HOME | STUDIEBIJBEL | BIJBELSTUDIES | BIJBELATLAS | BIJBELSEGESCHIEDENIS | NIEUWS

                                                    
                    

DE HEILIGE SCHRIFT - DE BIJBEL

JOZUA

De vindplaats van materiaal voor Bijbelstudie, geloofstudie, catechese, school, kring, persoonlijk geloof, studie thuis, kerk, club, nieuws, godsdienstonderwijs, zingeving en vooral heel veel mogelijkheden om je Bijbelkennis te vergroten. Blijf niet afhankelijk van anderen maar lees zelf de Bijbel. Investeer in geestelijke rijkdom.

De Studiebijbel is uitermate geschikt om de Bijbel te leren verstaan.

Je kunt een keus maken uit onderstaande tabel voor verdere studie
---- In de linkerkolom kies je een bijbelboek met uitleg
----  Er onder in de linkerkolom commentaren bij een bijbelboek
 In de rechterkolom zie je het kommentaar

 Terug naar de Inleiding van deze serie

BIJBELBOEKEN met UITLEG 1e lijst in deze kolom + DE COMMENTAREN 2e lijst in deze kolom

COMMENTAAR op BIJBELBOEK

Oude Testament Genesis Exodus Leviticus Numeri Deuteronomium Jozua Richteren Ruth 1 Samuël 2 Samuël 1 Koningen 2 Koningen 1 Kronieken 2 Kronieken Ezra Nehemia Esther Job Psalmen Spreuken Prediker Hooglied Jesaja Jeremia Klaagliederen Ezechiël Daniël Hosea Joël Amos Obadja Jona Micha Nahum Habakuk Zefanja Haggaï Zacharia Maleachi Nieuwe Testament Mattheüs Marcus Lukas Johannes Handelingen Romeinen 1 Korinthiërs 2 Korinthiërs Galaten Efeziërs Filippensen Kolossensen1 Tessalonicensen2 Tessalonicensen 1 Timotheüs 2 Timotheüs Titus Filemon Hebreeën Jakobus 1 Petrus 2 Petrus 1 Johannes 2 Johannes 3 Johannes Judas Openbaring KIES HIERONDER COMMENTAAR op een BIJBELBOEK OT Genesis Exodus Leviticus   Numeri Deuteronomium Jozua   Richteren   Ruth   1 Samuël 2 Samuël   1 Koningen   2 Koningen   1 Kronieken 2 Kronieken   Ezra   Nehemia   Esther Job Psalmen Spreuken Prediker Hooglied Jesaja Jeremia Klaagliederen van Jeremia Ezechiël Daniël Hosea Joël Amos Obadja Jona Micha Nahum Habakuk Zefanja Haggaï Zacharia Maleachi NT Matthëus Markus Lukas Johannes Handelingen Romeinen 1 Korinthiërs 2 Korinthiërs Galaten Efeziërs Filippensen Kolossensen 1Thessalonicensen 2Thessalonicensen 1 Timothëus 2 Timothëus Titus Filemon Hebrëen Jakobus 1 Petrus 2 Petrus 1 Johannes 2 Johannes 3 Johannes  Judas Openbaring

