Uit het evangelie volgens Lukas:

1 Hierna verscheen Jezus weer aan de leerlingen, nu bij het Meer van Tiberias. Dat gebeurde als volgt. 2 Bij het meer waren Simon Petrus en Tomas (dat betekent ‘tweeling’), Natanaël uit Kana in Galilea, de zonen van Zebedeüs en nog twee andere leerlingen. 3 Petrus zei: ‘Ik ga vissen.’ ‘Wij gaan met je mee,’ zeiden de anderen. Ze stapten in de boot, maar de hele nacht vingen ze niets. 4 Toen het al ochtend werd, stond Jezus op de oever, al wisten de leerlingen niet dat het Jezus was. 5 Hij riep: ‘Hebben jullie soms iets te eten?’ ‘Nee,’ antwoordden ze. 6 ‘Gooi het net aan stuurboord uit,’ riep Jezus, ‘dan lukt het wel.’ Ze wierpen het net uit en er zat zo veel vis in dat ze het niet omhoog konden trekken. 7 De leerling van wie Jezus hield zei tegen Petrus: ‘Het is de Heer!’ Zodra Simon Petrus dat hoorde, schortte hij zijn bovenkleed op – meer had hij niet aan – en sprong in het water. 8 De andere leerlingen kwamen met de boot en sleepten het net vol vis achter zich aan. Ze waren niet ver van de oever, ongeveer tweehonderd el. 9 Toen ze aan land kwamen zagen ze een vuurtje met vis erop en brood. 10 Jezus zei: ‘Breng ook wat van de vis die jullie net gevangen hebben.’ 11 Simon Petrus ging weer aan boord en trok het net aan land. Het zat vol grote vissen, welgeteld honderddrieënvijftig, en toch scheurde het niet.

Merkwaardige gebeurtenis

 Er zit iets achter. Laat ons de gegevens eerst overlopen. De geschiedenis draait om zeven discipelen, waaronder Petrus en Johannes. De mannen vervelen zich en op Petrus’ voorstel hernemen zij hun oude beroep. Zij vertrekken ‘s avonds omdat de nacht de beste vangsten geeft. Maar hun beroepskennis levert hen niets op. Zij geven het op... Dan staat er een onbekende aan de oever die vraagt of zij iets te eten hebben. Wanneer zij antwoorden dat zij niets hebben, zegt hij om het net aan de rechterkant van de boot uit te werpen. Tevoren had men het blijkbaar aan de andere kant gedaan. Zonder de zaak te begrijpen gehoorzamen de discipelen. Nu vangen zij zoveel vissen dat zij het net niet kunnen binnenhalen. Zij zijn verplicht het naar de oever te slepen... Ondertussen heeft Johannes Jezus herkend. Maar het is Petrus die naar hem toegaat. Deze twee discipelen spelen een belangrijke rol in het hele hoofdstuk. Dan gaan alle discipelen naar de geheimzinnig figuur. Zij zien er een vuurtje met vis en brood erbij. Desondanks zegt Jezus om van de vissen die zij gevangen hebben te brengen. Petrus telt er exact 153 en toch scheurt het net niet. Dan worden de discipelen uitgenodigd om te komen eten, en Jezus deelt het brood en de vis uit.

Het verhaal is niet helemaal duidelijk. Er zitten zones in die niet helder te krijgen zijn. De grootste tegenspraak lijkt wel deze, dat Jezus vraagt om van de vis te brengen die de discipelen gevangen hebben, en tegelijk is er al vis aan het bakken boven het vuurtje bij de onbekende. Deze fundamentele anomalie wijst er op dat onze geschiedenis eigenlijk uit twee verhalen bestaat, die zo goed mogelijk aan elkaar gekoppeld zijn. De twee thema’s waar het over gaat zijn: eerst de wonderbare visvangst, en dan de maaltijd. De beide onderwerpen worden in feite afzonderlijk behandeld, omdat men ze niet tot een echt geheel kan samensmelten. De vis heeft een totaal andere functie in de beide onderdelen. Onze geschiedenis is als een ellips die twee brandpunten heeft, in tegenstelling tot de cirkel die slechts één middelpunt kent. Laat ons ieder subverhaal afzonderlijk bekijken.

