nog een korte tijd en jullie zien mij niet meer, en weer een korte tijd en jullie zullen mij zien' - die woorden van Jezus hebben een dubbele bodem. Twee maal wordt in het Nederlands datzelfde woord 'zien' gebruikt. Maar in de Griekse tekst, daar staat het net even iets anders. Daar worden twee verschillende woorden gebruikt.

En het eerste woord geeft een oppervlakkig zien aan, zoals wanneer we elkaar tegen komen op straat. Je zou het kunnen vertalen met:'aanschouwen', het is een kijken naar. Ik zie u op straat lopen, ik kijk naar u en we steken de hand op om elkaar te groeten. 'Wie was dat', vraagt mijn vrouw. 'O, iemand uit de gemeente. De naam schiet me straks wel weer te binnen'. Het is een oppervlakkig zien.

Het tweede woord duidt op een zien met inzicht. En dat is dus meer dan het 'terugzien' uit de Nieuwe Bijbelvertaling. Ik zie u op straat lopen. En meteen schiet me te binnen, dat u in het ziekenhuis gelegen hebt. Uitgebreid hebben we gepraat over uw leven, en over ons geloof. En we zijn dankbaar, dat u weer zo ver bent opgeknapt. Zien en tegelijkertijd weten wie u bent en hoe u uw leven ervaart. Zien met inzicht.

Nog een korte tijd - zegt Jezus - dan zul je mij niet meer zien, gewoon om dat ik niet meer bij jullie ben - en dan weer een korte tijd, dan zul je mij echt zien. Dan ben ik niet gewoon maar teruggekeerd, maar je zult weten, wie Ik ben. Dan zul je Mij echt kennen.

Deze woorden van Jezus - die verwijzen natuurlijk in de allereerste plaats naar wat er met Pasen gebeurd is. Een dag later hebben de discipelen inderdaad gehuild en geweeklaagd. Ze hebben er bij gestaan, toen Hij aan het kruis hing en begraven werd, en dat was het laatste wat ze van hem hebben gezien..

Maar de wereld was blij. En dan moeten we bij die wereld niet denken aan de leiders van het Joodse volk, maar veel meer aan de machten van dood en duisternis. Op Goede Vrijdag lijkt het er inderdaad op, dat de machten van het kwaad - dat die Gods plan, Gods omzien naar zijn mensen hebben verijdeld.

'Je zult bedroefd zijn - zegt Jezus - maar je verdriet zal in vreugde veranderen'. Precies als bij een bevalling, als er een kind geboren wordt. Het viel me op, dat je hier ook zou kunnen vertalen: 'dat er een mens naar de wereld gekomen is'. Een mens van de kant van God. Zoals we dat met kerst hebben gevierd. Na de blijdschap van het kerstfeest komt de pijn van de Goede Vrijdag. Maar daarna vermengt de blijdschap van het kerstfeest zich met de vreugde van Pasen. Want er is een mens naar de wereld gekomen, in wie God de macht van dood en duisternis gebroken heeft. Een mens van God. En op die eerste Paasdag hebben de discipelen Hem echt leren kennen, zo als Hij is.

'Nog een korte tijd en jullie zien Mij niet meer, en weer een korte tijd, en jullie zullen Mij zien zo als Ik ben'. Met die woorden heeft Jezus zijn discipelen moed ingesproken, kort voor zijn sterven. Dat is de bovenste laag van het verhaal.

Er is ook een tweede laag, en dan gaat het meer om ons. Johannes en zijn gemeente lijden onder de afwezigheid van Jezus. Ze hebben zo gehoopt op de komst van Gods Koninkrijk. Maar de wereld is niet echt veranderd. En hoe moet je daar nu mee om gaan. Welke plaats krijgt die afwezigheid van Jezus in je dagelijks leven.

Velen van u hebben in de loop der jaren hun man of vrouw verloren. De herinnering aan hem of aan haar blijft, en daarmee ook het gemis, iedere dag. Maar door de jaren heen leer je dat verdriet wel een plaats te geven in je leven, zo dat het niet meer alles overheerst. Regelmatig is mij dat verteld.

Zo wil ook Johannes zijn gemeente leren om te leven met de afwezigheid van Jezus - of liever; met zijn aanwezigheid, eens! Dankbaar moeten ze gedenken hoe Hij in hun midden was, en wat Hij voor hen gedaan heeft. En dan lees ik dat verhaal nog maar even vanuit mijzelf.