JOZUA HetInleiding   Het Bijbelboek Jozua (Hebreeuws: יהושע) is een deel van zowel de joodse, rooms katholieke als protestanse canon. In de joodse indeling ( (1) de wet, (2) de profeten, (3) de overige geschiften of Hagiographa) vormt het boek Jozua het eerste deel van de Hagiographa.   Het boek vertelt het verhaal Jozua, opvolger van Mozes. Onder zijn leiding trekt het Israëlitische volk het land binnen.   Jozua is de opvolger van Mozes.  Het boek Jozua is genoemd naar de hoofdpersoon in het boek. Jozua is de opvolger van Mozes. Het boek begint waar de verhalen in Deuteronomium ophouden. Wat is Jozua eigenlijk voor boek? Meestal zeggen we dat het een historisch boek is, omdat het gaat over de geschiedenis van Israël. Maar in de Joodse traditie wordt het samen met Rechters, Samuël en Koningen tot de boeken van de Vroege Profeten gerekend. Profeten treden op om de mensen eraan te herinneren dat ze zich aan de wet van Mozes moeten houden. Ze waarschuwen tegen het overtreden van de geboden.  Diepere bedoeling  Dat Jozua bij de Vroege Profeten hoort, laat zien dat het niet alleen om de feitjes gaat. Het is een boek waarin de verhalen steeds een bedoeling hebben. Je leest niet alleen wat er gebeurd is, maar ook dat je moet leven volgens de wet van Mozes. Je moet trouw blijven aan de enige God, de God van Israël. Jozua is dus geen gewoon geschiedenisboek.   Je zult zien dat er twee thema’s centraal staan: de verovering van Kanaän en de verdeling van het land onder de stammen van Israël. God had dit land aan de voorouders van het volk beloofd. In het boek Jozua horen we hoe die belofte in vervulling gaat.  Wonderlijke werken   In dit boek lezen we over de wonderlijke werken van de Heer, die Hij verricht heeft, tot bewijs van de waarheid en trouw zijner beloften, sedert de dood van Mozes tot aan het overlijden van Jozua, namelijk hoe Hij de kinderen Israëls in het beloofde land Kanaän heeft gebracht, ze droogvoets door de Jordaan heeft geleid en al de koningen van de Kanaänieten aan hun overgeleverd heeft.   Jozua verdeelt het land aan de overzijde van de Jordaan onder negen en een halve stam. Het gedeelte aan de andere oever was al onder twee en een halve stam verdeeld, namelijk aan de stammen van Ruben en Gad en aan de halve stam van Manasse.   De vrijsteden, alsmede de steden, die de Levieten zouden bewonen, worden ook ingenomen.   Het eind van het boek beschrijft de dood van Jozua op honderdentienjarige leeftijd. Jozua sterft, nadat hij de Israëlieten nog heeft gewaarschuwd voor Gods vloek als ze het verbond, dat God met hen heeft opgericht, niet in acht nemen.   Jozua was, zowel in naam als in het ambt, een bijzonder voorbeeld van onze Heer Jezus Christus, die de gelovigen naar de ware rustplaats leidt, namelijk het hemelse Kanaän.   De geschiedenis in dit boek beslaat een tijdvak van meer dan zeventien jaren en draagt de naam Jozua, omdat het boek hoofdzakelijk over Jozua gaat.   Het is niet zeker, wie het boek Jozua geschreven heeft. Het zou door een profeet gedaan kunnen zijn, die enige jaren later geleefd heeft.   Het boek kan in drie delen gesplitst worden.   De eerste twaalf hoofdstukken beschrijven de grote overwinningen, die Jozua door Gods kracht behaald heeft.   In het tweede deel, de hoofdstukken dertien tot tweeëntwintig, wordt de verdeling van het land tussen de stammen beschreven.   In het derde deel tenslotte wordt de wegzending van tweeëneenhalve stam beschreven. Dan volgt er een ernstige vermaning van Jozua aan het volk van Israël.   En het boek eindigt met het sterven van Jozua op de leeftijd van honderdentien jaar. Hij wordt begraven in het grondgebied van zijn erfdeel, te Timnath-Serah, op een berg van Efraïm, ten noorden van de berg Gaäs.   Ook begroeven ze de beenderen van Jozef, die de kinderen Israëls uit Egypte hadden meegevoerd, te Sichem, in het stuk veld, dat Jakob gekocht had.   Ook stierf Eleazar, de zoon van Aäron.  Indeling van het boek:   Verovering van het land (Hoofdstuk 1 - 12)  Verdeling van het land (Hoofdstuk 13 - 19)  Aanwijzing van de vrijsteden (Hoofdstuk 20)  Afscheidsrede van Jozua (Hoofdstuk 21 - 24)  Jozua   is een bijbelse figuur, naar wie het bijbelboek Jozua is genoemd. Zijn naam betekent God is zijn hulp of God, de Redder.   Jozua was de zoon van Nun, uit de stam van Efraïm, en werd na de dood van Mozes de leider van Israël. Onder leiding van Jozua veroverden en verdeelden de Israëlieten het land Kanaän, beginnend in Jericho rond 1150 v.Chr..  