BIJBEL: Bij leven - denken aan de dood

    In de Heilige Schrift lezen we: "Gedenk uw uitersten, en in eeuwigheid zult ge niet zondigen". Voor hen die niet geloven, die zelfs geen besef meer hebben van zonde, schrikt de gedachte aan de dood hen ongelooflijk af. 

Ze willen er niet aan denken, en leven als struisvogels. De dood is voor anderen, maar nog niet voor hen. Want, als zij aan de dood denken dan weten ze meteen dat dit het afscheid betekent van alle mogelijke geneugten. Zelfs, al geloven ze ook niet meer aan het bestaan van de hel, dan toch weten ze dat met de dood voor hen minimum het niets-zijn begint. Helaas, het is echter niet alleen het niets-zijn, het ledige dat hen wacht, ook de hel staat open. Het eeuwige ongelukkig zijn. Zij die toch geloven in een eeuwig leven, en toch voortdurend in zonde leven, en er niet mee willen breken, is de gedachte aan de dood reeds genoeg om hen te doen verstijven van angst. Deze angst slaat niet zozeer op de dood zelf, maar wel op het onherroepelijk Oordeel Gods vlak na de dood.

Voor wie gelovig is, en in Gods genade leeft, moet de gedachte aan de dood een zoete bedenking zijn: Eens sterf ik, maar dit betekent voor mij het verlaten van een tijdelijk tranendal, om herboren te worden tot het Eeuwig Leven, en om voor altijd het hemelse Vaderhuis te betreden. De gedachte aan de dood moet voor een gelovig schepsel, een kind van God, een verheuging betekenen: Het is de ontmoeting met de Schepper. Door de dood verliest men iets, maar in de plaats komen er duizenden andere zaken!

Heilige en vrome mensen denken dikwijls aan hun dood. Ze spreken over die dag als de mooiste van hun leven. Voor hen betekent die dag waarlijk een "wedergeboorte". En dit is gelijkvormig aan de kerkelijke uitspraken desaangaande, want de sterfdag van een heilige wordt door de Kerk "de dag van de wedergeboorte" genoemd.

Het allervoornaamste

God heeft aan elkeen een welbepaald aantal aardse levensdagen geschonken. Voor sommigen een hoog aantal, voor anderen een minder aantal, en voor sommigen zelfs maar enkele dagen. In een jaar telt men 365 dagen; als men tien, twintig, dertig, veertig of meer neemt, dan neemt het aantal dagen schijnbaar een enorm getal aan. En welk is onder deze dagen de meest belangrijke, na de dag van het Heilig Doopsel? Het belangrijkste is de allerlaatste dag, de laatste ogenblikken, want daarvan hangt de eeuwigheid af! Wie goed sterft is voor eeuwig gered; wie slecht sterft is voor eeuwig verdoemd. Bijgevolg, omdat we die laatste ultieme ogenblikken niet kennen, omdat we niet weten hoeveel dagen God voor ons voorbestemd heeft, moeten we elke dag opnieuw leven met het idee voor ogen: Vandaag kan het de laatste zijn! Wie zó leeft, bereidt zich voor op die laatste pas. De laatste stap: het verlaten van deze wereld om de eeuwigheid te betreden. En iemand die voorbereid is, kan niet onverwacht sterven, want zich voorbereiden op de dood, betekent er elke dag naartoe leven. Niets ter wereld kan belangrijker zijn dan de idee om zijn eigen ziel te redden. Daaromtrent zegt Jezus: "Wat baat het de mens alle schatten te verzameld te hebben, maar zijn ziel te verliezen?"

Onthechting van de wereldse zaken

Op deze wereld is men eigenlijk op doorreis: men moet eens alles achterlaten. Het is dus bijgevolg een enorme dwaasheid om zich te hechten aan aardse goederen of rijkdom. We mogen deze wereldse zaken slechts gebruiken, en men moet er dan ook op neerkijken alsof men er dadelijk afstand van zou moeten doen. Vergelijken we ons verblijf op deze wereld met een trein- of autoreis: We zien de mooiste bergen, de diepste meren, de lieflijkste landschappen. Wie tijdens zo'n reis zijn hart verpandt aan één dezer zaken is waarlijk onwijs, want een minuut later is dat mooie zicht weg! Iedereen weet dit, en iedereen weet dat het einde van de reis, het doel, het eindstation, het voornaamste is. Niemand is zó gek om uit een rijdende trein te springen om dat mooie landschap te bezitten. Zo ook is ons ganse leven: Alle gaat of vliegt voorbij. Zich aan iets hechten, en daarvoor het eindstation uit het oog verliezen, d.w.z. het hemelse Vaderland, is een ongelooflijke dwaasheid. Men moet zich onthechten van geld, goederen, eigendommen, ja, zelfs van mensen. Men mag op niets beslag leggen, en hoe meer men onthecht is, des te gemakkelijker zal ook het sterven zijn.