'Nog een korte tijd en je ziet mij niet meer'. U en ik - wij hebben Jezus nooit gezien. De lege plek, die op Goede Vrijdag ontstond - op die lege plek staat de brandende paaskaars, hier voor in de kerk. In de paasnacht is die kaars brandend de kerk binnen gebracht, als het teken van het feit, dat wij een levende Heer hebben. Maar Hem zelf hebben wij nooit gezien! En toch zegt Jezus ook tegen ons: 'Nog een korte tijd, en jullie zullen mij zien zoals ik ben!

Aan de ene kant is er die belofte: 'Je zult mij zien, zoals ik ben'. En aan de andere kant is er toch die lege plek. Precies zoals bij het overlijden van je partner. Want de leegte die er is achtergebleven - die kan niet worden opgevuld, ook niet door een brandende paaskaars.

En toch is het niet de bedoeling, dat die plek leeg blijft. En dan denk ik maar even aan het verhaal van vorige week, over de wijnstok en de ranken. 'Ik ben de wijnstok - zegt Jezus - en gij zijt de ranken'. Met Pasen hebben we Jezus leren kennen zoals hij is. Een wijnstok - en dan vraag ik me af of wij dan misschien als ranken die lege plaats kunnen opvullen, die Jezus achtergelaten heeft.

Als we dat proberen - als wij de ranken zijn van de wijnstok - dan wordt in ons leven duidelijk, wie Hij is! Wie Hij voor ons is, vandaag, maar ook, wie Hij is voor al die mensen, met wie hij zich toen verbonden wist, en zich ook nu verbondenweet! Die mensen uit Psalm 66, die vertrapt worden. Die schreeuwen om hulp, en zo weinig worden gehoord. Die moedeloos terneer zitten, omdat ze al zo lang tevergeefs hopen op een uitgestoken hand. Al die mensen, over wie Jezus tijdens zijn leven met ontferming bewogen was. Als ranken verbonden met de wijnstok Jezus weten we ons verbonden met al deze mensen.

En zo zijn we ook gemeente met elkaar. En dan denk ik bijvoorbeeld aan het diaconaat. We reiken mensen binnen en uiteraard ook buiten onze gemeente de helpende hand - en soms is die hand gevuld met een geldbedrag, waardoor iemand uit zijn financiële zorgen omhoog getild wordt en een nieuwe start kan maken. Elkaar de helpende hand reiken, opdat ervaren wordt, dat we waardevol zijn, voor elkaar en voor God. Zo vullen we de lege plaats op, die het vertrek van Jezus in deze wereld achterliet. We reiken elkaar de hand, in het diaconaat en ook in het pastoraat. En de ambtsdragers gaan ons daarin voor. Daarom is het ook goed, dat Geke Wijma het team van diakenen wil komen versterken.

We hebben dus menskracht nodig om die lege plaats die Jezus achterliet te kunnen vervullen. Maar ook nog iets anders. Aan het begin van onze lezing staat: 'Jullie zullen mij zien'. Jullie zullen ontdekken, wie Ik ben. Je zult inzicht krijgen. Maar er staat ook: 'Ik zal jullie terug zien'. Die woorden duiden op een blijvende band. Zoals tussen de wijnstok en de ranken. 'Ik zal jullie terugzien' - dat betekent voor mij in deze tijd na Pasen zo veel als: Mijn ogen zijn op jullie gericht. En geen moment verlies ik je uit het oog! En wat je dan aan God vraagt in mijn naam - Hij zal het je geven.

Om die lege plaats, die Jezus in de wereld achterliet, op te vullen, hebben we niet alleen menskracht nodig, maar vooral ook gebed! De gemeente van Jezus Christus is een biddende gemeente.

Daarbij is bidden in Jezus Naam: bidden zo als Hij dat ook zou doen! En dat is dus nog wat anders dan dat wij komen met onze wensen en onze verlangens, en daar dan achter aan zeggen: 'Dit alles vraag ik u in Jezus Naam'. Het gebed 'in Jezus Naam' begint met de vraag: Waar zou Jezus in deze situatie voor bidden. Of liever - want zijn oog is immers op ons: Waar bidt Hij voor, met het oog op mijn situatie. En hoe kan ik daarin met Hem mee bidden!

Biddend verwoorden we dan ons gemis. Want dat Koninkrijk van God - het duurt zo lang. Voor zo veel mensen is het leven niet meer dan een moeizaam over-leven. Dat kan toch niet Gods wil zijn! En dat mogen we best tegen God zeggen. En dat moeten we vooral ook blijven zeggen!

En tegelijkertijd beseffen we, dat het leven door gaat, ook na Pasen en Hemelvaart. Daarom reiken we elkaar de hand, bemoedigend en helpend, om zo, als ranken van de wijnstok de lege plaats te vervullen, die Jezus achterliet. Geweldig als je zo, samen, gemeente kunt zijn.