Over het boek  Het boek Jozua ontleent zijn naam aan de hoofdpersoon Jozua, opvolger van Mozes.   Jozua betekent Jehova is verlossing  hij is het type beeld van onze Heer Jezus Christus die de overwinning behaalde over satan en de zonde, en die rust geeft aan degene die op Hem vertrouwen zie Hebreen 4 en math 11:28-30.   De Israëlieten nemen het land Kanaan in bezit en bouwen er een nieuw bestaan op.   Hier wordt ook opgeroepen om te leven volgens de wet van Mozes en trouw te blijven aan de God van Israël.   Het boek Jozua is in drie delen te verdelen . In het eerste deel hfd 1-12 zien we hoe de Israëlieten onder leiding van Jozua de Jordaan oversteken en hoe het land Kanaan wordt veroverd.   Dit gebeurd allemaal met Gods hulp.   In hfd 13-21 wordt het land onder de stammen verdeeld. In het laatste deel keren de stammen van Ruben, Gad en een deel van Manasse terug naar het gebied dat Mozes hen had toegewezen. Jozua neemt vervolgens afscheid van zijn volk. Hij vraagt van hen de afgoden die hun voorvaders aanbaden weg te doen en alleen de Heer te dienen.   Jozua stierf op de leeftijd van 110 jaar. Ook na zijn dood bleven de stammen de Heer dienen zij waren getuigen geweest van de grote daden die de Heer voor Israël had verricht.   Recht hebben op de erfenis  In het boek Jozua lezen we hoe Israël zich het land Kanaän toeëigende. Na de verovering van Jericho en Ai werden de Kanaänieten in twee veldtochten verslagen. De kracht van de Kanaänieten was nu gebroken, maar een groot deel van het land moest nog veroverd worden. Maar hoewel God onder ede beloofd had Israël het land Kanaän te geven, legde het volk maar weinig ijver aan de dag om het land daadwerkelijk in bezit te nemen. "Ofschoon het land aan hen onderworpen was, waren er bij de Israëlieten nog zeven stammen die hun bezit nog niet hadden gekregen." (Jozua 18:1-2). En dan volgt de centrale tekst van het boek Jozua: "Daarom zei Jozua tegen de Israëlieten: 'Aarzel niet langer en neem het land in bezit, dat Jahweh, de God van uw vaderen, u heeft gegeven!'" (Jozua 18:3).   Het volk Israël werd door God als een zoon behandeld. "Zo spreekt Jahweh: Israël is mijn eerstgeboren zoon." (Exodus 4:22). "Toen Israël nog jong was, kreeg Ik hem lief en uit Egypte heb Ik mijn zoon geroepen." (Hosea 11:1). Ook de Israëlieten afzonderlijk werden door God als zijn kinderen behandeld. "Jahweh uw God beschouwt u als zijn kinderen." (Deuteronomium 14:1). Als zoon van God had Israël recht op een erfdeel. Dat erfdeel was het land Kanaän dat door God onder ede aan Abraham, Isaak en Jakob was toegezegd.   Ook wie vandaag kind van God is, heeft recht op een door God geschonken erfdeel. Als we kinderen van God zijn, dan zijn we ook erfgenamen. Luister maar eens naar wat de apostel Paulus zegt: "Allen die zich laten leiden door de Geest van God, zijn kinderen van God. De Geest die u ontvangen hebt, is er niet een van slaafsheid, die u opnieuw vrees zou aanjagen. U hebt een Geest van kindschap ontvangen, die ons doet uitroepen: Abba, Vader! De Geest zelf bevestigt het getuigenis van onze geest dat wij kinderen zijn van God. Maar als wij kinderen zijn, dan zijn wij ook erfgenamen, en wel erfgenamen van God tezamen met Christus, omdat wij delen in zijn lijden, om ook te delen in zijn verheerlijking." (Romeinen 8:14-17).   Die verheerlijking bestaat uit de overgang van vergankelijkheid naar onvergankelijkheid. Ook de schepping zal daarin delen: "Ik ben er zelfs van overtuigd dat het lijden van deze tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid waarvan ons de openbaring te wachten staat. Ook de schepping verlangt vurig naar de openbaarmaking van de kinderen van God. Want zij is onderworpen aan een zinloos bestaan, niet omdat zij het zelf wil, maar door de wil van Hem die haar daaraan onderworpen heeft. Maar zij is niet zonder hoop, want ook de schepping zal verlost worden uit de slavernij van de vergankelijkheid, en delen in de glorierijke vrijheid van Gods kinderen." (Romeinen 8:18-21).   Die onvergankelijkheid is echter iets van de toekomst. We zien de erfenis nu nog niet, maar we mogen er wel naar uitzien: "Wij weten immers dat de hele schepping kreunt en barensweeën lijdt, nog altijd. En niet alleen zij, ook wij zelf, die de eerstelingen van de Geest toch al hebben ontvangen, ook wij zuchten over ons eigen lot, zolang wij nog wachten op de openbaring van ons kindschap, op de verlossing van ons lichaam. In deze hoop zijn wij gered. Maar men spreekt niet van hopen, als men het voorwerp van zijn hoop al ziet: wie kijkt nog uit naar wat hij al ziet? Omdat onze hoop gericht is op het onzichtbare, moet onze verwachting gepaard gaan met standvastigheid." (Romeinen 8:22-25).   