Steeds in Gods genade zijn

Men moet aan de dood denken, en dan zal men steeds in Gods genade leven. Wie zich in Gods Vriendschap bevindt, dus wie in staat is van heiligmakende genade, wie geen doodzonde op het geweten heeft, en wie alzo plots moest sterven, is gered. Voor eeuwig.

Men bedrijft een doodzonde, wanneer men een gebod van God in een belangrijke zaak willens en wetens overtreedt. In Apoc. 3:1 lezen we: "Het heet dat gij leeft, maar gij zijt dood". De persoon die in doodzonde leeft is als een dood lichaamsdeel, omdat hij door die zonde de genadeband met God verbroken heeft. Waar werkelijk een doodzonde heeft plaatsgehad, absolute afkeer van God, en men vóór de dood geen berouw verwekte over die doodzonde, daar betekent de hel niets anders dan de voortzetting van de doodzonde tot in eeuwigheid. Die heiligmakende genade gaat niet alleen door ongeloof, maar door iedere andere doodzonde verloren. In 1 Kor. 6:9 schrijft de apostel Paulus: "Weet gij dan niet, dat zij die onrecht plegen het koninkrijk Gods niet zullen erven? Maak uzelf niets wijs! Ontuchtigen, afgodendienaars, echtbrekers, wellustigen, knapenschenders, dieven, hebzuchtigen, dronkaards, godslasteraars en rovers zullen aan het rijk van God geen deel hebben." De Rooms-Katholiek kan door het Sacrament van de Verzoening (de Biecht) de verloren genade weer terug krijgen. De andere christenen zullen een oprecht berouw moeten verwekken met het vaste voornemen niet meer in die zonde te vervallen.

Hoe kan men toch in staat van doodzonde blijven als men het ongeluk heeft gehad om Gods vriendschap te verliezen?! Wie durft dit toch een maand, en dag, een uur? En als God ons leven juist zou afbreken in dat uur?! We dienen dus zo snel mogelijk de relatie met onze Schepper te herstellen. Jezus zegt: "Weest voorbereid, want Ik kom op het ogenblik dat ge me het minst zult verwachten." Er bestaat geen betere voorbereiding op de dood dan steeds in Gods genade te leven! Daarom is het raadzaam om nooit te gaan slapen alvorens een goed gewetensonderzoek verricht te hebben. Wanneer we eventueel Gods vriendschap die dag verloren zouden hebben, kunnen we het alvast voorlopig herstellen door op volmaakte wijze (vanuit het hart) berouw te hebben.

De ware rijkdom

De voorbereiding op de dood moet men volbrengen in het verzamelen van echte schatten, de ware rijkdom, de schatten voor het eeuwig leven! Wat men zaait zal men oogsten! Op het ogenblik van de dood kan men niets meer verdienen voor de eeuwigheid. Wat moeten we dan verzamelen? De goede werken! De rijke, mondaine mensen noemen "rijkdom" hun levensstatus, hun geldelijke en materiële bezittingen, hun genoegens. Deze rijkdom is vals, want ze is tijdelijk; bij de dood valt alles weg.

Jezus Christus leerde ons waar de echte rijkdom te vinden is, en hoe we onszelf ware schatten kunnen verzamelen. In Matt. 6:19 zei Hij: "Verzamelt u geen schatten op aarde, waar roest en worm ze verteren, en waar dieven ze opgraven en stelen. Maar verzamelt u schatten in de hemel, waar roest noch worm ze verteren en waar geen dieven ze opgraven en stelen. Want waar uw schat is, daar is ook uw hart." Op het einde van zijn leven oogst de mens dus de vruchten der goede werken. Denk hierbij o.m. aan de christelijke naastenliefde die we uit liefde tot God beoefend zullen hebben, de zuiverheid die we behoed zullen hebben maar ook het lijden dat we opgeofferd hebben.

