De Bijbel is niet een boek wat je zomaar even van kaft tot kaft leest. Het kan lastig zijn om je weg door de Bijbel te vinden, als je niet weet wat zich wanneer heeft afgespeeld. Deze site kan je helpen om de Bijbel beter te leren kennen. Ontdek de bron van vrede, het Woord van God: 

Een inleiding op deze serie van 29 leerzame lessen

1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29				A	B	S

   ( S = INLEIDING OP DEZE SERIE   A = SPECIAL 1     B = SPECIAL 2 )

Het spreken in gelijkenissen (parabels) was voor Jezus een volkomen natuurlijke manier van spreken, en was kenmerkend van zijn stijl van leren. Aan het begin van het Evangelie naar Markus – nadat Jezus maar net begonnen was met zijn bediening – staat dat Jezus “alleen in gelijkenissen tegen hen sprak”. Het moet ons dus duidelijk zijn dat, wanneer we het denken van Jezus zelf willen begrijpen, we geen beter studieobject kunnen vinden dan zijn gelijkenissen. Wij mogen deze gelijkenissen grondig bestuderen met een open verstand en hart – open om te leren en open om vreugde toe te laten.
Bijbel

Hij hield hun een andere gelijkenis voor:

De gelijkenis van 'De wijngaard en de pachters'

Als de overpriesters en oudsten eigenlijk nauwelijks antwoord hebben op de gelijkenis die Jezus vertelt, dan geeft Hij een gelijkenis, die een overzicht geeft van de geschiedenis van hun volk en de spoedig komende rampspoed voorzegt. In deze gelijkenis is sprake van een geplante wijngaard, een omheining, een gegraven persbak en een toren.

Het vermelden van deze details benadrukt de zorgvuldigheid waarmee de wijngaard werd aangelegd en geeft tegelijk het belang van de gelijkenis aan. Vooral door de duidelijke aansluiting met Jes.5:1-7 zal het de vertegenwoordigers van het Sanhedrin wel duidelijk zijn geweest dat hier door Jezus werd gesproken van Israël. De grondgedachte is dat de Heer zelf zijn wijngaard geplant en verzorgd heeft, waarmee het gehele Oude Verbond wordt aangeduid. 

De Heer is eigenaar en de pachters zijn het volk Israël. Het werk van de Heer, de wijngaard, was toevertrouwd aan Israël als pachters die voor een goede opbrengst moeten zorgen om de pacht, die volgens het gebruik in Israël bestond uit een deel van de oogst, te kunnen leveren. Wat en hoeveel de heer van de pachters wilde, werd overgebracht en geïnd door de slaven van de heer, dat wil zeggen wat God van Israël verlangde werd aangezegd door de profeten. Maar er kwam geen opbrengst, Israël kwam niet tot bekering, het werkte wel in de wijngaard, maar dat leverde vruchten van zelfwerkzaamheid op en die verlangde God niet, Hij wilde vruchten der bekering, maar zij die die kwamen inzamelen werden door de pachters geslagen en gestenigd. 

Israël luisterde niet naar de profeten, het ging zijn eigen gang. Naar de mens gesproken zou iemand waarvan de knechten werden gedood er geen moment aan denken zijn zoon naar de moordenaars te sturen, maar deze eigenaar wilde het nog eenmaal proberen, want hij dacht dat ze zijn zoon zouden ontzien. De gelijkenis wordt hier profetisch, want Jezus spreekt nu over zichzelf en over het lot dat Hij zal ondergaan. Als de pachters de zoon zien komen en over hem spreken als de erfgenaam, dan moeten ze wel gedacht hebben dat de eigenaar gestorven was en dat zij door het doden van de zoon de wijngaard als erfenis in bezit zouden krijgen. 

Maar in de werkelijkheid van de verhouding tussen God en Israël heeft het doden van de zoon, Jezus de Messias, tot gevolg dat de relatie tussen God en Israël eindigt, Israël is als het ware dood voor God. Jezus vraagt dan de joodse leiders wat de eigenaar met de pachters zal doen, dus wat God na het ter dood brengen van zijn zoon met Israël moet doen. Zij geven een duidelijk antwoord, de eigenaar moet hen een ellendige dood laten sterven.

