HOME | STUDIEBIJBEL | BIJBELSTUDIES | BIJBELATLAS | BIJBELSEGESCHIEDENIS | NIEUWS

                                                    
                    

DE HEILIGE SCHRIFT - DE BIJBEL

FILÉMON

De vindplaats van materiaal voor Bijbelstudie, geloofstudie, catechese, school, kring, persoonlijk geloof, studie thuis, kerk, club, nieuws, godsdienstonderwijs, zingeving en vooral heel veel mogelijkheden om je Bijbelkennis te vergroten. Blijf niet afhankelijk van anderen maar lees zelf de Bijbel. Investeer in geestelijke rijkdom.

De Studiebijbel is uitermate geschikt om de Bijbel te leren verstaan.

Je kunt een keus maken uit onderstaande tabel voor verdere studie
---- In de linkerkolom kies je een bijbelboek met uitleg
----  Er onder in de linkerkolom commentaren bij een bijbelboek
 In de rechterkolom zie je het kommentaar

 Terug naar de Inleiding van deze serie

BIJBELBOEKEN met UITLEG 1e lijst in deze kolom + DE COMMENTAREN 2e lijst in deze kolom

COMMENTAAR op BIJBELBOEK

Oude Testament Genesis Exodus Leviticus Numeri Deuteronomium Jozua Richteren Ruth 1 Samuël 2 Samuël 1 Koningen 2 Koningen 1 Kronieken 2 Kronieken Ezra Nehemia Esther Job Psalmen Spreuken Prediker Hooglied Jesaja Jeremia Klaagliederen Ezechiël Daniël Hosea Joël Amos Obadja Jona Micha Nahum Habakuk Zefanja Haggaï Zacharia Maleachi Nieuwe Testament Mattheüs Marcus Lukas Johannes Handelingen Romeinen 1 Korinthiërs 2 Korinthiërs Galaten Efeziërs Filippensen Kolossensen1 Tessalonicensen2 Tessalonicensen 1 Timotheüs 2 Timotheüs Titus Filemon Hebreeën Jakobus 1 Petrus 2 Petrus 1 Johannes 2 Johannes 3 Johannes Judas Openbaring KIES HIERONDER COMMENTAAR op een BIJBELBOEK OT Genesis Exodus Leviticus   Numeri Deuteronomium Jozua   Richteren   Ruth   1 Samuël 2 Samuël   1 Koningen   2 Koningen   1 Kronieken 2 Kronieken   Ezra   Nehemia   Esther Job Psalmen Spreuken Prediker Hooglied Jesaja Jeremia Klaagliederen van Jeremia Ezechiël Daniël Hosea Joël Amos Obadja Jona Micha Nahum Habakuk Zefanja Haggaï Zacharia Maleachi NT Matthëus Markus Lukas Johannes Handelingen Romeinen 1 Korinthiërs 2 Korinthiërs Galaten Efeziërs Filippensen Kolossensen 1Thessalonicensen 2Thessalonicensen 1 Timothëus 2 Timothëus Titus Filemon Hebrëen Jakobus 1 Petrus 2 Petrus 1 Johannes 2 Johannes 3 Johannes  Judas Openbaring