Als men voor een lange reis vertrekt, dan bereidt men zich ook lang tevoren daarop voor. Op tijd wordt alles verzameld wat men nodig zal denken te hebben. De dood is de afreis naar de eeuwigheid. Zal uw koffer voor die reis leeg of goed gevuld zijn? Och, hoeveel tijd wordt er nutteloos verkwist; en meer dan dat: hoeveel tijd wordt er besteed aan zonde? Hoe anders zou die tijd gebruikt kunnen worden door gebed, goede lezingen, goede werken...

Denk eraan dat de "tijd" een gift is van God. Voorbije en waardeloze gebruikte tijd, is helaas ook voorbij. We zullen niet terugkeren om die verloren tijd in te halen... en elke voorbije dag, is een dag korter bij de reis naar de eeuwigheid...

Sterven... het grote moment naar de eeuwige overgang

Zoals men leeft, sterft men gewoonlijk. Als men God niet gezocht en opgezocht heeft tijdens zijn leven, zal men Hem zeer moeilijk vinden in het stervensuur. De uitslag van een lange en hevige oorlog hangt af van de laatste dag. Zo ook hangt onze eeuwigheid af van onze laatste aardse ogenblikken. In deze extreme momenten ondergaat een schepsel meestal een doodsstrijd: lichamelijk lijden, morele pijn, wroeging om de verkeerd gedane zaken in het leven... De duivel versterkt bovendien heel dikwijls zijn aanvallen tijdens een stervensuur, omdat wanneer de stervende in ongenade is met God, hij zich niet zou bekeren, en opdat hij naar de hel zou gaan; omdat als de stervende toch in Gods genade is, deze zijn vertrouwen zou verliezen en zou gaan wanhopen. Niet iedereen kent een dergelijke doodsstrijd, maar dit gebeurt toch meer dan men denkt. In die uren moeten wij vooral vragen om de Goddelijke Bijstand, met groot geloof, vertrouwen, liefde en met gans ons hart.

We sterven dus maar éénmaal. Goed of slecht. We weten niet wanneer. Zelfs, als volgens de dokter "onze dagen geteld zijn", dan weten we nog niet waar, wanneer en hoe. Daarom moeten we steeds bereid zijn. Het kan plots gebeuren, we kunnen in coma geraken, enz. Daarom is een "verzekering" op de goede dood niet te verwaarlozen. Heden ten dage wordt op alles een verzekering afgesloten.; zelfs kan men tevoren een prachtige begrafenis bestellen en betalen voor zichzelf. Maar, wat haalt de meest luxueuze begrafenis uit voor een ziel als deze in ongenade was met God?! Nee, er bestaat een oneindig betere verzekering, die bovendien totaal kosteloos is. Voor de katholiek is dit regelmatig het Sacrament van de Biecht te ontvangen, alsof het de laatste biecht was, alsof we enkele minuten later zouden sterven. Onze protestantse medechristenen kennen deze genademiddelen niet (hoewel ook zij hun biecht kunnen spreken bij een katholiek priester), zij zullen hun uiterste best moeten doen om in Gods genade te blijven leven.

Sterven, en zich overleveren aan Gods Heilige Wil, betekent heel wat, want, er is al te veel opstand tegen Gods Voorzienigheid. Echter, het zou mogelijk zijn dat we te ziek zijn, dat we buiten kennis zijn, dat het te plots gaat om met hart en ziel te zeggen: "Heer, Uw Wil geschiede!" We kunnen deze volledige overgave aan Gods Heilige Wil reeds lang voor onze dood doen, door dit gebed: "Barmhartige God, vanaf dit ogenblik aanvaard ik met gans mijn wezen elk soort van dood die U behaagt mij te laten overkomen. Ik aanvaard mijn afsterven met elk soort van pijn, moeilijkheden en lijden, volledig gelijkvormig aan uw heilige Wil. Uw Wil geschiede. Amen."
De laatste ziekte is een ware genade die God toestaat. Aan de goeden om hun ziel reeds hier op aarde grotendeels te zuiveren. Aan de slechten om hen de kans te geven om zich in orde te stellen met God. Jezus denkt er slechts aan om zoveel mogelijk zielen uit het hellevuur te sparen. Daarom gebruikt Hij elke ziekte, maar, vooral de laatste, die doorgaans de zwaarste is

Als er een dierbare uit ons midden is weggevallen

Prof. Dr. G.C. van Niftrik: Waar zijn onze doden?
(Uitgeverij J.N.Voorhoeve-Den Haag 1970, 192p.)
 