Als kind van God ben je erfgenaam van een onvergankelijk leven. Dat je erfgenaam bent betekent dat je er recht op hebt. Tussen recht hebben op en daadwerkelijk beërven zit echter nog een verschil. Kijk maar naar het volk Israël. Dat had recht op het land Kanaän, maar het moest zich het door God geschonken erfdeel nog wel daadwerkelijk toeëigenen. De Israëlieten maakten daar echter niet zo'n haast mee. Vandaar Jozua's berisping: "Aarzel niet langer en neem het land in bezit, dat Jahweh, de God van uw vaderen, u heeft gegeven!" Zo is het ook nu nog met veel kinderen van God. Ze hebben recht op een onvergankelijk leven, maar maken er geen haast mee om zich het heil ook daadwerkelijk toe te eigenen. Daarmee lopen ze het risico het recht op de erfenis te verspelen.   De kern van Gods boodschap in het boek Jozua is: Als mijn kind heb je recht op een erfenis.  Het boek Jozua, gelezen vanuit Christus     Het bijbelboek Jozua vertelt hoe de Israelieten het land Kanaan in bezit namen. Na hun zwerftocht door de woestijn, komen ze in het land dat de HEER hen zou geven.   Daarmee begint fase 2 van Gods genade-plan. Hij bevrijdde zijn volk UIT Egypte om hen te brengen NAAR het nieuwe land.   Op vergelijkbare manier is Christus in mensenlevens bezig met fase 2 van zijn verlossing. Hij stierf aan het kruis om mensen te bevrijden uit de macht van zonde en dood. Hij is nu bezig om mensenlevens te veroveren. Heel je leven wil hij in bezit nemen. In alle delen van je bestaan wil hij met je leven.   Het is inspirerend om op deze manier de oude geschiedenis uit het boek Jozua te lezen en te actualiseren.     Doordenker   In Jozua 1:8 vertelt God ons om dag en nacht over zijn Woord te mediteren zodat we het zullen gehoorzamen.  Overzicht  Jozua 1   Spannend moment. Israël trekt het land dat aan hen is beloofd binnen. Trouw en gehoorzaamheid aan de wet van Mozes is geen voorwaarde om het beloofde land binnen te trekken, maar wel de weg waarop dit zal gebeuren. Een andere weg is er niet. Toewijding, daar gaat het om. En verder: kracht en moed. Sterk in Gods kracht dan wel, want ‘Ik ben met u, overal waar u gaat’ (vers 9). Op welke manier zou Jozua 1 vandaag christelijke actie in een van God vervreemde wereld impulsen kunnen geven, denkt u?  Jozua 2   De eerste stappen in vijandig gebied zijn meteen al hele bijzondere. Hulp uit onverwachte hoek. Wat bewoog Rachab om de verkenners te helpen? Geloof, zegt eeuwen later de schrijver van de brief aan de Hebreeën (Heb. 11: 31). Haar woorden in vers 9-13 laten zich dan ook lezen als een geloofsbelijdenis. Kwamen meer mensen maar zo onder de indruk van wat God doet! Wat zegt het u, dat deze vrouw een van de ‘voormoeders’ van de Heer mag zijn (vgl. Matt. 1: 5)?  Jozua 3: 1 - 4: 9   De Jordaan is natuurlijk niet zo groot en breed als de Schelfzee. O.a. daarom zal de doortocht van Israël door de Schelfzee bij velen bekender zijn. Maar in allebei ontstaat een pad door het water. De krachten van de natuur houden hun adem in als God in actie komt. En dat is nou precies wat hier gebeurt: God komt in actie. Hij trekt voor zijn volk uit. De verbondskist gaat voorop en Israël volgt. Hoe leeft dat besef bij u, dat je God of zijn Zoon Jezus maar hoeft te volgen?  Jozua 4: 10 - 5: 15   Wie spannende verhalen wil lezen over Israëlitische heldendaden bij de verovering van het land, moet nog even wachten. Kennelijk gaan andere dingen voor. Wij verliezen ons snel in activisme, en vergeten de band met de Heer te onderhouden. Maar hoort dat juist niet voorop te gaan? Dat zal Israël niet gebeuren. Wie nog niet besneden was in de woestijn wordt nu besneden. Het pascha wordt gevierd. Wat komt het eerst in uw leven: actie of gebed? Let op de wonderlijke ontmoeting aan het eind: er is ook nog een leger van de Heer dat meereist. Je hebt het vaak niet eens door.  