Matteüs 21: 33 - 46
 
"Luister naar een andere gelijkenis. Er was eens een landeigenaar die een wijngaard aanlegde. Hij trok rond het land een muurtje op, groef een kuil voor de wijnpers en bouwde een uitkijkpost. Hij verpachtte de wijngaard aan wijnbouwers en ging op reis naar het buitenland. Toen de oogsttijd was gekomen, stuurde hij dienaars naar de wijnbouwers om de vruchten in ontvangst te nemen. Maar zij grepen zijn dienaars: de ene ranselden ze af, een andere doodden ze, een derde werd door hen gestenigd. Opnieuw stuurde de eigenaar dienaars, nog meer dan de eerste keer, maar zij ondergingen hetzelfde lot. Tenslotte stuurde hij zijn zoon. Voor mijn zoon zullen ze wel ontzag hebben, dacht hij. Maar toen de wijnbouwers de zoon zagen aankomen, zeiden ze tegen elkaar: Dat is de erfgenaam. Vooruit, laten we hem uit de weg ruimen, dan is de erfenis voor ons. Ze grepen hem, sleurden hem de wijngaard uit en doodden hem. Wanneer nu de eigenaar van de wijngaard terugkomt, wat zal hij dan met die wijnbouwers doen?" Ze antwoordden: "Hij zal die schurken op een vreselijke manier laten doden. En de wijngaard zal hij verpachten aan wijnbouwers die wel de oogst op tijd afleveren." Jezus vroeg hun: "Hebt u nooit deze woorden uit de Schrift gelezen?
De steen door de bouwers afgekeurd,
is de hoeksteen geworden,
Zo gaat de Heer te werk,
het is voor ons niet te begrijpen!

Daarom zeg ik u: het koninkrijk van God zal u worden afgenomen en zal worden gegeven aan een volk dat de vruchten ervan opbrengt. Wie op deze steen valt, valt te pletter; en deze steen vermorzelt op wie hij valt."

Toen de opperpriesters en de Farizeeën zijn gelijkenissen gehoord hadden, begrepen ze dat hij het over hen had. Ze wilden hem gevangennemen, maar ze waren bang voor het volk, want dat zag een profeet in hem.

Marcus 12: 1 - 12

Daarop begon Jezus hen toe te spreken in gelijkenissen: "Er was eens een man die een wijngaard aanlegde. Hij trok rond het land een muurtje op, groef een kuil voor de wijnpers en bouwde een uitkijkpost. Hij verpachtte hem aan wijnbouwers en ging naar het buitenland. Toen de oogsttijd was gekomen, stuurde hij een dienaar naar de wijnbouwers om zijn deel van de opbrengst in ontvangst te nemen. Maar die grepen de dienaar vast, ranselden hem af en stuurden hem met lege handen weg. De eigen stuurde een andere dienaar, maar ze sloegen hem op zijn hoofd en overlaadden hem met beledigingen. Hij stuurde een derde, maar die doodden ze. En zo nog veel anderen: ze werden allemaal afgeranseld of gedood. Toen had hij alleen nog zijn zoon, die hij liefhad. Tenslotte stuurde hij die naar hen toe. Voor mijn zoon zullen ze wel ontzag hebben, dacht hij. Maar de wijnbouwers zeiden tegen elkaar: Dat is de erfgenaam. Kom, laten we hem uit de weg ruimen, dan is de erfenis voor ons!

Ze grepen hem vast, doodden hem en sleurden hem de wijngaard uit. Wat zal de eigenaar van de wijngaard nu doen? Hij zal zelf komen en de pachters ter dood laten brengen en de wijngaard aan anderen geven. Hebt u nooit deze woorden uit de Schrift gelezen:
De steen door de bouwers afgekeurd.
is de hoeksteen geworden.
Zo gaat de Heer te werk,
Het is voor ons niet te begrijpen!"

De Farizeeën en schriftgeleerden wilden hem gevangennemen, want ze begrepen dat hij met deze gelijkenis hen op het oog had. Maar ze waren bang voor het volk. Daarom lieten ze hem met rust en gingen weg.