FILÉMON De brief van Paulus aan Filemon (vaak kortweg Filemon genoemd) is een van de boeken in het Nieuwe Testament van de bijbel. Het is een brief die Paulus van Tarsus schreef aan Filemon en zijn familie in Kolosse. De brief is 1 hoofdstuk van 25 verzen lang, dit boek is hiermee de kortste brief van Paulus.  De brief werd vanuit Rome geschreven in dezelfde tijd als de brieven aan Kolosse en Efeze. De brief werd gebracht door Onesimus, een weggelopen slaaf.  De brief werd geschreven als voorspraak voor Onesimus. Deze had zijn meester Filemon verlaten en was 'niet nuttig' voor hem geweest. Paulus had Onesimus in Rome gevonden, was een instrument in zijn bekering geweest, en zond hem nu met deze brief terug naar zijn meester.  De brief had een strikt privé karakter, en is de enige van zijn soort die bewaard is gebleven. "Het toont de apostel in een nieuw licht. Hij legt zo veel als mogelijk zowel zijn apostolische waardigheid als zijn vaderlijke autoriteit over zijn bekeerlingen af. Hij spreekt als christen tot christen. Daarom spreekt hij nederig, in een geest van ridderlijkheid en 'als heer', iets wat weinig voorkwam in de Grieks/Romeinse wereld" (Dr. Barry). De brief aan Filemon is gericht aan een zekere Filemon en aan de gemeente die bij hem thuis bijeenkomt. Filemon was waarschijnlijk een rijk man. Zijn huis was in ieder geval groot genoeg om plaats te kunnen bieden aan een gemeente (je moet dan denken aan zo'n 25 à 30 mensen). Bovendien was Filemon rijk genoeg om slaven te hebben. Deze brief van Paulus is persoonlijk van toon. Deze brief aan Filémon, die waarschijnlijk een leraar in de gemeente te Colosse is geweest, is de kortste brief van Paulus in de Bijbel.  Deze brief is geschreven in Rome en aan Filémon bezorgd door Onésimus en over deze Onésimus, die Paulus zijn zoon1) noemt, gaat deze brief ook hoofdzakelijk.  Deze Onésimus was in het verleden een ondeugende jongen geweest, hij was van zijn heer Filémon weggelopen en hem bovendien iets ontstolen.  Filémon had dus niet zulke prettige herinneringen aan Onésimus. Paulus weet dat natuurlijk ook en daarom wil hij met deze brief Filémon gunstig stemmen ten opzichte van Onésimus, die nu weer naar Filémon terugkeert. Deze korte brief heeft slechts één hoofdstuk met als onderdelen: Schrijver. Lezer. Groet Dankzegging Over Onésimus Slot en groeten Onesimus De brief behandelt een heel concreet probleem: Onesimus, een slaaf van Filemon, is weggelopen. Hij is naar Paulus gevlucht en heeft zich daar inmiddels bij de christelijke gemeente aangesloten. Paulus probeert Filemon ervan te overtuigen dat hij Onesimus weer bij zich moet nemen, als slaaf, maar ook als lid van de gemeente van Christus. Filémon  De relatie met God, door Christus, stimuleert tot een goede relatie met mensen. Genade geneest. Het geneest zelfs verbroken relaties. Geloof in God geeft oog voor je eigen verkeerde opstelling in conflicten. Als je weet dat God je aanvaardt, durf je ook je zonden aan de ander toe te geven. Dat geloof in Gods genade geeft ook die ander ruimte om weer verder te willen, als je zo berouwvol terugkeert. Echt: genade geneest!  