Jozua 6   Als er dan actie komt, is het wel vreemde actie. In stilte zes dagen achter elkaar rond de stad trekken. Wat zullen de mensen van Jericho ervan hebben gedacht? En de Israëlieten zelf? Op de zevende dag gebeurt het. ‘Misschien heb jij zo’n Jericho’, zingen Elly en Rikkert. Ach, dat is misschien wel een hele snelle vergeestelijking. Maar toch, de boodschap is duidelijk: niet alleen gaat God voorop in de, in onze, strijd, maar ook voert Hij deze alleen. Vertrouw daar dus maar op! En Hij maakt vaak gebruik van in onze ogen onooglijke of kwetsbare middelen. Is het kruis van Jezus daarvan niet het levende bewijs? En moet je zien wat er door dat kruis allemaal ‘instort’! Jozua 7   Waarom lukken sommige dingen niet die je bv. als kerk onderneemt? Zou er ook zonde achter kunnen zitten, waardoor de zegen van God wordt geblokkeerd? De zonde van Achan moet eerst worden weggebrand om Gods zegen en nabijheid te kunnen wegdragen. Zo wordt het dal Achor schroeiplek van Gods toorn en is Jozua 7 een zwarte bladzij in Israëls geschiedenis. Let op de ‘nawerking’ van Jozua 7 in de Bijbel. Hosea profeteert: ‘Het dal Achor zal worden tot een deur der hoop’ (Hos. 2: 14). Gods toorn maakt het leven met Hem niet onmogelijk, maar wil het juist herstellen. De contouren van Golgota doemen op: zwarte bladzij in de menselijke geschiedenis, schroeiplek van Gods toorn, maar tegelijk: plaats van oneindige barmhartigheid.  Jozua 8: 1 - 23 ‘Ik geef u de stad in handen’, zo luidt de toezegging van God aan het adres van Jozua. En God doet het ook echt. Ook al ben je geneigd om te zeggen: goeie list van Jozua en knap uitgevoerd! Wat God doet, komt kennelijk niet in mindering op het gebruiken van gezond verstand en creativiteit door mensen zelf. Het zijn de middelen die God gebruikt en waarlangs Hij werken wil. Hier komt iets naar voren van de wisselwerking tussen Gods macht en menselijke verantwoordelijkheid. Ze ‘bijten’ elkaar niet, maar liggen in elkaars verlengde. Jozua 8: 24-35   Het eerste gevoel dat je bekruipt kan zijn: hoe kan de slachtpartij onder de inwoners van Ai samen gaan met het brengen van offers voor de Heer en het luisteren naar zijn heilzame geboden? De slachtpartij in Ai (en in de andere steden) blijft buitengewoon moeilijk te plaatsen. Misschien is het het beste om het daar dan ook maar gewoon bij te laten. Zonder het te willen oplossen of goedpraten, wil ik toch één ding aanstippen. De verovering van Kanaän is geen speelse zaak, maar iets van buitengewone ernst. Het gaat echt om leven en dood. Hoe bewust zijn we ons daar nog van dat het bij God en in het geloof gaat om leven of dood?  Jozua 9   Dit is een nogal wonderlijk verhaal. Spannend ook, met iets van humor en vindingrijkheid: hoe de Gibeonieten de Israëlieten in de luren leggen. Veelzeggend is het korte zinnetje in vers 14: zij vergaten de Heer om raad te vragen. Wat zou er zijn gebeurd, als ze het wél hadden gedaan? Positief is dat de Israëlitische leiders willen stáán voor wat ze beloofd hebben. Ze hadden kunnen zwichten voor de druk van het volk. Hoe vaak doen leiders dat niet? Maar ze willen zich houden aan het hen gegeven woord. Jozua schaart zich hierachter en komt met een aanvaardbare oplossing: houthakkers en waterputters zullen de Gibeonieten zijn.  Jozua 10: 1 - 27   Toen ik klein was, gold dit verhaal denk ik als een van mijn grote favorieten. Een heroïsch verhaal over de coalitie van vijf koningen, die Gibeon aanvallen, maar door Israël onder leiding van Jozua volledig verslagen worden. Toen ik een kind was, redeneerde ik als een kind. Andere dingen vallen mij nu evenzeer op. De Heer zegt: ‘Ik zal u de overwinning geven’. De Here die hagelstenen laat vallen, waardoor er meer mannen gedood worden dan in de strijd. De zon en de maan die door God worden stilgezet. Dus, vers 14: De Heer streed voor de Israëlieten. Gods kracht beslist. Wat dat betreft, is er nog niks veranderd.  Jozua 10: 28 - 43   Indrukwekkend mag de veldtocht zeker heten. Grote gebieden van het land worden zo veroverd, omdat de God van Israël strijdt voor de Israëlieten. Ere wie ere toekomt! Zo wordt het beloofde land in bezit genomen. Hiermee wil God zijn naam vestigen. Volken wil Hij onderwerpen en brengen onder zijn gezag. Hoe is dat vandaag? Zijn kerken en christenen nog ‘wereldveroverend’? Ook wij trekken de wereld door achter onze Jozua aan, Jezus van Nazaret. Het gaat om hetzelfde: maak alle volken tot mijn discipelen. Maar de weg waarlangs is wel anders. Niet meer militant, in de weg van wapens, wél in de weg van het kruis.  Jozua 11   Het verslag van de verovering van het noorden wordt gedaan in Jozua 11. Alweer een coalitie die het moet afleggen. Zo gaat dat. Mensen zoeken bondjes, spannen samen, denken daarmee sterk te staan. Maar sterk sta je alleen met de God van Israël naast je. Dan heb je bondjes niet meer nodig. Ervaart u, ervaar jij dat ook zo? Opvallend trouwens in die lijst van veroveringen: de Here had alle steden en hun bevolking – behalve die van Gibeon – koppig gemaakt. Verzet moet aan de dag komen om de overwinning te kunnen behalen. Maar nu is er vrede. Dank aan God!  