Lucas 20: 9 - 19

Toen begon Jezus het volk de volgende gelijkenis te vertellen: "Een man legde een wijngaard aan, verpachtte die aan wijnbouwers en ging voor lange tijd naar het buitenland. Toen de oogsttijd was gekomen, stuurde hij een dienaar naar de wijnbouwers om zijn deel van de opbrengst in ontvangst te nemen. Maar die ranselden de man af en stuurden hem met lege handen terug. De eigenaar stuurde nog een dienaar, maar zij ranselden ook hem af, overlaadden hem met beledigingen en stuurden hem met lege handen terug. De eigenaar stuurde nog een derde, maar zij mishandelden ook die en gooiden hem de wijngaard uit. Toen zei de eigenaar van de wijngaard: Wat moet ik doen? Ik zal mijn zoon sturen, hem die ik liefheb; voor hem zullen ze toch wel ontzag hebben! Maar toen de wijnbouwers hem zagen, zeiden ze tegen elkaar: Dat is de erfgenaam. Laten we hem uit de weg ruimen, dan is de erfenis voor ons! En ze sleurden hem de wijngaard uit en doodden hem. Wat zal de eigenaar van de wijngaard nu met deze pachters doen?" Zei Jezus.
"Hij zal zelf komen en hen ter dood laten brengen en de wijngaard aan anderen geven."

Toen de mensen dat hoorden, zeiden ze: "Dat nooit!" Hij keek hen aan en zei: "Wat betekent het dan, dat er geschreven staat:
 De steen, door de bouwers afgekeurd,
is de hoeksteen geworden?
 Iedereen die op deze steen valt, valt te pletter; en degene op wie deze steen valt, wordt vermorzeld."

De schriftgeleerden en opperpriesters hadden Jezus op datzelfde moment wel willen grijpen. Want het was duidelijk dat hij met deze gelijkenis hen op het oog had. Maar ze waren bang voor het volk.
 En Jezus vertelde de mensen het volgende verhaal:

"Een man had een wijngaard. Het was een prachtige wijngaard, mooi aangelegd. Om de wijngaard stond een heg met daartussen een uitkijktoren. Ook was er in de wijngaard een wijnpersbak, hierin werden de druiven uitgeperst. In de warme zon konden de wijnplanten goed groeien en er kwamen veel druiven aan. De man nu moest voor een lange tijd naar het buitenland. Hij verhuurde zijn land aan anderen, die noemen ze dan pachters. Hij sprak met de pachters af hoeveel huur ze moesten betalen.

De pachters werkten hard. Ze verzorgden de wijngaard goed en de oogst was groot. Dikke trossen kwamen er. Tegen de tijd dat de druiven geplukt konden worden, kwam er iemand bij de wijngaard. Goedemorgen zei de man. Ik kom hier namens de eigenaar om de huur in ontvangst te nemen.
 De pachters van de wijngaard wilden helemaal niet betalen. Ze schreeuwden tegen de man en kwamen met stokken op hem af en zo joegen ze hem de wijngaard uit.

Toen de eigenaar dit hoorde werd hij verdrietig en boos, maar hij dacht bij zichzelf ik zal geduldig zijn en andere knechten sturen. Maar ook deze knechten werden bont en blauw geslagen en weggejaagd.

De eigenaar had nog steeds geduld en stuurde weer nieuwe knechten. De pachters werden nu zo boos, dat ze zelfs een knecht dood sloegen!
 De man dacht nu, als ik zelf kom, dan krijgen ze straf. Ik zal ze nog 1, ja echt de allerlaatste kans geven. Ik zal mijn eigen zoon sturen. Hem zullen ze toch geen kwaad doen.

De zoon ging naar de pachters toe, maar de pachters zagen hem in de verte al aankomen en spraken met elkaar. Dat is de zoon! Die erft later alles! Als wij hem doodslaan, dan is de wijngaard voor ons! De zoon kwam en ze sloegen hem dood. Nu moest de eigenaar wel zelf gaan. Hij kwam en joeg de pachters weg, liet ze gevangen nemen en verhuurde de wijngaard aan andere mensen.

Jezus vertelde de mensen dit verhaal omdat hij duidelijk wilde maken dat de profeten al vaak de boodschap hadden vertelt en hij zelf ook. Jezus heeft heel vaak vertelt wat er ging gebeuren aan het eind van zijn leven.