Vele dierbaren zijn inmiddels al 'uit de tijd'… en ook verwijderd uit de menselijke ruimte.
Onttrokken aan de ons bekende, wetenschappelijk benaderbare ruimte en tijd.
Maar toch ook weer niet...

Er is identiteit tussen mijn zijn hier en mijn zijn ginds. Identiteit is echter nog niet hetzelfde als continuïteit… Het hoort bij de mens om over het graf heen te hopen. De mens blijft er toch in alle eeuwigheid minstens als de er geweest zijnde… De dood is een gapende afgrond en de onoverbrugbaarheid verhevigt het verdriet van David over zijn gestorven zoon Absalom: “Mijn zoon Absalom, mijn zoon, mijn zoon Absalom! Och dat ik in uw plaats gestorven ware, Absalom, mijn zoon, mijn zoon.”

Onze hoop bij graf en dood is alleen en uitsluitend gevestigd op God. Het Nieuwe Testament verwacht niet een in een oneindige toekomst voortgaand en voortgaand leven, maar de vereeuwiging van dit ons eindigende leven. Het leven, dat geweest is wordt aangenomen door, opgenomen bij, vereeuwigd door God. Onze naam wordt vereeuwigd in God.

Door heel de Bijbel huivert de eerbied voor God: God als de Eeuwige, God als de Heilige. [Overal op aarde is “Ootmoed” het wezenskenmerk van religie.] In de diepte des doods kan men alleen maar op de Heer hopen
 (Psalm 130).

Waar zijn onze doden? Op deze vraag worden in het Bijbelse licht tien antwoorden gegeven

Waar zijn onze doden? 1e antwoord) Ze zijn in het graf.

Een verschrikkelijke verblijfplaats. Geen schat van bloemen maakt de verschrikking minder. Wij hadden een mens van vlees en bloed lief. Er is geen zonsondergang meer, en geen zonsopgang. Het is Stille Zaterdag. Onze doden zijn in God…

Waar zijn onze doden? 2e antwoord) Op het kerkhof.

Straks duurt het niet meer zo lang of men kent en vindt zijn standplaats zelfs niet meer. Ook de laatste rustplaats blijft niet. Maar er wordt gezaaid in vergankelijkheid en opgewekt in onvergankelijkheid. Het kerkhof is een akker, een dodenakker, een typisch christelijk woord. Als er gezaaid wordt, verwacht men een oogst. Wie met tranen zaaien, zullen met gejuich maaien (psalm 126).

De Ark des Verbonds, ook een kist; de doodkist volgt de gouden Ark met de engelen. Op weg naar Kanaän, het beloofde land…

Waar zijn onze doden? 3e antwoord) In de aarde.

Het ter-aarde-bestellen kan men ook zien als een terugkeer, “Stof zijt gij, en tot stof zult gij wederkeren.” [De mens bestaat uit sterrenstof.] De mens keert terug tot in de aardse moederschoot. Hier rust… Hier slaapt…

De dood trekt de mens terug naar de aarde, de moederschoot, de nacht, de duisternis. Er hangt een sfeer van melancholische berusting, van vrede, van slaap over onze kerkhoven. Eindeloos weemoedig.

En toch de mens wil naar boven, naar het licht, naar de Vader. Van de aarde naar de hemel, van de nacht naar het licht, van de moeder naar de Vader. “Onze Vader die in de hemelen zijt…”

Ter aarde besteld met gevouwen handen: “Ik hef mijn ogen op tot U, die in den hemel zit, en bid…” “Laat mij slapend op U wachten…”

Waar zijn onze doden? 4e antwoord) In de hemel.

Onze namen staan in het boek des levens. Onze namen staan in de palm van Zijn Hand gegraveerd.

De hemel als ruimte, God is ook ruimte. God is liefde en liefde schept ruimte. Bij Hem is plaats voor wie Hem zoeken…

Waar zijn onze doden? 5e antwoord) Zij zijn met Christus.

 Paulus verzucht: “Ik verlang heen te gaan en met Christus te zijn.
“Heden zult gij met mij in het paradijs zijn.”

Waar zijn onze doden? 6e antwoord) In het hart der werkelijkheid.