lEES HIER NOG EVEN VERDER : Bezit van de meester Zo was de slavernij in de Oudheid. Vanaf het moment dat je ge- of verkocht werd, was je met heel je hebben en houden niet meer vrij, niet in je relaties en je tijdsbesteding. Je hele leven was onderworpen aan de wil van je meester. Ongetwijfeld kon je het goed treffen: er waren natuurlijk ook best mensen die hun slaven goed behandelden. Maar toch: je was en bleef onvrij. Paulus schrijft dat slaven die christen geworden zijn zich goed moeten gedragen en hun meester moeten dienen. Hij vecht de slavernij zelf niet aan, maar holt het systeem wel uit in het geval van Onesimus (1:10). Filemon moet hem nu als broeder gaan behandelen: gelijkwaardig. Zie ook Galaten 3:28. Slaaf van Christus Mensen konden zich in een lang leven van hard werk en minimale verdienste soms vrijkopen; daar was een hele procedure voor opgesteld, die in een tempel werd uitgevoerd. Voortaan was je dan vrij man, maar je heette 'slaaf van Apollo', van Hermes, Jupiter, enzovoort, naar de god in wiens tempel je vrijlating was geregeld. Als Paulus zegt dat hij 'slaaf van Christus' is, bedoelt hij daar echter iets anders mee: hij is dienaar in naam van Christus (1 Cor. 7:22, Ef. 6:6). Voor hem betekent dat dat hij nu werkelijk vrij man is; dat hij in de ontmoeting met Jezus zijn vrijheid echt gevonden heeft. HUISGEMEENTE Als we de gegevens overzien, kunnen we zonder enige twijfel stellen dat het huis in de vroege kerk de plaats was waar de gemeente samenkwam. Tot deze 'huisgemeente' behoorde niet alleen de grootfamilie die het huis bewoonde, maar ook de gelovigen die elders woonden, maar in dat huis samenkwamen. Zo neemt men meestal aan in Fil.1:1-2 dat Apfia de vrouw van Filemon is; Onesimus (vs.10), de weggelopen slaaf, behoorde tot de grootfamilie, maar Archippus, de medestrijder, woonde mogelijk elders.  In de huizen van de rijkere christenen kwamen gelovigen uit alle sociale lagen samen. Het is vanaf het begin kenmerkend dat men in deze huisgemeenten zowel rijken als armen aantreft. Er is sprake van een sociaal engagement, dat blijkt uit het vrijwillig openstellen van het huis, de gezamenlijke maaltijden en de zorg voor elkaar.  De ruimtelijke keuze voor het huis had automatisch bepaalde consequenties. Zo heeft bijvoorbeeld de omvang van een doorsnee nieuwtestamentische gemeente tussen de 10 en 40 personen gelegen. EEN HARTSTOCHTELIJKE OPROEP  Stel nu eens even, dat u de brief van Paulus aan Filemon helemaal niet kende. U had er nog nooit van gehoord. En u ging op een middag eens bezig met oude kranten opruimen. En u vond op een A4-tje de woorden van deze brief van Paulus. Zou u dan op het idee gekomen zijn, dat het een bijbelboek was? Dat hij echt op z'n plaats zou zijn in de Bijbel?  Nu staat deze brief van Paulus natuurlijk al in de Bijbel. En als u 'm leest, hebt u dan nooit eens het gevoel van: wat moeten we hier eigenlijk mee? Zeker als je 'm vergelijkt met de andere brieven van Paulus, dan kan die vraag best opkomen.  Die andere brieven van Paulus zijn stevige brieven. Met vaak een grondige uiteenzetting van de leer. Met een duidelijke bestrijding van dwalingen. Maar deze brief: wat gebeurt hierin? Paulus handelt een privézaak af met een van zijn vrienden.  Dat is prima natuurlijk, dat hij dat doet, maar wat hebben wij daarmee te maken? Is er niet een stuk in de verkeerde map terechtgekomen: een persoonlijk stuk in de map voor kerkstukken? Paulus noemt zich in deze brief ook geen apostel, dat doet hij in bijna al zijn andere brieven wel. Dat pleit ook al tegen het gezag van deze brief.  Waarom zou deze brief dan tóch in de Bijbel staan?  Inderdaad niet, omdat er zo'n geweldig stuk leer in staat. Maar wel hierom, dat je in deze korte brief (het kleinste briefje van Paulus) ziet, hoe het evangelie van Jezus Christus doorwerkt in persoonlijke verhoudingen. En hoe verfrissend dat is, als dat evangelie doordringt in het bespreken van allerlei zaken.  Daar zit de kracht en de boodschap van deze brief. We mogen meemaken, hoe Paulus op een christelijke manier een gevoelige zaak tot een goed einde wil brengen. En dat gebeurt heel ontspannen, met wijsheid, en ook met de nodige humor.  