Uitleg van het verhaal 

Matteüs 21: 33 – 46, Marcus 12: 1 – 12, Lucas 20: 9 – 19

Het begin van deze gelijkenis komt overeen met wat de profeet Jesaja al eens heeft geschreven. De uitkijktoren, de wijnpersbak e.d. Dit is allemaal te vinden in Jesaja 5: 1 – 7.

De wachttoren was bedoeld om dieven en rovers al vanuit de verte te zien aankomen. Ook werd er gekeken of er geen roofdieren op de loer lagen.
 De eigenaar verhuurt dan de wijngaard en gaat naar het buitenland. Als het tijd is stuurt hij iemand voor de huur, maar de mannen die er werken zien de tuin als hun eigendom. Het is toch het werk van hun handen. Zij hebben hard gewerkt voor deze opbrengst en zijn dus niet van plan wat van hun vruchten af te staan, want de pacht werd in natura betaald.

De heer van de wijngaard heeft veel geduld met de pachters en blijft maar opnieuw knechten sturen. Hiermee wordt de parallel getrokken met God, want er is niemand zo geduldig als Hij. Hij heeft ons meerdere profeten gestuurd en ook Hij stuurde uiteindelijk zijn eigen Zoon naar ons toe. De pachters van de wijngaard zien dit ook. Als ze hem zouden vermoorden dan zouden zij de wijngaard erven en geen pacht hoeven te betalen. Zijn dood willen ze dus gebruiken in hun eigen voordeel. Dat was wat er ook gebeurde met Jezus. Zijn dood werd daar ook voor gebruikt, want de Farizeeërs en de hogepriesters wilden laten zien dat zij de werkelijke leiders waren van het volk en dat zij de aarde konden regeren. De pachters stellen dan ook de Farizeeërs voor.

De laatste vraag die wordt gesteld is wat doet de heer dan met de slechte pachters? Iemand die niet de diepere betekenis van het verhaal door had, riep dat de ellendelingen ter dood zouden worden veroordeeld. De Farizeeërs zeiden nu dat de heer dat niet zou doen. Ondertussen wilden ze eigenlijk Jezus het liefst grijpen en dood maken, voor wat hij nu vertelde.

Ze worden dus uit de wijngaard gegooid en er komen nu mensen om hem te beheren, om hem beter te beheren en de heer te dienen, die wel luisteren.

Om eens over na te denken

Marcus 12 versus Jesaja 5

"En zij trachtten Hem te grijpen, want zij begrepen dat Hij met het oog op hen die gelijkenis gesproken had". Inderdaad, de schriftgeleerden en oudsten kenden hun bijbel goed. Ze zullen al meteen bij het begin van het verhaal gedacht hebben: "He, dat hebben we eerder gehoord; dat komt uit het lied van de wijngaard, van Jesaja". Een mens plantte een wijngaard en zette er een heg omheen en groef een wijnpersbak en bouwde een toren. Dat zegt Jesaja bijna letterlijk ook zo. Het is een bekend lied over God en zijn volk. De wijngaard van de Here der heerscharen is het huis Israels, en de mensen van Juda zijn de planten waarin Hij vreugde heeft. Het is een lied over de enorme teleurstelling van God, omdat het volk waar Hij zulke mooie plannen mee had, niet aan die plannen toekwam. Hij had gedacht dat in Israel iedereen in vrede zou kunnen leven, zittend onder zijn wijnstok of vijgeboom. Maar in plaats daarvan maken de mensen elkaar het leven zuur en zelfs onmogelijk. En daar heeft God verdriet van. Dat gunt Hij de mensen niet.

En Jezus gaat datzelfde verhaal nog eens vertellen. Een mens plant een wijngaard, en doet er van alles aan, omdat hij goede vruchten verwacht. Maar dan gaat het op een paar punten toch anders. De schriftgeleerden, die Jesaja op hun duimpje kennen, moeten dat onmiddellijk in de gaten hebben. Want de eigenaar stelt pachters aan, vertelt Jezus. En in het verhaal van Jezus wordt niet de wijngaard verwoest, maar worden de pachters aangepakt. Er is voor de schriftgeleerden en oudsten niet veel nodig om te bedenken wie daar mee bedoeld worden. Als God de eigenaar is, en het volk de wijngaard, dan moeten die pachters wel de leiders van het volk zijn, zijzelf. En dan komen de woorden hard aan: de pachters worden omgebracht en de wijngaard wordt aan anderen gegeven. Het is eigenlijk niet zo gek, dat de schriftgeleerden proberen Jezus uit de weg te ruimen. Het gekke is dit, dat ze juist door wat ze doen, het verhaal van Jezus bevestigen. Ze willen hem grijpen, net zoals alle boodschappers uit het verhaal gegrepen werden. Ze zijn zo kwaad, dat ze niet eens goed naar het verhaal geluisterd hebben, lijkt het wel.