Lees ook eens: Petrus gaat Jezus tegemoet op het meer Mt.14:22-33

Toen de discipelen Jezus over het stormachtige meer van Galilea hadden zien lopen, vielen zij in aanbidding voor Hem neer en zeiden zij: "Waarlijk, Gij zijt Gods Zoon!" (Mt.14:33). Logisch. Dat hadden wij ook gedaan! Iemand die zo de natuurwetten trotseert, die over stormachtig water loopt alsof het een berglandschap is, die moet wel van Goddelijke afkomst zijn! De vraag is, echter, of de evangelisten (Matteus, Marcus en Johannes…)deze gebeurtenis en de reacties van de discipelen met die bedoeling hebben opgetekend in hun Evangelieën. Was het enkel om ons opnieuw te overtuigen van het feit dat Jezus de Zoon van God was dat zij deze bovennatuurlijke handeling van Jezus hebben opgeschreven? Ik geloof het niet…..Wij zijn natuurlijk gewend om zo de verhalen van Jezus’ wonderdaden te lezen; als een bewijs van het feit dat Jezus echt de Zoon van God is. Maar, zou Hij, die op andere gelegenheden juist altijd weigerde om "tekenen" voor de ongelovige mensen te doen, dan nu zomaar zo’n spektakelstuk opvoeren? Nee, ik geloof niet, dat Jezus vanwege deze reden de natuurwetten trotseerde; niet om de mensen te bewijzen dat Hij de Zoon van God was.

Nee, het is juist ons probleem, onze fout, dat wij steeds maar weer in al die wonderen die Jezus doet; genezingen, wonderdaden, doden opwekken, etc., bevestigingen willen zien van ons geloof, dat hij toch wel echt de Zoon van God is en dat onze God inderdaad bestaat en oppermachtig is ! Raar, want een gelovig mens zou toch juist zulke bevestigingen, bewijzen, niet nodig hoeven hebben, of, begrijp ik nu de essentie van het geloof niet meer??? Ook vandaag valt het mij steeds meer op, dat het bijna uitsluitend de gelovigen zijn, die eigenlijk allang geloven in het feit dat Jezus de Zoon van God is, die gegeven is "alle macht" in hemel en op aarde, die zo in katzwijm vallen vol verwondering en verbazing wanneer er een wonder wordt gedaan in Jezus’ Naam…..Raar, want ik dacht, dat "gelovigen in Christus" dat stadium van "teken-bewijzerij" gepasseerd zouden zijn? Nogmaals, het valt mij juist op, dat Jezus voor de ogen van hen die toch gelovig heten te zijn weigert op hun verzoek een teken te doen, dat Zijn Goddelijkheid zou kunnen aantonen. "Een boos en overspelig geslacht verlangt een teken, en het zal geen teken ontvangen dan het teken van Jona!", zegt Hij dan, hetgeen duidt op woordverkondiging, heiliging en groei.(Mt.16:4). "Tekenen zullen de gelovigen volgen", zou Jezus gezegd kunnen hebben (dubieus, want het staat in uw Bijbel tussen grote haken, hetgeen wil zeggen, dat de oudste handschriften dit gedeelte niet kennen…), maar vandaag is het: "de gelovigen volgen de tekenen"!

Waarom hebben de evangelisten dan zulke grote wonderdaden van Jezus opgeschreven? Nu, precies daarom waar zij voor bedoeld waren, nl, als "tekenen". Elk wonder, elke genezing in de evangelieёn heeft een betekenis met een diepere, belangrijkere zin. Wie elke keer als hij Jezus een wonder ziet doen alleen maar aan Zijn voeten ligt in aanbidding, omdat Hij de "Zoon van God moet zijn", die zou de werkelijke be-teken-is van dat wonder wel eens precies kunnen missen! Wie in de wondergenezingen van Jezus alleen maar bewijs ziet voor Gods macht om ook nu mensen te genezen (zeker waar!) zou toch wel eens de boodschap kunnen missen, die achter het lichamelijke genezingsverhaal besloten ligt !