De echte werkelijkheid zoals die voor God is. Tijdens het aardse leven zien wij door een spiegel, in raadselen. Doch straks van aangezicht tot aangezicht.

In de eeuwigheid doorzien wij de werkelijkheid.

De werkelijkheid die achter de dingen, ontmoetingen, gebeurtenissen en personen werd vermoed…

Waar zijn onze doden? 7e antwoord) In het paradijs.

De toezegging van Jezus aan de met Hem gekruisigde: “Voorwaar, Ik zeg u, heden zult gij met Mij in het paradijs zijn”. Daar waar God zelf rondgaat als gastheer en huisvader. Voor de stervende Jezus is dus de zaligheid volstrekt zeker, onmiddellijk na Zijn dood. Het paradijs uit de oertijd wordt aan het einde van het leven terugverwacht…

Waar zijn onze doden? 8e antwoord) Voor het aangezicht Gods.

Zij gaan niet op mystieke wijze in God op, zoals een vonk in het vuur of een druppel in de oceaan. De gezaligde ontvangt een nieuwe naam, verbonden met volledige heiliging en verheerlijking, waaruit volgt een onuitsprekelijke vreugde, die het bevatten van de mens zeer verre te boven gaat. De eeuwige sabbat vangt aan.

Verlustiging: “Hun blijdschap zal dan onbepaald door ’t licht, dat van Zijn Aanzicht straalt, ten hoogsten toppunt stijgen…

Waar zijn onze doden? 9e antwoord) Thuis!

Zij leven immers in Gods eeuwig nu! Ondergedompeld in de vrede van God.

[“Als een mus die naar het nest terugkeert en alleen vrede, rust verlangt”.]

Nu zijn de strijd en de spanning voorbij. Nu is zij/hij thuis. “Jeruzalem, dat ik bemin, wij treden uwe poorten in.” Abraham was een vreemdeling in het land der belofte. Hij woonde er in tenten. Hij heeft vele altaren gebouwd. Een vreemdeling op hope. Na een lange zwerftocht van ongeloof en twijfel, van onzekerheid en angst, komt de overledene “thuis”. Dat thuiskomen bij God is een inkeren tot het diepste geheim der werkelijkheid en alle verlangen is gestild…

Waar zijn onze doden? 10e antwoord) In de eeuwige vreugde.

Men doorleeft het geluk van het geborgen-zijn. Er is blijdschap in de hemel, blijdschap bij de engelen Gods. Verblijdt u in de Heer te allen tijd.

“Hun vreugde zal dan onbepaald, door ’t licht, dat van Zijn Aanschijn straalt, ten hoogsten toppunt stijgen.”

De verschrikkingen van dood en graf wijken voor de vreugde, de eeuwige vreugde in God.

Deze dood is... vervulling en voleinding.

Er is troost in alle gemis dat schrijnt, hoezeer wij onze geliefde doden ook missen, wij weten ze in de vreugde bij de Heer.

Wij zijn gescheiden en toch verbonden.

Sterven is derven: het bestaan loopt schipbreuk.

De grote Strandvonder vindt ons op tijd en bergt ons voor de eeuwigheid.

Sterven is erven: het geschenk bestaat in de vriendschap met de eeuwige God, in de continuïteit van het ik.

Vriendschap met de eeuwige God is eeuwige vriendschap.

Wie gestorven is in Gods vriendschap is voor de eeuwigheid geborgen.


NASCHRIFT :

Wat moet er met mijn lichaam gebeuren als ik gestorven ben?

Jakobus 2:26
"Als het lichaam niet meer ademt, is het dood;( zo is het ook met het geloof: als het niet in praktijk wordt gebracht, is het een dood geloof)."

Vroeger was het de normaalste zaak van de wereld dat men na de dood begraven werd. De laatste jaren kiezen ook steeds meer mensen voor een crematie.

In de Bijbel komt het cremeren/ verbranden van doden echter nergens voor. Al vanaf het begin van de Bijbel lees je eigenlijk alleen erover dat mensen begraven werden. Ook Jezus werd begraven (en later door God opgewekt uit de dood). Ook staat er bij de dood van Jezus geschreven over mensen die uit hun graven opstonden.

Mattheus 27: 51-53
"Op dat moment scheurde het gordijn in de tempel in tweeën, van boven tot onderen. Er volgde een aardbeving en de rotsen spleten. Graven gingen open en de lichamen van veel heilige mensen die waren gestorven, werden uit de dood opgewekt. Zij verlieten hun graven en gingen na Jezus’ opstanding naar de heilige stad waar ze aan velen verschenen."