Jozua 12   Dit hoofdstuk laat zich lezen als een soort samenvatting. Alle koningen en steden die verslagen zijn worden op een rij gezet. De lijst is indrukwekkend. Koningen van naam en faam. Eenendertig in totaal. De Here doet wat Hij beloofd heeft: ‘Ik zal u het land in bezit geven, niemand zal voor u standhouden’ (Joz. 1, 3-5). Zo kun je, moet je het boek Jozua ook lezen. Niet alleen maar als een spannend verslag van een verovering. Daar doorheen en daaronder als een getuigenis, dat God ‘geen van zijn woorden ter aarde laat vallen’, maar ze alle één voor één waarmaakt. Laat dat ons maar veel mogen zeggen!  Jozua 13   Als Jozua oud geworden is, draagt de HERE hem op om het land aan de stammen van Israël toe te wijzen. De HERE somt al de gebieden op die nog niet veroverd zijn. Van de Kanaänietische bevolking die daar nog leeft, zegt de HERE: “Ik zal hen verdrijven voor de Israëlieten”. D.w.z.: Jozua, laat de verovering van die gebieden maar aan Mij over. Als mijn volk zijn roeping verstaat, elke stam in zijn eigen gebied, zal Ik hun strijd zegenen zoals Ik uw strijd gezegend heb. Hier wordt geloof van Jozua gevraagd!   In het overzicht van de gebieden in het Overjordaanse die al eerder door Mozes aan Ruben, Gad en de halve stam Manasse waren toegewezen, valt op dat in de verzen 14 en 33  gewezen wordt op de bijzondere positie van de stam van Levi. Heeft dit ons vandaag nog iets te zeggen over de plaats van de predikanten in de kerken en hun honorering? Zie ook 1 Kor. 9: 13 en 14.  Jozua 14   Het land Kanaän wordt door het lot verdeeld. Praktisch gezien de beste oplossing. Het voorkomt het gebruik van verkeerde methoden om de beste plaats te krijgen: ellebogenwerk of vriendjespolitiek. Ook principieel gezien is dit de beste werkwijze. Want het lot maakt hier Gods persoonlijke beschikking zichtbaar. Hij geeft ieder het zijne. Geen toeval, maar wijsheid van God.   Ieder deelt dus in hetzelfde verbond, maar leeft daarbinnen op z'n eigen grond. Wel in één land, maar op een verschillende plek. Dat blijft in de kerk altijd zo. Ook vandaag is er in de kerk verscheidenheid. Niet ieder kan op dezelfde stoel zitten en we kunnen niet allemaal vooraan staan. Je bent allemaal gelijk als kinderen van God, maar ieder heeft gelukkig wel z'n eigen plek. Ook daar zit God achter, minder direct dan via loting, maar toch heel persoonlijk.  De HERE had Kaleb indertijd beloofd dat hij het stuk land dat hij gezien had, als erfdeel zou krijgen. Dat is nu 45 jaar geleden. Deze belofte wordt nu vervuld. Kaleb weet dat hij in dit gebied nog strijd zal moeten leveren. Maar zijn hoop is op God. En hoop op de HERE wordt nooit beschaamd!  Zijn Gods beloften voor u interessant of uw toeverlaat?  Jozua 15: 1 - 20   De stam van Juda komt het eerst aan de beurt. Dat ligt ook voor de hand. Aan Juda waren bijzondere beloften gegeven: het Davidische koningschap en Davids grote Zoon (Gen. 49: 8ev.). Heel nauwkeurig worden Juda’s grenzen beschreven. Als deze stam naar z’n gebied getrokken is onder leiding van Kaleb, verdrijft deze de Enakieten uit het hem toegewezen Hebron. Maar er is nog een stad waar de Enakieten zich ophouden: Debir. Otniël verovert de stad. Kaleb komt zijn belofte na en geeft hem zijn dochter Aksa tot vrouw. Zij blijkt een vrouw met een gezond zakelijk inzicht. Als het veroverde gebied dor en droog blijkt te zijn, spoort zij haar man aan haar vader om wat vruchtbaar land erbij te vragen. Als Otniël aarzelt, doet ze het zelf. Kaleb geeft wat zij vraagt en is daarbij allerminst karig!  Jozua 15: 21 - 16: 10   Ook Ekron, Asdod en Gaza blijken tot het erfdeel van Juda te behoren (vs. 45 – 47). Dit is het gebied dat wij vandaag kennen als de ‘Gazastrook’, die onder bestuur staat van de Palestijnen. In de bijbelse tijd was dat ook al een apart gebied. In die streek woonden de Filistijnen. God deelde ook landstreken toe die nog niet waren veroverd. Daar moest dus om gevochten worden. Maar Juda heeft nagelaten om het metterdaad in bezit te nemen.  Door die traagheid en gemakzucht van Gods volk kon daarom later ook Filistea in Psalm 87 genoemd worden. Dat was een verrassende wending in het lot van dit volk: ook van de Filistijnen mochten er later Sionskinderen heten. Na Pinksteren is dat ook gebleken. En vandaag wonen er Palestijnse christenen in de Gazastrook. Door het ongeloof van Israël is het heil ook tot deze heidenen gekomen, om met Paulus te spreken. Ook wij mogen in dat heil van God delen. Maar… wat God toezegt, moeten wij ons ook eigen maken. Dat kan alleen via de Geest.   