Zo zien wij in de vroege kerkgeschiedenis hoe de leiders van de eerste christengemeenschappen, de "volgelingen van de Weg", deze wonderbaarlijke gebeurtenis lazen, waar Jezus over het water liep. Onze bijbelvertalers hebben er – natuurlijk – boven gezet: "Jezus gaande over het meer", want de Kerk is een beetje blijven hangen in de enkele aanbidding van Jezus als Zoon van God; zij kent Jezus enkel nog als de Eniggeboren Zoon van God, maar, zij is uit het oog verloren, dat de apostelen en de kerkvaders Hem vooral ook zagen als een Eerstgeboren Zoon van God ! En dat laatste, lieve mede-gelovigen, is juist van fundamenteel belang voor de christelijke Boodschap en het verstaan van het Nieuwe Testament! De eerste term suggereert, nl., een exclusieve soloplaats voor Jezus, die slechts door ons aanbeden kan worden. De tweede term suggereert dat er na Hem, meerdere goden-zonen en dochters zouden komen; een waarheid, die door het hele Nieuwe Testament heen galmt en eigenlijk – naar mijn mening – de sleutel vormt tot het verstaan van het "Nieuw Testamentisch geheim". Ja, zonder het verstaan van dit "geheim" blijft er van "het volgen van de Weg" niet veel meer over als een zoveelste religie, en dan nog een hele moeilijke, met een abnormaal hoge eis en moraal, die slechts kan leiden tot schijn-heiligheid, schijn-gedrag en valse vroomgeestigheid in de lelijkste vorm of, tot een rigide zelf-discipline en perfectionisme in de elegantste vorm.

Als het aan mij had gelegen, had ik zelf boven deze wonderlijke gebeurtenis, bijv., geschreven: "Petrus, gaande over het meer", want volgens mij ligt daar de nadruk en de bedoeling ! De rest van de discipelgroep lag enkel in aanbidding van Jezus als Zoon van God, als toonbeeld van dode religie; eindelijk een bewijs! Maar Petrus is de enige die het begrijpt!!! Impulsief als hij is, roept hij: Heer, als U het bent; roep mij dan, dan zal ik dat ook kunnen! Jezus roept hem, en vervolgens gaapt de hele discipelgroep met open mond van verbazing naar een tweede zoon van God uit hun midden; de labiele Petrus, die ook over het water loopt! Wat Jezus deed, blijkt één van hen – dan nog de zwakste – ook te kunnen, op Zijn bevel! Daarom deed Jezus dit; het was wederom een les voor de discipelen; een praktijkles in de toepassing van het geloof; Jezus deed het voor, en Petrus begreep de les! Ook uit het verder verloop van het verslag blijkt, dat Jezus, als een echte "Coach" Petrus als beginneling op de weg van het geloof bijstaat en zijn hand pakt als hij gaande over het stormachtige water dreigt bij de eerste les het einde niet te halen.

Daarom deed Jezus dit, in opdracht van de Vader, om Zijn broers , die straks, na de komst van de Heilige Geest net als Hij "van omhoog geboren" zouden worden de wegen van de zonen Gods te tonen, die zij straks ook zouden gaan bewandelen. Er zouden nog vele van dit soort stormen op het water volgen in hun leven, waar zij – want dat doen gelovigen – hun God en Meester om hulp zouden roepen. Maar, nu leerden zij, dat Dezelfde die over het stormachtige water liep in hen Aanwezig was! Er zouden nog heel veel "Mission Impossibles", onmogelijke opdrachten, volgen, die vragen om "meer als het menselijke"(denk aan de Bergrede!), om meer als religie alleen. En zij – de zonen en dochters Gods, die na Jezus vanuit Zijn genade en Geest en kracht de aarde en straks het universum zouden gaan bevolken en beёrven, zouden geroepen worden om ze te volbrengen. Had Hij juist daarom niet gezegd, dat het beter was dat Hij heenging, zodat zij nu Zijn Geest zouden ontvangen en het werk zouden voortzetten? Had Hij daarom niet gewaarschuwd, dat zij moesten wachten tot eerst Zijn Geest zou komen om het in hen te doen , daar er zonder hem geen beginnen aan zou zijn ?