Aangezien Jezus de eerste was die uit de dood opstond in een nieuw lichaam, moet je dus concluderen dat deze mensen hun aardse lichaam terugkregen. Ook toen Lazarus door Jezus werd opgewekt na al te zijn begraven, kreeg hij zijn aardse lichaam terug. Dit zou onmogelijk zijn als dit lichaam vernietigd was door verbranding.

De enige plek waar in de Bijbel over verbranding van lichamen wordt gesproken, is wanneer ze vernietigd worden in het eeuwig brandend vuur. De tweede dood.

God doet echter wel een aantal uitspraken over begraven worden:

Genesis 15:15 - God belooft aan Abram
"Jijzelf zult in vrede herenigd worden met je voorouders; je zult op hoge leeftijd sterven en begraven worden."

Genesis 47:28-30 - Jacobs opdracht aan Jozef
"Jakob leefde nog zeventien jaar in Egypte en had toen de leeftijd van honderdzevenenveertig jaar bereikt. Hij wist dat hij spoedig zou sterven. Daarom riep hij zijn zoon Jozef en zei: ‘Willig toch mijn verzoek in en zweer dat je mij een bewijs van liefde en trouw zult geven: begraaf me niet in Egypte. Ik wil begraven liggen bij mijn voorouders. Breng me als ik gestorven ben weg uit Egypte en begraaf me in hun graf.’ ‘Ik zal doen wat u vraagt,’ zei Jozef."

Er staat hier niet bijvoorbeeld: neem mijn as en strooi dat niet uit in Egypte, maar in Israël. Nee, Jakob wil dat zijn lichaam wordt begraven bij zijn voorouders.
En Genesis 49:29-31
"Jakob gaf hun deze opdracht: ‘Als ik sterf, als ik met mijn voorouders herenigd word, begraaf me dan bij mijn familie in Kanaän, in de grot op de akker van de Hethiet Efron, de grot van Makpela, tegenover Mamre, de akker die Abraham gekocht heeft van de Hethiet Efron om een eigen graf te bezitten. Op die plaats zijn Abraham en zijn vrouw Sara begraven, evenals Isaak en zijn vrouw Rebekka; zelf heb ik er Lea begraven."
Numeri 20:1
"In de eerste maand bereikten de Israëlieten de Sinwoestijn. Zij sloegen hun tenten op in Kades. Daar stierf Mirjam en daar werd zij ook begraven."

Richteren 2:8-9
"Jozua, de zoon van Nun, de dienaar van de Heer, stierf toen hij honderdtien jaar oud was. Hij werd begraven in het gebied dat hemzelf was toegewezen, in Timnat-Cheres, in het bergland van Efraïm, ten noorden van de berg Gaäs."

Richteren 8:32
"Gideon stierf in hoge ouderdom en hij werd begraven in het graf van zijn vader, in Ofra, de stad waar de afstammelingen van Abiëzer woonden."

Ruth 1:17
"Waar u zult sterven, wil ik ook sterven en daar begraven worden. De Heer mag me zwaar straffen, als ik mij door iets anders dan de dood van u laat scheiden."

Johannes 19:40
"Ze namen het lichaam van Jezus en wikkelden het met de balsems in linnen doeken, want dat is bij de Joden de gewoonte als ze iemand gaan begraven."

Ook enkele teksten uit de psalmen spreken het over het graf (begraven):
 Psalmen 49:9 (10)- " Een mens kan niet blijven leven, hij kan zijn graf niet ontlopen."

Psalmen 30:3 (4) - "Bij het dodenrijk hebt u me weggehaald; ik was al op weg naar het graf, maar u bracht mij weer tot leven."

Psalmen 115:17 - "Niet de doden brengen hulde aan de Heer, niet de doden in de stilte van hun graf."

En zo staan er vele, vele teksten in de Bijbel. Nergens staat vermeld, dat een overledene gecremeerd/ verbrand werd, alleen over begraven/ het graf wordt gesproken. Ook werd er met zorg met het lichaam omgegaan, het werd namelijk gebalsemd, zodat het langer goed bleef.

Begraven in de doop
 Ook wanneer het gaat over de doop, wordt er gesproken over een graf/ begrafenis met Jezus. Niet over crematie.