Maar goed, is daarmee de gelijkenis uitgelegd? Is het een verhaal over hoe Jezus de schriftgeleerden en oudsten eens goed op hun nummer zet door een bekende bijbeltekst wat aan te passen? Als dat zo zou zijn, zouden wij er verder niet veel langer over hoeven nadenken. Dat heeft Hij dan goed gezegd, dat konden die schriftgeleerden in hun zak steken. Dan zou het gaan over een paar volksleiders, daar, toen in 27 na Christus. En niet over ons.

Ik denk dan ook dat wij meer in dit verhaal kunnen horen. Het gaat ook over dingen die de hele wereld aangaan. Jezus grijpt niet voor niets terug op het lied van Jesaja, het lied van de teleurstelling van God. God heeft het volk, ons mensen gemaakt als een wijngaard. Omdat Hij hoopte dat er vruchten van zouden komen, druiven en wijn, dingen voor een feestmaal. Hij hoopte dat mensen elkaar het leven tot een feest zouden kunnen maken. En wij mensen zijn pachters, zegt Jezus. Let wel: pachters. We zijn dus geen knechten, die wel moeten werken maar alle opbrengst aan de eigenaar moeten geven. Nee, wij zijn pachters. Niet alles hoeft rechtstreeks aan de eigenaar te worden afgedragen, wij mogen wel degelijk eten en drinken van de opbrengst. Het wordt ons gegund. We zijn pachters, geen knechten.

Maar we zijn ook geen eigenaars. Dat is wat er fout gaat met de pachters in dit verhaal. Zij doen alsof de wijngaard van hen is. Alsof ze er naar willekeur over kunnen beschikken. En ja, als mensen zich zo gaan gedragen, krijg je bloedbestuur in plaats van goed bestuur; rechtsverkrachting in plaats van rechtsbetrachting. Als mensen tot eigendom van andere mensen worden gemaakt, kunnen ze niet meer tot hun recht komen. En wat gebeurt dat niet vaak in onze wereld. U kent er zelf genoeg voorbeelden van. Hoe in een gezin kinderen tot eigendom van hun ouders kunnen worden doordat ze precies dat moeten worden wat hun ouders voor ogen staat. Zonder dat geluisterd wordt naar wat ze zelf eigenlijk willen. Hoe dat ook tussen levenspartners kan gebeuren. Hoe op een werkplek mensen het eigendom van hun superieuren of van hun bedrijf kunnen worden. Maar zo zijn mensen niet bedoeld. Pachters zijn we, geen eigenaars.

Ik zei het net al: het lied van Jesaja vertelt over de enorme teleurstelling van God over wat de mensen elkaar aandoen. Hij begrijpt er niets van. "Wat was er nog aan mijn wijngaard te doen, dat Ik er niet aan gedaan heb? Waarom verwachtte Ik dat hij goede druiven zou voortbrengen, en bracht hij wilde druiven voort?" En ook Jezus heeft het over die teleurstelling. De eigenaar blijft vertrouwen houden in de pachters die hij zelf heeft aangesteld. Keer op keer stuurt hij zijn boodschappers om de pachters te vertellen wat nu eigenlijk de bedoeling is van de wijngaard. Maar keer op keer krijgt hij nul op het rekest: de boodschappers worden mishandeld en vermoord. Maar hij weet niet van opgeven. Uiteindelijk stuurt hij zijn zoon, het liefste wat hij heeft. Nu zullen ze het toch wel begrijpen. Nu heeft hij toch werkelijk alles gedaan wat hij kon. Maar het verbijsterende gebeurt: ook dit gebaar maakt geen enkele indruk. De pachters grijpen de kans zelfs aan om zich nog meer tot eigenaars te maken dan zij al waren. "Laten wij hem doden en de erfenis zal aan ons komen". Rigoureus wordt de open uitgestrekte hand van de eigenaar weggeslagen. Onbegrijpelijk, zou je zeggen.