Trouwens, zo heel strikt persoonlijk is deze brief ook weer niet, want Paulus heeft er geen enkel bezwaar tegen, dat we over de schouder van Filemon meelezen. Hij stuurt 'm immers ook aan de gemeente die bij Filemon thuis samenkomt. Lees allemaal maar mee, je kunt er wat van leren. Een klein persoonlijk briefje dat als Woord van de Here tot ons komt.  Er zit een verhaal achter deze brief. Paulus had een vriend, genaamd Filemon. Paulus had hem op een van zijn reizen leren kennen. En deze Filemon was door het werk van Paulus tot geloof gekomen. Hij was een overtuigd christen geworden. Filemon was een welgesteld man. Hij had een groot huis en hij had een paar slaven in dienst.  In zijn woonplaats Kolosse had Filemon als christen een goede plaats. Hij stelde zijn grote huis beschikbaar voor de samenkomsten van de gemeente. En hij deed veel goeds voor de gelovigen in zijn omgeving. Hij verkwikte het hart van de heiligen.  Paulus voelt dan ook een hartelijke verbondenheid met Filemon. Hij noemt hem zelfs zijn medewerker. En als Paulus bidt dan noemt hij vaak met dankbaarheid de naam van Filemon. Zoveel liefde, zoveel trouw in deze man, zoveel verkwikkends, daar móet Paulus de Here wel voor danken. En tegelijk bidt hij, of het geloof van Filemon nog meer mag doorwerken, zodat door hem nog meer mensen de rijkdom van Christus mogen genieten.  Nu had Filemon een slaaf - die weliswaar Onesimus heette - Onesimus betekent 'nuttig', een prachtige naam voor een slaaf: meneer 'Nuttig' - maar in tegenstelling tot wat zijn naam deed vermoeden, was het een waardeloze kerel. Onbruikbaar. Misschien lui, koppig, in ieder geval oneerlijk. Want op een dag gaat deze slaaf Onesimus er van door, na zijn meester bestolen te hebben.  Op zijn vlucht komt hij, we weten niet precies hoe, in aanraking met Paulus die ergens in de gevangenis zit. En het mooie is dan, dat Paulus - al een oud man, zoals hij zelf zegt - in gevangenschap nog een kind verwekt. Want door het contact met Paulus komt Onesimus tot geloof. En zo wordt hij bij wijze van spreken een kind van Paulus.  Paulus raakt zeer op hem gesteld, hij spreekt over hem als 'mijn hart'. Ja, die onbruikbare Onesimus wordt voor Paulus van onschatbare waarde. Hij staat hem bij in zijn gevangenschap en verricht tal van hand- en spandiensten, en betekent daardoor ook veel voor het evangelie.  Dat is het verhaal, brs/zrs, wat achter deze brief zit.  En u voelt wel aan, dat er dus ook een probleem achter zit. Want wat nu verder met deze Onesimus?  Aan de ene kant wilde Paulus Onesimus verschrikkelijk graag bij zich houden. Hij had 'm leren kennen als een geliefd kind en een geliefde broeder in de Here.  Aan de andere kant was het een weggelopen slaaf, die op straf kon rekenen en die zou ook niet misselijk zijn: slaag en gevangenschap. Paulus kon toch niet zomaar tegen de wet in handelen en Onesimus bij zich houden. En daarbij stond Onesimus tússen Paulus, zijn geestelijke vader, én Filemon, zijn rechtmatige eigenaar, in. De relatie met beiden was voor Paulus zeer kostbaar. Een complex probleem.  Hoe zou u zoiets oplossen? U hebt vast ook wel eens van die problemen, waarbij u denkt: wat moet ik nu? Als ik de een tevreden stel, wordt de ander boos, en omgekeerd, het ligt aan alle kanten gevoelig.  Zou u, in zo'n geval, bij uw geloof te rade zijn gegaan? Zou u de Bijbel erbij gepakt hebben? In ieder geval kunt u nu bij zoiets de brief aan Filemon erbij pakken.  Hoe lost Paulus deze delicate kwestie op? Laten we dat eens volgen. Paulus schrijft een brief, geeft die vervolgens aan Onesimus. En samen met Tychikus, een medewerker van Paulus reist Onesimus terug naar Kolosse. Tegelijk met z'n slaaf terug ontvangt Filemon dus een brief van zijn vriend Paulus.  