In hoofdstuk 16 en 17 wordt het erfdeel van de stammen van Jozef (Efraïm en Manasse) beschreven. Dit waren de grootste stammen. Zij zouden ook in de toekomst steeds voorop gaan.  Jozua 17   Vers 2ev.: Bij de toewijzing van het erfdeel van Manasse worden zes mannelijke nakomelingen genoemd. Een van hen, Chefer, blijkt geen mannelijke nakomelingen te hebben. Zijn zoon Selofchad had uitsluitend dochters. Het ‘geslacht’ Chefer bestaat daardoor uit vijf ongehuwde vrouwen. Zij komen met het verzoek om het erfdeel te mogen ontvangen dat hun door de HERE beloofd was (Num. 27: 1 – 7). Zij zouden het deel van hun vader krijgen. Aan het verzoek wordt voldaan.   Vers 14ev.: De kinderen van Jozef (Efraïm en Manasse) komen bij Jozua met de klacht dat hun gebied te klein is, want zij zijn met zeer velen. In feite is dit een aanklacht tegen de HERE, die hen een groter gebied had toegewezen dan één van hen ooit alleen zou hebben gekregen. Jozua doorziet hun redenering en vangt hen op hun eigen woorden (vs. 15). Hun antwoord getuigt van gemakzucht en ongeloof. Maar Jozua gaat hiervoor niet opzij. Zijn besluit komt hierop neer: goed, u krijgt meer dan één stuk land. Bij wat u als erfdeel al is toegewezen, krijgt u het bergland met zijn uitlopers er nog bij. U bent met zeer velen en dus sterk genoeg om het tot een bewoonbaar gebied te maken. En ook al zijn de Kanaänieten met hun ijzeren strijdwagens machtig, u zult hen overwinnen. Als u maar – zo wordt stilzwijgend verondersteld – vertrouwt op de HERE en zijn kracht. Hoe gelovig en gehoorzaam toont Jozua zich hier!  Jozua 18   De tabernakel wordt opgericht te Silo. Bij het heiligdom vindt de verdeling van het land onder de overige zeven stammen plaats. Zeven stammen, want de stam van Levi krijgt geen speciaal gebied. Zij hebben het voorrecht de HERE als priester te dienen. Een commissie van 21 wordt benoemd om het overige land in kaart te brengen en in delen te splitsen. Lang genoeg had men getalmd met het in bezit nemen van het land van de belofte. Nu moet eindelijk die belofte eens gegrepen worden. Je merkt hier de aarzeling bij de stammen. Is dit de voorbode van latere afval?   Als de commissie met haar werk klaar is, verloot Jozua de verschillende gebieden voor het aangezicht van de HERE, bij het heiligdom te Silo. Het eerste lot valt op de stam Benjamin. Het krijgt een betrekkelijk klein gebied toegewezen tussen Juda en Efraïm.  Jozua 19: 1 - 39   De beschrijving van Simeons erfdeel wordt begonnen en beëindigd met een verrassend gegeven: Simeon krijgt een aantal steden toegewezen die op het grondgebied van Juda liggen. Kennelijk heeft men in overleg met Jozua besloten om het nog niet veroverde gebeid in zes delen te verdelen en daaraan dan een stuk van Juda als zevende deel toe te voegen.   Tegelijk gaat hiermee een profetie in vervulling die Jakob op zijn sterfbed over Simeon sprak (Gen. 49: 7): de HERE zou Simeon verspreiden onder Israël als straf voor zijn wreedheid tegenover de Sichemieten (Gen. 34).   Verder wordt aan Zebulon, Issakar, Aser en Naftali hun erfeeel toegewezen.  Jozua 19: 40 - 20: 9   Door het zevende en laatste lot wordt aan Dan toegewezen het stuk land dat ligt ingeklemd tussen Juda, Benjamin en Efraïm: voor een deel heuvelland, voor een deel vruchtbare vallei.   Op bevel van de HERE krijgt Jozua een eigen erfdeel, een stad naar eigen keus: Timnat-Serach. Voor de rest van zijn leven is Jozua hier blijven wonen.   De HERE laat zes ‘vrijsteden' aanwijzen. In geval van dood door schuld kon je naar zo'n asielstad vluchten. Er volgde wel een proces, maar daar werd de aansprakelijkheid nauwkeurig gewogen. Je hoefde niet meer bang te zijn voor de familie die het bloed van de gestorvene probeerde te wreken.   De HERE wil respect en ruimte voor de noodzakelijke rechtsgang. Geen vergeldingsdrang maar een leefbaar en vredig samenleven!  Jozua 21   De stam van Levi zou 48 steden krijgen, waaronder zes vrijsteden. De aanwijzing van deze vrijsteden werd in het vorige hoofdstuk beschreven. Nu is de aanwijzing van de andere 42 priester – of Levietensteden aan de orde.   Plechtig sluit de kroniek af: “Zo heeft de HERE aan Israël het gehele land gegeven, dat Hij gezworen had hun vaderen te zullen geven…Niet een van alle goede beloften, die de HERE aan het huis van Israël had toegezegd, is onvervuld gebleven; alles is uitgekomen” (vs. 43, 45).   