Zo las de vroege kerk dit verhaal. Die mensen in dat bootje op dat stormachtige water waren zij en allen, die net als hen in Jezus zouden geloven en als zonen Gods door Zijn Geest geleid zouden worden. Nu kregen zij de onmogelijke opdracht om "heiligen" te worden, om te veranderen in wandel, persoon en karakter, om deelachtig te worden aan het Programma van God voor de Nieuwe Mens en de Nieuwe Schepping. Nu was het einde van de enkel uiterlijke godsdienst gekomen, nu moest het hart, het wezen van de mens door de kracht Gods veranderd worden, naar de beloftes der profeten. Nu werden de volgelingen van de Weg uitgedaagd tot het leven van een goddelijk bestaan; Liefde jegens allen, vergeving tot het oneindige, aanvaarding van allen en het ‘doorzuren’ met het zuurdesem Gods van de hele samenleving! Enkel religieuze gehoorzaamheid van geboden zou dat nooit voor elkaar krijgen; nee, over het water lopen, door stormen heen door het geheim van "Christus in ons".

Ik zei het al; het christendom is een beetje blijven hangen in de enkele aanbidding van Jezus als Eniggeborene, die als geen ander een bijzonder leven leefde in Liefde voor God en de ander. Wij – zijn volgelingen – moesten als geboren zondaren en mislukkelingen er maar het beste van maken….Veel meer als "Jezus voor ons", tot aan de hemel, was er niet. Maar, lieve broers en zussen van Hem; Jezus in ons kan het wel! Hij kan de hemel hier brengen! Hij kan in u en door u – als u Hem toestaat – het onmogelijke toch doen! Hij roept u, om over het water en door de stormen toch naar dat zekere doel toe te gaan! Ja, telkens wanneer mensen – gewone mensen – het onmogelijke doen, dan was het "Christus in hen"! "Ik vermag alle dingen in Hem die mij kracht geeft"!

De overige 11 lagen enkel in aanbidding; de kerk zingt enkel aanbiddingsliederen voor Hem, maar ik geloof dat Hij veel liever zou wensen, dat u uit dat (veilige?) bootje zou stappen, op het (onveilige?) water en – al lopende – vol verwondering Hem zou eren in elkaar! Als Petrus niet die eerste stap gezet zou hebben, dan was het daarbij gebleven; angstige – God-aanbiddende – gelovigen, die mogelijk met hun veilige religieuze bootje vergaan zouden zijn, omdat niemand van hen die eerste angstige stap op en in het onbekende durfde zetten…

Daarom geef ik graag Petrus die eer en ik geloof dat Jezus dat graag zo zou zien. Misschien, dat hij had kunnen zeggen; "A small step for a man, but a giant step for mankind"(Een kleine stap voor een mens, maar een gigantische stap voor de mensheid.), zoals de eerste mens op de maan zei, toen hij voelde hoe zijn voeten het onbekende raakten. Daar gingen de eerste stappen van een tweede zoon van God; er zouden er nog vele volgen!

Tegen iemand die voor een moeilijke, ja, eigenlijk onmenselijke situatie stond zei ik enige weken geleden nog: "Geloof je dat Jezus over water liep?" "Natuurlijk!, antwoordde zij, waarop ik mocht zeggen: "Nu, dan heb ik goed nieuws: Hij, die over water liep, zit in jou, nu!"

Wat is uw angst? Wat durft u niet? Welke zijn uw stormen? Voor welke "Mission impossible" zegt u: onmogelijk, dat kan ik niet? Welke zondige trek, welke strijd kunt u niet winnen? Waar hoort u uzelf zeggen; "dat lukt mij nooit"?

Hij die over het water liep, zit in u! En, mocht het bij de eerste stappen niet lukken, geef niet op; Hij pakt uw hand!