Maar we begrijpen het maar al te goed. Het is precies de manier waarop onze wereld werkt. In onze wereld gedragen mensen zich als eigenaars van andere mensen. In onze wereld moeten geduld, goede wil en een uitgestrekte hand het vaak afleggen tegen de gebalde vuist. De brutalen hebben de halve wereld, nietwaar? God helpt hen die zichzelf helpen. Dat is onze wereld. En mensen die het anders willen, die eraan blijven herinneren dat wij pachters zijn; mensen die wel geduld en liefde willen blijven tonen, die worden er al snel uit gezet. Want zulke mensen zijn lastig. Dromers, idealisten, wereldvreemde gekken. Inderdaad, wereld - vreemd. Voor mensen die willen blijven geloven in de mooie plannen van God met zijn wijngaard is in deze wereld maar weinig plaats. Dat zie we dan ook met Jezus gebeuren. Hij was toch als de zoon van de eigenaar naar de mensen gekomen om ze nog eens te laten zien waar het leven nu eigenlijk voor bedoeld is. Dat mensen veel meer aan dat echte, door God bedoelde leven kunnen toekomen, als ze elkaar maar niet tot eigendom maken. En meteen als Hij dat dan uitlegt, maken zijn toehoorders, de leraars en leiders van het volk, plannen om Hem te doden.

Dat is het droevige slot van het lied van de wijngaard, van het verhaal van de pachters. De hardheid van de wereld lijkt het steeds weer te winnen van het geduld en de liefde van God. En dat de wijngaard uiteindelijk verwoest wordt, dat de pachters omgebracht worden, hoeft ons ook eigenlijk niet meer te verbazen. In onze wereld lijkt God daar niet eens meer voor nodig; dat kunnen de mensen zelf wel.

Ja, het is een droevig verhaal, zonder happy end voorlopig. Zo is het nu eenmaal. Maar ik zei al: voorlopig. Want we moeten wel goed lezen. Jezus zegt er nog iets bij, helemaal op het eind. Het lijkt wel of Hij het rechtstreeks tegen ons heeft. Hij zegt: "Hebt gij ook dit schriftwoord niet gelezen: De steen die de bouwlieden afgekeurd hadden, deze is tot een hoeksteen geworden. Van de Here is dit geschied, en het is wonderlijk in onze ogen." Ook dat is een tekst uit het Oude Testament, Psalm 118 om precies te zijn. Een beetje raadselachtig is het wel, deze tekst op deze plaats. Maar wat Jezus ermee bedoelt kunnen wij wel begrijpen. De steen die door de bouwlieden wordt weggeworpen, dat zijn al die knechten en boodschappers van God, al die mensen die wel proberen te leven uit geduld en liefde. De bouwlieden van deze wereld gooien zulke mensen er maar het liefst uit. Maar, en dat is het wonderlijke: Juist deze mensen, deze dromers en idealisten die blijven geloven in een wereld naar Gods bedoeling, zijn door God zelf tot hoeksteen van die wereld gemaakt. God bouwt zijn wereld, zijn wijngaard, met mensen die erin blijven geloven, die blijven hopen en liefhebben. Hoe belachelijk dat ook lijkt. En wij kunnen ook zulke mensen zijn. Als wij in ons eigen leven de mensen om ons heen niet als eigendom behandelen maar als medepachters; als wij geduld en liefde voor mensen om ons heen kunnen opbrengen; als wij blijven geloven dat het in de wereld anders kan toegaan dan alleen volgens het recht van de sterkste, dan zijn wij al hoekstenen van de wereld van God. Inderdaad, het is wonderlijk in onze ogen. Maar het is dan ook "van de Here geschied".