Toen Abraham, de stamvader van het volk Israël, wegtrok uit zijn geboorteland, Ur der Chaldeeën, deed hij dat op grond van wat God gezegd had. Hij zou de vader van een groot volk worden. De HERE beloofde hem daarbij een land waarin dat volk zou kunnen leven.  Als Jozua na de verovering het land heeft verdeeld onder de stammen van Israël, is die belofte van God vervuld. De HERE maakt waar wat Hij gezegd heeft! Dat gold toen, het geldt ook nu.  Jozua 22: 1 - 20   De stammen Ruben, Gad en de helft van de stam Manasse hadden bij de verdeling van het land op eigen verzoek een gebied ten oosten van de Jordaan toegewezen gekregen (het huidige Jordanië). Mozes was hiermee akkoord gegaan met Gods instemming. Wel moesten de mannen van deze stammen eerst hun broeders van de overige stammen gaan helpen in de strijd. Daarna mogen zij terugkeren naar hun gebied.  Als zij terugkeren richten ze vlak bij de Jordaan een altaar van geweldige afmetingen op. Als de andere stammen daarvan horen, denken ze dat deze twee en een halve stam een eigen, afgescheiden eredienst willen inrichten. Verbreken ze daarmee niet de geestelijk eenheid van heel Israël? Dit wordt als een zo grote bedreiging gezien dat ze op het oorlogspad gaan tegen hun eigen broeders. Er dreigt dus een burgeroorlog te ontstaan. Of is hier sprake van een misverstand?  Jozua 22: 21 - 34   Gelukkig, het is een misverstand! Het altaar is alleen maar bedoeld als een kopie van Gods altaar, als een herinnering, en zeker niet als een vervanging. De bedoeling is juist om door deze blijvende herinnering de eenheid met de andere stammen vast te houden. Het conflict wordt bezworen en het contact wordt hersteld en verdiept. Hoe gemakkelijk had inderdaad de Jordaan een buitengrens kunnen worden, water dat scheiding brengt. Maar dat was niet Gods wil. Dat blijkt ook later in Psalm 60, als David zingt over oost en west als Gods domein, waar zijn volk gevestigd mag zijn.   In Nederland heb je ook wel eens het idee dat het westen het centrum is en het oosten een achterhoek. In de kerk kun je onwillekeurig ook in die termen gaan denken. Maar dat is vandaag nog kwalijker dan in Jozua 22. Want het kerkcentrum is nu niet meer op aarde, maar in de hemel. De wereld heeft geen uithoeken waar je verder van God afstaat dan in de beschaafde wereld.  Jozua 23   Jozua waarschuwt Israël voor verkeerde beïnvloeding. Want het staat als Gods volk nog in de kinderschoenen. Jozua bindt het hen in zijn afscheidspreek nog een keer op het hart. Alle soort van omgang met heidenen in hun omgeving wordt ten strengste verboden. Zeker een gemengd huwelijk is in Gods ogen gruwelijk. Die aanpassing zou voor hen een valkuil zijn.   Later is het helaas inderdaad zo gegaan. In de richterentijd begon het al. Men deed precies wat God had verboden. Met alle ellende van dien. Dat moet óns evengoed wat te zeggen hebben. Want wat God taboe verklaart, heeft ook voor ons juist vaak grote aantrekkingskracht. In de wereld, maar niet van de wereld. Dat is boeiend, maar ook bedreigend. Alleen dichtbij God blijft het gevaar op afstand.  Jozua 24   In het verbond is het alles of niets. Daarom moeten de afgoden de deur uit. Israël belooft dat ook te doen. Door het jawoord wordt het verbond van hun kant vernieuwd. Van Gods kant was dat niet nodig. Hij had juist een opsomming gegeven van wat Hij sinds Abraham tot nu toe als hun God had gedaan. Daar mocht wel een ‘update' van Israëls verbondsafspraken tegenover staan. ‘Tot uw dienst', zeggen ze dan ook gelukkig naar het voorbeeld van Jozua zelf. We proberen het niet alleen, we beloven het hierbij opnieuw. Een markant moment als het dagelijks leven in het beloofde land gaat beginnen. Juist zo'n keus geeft het leven richting en koers. God is heel blij als we zover komen, bij de openbare belijdenis en op zoveel andere momenten. Je mag er ook van uitgaan dat Hij die keus zegent.  Het boek Jozua eindigt met drie graven: van Jozua, van Jozef en van de hogepriester Eleazar. Mensenlevens breken af. Hun invloed werkt nog een tijd na, maar ook daaraan komt een eind. Zorg ervoor dat u de HERE blijft liefhebben! Hoe alleen kunt u het waarmaken dat u met uw hele hart God dient? (Vgl. Joh. 15: 5)

 

READ THE BOOK - THE BIBLE CHANGE YOUR LIFE

       

Heer, wees mijn Gids

INFO: DE WEG - DE WAARHEID - HET LEVEN - FILM

Remember all victims of violence worldwide   

GEBED  LEEFREGEL  BELIJDENIS  

DE WEG | DE WAARHEID | HET LEVEN | FILM | AUDIO

CREATOR

HOLYHOME.NL USE NO COOKIES - REPORT DEAD LINKS