Romeinen 6:4
"Door de doop zijn we dus met hem gestorven en begraven. En zoals Christus uit de dood is opgewekt door de verheven macht van de Vader, zo gaan ook wij een nieuw leven leiden."

Colossenzen 2:12
"In de doop bent u immers met hem begraven, zoals u ook met hem ten leven bent opgewekt door uw geloof in de kracht van God die hem uit de dood heeft opgewekt."

Er staat in de Bijbel dat we niet alleen door de doop en nieuwe geestelijk leven krijgen, maar ook dat we na onze dood -bij de wederkomst van Jezus- uit de dood zullen worden opgewekt door de Heilige Geest. Ons sterfelijk lichaam zal eerst worden opgewekt en dan vernieuwd worden.

Romeinen 8:10,11
"Als Christus in u leeft, is uw lichaam wel ten dode opgeschreven omdat het onder de macht van de zonde staat, maar uw geest leeft omdat God u gerechtvaardigd heeft. En God heeft Jezus uit de dood opgewekt. Welnu, als de Geest van God in u woont, zal God, die Christus Jezus uit de dood heeft opgewekt, ook uw sterfelijke lichaam levend maken door de kracht van zijn Geest, die in u woont."

Fillipenzen 3:20-21
"Maar ons vaderland is in de hemel, vanwaar wij ook de Heer Jezus Christus als onze redder verwachten. Hij zal ons armzalig lichaam herscheppen en het gelijkvormig maken aan zijn verheerlijkt lichaam, met de kracht die hem in staat stelt het heelal aan zich te onderwerpen."

Toch is het niet zo dat je lichaam na de dood in takt blijft. Het vergaat weldegelijk, maar ondanks dat is God schijnbaar in staat het weer te herscheppen.

Prediker 12:7
"Je lichaam vergaat tot stof, keert terug in de aarde, waaruit het kwam; en je levensadem keert terug naar God, die hem gegeven heeft."

Het lichaam is een tempel
Er staan ook meerdere teksten in de Bijbel die gaan over de waarde van het lichaam. God wil dat we ons lichaam als iets waardevols zien en daar ook zo mee omgaan. Dat betekent niet dat je het na je dood als oud vuil naar de vuilverbranding brengt.

1 Corinthiërs 3:16,17
"U weet toch dat u Gods tempel bent en dat Gods Geest in u woont. Als iemand Gods tempel vernietigt, zal God hem vernietigen. Want Gods tempel is heilig, en die tempel bent u."

1 Corinthiërs 6:19,20
"Weet u niet dat uw lichaam een tempel is van de heilige Geest, die in u woont en die u van God hebt ontvangen? U behoort uzelf niet toe. Want u bent gekocht en de prijs is betaald. Gebruik dus uw lichaam om God te verheerlijken."

1 Thessalonicen 5:23
"Wij vragen dat God, die een God van vrede is, u in alle opzichten heiligt, en dat heel uw persoon, naar geest, ziel en lichaam, onberispelijk bewaard blijft tot de komst van onze Heer Jezus Christus."

2 Corinthiërs 7:1
"Dat is ons beloofd, vrienden. Laten we ons dan zuiveren van alles wat ons naar lichaam en ziel bezoedelt, en ons volledig wijden aan God in eerbied voor hem."

1 Corinthiërs 6:13
"Het voedsel is er voor de buik, en de buik voor het voedsel. Best, maar God zal aan allebei een eind maken. Het lichaam is er niet om ontucht mee te doen: het lichaam is er voor de Heer, en de Heer is er voor het lichaam."

Het lichaam en het avondmaal
 Wanneer Jezus het bij het avondmaal heeft over zijn lichaam, dan wil hij dat we als het ware van zijn 'dode lichaam' eten ter gedachtenis aan zijn offer. Een offerlam werd vroeger verbrand, maar het Lam Jezus werd begraven. God vond zijn lichaam schijnbaar te kostbaar - ook al was Jezus het ware offerlam- en Hij wilde dat het begraven werd. Niet verband.

Al met al laten spreekt de Bijbel dus op vele plaatsten eigenlijk alleen over het begraven van overledenen. En Jezus gaf ons ook daarin een voorbeeld. Als we Hem in alles - leven en dood- willen volgen, laten we dan ook op het punt van begraven of cremeren, kijken naar Zijn voorbeeld.

DE WEG - DE WAARHEID - HET LEVEN