En voordat Filemon boos wordt op Onesimus - en daar had hij natuurlijk best wel reden toe - moet hij eerst die brief maar eens lezen. En misschien moest Tychikus hem daar wel aan herinneren: lees nu eerst die brief maar eens...  De brief. Wat wil Paulus van Filemon? Eigenlijk is het heel opvallend, dat Paulus helemaal niet praat over wat Filemon zou moeten doen. Beste Filemon, nu moet je dit of dat... Paulus had dat vanuit zijn positie als apostel best kunnen en mogen doen.  Maar wat Paulus doet - en dat is het machtige van deze brief - dat is dit: hij zet Filemon, en Onesimus en zichzelf neer midden in de oase van het evangelie van Jezus Christus. Er mag dan wel een probleem zijn, maar dat je samen gelooft in één Heer, dat gaat toch boven het probleem uit! Vanuit die diepe verbondenheid, vanuit die diepe gemeenschap, die we nu met z'n drieën hebben, komen we er toch wel uit?  Voordat Paulus 'to the point' komt heeft hij allang een beroep gedaan op het geloof van Filemon. Vs. 6: laat die gemeenschap van het geloof, die bij jou zo verkwikkend aanwezig is, nu hier ook heel sterk doorwerken. Nu, hier is ook een zaak waarin je vanuit je geloof heel verkwikkend bezig kunt zijn. Je slaaf Onesimus.  Ik heb een verzoek over hem. En je wilt vast wel luisteren naar mij, die ouwe Paulus achter de tralies.  Er is natuurlijk het een en ander misgegaan. Maar zullen we nu eens als gelovige mensen terugkijken op deze hele zaak? Zullen we de balans eens opmaken? En heb je dan echt zoveel schade geleden? Natuurlijk, je was bestolen, en je raakte een slaaf kwijt. Maar kijk nu eens wat je terugkrijgt!  Die waardeloze slaaf Onesimus komt terug als een zeer nuttige broeder in het geloof. Als dat geen winst is! Zou dat ook niet de bedoeling zijn geweest (de verborgen hand van God zouden we zeggen: nu zien we waar het goed voor was).  Je had een slaaf waar je niks mee kon. En nu heb je hem voorgoed terug, misschien bedoelt Paulus zelfs wel: voor eeuwig. Voor eeuwig een broeder erbij, niet alleen in huiselijke kring (naar het vlees) maar ook voorgoed een broeder in de Here.  En die schade - als je het daar nog over wilt hebben tenminste -als die er is, als er nog schuld is, hier heb je een eigenhandig geschreven schuldbekentenis van mij, van mij Paulus, ik zal alles betalen.  Trouwens, als we het toch hebben over schuld vereffenen: jij staat nog veel meer bij mij in het krijt, Filemon. Jij bent jezelf aan mij schuldig (je weet toch nog wel door wie je tot geloof gekomen bent; dat is helemaal onbetaalbaar). Je hebt bij wijze van spreken je eeuwige leven aan mij te danken.  De hele brief kenmerkt zich door een ontspannen sfeer. Kenmerkt zich door de enorme bevrijding die het evangelie van Christus brengt. Je komt met elkaar in een oase terecht. In de oase van het evangelie van de bevrijding. Als je elkaar hebt leren kennen als gelovigen, dan weet je wat je aan elkaar hebt in Christus.  In dat vertrouwen schrijft Paulus deze brief aan zijn vriend. Hij doet eigenlijk alleen maar een beroep op diens geloof. Filemon, ik heb je verkwikkende geloof leren kennen. Ik ga je het niet allemaal voorkauwen. Ik ga niet precies uitstippelen wat je moet doen. Ik vertrouw erop, dat jij in je geloof wel weet wat je nu te doen staat.  Paulus doet alleen maar een beroep op de gemeenschap die door het geloof bestaat. Die geloofsgemeenschap is belangrijk. Paulus leeft erin, Filemon leeft erin, en nu ook Onesimus. Die gemeenschap bindt samen. Die gemeenschap zet problemen in een ander licht.  In die gemeenschap kun je een beroep doen op elkaar.  