Want dat is de diepste betekenis van de woorden over de hoeksteen. Ten laatste heeft Jezus het daarmee over zichzelf. Hij is de geliefde zoon van de eigenaar. En Hij wordt de wijngaard uitgegooid, omdat de mensen zijn woorden niet willen horen. Dat is, blijkbaar zelfs voor God, iets verbijsterends. "Hem zullen ze toch wel ontzien" had de eigenaar gedacht. Maar nee. Dat is de tragiek van de lijdenstijd, van Goede Vrijdag. Maar: zelfs dan geeft God het nog niet op. Dat is het verbazende van Pasen, het goede nieuws dat wij nu al, midden in de lijdenstijd, mogen horen: de steen die de bouwlieden afgekeurd hadden, deze is tot een hoeksteen geworden. De Zoon is niet doodgelopen, God heeft Hem opgewekt. Dat maakt alles anders. Dat geeft ons hoop. En het bevrijdt ons van een al te krampachtig plichtsgevoel: Zeker, wij zijn boodschappers van God, hoekstenen van Zijn Rijk. Maar wij hoeven dat niet allemaal zelf te doen. Het Rijk van God hangt niet alleen van ons af. Als het ons soms niet lukt, als het ons bij de handen afbreekt wat wij doen voor de wereld van God, mag dit ons bemoedigen. De weg van Jezus, de weg van liefde loopt niet dood, nooit niet. Weet je nog: er is bij ons al eens iemand uit de dood opgestaan. Van de Here is dit geschied, en het is wonderlijk in onze ogen.

gelijkenis van 'Het huis op de rots'

Lees ook eens het document:  Wat is een gelijkenis eigenlijk?

Handig Hulpmiddel:  Een overzicht van de Gelijkenissen

    Overzicht van gelijkenissen in deze serie - maak maar een keus

• Huis op de steenrots (Mattheüs 7: 24 - 27; Lukas 6: 47 - 49)
• De vierdelige akker (Mattheüs 13: 3 - 9 en 13 - 20; Markus 4: 3 - 9 en 13 - 20; Lukas 8: 5 - 8 en 11 - 15)
• Het onkruid tussen de tarwe (Mattheüs 13: 24 - 30 en 36 - 43)
• Het mosterdzaad (Mattheüs 13: 31 - 32; Markus 4: 30 -32; Lukas 13: 18 - 19)
• De zuurdesem (Mattheüs 13: 33, Lukas 13: 20 -21)
• De schat in de akker (Mattheüs 13: 44)
• De kostbare parel (Mattheüs 13: 45 - 46)
• Het visnet (Mattheüs 13: 47 - 50)
• Het verloren schaap (Mattheüs 18: 12 - 14); Lukas 15 : 4 - 7)
• De onbarmhartige dienstknecht (Mattheüs 18: 23 - 35)
• De arbeiders in de wijngaard (Mattheüs 20: 1 - 16)
• De twee zonen (Mattheüs 21: 28 - 31)
• De boze wijngaardeniers (Mattheüs 21: 33 - 41; Markus 12: 1 - 9 en 12; Lukas 20: 9 - 16 en 19)
• De koninklijke bruiloft (Mattheüs 22: 2 - 14; Lukas 14:16 - 24)
• De tien maagden (Mattheüs 25: 1 - 13)
• De talenten (Mattheüs 25: 14 - 30; Lukas 19: 11 - 27)
• De zaadzaaier (Markus 4: 26 - 29)
• De twee schuldenaars (Lukas 7: 41 - 43)
• De barmhartige Samaritaan (Lukas 10: 30 - 37)
• De onbeschaamde vriend (Lukas 11: 5-8 )
• De rijke dwaas (Lukas 12: 16 - 21)
• De onvruchtbare vijgenboom (Lukas 13: 6 - 9)
• De torenbouw (Lukas 14: 28 - 33)
• De verloren penning (Lukas 15: 8 - 10)
• De verloren zoon (Lukas 15: 11 - 32)
• De onrechtvaardige huishouder (Lukas 16: 1-8 )
• De rijke man en de arme Lazarus (Lukas 16: 19 - 31)
• De heer en zijn knecht (Lukas 17: 7 - 10)
• De Farizeeër en de tollenaar (Lukas 18: 9 - 14)

LEES OOK EENS OVER : DE ZEVEN GELIJKENISSEN IN HET EVANGELIE VAN MATTHEÜS

LEES OOK EENS : DE GELIJKENISSEN VAN DE HEILAND VERKLAARD EN TOEGEPAST IN LEERREDENEN door C. H. Spurgeon