Dat doet Paulus, hoewel hij ook de grenzen in acht neemt: Hij had Onesimus wel bij zich kunnen houden en Tychikus alleen met een brief kunnen sturen. Maar als Filemon dat goed vindt - en Paulus twijfelt daar niet aan - dan moet hij zelf alle ruimte hebben om zo zijn geloof te laten werken. Paulus dwingt het niet af.  In die gemeenschap van het geloof accepteer je elkaar en leg je af wat die gemeenschap verbreekt. Filemon gaat niet op z'n strepen staan als heer om nu hard en uit de hoogte zijn slaaf te bestraffen. En Onesimus mag zijn angst afleggen: want in het geloof kan hij z'n heer nu onder ogen komen.  In die gemeenschap van het geloof sta je als broeders (en zusters) naast elkaar. Het onderscheid tussen rijk en arm, tussen heer en slaaf valt in feite weg (Gal. 3 : slaaf en heer zijn één in Christus). Wat je voor de een doet, doe je ook voor de ander. Beste Filemon, als Onesimus bij je komt, ontvang hem dan zoals je het mij zo doen, want hij is net zo goed een broeder als ik. En als ik straks ook kom - ik hoop straks weer vrij te zijn - : houd maar een logeerkamer gereed  Paulus doet een beroep op Filemons geloof: dat dat geloof krachtig mag doorwerken in de gemeenschap: zodat steeds meer het goede van Christus merkbaar wordt in de onderlinge verhoudingen.  En Filemon: hoe zou hij gereageerd hebben? Het staat niet in de brief, hoe het precies is afgelopen. Maar hebt u twijfels over de goede afloop?  Paulus had ze in ieder geval niet. Filemon, ik durf het je allemaal rustig te vragen. Want ik weet dat je meer zult doen, dan ik vraag. Dat is het geloof, dat is de liefde, dat is de gemeenschap: daarin doe je toch meer dan wat een ander vraagt? In geloof en liefde wil je altijd meer geven.  Filemon: ik kan me zo voorstellen dat bij het lezen een bevrijdende lach doorbreekt op zijn gezicht. En dat hij denkt: die Paulus...! En dat hij eens even goed naar Onesimus kijkt, en dat hij hem vervolgens aan z'n hart drukt: kerel, wat ben ik blij dat je zó terugkomt. En dat hij hem meeneemt, naar Apfia en Archippus, en naar die huisgemeente: kijk, we hebben er een broeder bij! Dat is wel een feest waard! En misschien dat hij hem daarna wel terugstuurde naar Paulus, om zo z'n schuld af te lossen.  Dat is nu de gemeenschap van Christus! Dat is nu het evangelie! Zoals Paulus heel ontspannen, vanuit de diepe verbondenheid van het geloof, een netelige zaak aan de orde stelt.  Het evangelie van Christus is blijkbaar niet alleen een kwestie van zware brieven en verdedigen van de leer. Maar ook een kwestie van het laten doorwerken in de heel gewone dingen van je leven. Je leven, je problemen samen, laten stempelen, door het geloof dat je samen deelt. Paulus mag ons er in deze korte brief een prachtig voorbeeld van geven. Een persoonlijke brief in de Bijbel, die veel genade brengt.  We kunnnen er vandaag met elkaar nog heel veel van leren. Want we hebben ook vandaag wel eens wat met elkaar. Meningsverschillen, strijdpunten, dingen die op het zakelijke vlak liggen, soms dingen die op het persoonlijk vlak liggen. Hoe los je het op samen? Hoe kom je er op een goede manier uit?  Op zich is het niet erg als er eens wat is. Waar mensen samen leven, wrijft er wel eens wat. Ook als het broeders en zusters zijn. Dat valt niet altijd te voorkomen. Maar waar het dan op aankomt is dit: hoe kom je er samen uit? En misschien moet je zelfs wel eens de vraag stellen: wil je er samen uitkomen?  Doen we het altijd goed?  Staan we niet vaak gauw in de startblokken om de tegenstelling aan te gaan? We benadrukken verschillen en we voelen dan ook vaak verwijdering ook met de personen die het betreft. We kunnen er een steekspel van maken. Waarin we willen winnen, en gelijk willen krijgen. Er kan wantrouwen binnensluipen.  Als het zo gaat, doen we het niet goed.  Zo hoort het tenminste niet te gaan in een gemeenschap van gelovige mensen. Weten we soms niet wat we aan elkaar hebben? Zijn we geen gelovige mensen? Is het niet het geloof in Jezus Christus en de liefde tot elkaar die ons verenigt? Waarin we voor eeuwig tot broeders en zusters gemaakt zijn?  Dat is toch wat samenbindt, wat de gemeenschap bouwt? Met elkaar verlost in één Here Jezus Christus, met elkaar rijk in Hem, en toekomst in Hem. Dat is toch wat we aan elkaar moeten hebben?  En voordat we een probleem op tafel leggen, voordat we een persoonlijk of zakelijk verschil met elkaar oplossen, moeten we dan niet eerst eens ons geloof op tafel leggen: dit is wat we samen hebben. En dat willen we toch ook houden. For ever!  Als je dat doet, als je eerst op tafel legt wat je samenbindt en wat je met elkaar wilt vasthouden, als je eerst die band van het geloof benadrukt, dan voel je je met elkaar verbonden. Dan zie je die ene grote zaak, het belangrijkste voor iedereen. Als je eerst dat samen vaststelt, die eenheid in Christus zoekt en vindt, dan kun je elkaar ook vertrouwen geven, en liefde. Dan kun je wantrouwen afleggen. Als je eerst samen de rijkdom van Christus deelt, dan komen allerlei problemen in een heel ander licht te staan. Vaak worden ze ook heel onbetekend. Als we Christus maar vasthouden. Wat is dan een slaaf tussen u en mij?  Laten we dat zelf ook vasthouden, brs/zrs, als we met elkaar moeten praten over mogelijke punten van pijn. Dan gaat het er niet om, dat je altijd je gelijk krijgt, of dat altijd aan je recht voldaan wordt. Maar het gaat erom, dat je elkaar houdt, elkaar houdt in Jezus Christus.  Dan kun je ook relativeren; dan kun je onderscheiden in hoofd- en bijzaken. En dan kun je samen ook eens hartelijk lachen. Omdat het evangelie van Jezus Christus bevrijdt, en opluchting geeft. Je hebt samen de Here gevonden.  En dat is wel wat waard. Dat is alles waard. Dan ga je toch in geloof en liefde heel royaal een weg zoeken naar elkaar. Bereid om meer te geven dan gevraagd. Want je wilt samen winnen! Je weet je samen verbonden in één Here,- of twijfelen we zelfs daar aan - je weet je toch samen verbonden in één Here, en dat moet zo blijven.  'Eén Geest, één vast vertrouwen, één doop, één heilige dis, één Heer op wie te bouwen, haar troost en rijkdom is': als je dat samen kunt zingen, en dat meent u toch als u het zingt, dan laat je dat kostbare wat je samen hebt, toch niet zomaar breken door je terug te trekken in je eigen bastion? Dat laat je door kleine dingen, geschillen, ruzies toch niet zomaar verbreken?  Deze korte brief van Paulus is een hartstochtelijk beroep op ons allen: om te leven vanuit de rijkdom van je geloof in Christus. Om dat geloof ook royaal te laten doorwerken in de onderlinge gemeenschap. Om de onderlinge verhoudingen te laten stempelen door het bevrijdende evangelie van Christus, dat je samen gelooft. We weten toch wat we aan elkaar hebben! En we gunnen elkaar in geloof en liefde toch veel meer dan we elkaar durven vragen?  Zo kan telkens weer de bevrijdende lach van het samen geloven doorbreken. Die genade mag Paulus ons van de Here brengen in deze korte persoonlijke brief.

 

READ THE BOOK - THE BIBLE CHANGE YOUR LIFE

       

Heer, wees mijn Gids

INFO: DE WEG - DE WAARHEID - HET LEVEN - FILM

Remember all victims of violence worldwide   

GEBED  LEEFREGEL  BELIJDENIS  

DE WEG | DE WAARHEID | HET LEVEN | FILM | AUDIO

CREATOR

HOLYHOME.NL USE NO COOKIES - REPORT DEAD LINKS